Παλαιστίνη: Η μεθοδευμένη εξαφάνιση ενός έθνους

άρθρο της Catherine Shakdam
από το New Eastern Outlook

.

Ενώ οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι υπήρξαν πάντοτε πρόθυμοι να προβάλλουν την επιθυμία τους για την επίτευξη περιφερειακής ειρήνης στη Μέση Ανατολή, μέσω συνεργασίας με την Παλαιστινιακή Αρχή (ΠA) που θα στοχεύει προς μια πολιτική λύση στο, ολοένα και πιό ακανθώδες ζήτημα του Παλαιστινιακού ζητήματος, η αναστάτωση του Ισραήλ για την απόφαση της Σουηδίας να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κυρίαρχο κράτος υπογραμμίζει την εγγενή Ισραηλινή υποκρισία.

Εάν οι ξένες δυνάμεις και η Κοινή Γνώμη έχουν ξεπέσει τόσο πολύ, ώστε να κλείνουν τα μάτια τους στον αέναο, σπειροειδή εκφυλισμό του Ισραήλ στο σκοτάδι της γενοκτονίας και του φασισμού, ας θυμηθούμε όλοι μας, ότι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο χτίστηκε το Ισραήλ, παραμένει μολυσμένος με το αίμα χιλιάδων Παλαιστινίων ανδρών, γυναίκών και παιδιών. Είναι δύσκολο, σε αυτή τη βάση, να συμβιβασθούν οι ωμότητες που διεπράχθησαν στις 15 Μαΐου του 1948 (σ.Π/β: Μία ημέρα μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας Ισραήλ – μαζικές σφαγές σε Παλαιστινιακά χωριά από Ισραηλινούς παραστρατιωτικούς, 700.000 εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι) και οι ισχυρισμοί του Ισραήλ ότι θέλει να τερματίσει την αιματοχυσία, – ιδίως με το δεδομένο ότι, το Ισραήλ είναι υπεύθυνο για πολλές από τις ωμότητες.

Ανατρέχοντας στη μακρά ιστορία των καταχρήσεων και των κατάφωρων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, και στην επίμονη επιθυμία του να εξαφανίσει την Παλαιστίνη και τον λαό της, μόνο και μόνο για να ξαναγράψει την ιστορία του, και, τελικώς, να προφασισθεί «ηθική δικαιοσύνη», μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο «εξοργιστική» υπήρξε η απόφαση της Σουηδίας να άρει το αδιέξοδο στο νομικό κενό του καθεστώτος της Παλαιστίνης και πόσο «προδομένο» αισθάνθηκε ένα κράτος που έχει συνηθίσει να αποσπά από τη διεθνή κοινότητα ακριβώς αυτό που επιθυμεί.

Η κρητική καταγωγή των Φιλισταίων (αρχαίων Παλαιστινίων)

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

Από τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ

«Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη…»

Γιασέρ Αραφάτ, Αθήνα 15 Δεκεμβρίου 1981[1]

Το ζήτημα της καταγωγής του σύγχρονου παλαιστινιακού έθνους έχει απασχολήσει κατά καιρούς πλήθος ερευνητών. Οι ίδιοι αραβόφωνοι και στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, με μεγάλο ποσοστό Ορθοδόξων μεταξύ τους, είθισται να θεωρούνται αραβικός λαός. Ωστόσο, σήμερα πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των ειδικών επιστημόνων συμφωνούν, ότι τουλάχιστον οι αρχαίοι Παλαιστίνιοι, οι Φιλισταίοι, ήταν κρητικής καταγωγής Πελασγοί, οι οποίοι σε πανάρχαια εποχή αποίκισαν τις ακτές της Μέσης Ανατολής.

Αλλά και στους αιώνες που ακολούθησαν η ελληνική παρουσία στην περιοχή ενισχύθηκε σημαντικά ιδίως κατά τα ελληνιστικά χρόνια, όταν ο ελληνικός πληθυσμός της Παλαιστίνης έφθασε να είναι το κυρίαρχο στοιχείο της περιοχής. Αυτοί οι πληθυσμοί, πελασγικοί και ελληνικοί, άρχισαν να φθίνουν τα πρώτα χρόνια του μεσαίωνα εξαιτίας των βίαιων εκχριστιανισμών τους από το ρωμαιοχριστιανικό κράτος. Η ελληνική γλώσσα έπαψε να μιλιέται ιδίως μετά την εξάπλωση του Ισλάμ και την προσχώρηση των λαών αυτών στη νέα θρησκεία σε μία απέλπιδα προσπάθεια να απαλλαγούν από τη ρωμαιοχριστιανική καταπίεση.