Η «απέραντη απειλή» της Τουρκίας και οι πολλοί κρίκοι της αλυσίδας του πολέμου

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου
αναδημοσιευμένο από το Ιστολόγιό του

.

Η Τουρκική απειλή δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Διαρκεί επί δεκαετίες και διαρκώς κλιμακώνεται. Παρατηρείται ότι σε κάθε φάση η κλιμάκωση επιταχύνεται ανάλογα με το κατά πόσο οι στρατηγικές εξελίξεις δημιουργούν παράθυρα ευκαιρίας που θα ωθήσουν την Ελλάδα σε κατευναστικές στάσεις και υποχωρητικές δηλώσεις οι οποίες δημιουργούν τις προϋποθέσεις ούτως ώστε εάν η Άγκυρα αποφασίσει να επιτεθεί να εκπληρώσει το μείζον των αναθεωρητικών αξιώσεων που θέτει επί δεκαετίες. Συντομογραφικά θα εξηγήσουμε ότι ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να διατυπώνονται γνώμες, να γίνονται άλματα συλλογισμών και να επιχειρούνται προβλέψεις.

Ποιες είναι όμως οι Τουρκικές αναθεωρητικές αξιώσεις και τι σημαίνει «απέραντη απειλή»;

Ακριβώς, στην στρατηγική ανάλυση μια απειλή θεωρείται απέραντη όταν ταυτόχρονα με την κλιμάκωση των αναθεωρητικών σκοπών τα σύνορα αυτών των σκοπών είναι θολά και αβέβαιο ως προς το πως θα τερματιστεί μια πολεμική σύρραξη και τι σκοπεύει να θέσει υπό τον έλεγχό του ο επιτιθέμενος.

Επί δεκαετίες με πλήθος κειμένων η Άγκυρα αρνείται καθολικά τις πρόνοιες του δικαίου της θάλασσας και των διεθνών Συνθηκών, ενώ αδίστακτα αξιώνει αλλαγή των οριοθετήσεων της διεθνούς τάξης που προβλέπει το διεθνές δίκαιο στην Κύπρο, το Αιγαίο και την Θράκη.

Το εάν θα ελέγξει πλήρως την Κύπρο ή θα την καταλάβει όλη δεν είναι σαφές. Γιατί εξάλλου επί δεκαετίες και παράνομα διατηρεί ένα τόσο ισχυρό στρατιωτικό σώμα στο νησί και κτίζει την μια βάση μετά την άλλη; Τι εννοούσε ο μέντορας του Ενρτογάν πρώην πρωθυπουργός Νταβούτογλου όταν έλεγε ότι η Κύπρος είναι τόσο μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας ούτως ώστε η Τουρκία την θέλει υπό τον έλεγχό της ακόμη και αν δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος στο νησί;

Επέτειος 28ης Οκτωβρίου: «Ο Ελληνοιταλικός πόλεμος του 1940-41: το φαινόμενο του πολέμου, η εθνική ασφάλεια και η εθνική στρατηγική ενός κράτους στην διεθνή πολιτική»

ομιλία του Παναγιώτη Ήφαιστου
αναδημοσιευμένη από το ιστολόγιό του

.

Το ΟΧΙ των Ελλήνων κατά του εισβολέα το 1940 είναι μια διαχρονικά αναλλοίωτη αξίωση ελευθερίας. Είναι ένα ΟΧΙ μορφικά πανομοιότυπο με χιλιάδες άλλα πολλών κοινωνιών της ιστορικής διαχρονίας. Όποτε και όταν απειλούνται οι έσχατες λογικές ενός έθνους επαναλαμβάνεται το χαρακτηριστικό αυτό ΟΧΙ των χιλιετιών. ΌΧΙ είπαν αναρίθμητες φορές οι πρόγονοί των Ελλήνων αλλά και οι πρόγονοι όλων των άλλων εθνών. ΟΧΙ λένε και σήμερα όσων επειδή τους αξίζει να είναι ελεύθεροι υπερασπίζονται την ανεξαρτησία τους. ΟΧΙ είπαμε το 1955-59 κατά της συνέχισης της αποικιοκρατίας, ΟΧΙ κατά των εισβολέων το 1974, ΟΧΙ παρατεταμένα επί δεκαετίες μετά το 1974 επειδή αρνούμαστε να ακυρώσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία και να αναγνωρίσουμε τα τετελεσμένα και ΟΧΙ το 2004 παρά τις γιγαντιαίες έξωθεν πιέσεις και απειλές, πλην ότι λέω ισχύει και για κάθε άλλο κράτος.

Οι τρεις αλληλένδετες αξονικές έννοιες της ομιλίας μου είναι «εθνική ανεξαρτησία» «ελευθερία» και «δημοκρατία». Αποτελούν πάγιο προσανατολισμό και πάγια αξίωση όλων των διαμορφωμένων εθνών όλων των εποχών. Θα τα συνδέσω, όπως είναι φυσικό, με την Κύπρο και τους αγώνες της.

Ατομική ελευθερία, κοινωνική ελευθερία και το υπέρτατο στάδιο της δημοκρατίας, η πολιτική ελευθερία, μαζί με το θέσφατο της ανεξαρτησίας συγκροτούν και ορίζουν τις βαθμίδες και την φορά κίνησης του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων.

Η εθνική ανεξαρτησία, επιπλέον, είναι η υπέρτατη κοσμοθεωρητική παραδοχή όλων των εθνών. Είναι η κοσμοθεωρία όλων των εθνών. Ορίζει και οριοθετεί τους έσχατους και ασυμβίβαστους σκοπούς της εθνικής στρατηγικής κάθε βιώσιμου κράτους.

Το ακριβές αντίστοιχο της εθνικής ανεξαρτησίας στην κλασική εποχή ονομαζόταν το «ιδεώδες της ανεξαρτησίας». Χωρίς αυτό το ιδεώδες εθεωρείτο πως δεν είναι εφικτή η αδέσμευτη αυτοδιάθεση και η άνευ εξωτερικών καταναγκασμών δημοκρατία στο εσωτερικό των Πόλεων.

Δημοκρατία κλασικά νοούμενη είναι ένα άθλημα και μια διαρκής κίνηση κατάκτησης της ατομικής ελευθερίας, της κοινωνικής ελευθερίας και το ανώτατο στάδιο της δημοκρατίας, της πολιτικής ελευθερίας. Αυτά δεν εκπληρώνονται αν εθνική ανεξαρτησία δεν είναι κατοχυρωμένη.

Στον σύγχρονο κόσμο, εδώ και ένα αιώνα η εθνική ανεξαρτησία ορίζεται και οριοθετείται επακριβώς από τις Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου: Της διακρατικής ισοτιμίας, της μη επέμβασης και της εσωτερικής αυτοδιάθεσης όπως καταγράφονται στο άρθρο 2 του Κεφαλαίου Ι του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Είναι η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία, υψηλές αρχές που αποτελούν το πολιτικό καθεστώς διαχείρισης των διεθνών υποθέσεων και το ηθικό θέσφατο μεταξύ των εθνοκρατών.

AUKUS και ελληνοτουρκικά: Ρευστές γεωπολιτικές και στρατηγικές ανακατατάξεις

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου
αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του

.

Οι «συμμαχικές συγκλίσεις» ΗΠΑ, Μεγάλης Βρετανίας και Αυστραλίας δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Εντάσσεται σε μια λογική πλανητικών ανακατανομών ισχύος και συμφερόντων λόγω αλλαγής των δομών ισχύος που προκάλεσε η πτώση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης το 1989-90.

Το πώς εξελίσσονται τα πράγματα, πάντως, αφορούν ζωτικά την Ελλάδα επειδή ανεξάρτητα των μακροχρόνιων προεκτάσεων η Τουρκία «σαν έτοιμη από καιρό» σπεύδει να εκμεταλλευτεί τα γεγονότα, να ενισχύσει τα ερείσματά της, να κάνει συναλλαγές με τις μεγάλες δυνάμεις με σκοπό την στρατηγική αναβάθμισή της.

Με κάθε νοητό κριτήριο η Ελλάδα έχει συμφέρον να μην δημιουργήσει παραστάσεις που ενισχύουν την Τουρκική στρατηγική να καταστεί περιφερειακή δύναμη που θα συναλλάσσεται προνομιακά με τις μεγάλες δυνάμεις.

Μια μικρή ιστορική αναδρομή: Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο: «Γεμίζοντας» τα κενά ισχύος

Καλά κάνουμε να δούμε τις εξελίξεις σε αναφορά με την συμφωνία ΗΠΑ, Βρετανίας, Αυστραλίας υπό ένα ευρύτερο πρίσμα ενταγμένο στις στρατηγικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών.

Εισερχόμενοι στην Μεταψυχροπολεμική εποχή το 1989-90 σταδιακά «επιταχύνθηκε» η ανάδυση του πολυπολικού συστήματος που αποτελείται από πολλές μεγάλες και εν δυνάμει ηγεμονικές δυνάμεις.

Αναμενόμενα η ισχυρότερη ηγεμονική δύναμη, οι ΗΠΑ –εάν μη τι άλλο για λόγους που αφορούν το γεγονός κατοχής πυρηνικής ισχύος από πολλές πλέον μεγάλες δυνάμεις και της ανάγκης μείωσης του κινδύνου αστάθειας που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα πυρηνικό πόλεμο που θα κατέστρεφε τον πλανήτη–, αντί μιας λελογισμένης διαχείρισης προς μια νέα πλανητική ισορροπία δυνάμεων, επηρεασμένη από νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα περί ηγεμονικής κυριαρχίας, άπληστα και αλόγιστα έσπευσε να «γεμίσει τα κενά ισχύος» κυριολεκτικά κατεδαφίζοντας κράτη και ολόκληρες περιφέρειες προκαλώντας όχι μόνο αστάθεια αλλά και αβάστακτες κακουχίες εκατομμυρίων ανθρώπων.

Διευκολύνθηκε και από την ευκολία που πολλά μέλη άλλων κοινωνιών πίστεψαν πως επέρχεται κάποιου είδους μυστήρια «παγκοσμιοποίηση» που φέρνει ένα ανθόσπαρτο πλανήτη και που επιτυγχάνεται με «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς».

21ος αιώνας: Η επιτάχυνση

Αφγανιστάν: Γεωπολιτικές και στρατηγικές προεκτάσεις. Οι εξελίξεις αναβαθμίζουν την Τουρκία. Αναζητείται ελληνική στρατηγική…

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου
αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του

.

Προκαλεί περιέργεια το γεγονός πως τόσοι πολλοί απορούν για την έκβαση της Αμερικανικής πολιτικής στο Αφγανιστάν. Κατά κάποιο τρόπο υποδηλώνει, εκτιμάται, το έλλειμμα γνώσης του Αλφαβηταρίου περί την διεθνή πολιτική, τα εγγενή αίτια πολέμου κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος και τις στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων υπό το πρίσμα της διαχρονικά αδιάλειπτης διαμάχης τους, κυρίως στις περιφέρειες του πλανήτη. Τα ηγεμονικά κράτη, ακόμη και όταν από άποψη στρατηγικού ορθολογισμού κάνουν εξόφθαλμα λάθη οι ζημιές για αυτές είναι αντιμετωπίσιμες – αν και όχι πάντα, όπως για παράδειγμα στις περιπτώσεις του Ναπολέοντα και του Χίτλερ.

Για τα λιγότερο ισχυρά κράτη στις περιφέρειες ιδιαίτερα τα απρόσεκτα ή τα άτυχα το κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο. Όπως συνηθίζεται να γράφεται όταν οι ελέφαντες παλεύουν ή ερωτεύονται το γρασίδι υποφέρει. Αφού λοιπόν συνοψιστεί το Αλφαβητάρι της διεθνούς πολιτικής και των ηγεμονικών στρατηγικών θα διατυπωθούν μερικές εκτιμήσεις για τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας.

Η επέμβαση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν όπως και προγενέστερα της Σοβιετικής Ένωσης αποτελεί κλασικό παράδειγμα στρατηγικής υπερεπέκτασης. Πέραν του ότι λόγω ιστορικών ιδιομορφιών του Αφγανιστάν η επικράτηση ήταν αβέβαιη, όσον αφορά τις ζώνες και τα κράτη νότια της πρώην ΕΣΣΔ αφενός κυριάρχησε η στρατηγική εκμετάλλευσης των κενών ισχύος με ταχύρρυθμη απόκτηση γεωπολιτικών ερεισμάτων και αφετέρου ενδεχομένως για τον ίδιο λόγο υποτιμήθηκε η ανάγκη για κάποιες τουλάχιστον περιπτώσεις όπως η τρομοκρατία υπερισχύει το κοινό συμφέρον των κρατών και όχι η απόκτηση εφήμερων ερεισμάτων.

Ο πόλεμος ως διαχρονικό φαινόμενο

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου
αναδημοσιευμένο από την ιστοσελίδα του

.

Εισαγωγή

Η ανάλυση του διεθνούς συστήματος είναι η ιατρική της διεθνούς πολιτικής (Waltz). Ο εξορκισμός του πολέμου που αποτελεί την κύρια «ασθένειας» του διεθνούς συστήματος, δεν ωφελεί αλλά βλάπτει, ενίοτε και θανατηφόρα. Η σωστή διάγνωση των αιτιών των παθολογιών του πολέμου ως ενός από τα κυριότερα φαινόμενα της διεθνούς πολιτικής είναι το αντίστοιχο της διάγνωσης των ασθενειών στην συμβατική ιατρική.

Η διάγνωση είναι αναγκαία για την θεραπευτική αγωγή. Για κάθε ασθένεια όταν γίνεται λάθος διάγνωση των αιτίων έχουμε λανθασμένη θεραπεία, βλάβες ή και θάνατο. Η πολιτική σκέψη για τον πόλεμο, όμως, θολώνει.. Δεν είναι μόνο ο ασυγκράτητα μεγάλος αριθμός αυτών που δηλώνουν ειδικοί ενώ επιδίδονται σε γνώμες, γραμμικές απλουστεύσεις και αλματώδεις εκλογικεύσεις που εκπληρώνουν προπαγανδιστικούς σκοπούς κάθε είδους και κάθε φορέα. Θολή πολιτική σκέψη για την διεθνή πολιτική και ιδιαίτερα για το φαινόμενο του πολέμου, όμως, είναι ζημιογόνα και επικίνδυνη για την ασφάλεια κάθε κράτους. Βλάπτεται ο πολιτικός και στρατηγικός ορθολογισμός με αναπόδραστα λανθασμένες αποφάσεις.

Πολύ περισσότερο, όταν ο 21ος αιώνας ολοφάνερα καθίσταται ολοένα και πιο συγκρουσιακός για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος, η γνώση και η επίγνωση της πραγματικότητας είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Ιδιαίτερα για ένα αμυνόμενο κράτος όπως η Ελλάδα η οποία στην Θράκη, στο Αιγαίο και στην Κύπρο απειλείται σχεδόν καθημερινά, ο πολιτικός και στρατηγικός ορθολογισμός είναι προϋπόθεση εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής και διασφάλισης της κυριαρχίας που προβλέπουν οι Συνθήκες για την Εθνική Επικράτεια.

Καθ’ όλη την διάρκεια της γνωστής ιστορίας ο πόλεμος είναι ένα διαχρονικά αδιάλειπτα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο. Συνοδεύει τον πολιτικό πολιτισμό πέντε περίπου χιλιάδες χρόνια ιστορικής διαδρομής. Από τότε δηλαδή που οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε πολιτικές ομάδες, έθεσαν σκοπούς και οργανώθηκαν κοινωνικοπολιτικά για να ορίζουν την εσωτερική τάξη και να αμύνονται κατά εξωτερικών απειλών.

Η Κυπριακή Δημοκρατία και το Ελλαδικό κράτος στην κόψη του ξυραφιού – Νομική, θεσμική, πολιτική αιτιολόγηση για ριζική επανατοποθέτηση

(σ.Π/Β: Πολύ «Πολιτισμένα» τα γράφει ο κ. Ήφαιστος,
όσον αφορά στην «άγνοια» κλπ. του πολιτικού προσωπικού
σε Ελλάδα και Κύπρο. Μοναδική εξήγηση για τη συμπεριφορά
του εν λόγω πολιτικού προσωπικού είναι η απόλυτη εξάρτησή
του από «παίκτες» που ουδεμία σχέση έχουν με τα Εθνικά μας
συμφέροντα, εκτός των συγκυριών. Και δυστυχώς το ίδιο ισχύει
προφανώς για όλους όσους έχουν -θεωτηρικά- τη δυνατότητα
να τους στείλουν στη λήθη, «ευπάτριδες» επιχειρηματίες
και δε συμμαζεύεται.)

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου
αναδημοσιευμένο από την Ιστοσελίδα του

.

H ΚΔ θα καταργηθεί μόνο εάν εμείς οι ίδιοι το αποδεχθούμε. Ποτέ δεν πρέπει να το αποδεχθούμε και κανείς δεν μπορεί να το επιβάλει (δεν υπάρχει προηγούμενο κατάργησης κράτους με παράνομη έξωθεν εισβολή). Λογικά δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας –ή ως προς αυτό και τουρκοκύπριος που σκέφτεται με όρους συμφέροντος– οι οποίος να διαφωνεί με το γεγονός πως οτιδήποτε υπάρχει στο τραπέζι ως πρόταση «λύσης» του Κυπριακού είναι απείρως χειρότερη. Η διέξοδος είναι μόνο μια: Επανατοποθέτηση με κόκκινη γραμμή την αποκατάσταση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας (βλ. πιο κάτω).

Μέχρι τότε το κατεχόμενο θα είναι αλύτρωτο αλλά υποχρεωτικά και αναπόδραστα κομμάτι της αναγνωρισμένης ΚΔ. Όποτε και εάν μπορέσουμε θα το απελευθερώσουμε. Επιπλέον, ακόμη και εάν αυτό αποδειχθεί ανέφικτο δεν εξυπηρετείται κάτι με την κατάργηση της ΚΔ και με την ένταξη του νυν ελεύθερου μέρους της Κύπρου στα πεδία της Τούρκικής κυριαρχίας.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι για κάθε κοινωνία το κράτος της είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας. Οποιαδήποτε σχέδιο υπάρχει στο τραπέζι οδηγεί τόσο στην νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής όσο και επέκτασή τους στο μη κατεχόμενο νότιο τμήμα της Κύπρου. Κατάργηση της ΚΔ σημαίνει, υποδούλωση και τελικά τουρκοποίηση.

Η ΚΔ εντάχθηκε ολόκληρη στην ΕΕ. Η «λύση» είναι μια και μοναδική: Η εφαρμογή του Κοινοτικού νομικού κεκτημένου όπως προνοεί η Πράξη προσχώρησης στην ΕΕ διασφαλίζει τα πολιτικά δικαιώματα όλων των πολιτών και ένα βιώσιμο πολίτευμα απαλλαγμένο από τα αποικιοκρατικά βαρίδια. Τα υπόλοιπα όπως ρυθμίσεις και δικαιώματα για θρησκευτική και πολιτισμική ελευθερία είναι υπόθεση των κυπρίων χωρίς όμως την παρουσία της Άγκυρας.

Η ΕΕ, η Ευρώπη και ο πλανήτης σε μετάβαση. Μια αξιόπιστη Εθνική στρατηγική είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε.

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου
αναδημοσιευμένο από την Ιστοσελίδα του

.

Η εν θερμώ καθημερινότητα συχνά θολώνει την θέαση της μεγάλης εικόνας των διεθνών σχέσεων. Στην διεθνή πολιτική ποτέ δεν έχουμε ξαφνικές αλλαγές. Όλα συναρτώνται με δομές και τάσεις του παρελθόντος, τις βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις του διεθνούς συστήματος και διαρκείς ανακατατάξεις που επηρεάζονται από αναρίθμητα κριτήρια και παράγοντες. Η Ευρώπη βρίσκεται σε μετάβαση όπως και το υπόλοιπο διεθνές σύστημα. Η Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης (ΔΜΕ) μετά από Γαλλική πρωτοβουλία εντάσσεται σε αυτή τη λογική.

Όσον αφορά την αφετηρία της μεταβατικής φάσης στην οποία βρισκόμαστε άρχισε το 1989-1992 όταν εν μέσω μεγάλων ανακατατάξεων λόγω πτώσης της Σοβιετικής Ένωσης το διεθνές σύστημα εισήλθε στην παρούσα Μεταψυχροπολεμική φάση.

Μια μεγάλη δομική αλλαγή τότε ήταν η ένωση των δύο Γερμανικών κρατών του Ψυχρού Πολέμου. Επίσης, ως δομική αλλαγή μπορεί να θεωρηθεί και υιοθέτηση της νομισματικής και οικονομικής ενοποίησης που έκτοτε επιχειρείται να εκπληρωθεί χωρίς να υπάρχουν οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις για πολιτική ένωση της Ευρώπης.

Έκτοτε το «Γερμανικό ζήτημα» που αποτελούσε το κεντρικό ζήτημα των Ευρωπαϊκών ισορροπιών τους πέντε τελευταίους αιώνες εισήλθε σε μια νέα φάση.

Παραμένει ανοικτό το ερώτημα για το ποιος θα είναι ο ρόλος και η θέση της Γερμανίας, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και εντός του αναδυόμενου πολυπολικού διεθνούς συστήματος.

Οι στρατηγικές εκκρεμότητες είναι πολλές. Εάν ισχύει έστω και μερικώς η άποψη του προέδρου Μακρόν ότι το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό κανείς θα πρέπει να συνεκτιμήσει, μεταξύ άλλων, τρία πράγματα.

Τα βαθύτερα αίτια του Τουρκικού Αναθεωρητισμού και μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγικό βάθος».

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

.

Ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής κυριολεκτικά αγωνίστηκε για την έκδοση του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγικό βάθος η διεθνής θέση της Τουρκίας». Επιμελήθηκε την πρώτη μετάφραση σε ξένη γλώσσα που έκανε ο καταγόμενος από την Κωνσταντινούπολη και σήμερα επίκουρος καθηγητής Νικόλαος Ραπτόπουλος. Μερικοί Έλληνες πανεπιστημιακοί με την παρότρυνση μάλιστα του Νεοκλή Σαρρή εισηγήθηκαν την μετάφρασή του. Καθ’ όλη την διάρκεια της μετάφρασης είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα τον αείμνηστο Νεοκλή, ο σημαντικότερος ίσως σύγχρονος γνώστης της Τουρκίας. Επί δεκαετίες έγραψε σημαντικά κείμενα αλλά σε ένα κράτος όπου κυριαρχούσαν κατευναστικά σύνδρομα τα κείμενά του είχαν απήχηση για όσους ενδιαφέρονταν και τα διάβαζαν και δεν ήταν λίγοι.

Είναι σημαντικό να υπογραμμίσω ότι όπως σε συνομιλία μας ανέφερε «τα γράφω και τα λέω επί δεκαετίες θέλω να τα ακούσουν από τους ίδιους τους Τούρκους». Αυτή η επισήμανσή του είναι μεγάλης σημασίας. Συχνά παραπέμποντας στον Sun Tzu Εάν γνωρίζεις τον εχθρό σου και τον εαυτό σου δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι το αποτέλεσμα ακόμη και εκατό μαχών, Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον εχθρό σου για κάθε νίκη που κερδίζεις θα έχεις και μια ήττα, Εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου ούτε τον εχθρό σου θα νικηθείς σε κάθε μάχη.

Κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο; κυπριακό κρατίδιο προδιαγραφών φρενοκομείου – Στρατηγική παγίδευση της Ελλάδας!

αναδημοσίευση από τις εκδόσεις Ποιότητα
άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες κινείται μέσα σε μια δίνη παρακρούσεων. Όχι πως πριν ήταν καλύτερη αλλά οι Κων. Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου τηρούσαν, τουλάχιστον, κάποια προσχήματα λογικών αποφάσεων στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Για να είμαστε σαφείς τονίζουμε την φράση “προσχήματα”. Γιατί μια αξιόπιστη εθνική στρατηγική προϋποθέτει συγκεκριμένες προδιαγραφές τις οποίες συχνά εξηγήσαμε. Για τις ανάγκες του παρόντος πάντως αναφέρεται ότι πρώτος ευθύνεται για το αυτοκτονικό “η Κύπρος κείται μακράν” το οποίο επειδή αφορά εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αυτόματα καθιστά το Ελλαδικό κράτος αναξιόπιστο στα όμματα των Τούρκων και όλων των άλλων. Ο δεύτερος μετά από συγκεκριμένες στρατηγικά ορθολογιστικές αποφάσεις διολίσθησε και αυτός στον κατευνασμό του Νταβός. Όσον αφορά τους Έλληνες της Κύπρου αφού άντεξαν -κυριολεκτικά ηρωικά με αποκορύφωση του ΟΧΙ του 2004 εν μέσω απειλών και με την Αθήνα συνηγορούσα ή παραμιλούσα-, επί δεκαετίες να τους θεωρούνται “μακράν”, στη Μητρόπολη των Ελλήνων οι κράχτες της νεοελληνικής παράκρουσης για το κυπριακό αλλά και για τα υπόλοιπα ζητήματα της εθνικής στρατηγικής κυριαρχούν.

Ενώ πάντως προχωράμε εντός του 2021 οι εισροές αναξιοπιστίας πληθαίνουν εάν όχι γίνονται χείμαρρος και διατυπώνονται απερίφραστα και επακριβώς. Οποιουδήποτε είδους κατάργηση της ΚΔ και δημιουργίας συνομοσπονδίας -όπως και να την ονομάζουν κατά καιρούς οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι ΔΔΟ με πολιτική ισότητα ή δύο κράτη συνομοσπονδιακά συνδεδεμένα – οδηγεί αναπόδραστα και με μαθηματική ακρίβεια:

Τελικά, οι Λεβαντίνοι χάνουν τα πάντα: Οι Κύπριοι και συνολικά οι νεοέλληνες σε τροχιά ασυγκράτητου κατευνασμού και προσαρμογής στην Τουρκική βούληση. Κινδυνεύοντας να μετατραπούν σε Λεβαντίνους μιας χρήσεως

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου
αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του

.

Εισαγωγή

Μερικά στοιχεία του κειμένου που ακολουθεί δημοσιεύτηκαν αρχικά στον «Φιλελεύθερο» και στην συνέχεια ευρύτερα στο διαδίκτυο. Αναδημοσιεύτηκε πολλές φορές στο διαδίκτυο.

Σε κάποια ανάρτηση προστέθηκε «Ηγέτες» άβουλοι, αυτιστικοί, αυτοκτονικοί και άσχετοι: Τους παίρνει το ποτάμι». Συνεχίζεται και επιταχύνεται ο κατήφορος που οδηγεί την αναγνώριση των παράνομων τετελεσμένων και ταυτόχρονα στην επικυριαρχία της Τουρκίας στο νυν ελεύθερο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας η οποία με τα σχέδια που κυοφορούνται τίθενται υπό τον έλεγχο της Άγκυρας.

Κοντά ένα εκατομμύριο Έλληνες γίνονται όμηροι της Άγκυρας, η Τουρκία εκτινάσσεται γεωπολιτικά σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή και οι αρνητικές προεκτάσεις για το Ελλαδικό κράτος θα είναι πέραν κάθε φαντασίας. Δεν πρέπει να απορούμε για αυτό τον κατήφορο μιας και τόσο στην Αθήνα όσο και στην Λευκωσία (σε αμφότερες τις πρωτεύουσες όχι η κοινωνία αλλά οι άβουλοι, αυτιστικοί, αυτοκτονικοί και άσχετοι κατέχοντες την καρέκλα και τυχάρπαστοι συμβουλάτορες) από καιρό μιλούν για το πως θα εκπληρωθούν τα νεο-Οθωμανικά ηγεμονικά σχέδια. Η μετατροπή των κυπρίων σε «λεβαντίνους μιας χρήσεως» ακολουθεί σίγουρα η «λεβαντινοποίηση» του Ελλαδικού κράτους.

Αρχικά αφορμή για τις σκέψεις που διατυπώνονται εδώ ήταν η μυστήρια μυστήρια Οδοιπορία προς τα Ελβετικά Σούσα του κ Αναστασιάδη ο οποίος συμπαρέσυρε και την κοιμωμένη Ελλάδα. Τώρα έχουμε το ίδιο στην Ελληνική πλευρά που οδηγείται όχι μόνο στα νέα Σούσα της «πενταμερούς» αλλά και των … «διαβουλεύσεων». Η ΚΔ εισήλθε στην τελική ευθεία προς μια Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα σε εθνική-ρατσιστική βάση όπου λογικότατα οι Τούρκοι αξιώνουν προγραμματικές ρυθμίσεις που ακυρώνουν την έννοια κράτος καθιστώντας την εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία υποχείριο της Άγκυρας διαμέσου του Τουρκικού κράτους πάνω στην Κύπρο και ταυτόχρονα παγιδεύει το Ελλαδικό κράτος ανεπίστροφα.

Π. Ήφαιστος | ΗΠΑ: Ο νέος πρόεδρος και οι στρατηγικοί προσανατολισμοί τον 21ο αιώνα

αναδημοσίευση από το De-Facto
άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

.

Αντίθετα με την συμβατική σοφία, επιμέρους ιδιομορφίες που οφείλονται σε πρόσωπα δεν μπορούν να αναιρέσουν τους κεντρικούς στρατηγικούς άξονες. Οι άξονες αυτοί εντός του πολυπολικού διεθνούς συστήματος αποτελούμενο από πολλές μεγάλες και πυρηνικές δυνάμεις σχετίζονται ευθέως με την θέση, τον ρόλο και την ασφάλεια των ΗΠΑ πλανητικά και περιφερειακά.

Έσχατος σκοπός για τις ΗΠΑ αλλά και για κάθε άλλη μεγάλη δύναμη είναι να παρεμποδιστεί μια άλλη ηγεμονική δύναμη να κυριαρχήσει πλανητικά και αυτό σημαίνει αδιάλειπτη διαχείριση των ανακατανομών ισχύος στις περιφέρειες όπου και οι περισσότερες διενέξεις.

Μεταξύ άλλων εναλλάσσουν συμμαχίες, ευνοούν διενέξεις που προκαλούν κατατριβή αντιπάλων αλλά ενίοτε και «συμμάχων» με σκοπό τον έλεγχό τους, μεταφέρουν βάρη και συχνά αθέατα και εξεζητημένα παραχωρούν ισχύ σε αυριανούς εχθρούς για να επιτύχουν την επιθυμητή για αυτούς κατανομή ισχύος.

Έχοντας κατά νου παγιωμένα αξιώματα και τυπολογίες για την διαμάχη ηγεμονικών δυνάμεωνη αλλαγή προέδρου στις ΗΠΑ είναι ως εκ τούτου δευτερεύουσας σημασίας και αφορά περισσότερο το στιλ και τις επικοινωνιακές τακτικές και λιγότερο την ουσία.

Παντελώς αποστασιοποιημένα από τη δαιμονοποίηση ή ωραιοποίηση των δύο υποψηφίων στις προεδρικές του Νοεμβρίου 2020, για την Ελλάδα η εκλογή Μπάιτεν καμιά σημασία δεν έχει με φιλελληνικά αισθήματα, φιλοτουρκικά ή το αντίθετο αλλά με το τι στρατηγικές θα υιοθετήσει ανάλογα με το πώς εξελίσσονται οι συσχετισμοί τον 21 αιώνα.

Τρία στρατηγικά ερωτήματα

ΗΠΑ: Ο νέος πρόεδρος, πάγιοι στρατηγικοί προσανατολισμοί και ο ρόλος της Μεγάλης Βρετανίας

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

.

Στο μεταίχμιο μεγάλων αλλαγών η ακινησία και η απραξία είναι πολυτέλεια και παραγωγός αβάστακτων στρατηγικών συνεπειών.

Η αλλαγή προέδρου στις ΗΠΑ δεν θα φέρει δραματικές αλλαγές όπως πολλοί φαντασιώνονται. Συμπεριφορές και ιδιοσυγκρασία αλλάζουν ανάλογα με τα πρόσωπα αλλά όχι οι κεντρικοί στρατηγικοί προσανατολισμοί μιας μεγάλης δύναμης. Οι προσανατολισμοί χαράσσονται από το Πεντάγωνο που στέλνει εναλλακτικά σχέδια αποφάσεων στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας όπου ο πρόεδρος και το ανώτατο επιτελείο του επιλέγει ανάλογα με το πώς είναι και πως εξελίσσονται τα πράγματα στον πλανήτη, περιφερειακά και τοπικά. Όποιος νομίζει ότι αισθητικά, φιλικά και συναισθηματικά κριτήρια μετρούν, σφάλλει.

Κάτι που δεν συζητείται συχνά είναι ο ρόλος της Βρετανίας και η «ειδική της σχέση» με τις ΗΠΑ. Η Βρετανία μετά το 1945 ήταν και συνεχίζει να είναι σημαντικός στρατηγικός σύμβουλος των ΗΠΑ. Στην Ευρώπη πάντα διαδραμάτιζε σημαντικό στρατηγικό ρόλο είτε ήταν είτε δεν ήταν μέλος της ΕΕ και πάντα σε στρατηγική συνεννόηση με την Ουάσιγκτον. Ο ρόλος της εκτός ΕΕ αναμένεται να είναι ακόμη πιο σημαντικός ενόψει το γεγονότος ότι τα επόμενα χρόνια οι στρατηγικές ανασυντάξεις στην Ευρώπη θεωρούνται αναπόφευκτες.

Το Λονδίνο γνωρίζει άριστα τις περιφέρειες ενώ έχει και πρωταρχικά συμφέροντα για τα οποία μεριμνά να επηρεάζει θετικά για την Μεγάλη Βρετανία τις Αμερικανικές αποφάσεις. Εξετάζοντας την Βρετανική στρατηγική πριν και μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και τις μέρες μας, υπάρχει μια σταθερά: Τα νήματα πολλών στρατηγικών τα κινεί το Λονδίνο. Παρά την απώλεια ισχύος λόγω από-αποικιοποίησης, η Βρετανία διατήρησε την διπλωματική της ισχύ. Βασικά με δύο τρόπους.

Ένοπλες Δυνάμεις και εθνομηδενισμός

άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου

.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια ολοφάνερη ασθένεια που αδιάλειπτα βλάπτει όλους μας. Ιδιαίτερα φορείς συγκεκριμένων ιδεολογημάτων διάκεινται από επιφυλακτικά μέχρι εχθρικά απέναντι στις Ένοπλες Δυνάμεις. Πρόκειται για παθολογία, απόρροια δικτατοριών του παρελθόντος, εμφυλίων πολέμων και παραγωγής ιδεολογημάτων που υποστηρίζουν ότι το κράτος δεν χρειάζεται. Κάποιοι επίσης επιπόλαια ή ύπουλα ταυτίζουν την επάρατη επταετή χούντα μερικών επίορκων ανοήτων ή πρακτόρων αξιωματικών με τις Ένοπλες Δυνάμεις.

Ξεχνούν την ξενοκρατία, τους εμφυλίους, το χάος της δεκαετίας του 1960 και τις βαθύτατες ευθύνες του «συστήματος» που παρήγε εκτροπές κάθε είδους και πολύ μεγάλες. Ακόμη ξεχνούν την φυλάκιση αναρίθμητων αξιωματικών που επανήλθαν μετά την χούντα και το γεγονός ότι οι σημερινές ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι δημοκρατικά ενταγμένες. Ότι απολύτως καμιά σχέση δεν έχουν με τους επίορκους της χούντας. Έτσι, σε μια χώρα όπου η φιλοπατρία κατακρίνεται, εάν όχι εξυβρίζεται, οι Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες υπερασπίζονται το κράτος μας, δηλαδή τον θεσμό συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας μας, συχνά βρίσκονται στο στόχαστρο.

Αναμφίβολα μια σωστή διάγνωση δείχνει πως οι μεταπολιτευτικές ασθένειες είναι πολλές και ότι απαιτούν αντιμετώπιση. Κυρίως, ανδρώθηκε μια πνευματικά και γνωστικά μπερδεμένη αριστεροδεξιά εθνομηδενιστική τάση που παραμιλά: Το κράτος κατασκευάζει την ανθρωπολογία βάση δόγματος και μέχρι να γίνει αυτό οι πολίτες είναι «μάζες» και «ετερόκλητος όχλος» που γονατισμένος πρέπει να ικετεύει τον κάθε ιδεολόγο «διαφωτιστή» να διαμορφώσει το νεοελληνικό είδος … δουλοπαροίκων.

Ακόμη χειρότερα η παράκρουση αναρριχήθηκε σε υψηλά βουνά. Πολλοί φορείς ανάμεικτων κοσμοπολίτικων αριστεροδεξιών εκδοχών «συνωστίστηκαν» στην κορυφή ενός πανύψηλου βουνού ψευδαισθήσεων. «Ιδεολόγων» που κράζουν περί ενός επερχόμενου ανθρωπολογικά εξομοιωμένου (παγκοσμιοποιημένου) πλανήτη των ψευδαισθήσεών τους και των παραισθήσεών τους. Λογικό είναι όλοι αυτοί να θεωρούν το κράτος, την κρατική κυριαρχία και την ένοπλη υπεράσπισή της περιττή.

Ανυπόστατη εκδοχή

ΤΟ «ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ». [ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ. ΤΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ, ΤΑ ΠΑΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ]

του Παναγιώτη Ήφαιστου

.

Scripta manent πριν ένα τέταρτο του αιώνα. Κόντρα στο ρέμα της επερχόμενης συμφοράς: Το άρθρο που παρατίθεται πιο κάτω γράφει: «Το πρόβλημά σας είναι ότι, την περασμένη δεκαετία, διαβάζατε το βιβλίο του Α. Πρακτώριου «Νέα Διεθνής Τάξη και η παγκοσμιοποίηση των πατρίδων» και του Α. Παμπίου, «Αριστερά, Δεξιά και η Ελιά, ζήτω η «κεντροaristeraδεξιά» αντί το βιβλίο του Θουκυδίδη Προπάππου».

Σημείωση 2020. Ας μην νομίζουμε ότι η κρίση που προκάλεσε την νεοελληνική συμφορά έπεσε με αλεξίπτωτο από τον ουρανό. ΕΚΚΟΛΑΦΘΗΚΕ ΕΔΩ ΣΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ ΕΠΙ ΜΑΚΡΟΝ. Δεν είναι σίγουρο ότι το νεοελληνικό κράτος θα μπορέσει να σταθεί ξανά όρθιο. Εάν θα μπορέσει όμως έστω και με μεγάλες ζημιές να γίνει ένα φυσιολογικό κράτος (οι ζημιές είναι ήδη κολοσσιαίες και αβάστακτες) το γνώθι εαυτόν ίσως το σημαντικότερο ζήτημα. Ακόμη πιο σημαντικό ζήτημα, βέβαια, είναι το πώς οι δράστες της συμφοράς θα ξεκουμπιστούν χωρίς εμφύλιο και χωρίς διολίσθηση σε χειρότερα.

Πρώτον, το εξής απόσπασμα του 1997 είναι καίριο και όπως πολλά άλλα πολύ επίκαιρο: «Το πρόβλημά σας είναι ότι, την περασμένη δεκαετία, διαβάζατε το βιβλίο του Α. Πρακτώριου «Νέα Διεθνής Τάξη και η παγκοσμιοποίηση των πατρίδων» και του Α. Παμπίου, «Αριστερά, Δεξιά και η Ελιά, ζήτω η «κεντροaristeraδεξιά» αντί το βιβλίο του Θουκυδίδη Προπάππου». Για όποιον βίωσε τις παρακρούσεις (μερικές και … best seller) των δεκαετιών 1990 και 2000 θα καταλάβουν σε τι αναφέρομαι.

Δεύτερον, ως αναλυτή, βέβαια, σε ικανοποιεί να ανασύρεις κείμενα που γράφτηκαν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες προβλέποντας τα επερχόμενα. Δεν μιλάμε για προφητική πρόβλεψη αλλά εκτίμηση για τους προσανατολισμούς των τάσεων που αναπτύσσονται. Δυστυχώς!, είναι σαν να γράφτηκαν σήμερα. Στην επιφυλλίδα που ακολουθεί, με λίγη ακόμη φαντασία και λίγες αλλαγές ημερομηνιών και με λίγη σκέψη γύρω από παραπλήσια ή παρόμοια γεγονότα με αυτά που ρητορικά ή αλληγορικά μνημονεύονται στο άρθρο, ερμηνεύουν πολλά. Προβλέπουν, δυστυχώς, και κάποια επερχόμενα. Ας μην ξεχνάμε πως εκεί που προβλέπαμε «κεντροaristeraδεξιά» σήμερα την έχουμε. Εξάλλου, έχουμε πείρα δύο δεκαετιών και σήμερα ήδη την «αριστεροδεξιά» που μετά διαδέχθηκε την κεντροaristeraδεξιά ενώ τίποτα πλέον δεν πρέπει να εκπλήσσει με την δεξιοαριστεροκεντρόα. Στα … τέσσερα οι καρεκλοκένταυροι, λέω με νόημα (την γνωστή φράση που ακούστηκε στο … κοινοβούλιο πριν μερικά χρόνια για να γονατίσει και αυτός μόλις κάθισε στην καρέκλα)