Ο εκρηκτικός Αύγουστος της ΠΕΑΝ

.

Γράφει η Τέτη Σώλου

Αμέσως μόλις άρχισε η γερμανική κατοχή της Ελλάδας οργανώθηκε η Αντίσταση ενάντια στους κατακτητές, στους ντόπιους συνεργάτες τους, στις φασιστοειδείς οργανώσεις και στην κυβέρνηση δωσίλογων του Τσολάκογλου.

Η Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων ήταν αντιστασιακή οργάνωση, αστικοδημοκρατική, μεγαλοϊδεατική και αντικομμουνιστική. Πολιτικός αρχηγός της ήταν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, χωρίς όμως να έχει σχέση με τα οργανωτικά της. Ιδρύθηκε στην Αθήνα, τον Οκτώβριο του 1941 από τον Κώστα Περρίκο, υποσμηναγό της Πολεμικής Αεροπορίας, φλογερό αγωνιστή και πατριώτη και άνθρωπο με υψηλές αρχές.

Τα άλλα ιδρυτικά στελέχη της ΠΕΑΝ ήταν:

ο Θάνος Σκούρας, γόνος της πλούσιας οικογένειας που είχε τους κινηματογράφους και την Σκούρας Φιλμς

ο Διονύσης Παπαβασιλόπουλος, στην επιχείρησή του με εισαγωγές αυτοκινήτων εργάστηκε ο Περρίκος μετά την απόταξή του

ο Γιάννης Κατεβάτης, δικηγόρος της επιχείρησης του Παπαβασιλόπουλου

και ο Γιώργος Αλεξιάδης, δικηγόρος της Εθνικής Τράπεζας.

«Η Εθνοσωτήριος» της 21ης Απριλίου 1967!…

.

Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967, δυο συνταγματάρχες και ένας ταξίαρχος έκαναν πραξικόπημα και ανέτρεψαν την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Π. Κανελλόπουλου που οδηγούσε την χώρα προς εκλογές που ήταν σίγουρο ότι θα κέρδιζε η Ένωση Κέντρου υπό τον Γ. Παπανδρέου.

Γράφει ο Φάνης Ζουρόπουλος

Ήσαν οι συνταγματάρχες Γεώργιος Παπαδόπουλος και Νικόλαος Μακαρέζος επιτελικοί αξιωματικοί στο ΓΕΣ, στα χέρια των οποίων βρισκόταν τα σχεδία πολιτικής εκτροπής, με την ονομασία σχέδιο «Περικλής» που είχε εκπονήσει το »βαθύ κράτος» της δεξιάς για παν ενδεχόμενο και ο ταξίαρχος Στυλιανός Παττακός εκτελεστικός βραχίονας μιας και έλεγχε τα τανκς στο Γουδή.

Έχουν περάσει 53 χρόνια από τότε και τα περισσότερα ιστορικά ερωτήματα έχουν βρει τις απαντήσεις τους. Απομένουν μερικές μικρές ιστορίες και λεπτομέρειες που όμως ίσως άλλαζαν την ιστορία:

Ο Γ. Παπαδόπουλος από το Ελαιοχώριο Αχαΐας γιος δασκάλου [φανατικού οπαδού της Ε.Κ…] και σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες βαφτιστήρι του Γ. Παπανδρέου, πράκτορας της Ιντελιντζες Σέρβις στην κατοχή στην Πάτρα, μέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας, γνωστός συνωμότης του Β’ Γραφείου αντικατασκοπίας, της ΚΥΠ και του Πενταγώνου είχε στα χέρια του το απόρρητο σχέδιο «ΠΕΡΙΚΛΗΣ» μαζί με τον Μακαρέζο που ήταν επικεφαλής του »ψυχολογικού πολέμου» και ετοίμαζε την κοινή γνώμη για την προοπτική πραξικοπήματος. Δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να εφαρμόσουν τον «ΠΕΡΙΚΛΗ», με την πολύτιμη βοήθεια του Παττακού που κινητοποίησε τα τεθωρακισμένα…

Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 (αίτια και περιπλοκές)

.

Διονύσης Ν. Μουσμούτης

Η υφέρπουσα από τις αρχές του 1965 πολιτική κρίση κορυφώθηκε τον Ιούλιο του ίδιου έτους με την ανατροπή της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου μετά από βασιλική παρέμβαση, που έχει καταγραφεί στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας με τον όρο «Αποστασία» του 1965 ή «Ιουλιανά». Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος εξώθησε τον Γ. Παπανδρέου σε παραίτηση στις 15 Ιουλίου.

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Στέφανου Στεφανόπουλου τον Σεπτέμβριο προσέφερε προσωρινή μόνο διέξοδο από την πολιτική κρίση. Η συμφωνία που υπογράφηκε τον Δεκέμβριο του 1966 μεταξύ Γ. Παπανδρέου και Π. Κανελλόπουλου προέβλεπε τον σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης υπό τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο, η οποία θα διενεργούσε εκλογές μέχρι τα τέλη Μαΐου. Την κυβέρνηση Παρασκευόπουλου διαδέχθηκε στις αρχές Απριλίου αμιγής κυβέρνηση της ΕΡΕ, με πρωθυπουργό τον Κανελλόπουλο, η οποία διέλυσε τη Βουλή και προκήρυξε εκλογές για τις 28 Μαΐου. Από τον Ιούλιο του 1965 μέχρι τον Απρίλιο του 1967 είναι άπειρα τα παραδείγματα αλληλοϋπονόμευσης, αμοιβαίας δυσπιστίας και καθημερινών συγκρούσεων, όχι μόνο μεταξύ των τριών κομμάτων αλλά επίσης και στο εσωτερικό τους.

Μολονότι η δράση των συνωμοτών της 21ης Απριλίου και ιδιαίτερα αυτή του Γ. Παπαδόπουλου ήταν γνωστή από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 τόσο στη στρατιωτική όσο και στην πολιτική ηγεσία, η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 επιβλήθηκε δίχως αντίσταση. Οι προδικτατορικές πολιτικές δυνάμεις ούτε προέβλεψαν την έλευσή της ούτε, πολύ περισσότερο, αντιστάθηκαν στην κατάλυση της δημοκρατίας. Ακόμα και η Αριστερά, που διέθετε πλούσια αντιστασιακή εμπειρία, δεν κατανόησε την πολιτική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το σύνολο των στελεχών της ή να συλληφθούν ή να περάσουν στην παρανομία χωρίς καμία προετοιμασία αμέσως μετά την επιβολή του πραξικοπήματος.

Υπόθεση Μαξ Μέρτεν : ο ναζί , ο Καραμανλής και ο χαμένος θησαυρός των Εβραίων! (5 Νοεμβρίου 1959)

.

(σχόλιο Μέλιας: απομαγνητοφώνησα τα 3:06′ τελευταία λεπτά από το βίντεο που ακολουθεί στο τέλος της ανάρτησης, γιατί πραγματικά, άξιζε τον κόπο!)

***

Χάγκεν Φλάισερ (καθηγητής Νεότερης Ιστορίας Πανεπιστημίου Αθηνών) :

«Ανεξήγητο γεγονός ότι το 1975 δηλαδή μετά από τη χούντα, η μεταπολίτευση κυβέρνηση Καραμανλή, με εντολή του υπουργού δικαιοσύνης Στεφανάκης, προβαίνει στην πολτοποίηση του τεράστιου αρχείου της υπηρεσίας εγκλημάτων πολέμου.

Και μας έμεινε για 30 χρόνια αυτό το έγκλημα έμεινε κρυφό. Στην πολτοποίηση αυτών των τόνων υλικού για τα εγκλήματα πολέμου, ποιόν πήγαμε ως Ελλάδα να προστατεύσουμε;

Τους γερμανούς τους εγκληματίες; Ή την κυβέρνηση που το 59 είχε όχι μόνο αφήσει ελεύθερο τον Μέρντεν και όλους defacto όλους τους γερμανούς εγκληματίες πολέμου;

Το Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967

Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος με τη σύζυγό του Άννα – Μαρία, την κόρη του Αλεξία και τη βασιλομήτορα Φρειδερίκη στο αεροδρόμιο της Ρώμης,νωρίς το πρωί της 14ης Δεκεμβρίου 1976 λίγες ώρες μετά το άδοξο τέλος του κινήματος εναντίον της δικτατορίας.

 

Στις 13 Δεκεμβρίου 1967 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β΄, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειάς του και τον Πρωθυπουργό Κ. Κόλλια, αποπειράθηκε αντικίνημα με σκοπό την ανατροπή της Χούντας.

 
Αίτια

Οι σχέσεις της Χούντας με το Βασιλιά ήταν αμφίρροπες από την πρώτη στιγμή. Η Χούντα ήταν απρόθυμη να δώσει απτές αποδείξεις πως η επέμβασή της ήταν ένα προσωρινό στάδιο. Οι στρατιωτικοί δεν φαίνονταν πρόθυμοι να προετοιμάσουν το έδαφος για την επιστροφή στη Δημοκρατία. Αντίθετα, προσεκτικά και συστηματικά, έδιωχναν ανθρώπους του Βασιλιά από όλες τις κρίσιμες θέσεις στο στρατό, υποβάλλοντας τακτικά νέες καταστάσεις αποστρατείας αξιωματικών που επέμεναν να υπογράψει ο Βασιλιάς. Ήταν φανερό πως ετοιμάζονταν για μακροχρόνια παραμονή στην εξουσία.

Ο Βασιλιάς λάβαινε καθημερινά προειδοποιήσεις από το περιβάλλον του πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαζόταν να πάρει θέση και ν΄ αρνηθεί να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του Γεωργίου Παπαδόπουλου που είχαν στόχο την αποσύνθεση της δομής δύναμης, πάνω στην οποία στηριζόταν η θέση του Βασιλιά. Έπρεπε λοιπόν να βιαστεί, πριν αποστρατευθούν από τις Ένοπλες Δυνάμεις όλοι οι δικοί του αξιωματικοί.

Τον Σεπτέμβριο του 1967 ο Βασιλιάς επισκέφθηκε τις ΗΠΑ όπου στο Κογκρέσο, στις 11 Σεπτεμβρίου, πολλοί φιλελεύθεροι πολιτικοί τον έφεραν σε αμηχανία, υποβάλλοντάς του ερωτήσεις για την καταπίεση του λαού και των ελεύθερων θεσμών στην Ελλάδα από τη Δικτατορία. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος μπόρεσε και δήλωσε ότι «Δέν είναι η Κυβέρνησίς μου» .