Χειροτονία γυναικών – ένα παράδειγμα του πως το ΠΣΕ υφαίνει τον ζουρλομανδύα της πανθρησκείας.

Αρχική πηγή Ekklesia

Το είδα στο Orthodox Christian Laity

Σύσκεψη διερευνά τον ρόλο των γυναικών στις εκκλησίες.

Μία σύσκεψη με θέμα «Οικουμενική Προοπτική για τον Ρόλο των Γυναικών στις Εκκλησίες» συγκέντρωσε 28 γυναίκες και άνδρες στο Μοναστήρι του Μπόζε [Bose] στην βόρεια Ιταλία τον Οκτώβριο, 3 έως 7, του 2017.

Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΤΟΡΟΝΤΟ ΚΑΙ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ

υπό Αλεξάνδρου Τσβετκόβ
Αγία Πετρούπολη, Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία

Η επικύρωση της λεγόμενης «Δήλωσης του Τορόντο» του Π.Σ.Ε. στα κείμενα της μέλλουσας Οικουμενικής Συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας (όπως αναμφίβολα δήλωσε η ίδια η Σύνοδος της Κρήτης, παρά τη θέληση κάποιων να την βλέπουν μόνο ως «Πανορθόδοξη Διάσκεψη») υποχρεώνει τον κάθε Ορθόδοξο που ακολουθεί στην πίστη του τη φωνή της Αγίας Εκκλησίας, η οποία εκφράζεται στις αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, να δώσει ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το έγγραφο και να το διαβάσει προσεκτικά, επειδή, με την αναφορά και έγκρισή της στο κείμενο της Οικουμενικής Συνόδου, η δήλωση αυτή γίνεται μέρος της δογματικής Παράδοσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως συμβαίνει με όλα τα κείμενα αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων. Και τότε τίθεται αμέσως το εξής ερώτημα:

Είναι γνωστό ότι στη σύνταξη αυτού του εγγράφου πήραν μέρος όχι μόνο οι αντιπρόσωποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και αιρετικοί και σχισματικοί των διαφόρων χριστιανικών δογμάτων που έχουν αποκοπεί από την Εκκλησία.

Αρχιμ. Σάββας Αγιορείτης – Οικουμενισμός και νέα εποχή. (μέρος Β’)

σ.σ. Μία ομιλία που δεν πρέπει να χάσετε.

Το Α’ μέρος ΕΔΩ.

Ακούστε τώρα και το παρακάτω σύγχρονο κείμενο από υποτίθεται Χριστιανικό περιοδικό, όχι Ορθόδοξο, αλλά να δείτε πως έχει γίνει αλλοίωση στους Χριστιανούς.

«Στο τέλος, οι μεγάλες θρησκευτικές κοινότητες δεν θα εξαφανιστούν, κανείς δεν θα έχει το επάνω χέρι. Οι Ιουδαίοι θα παραμείνουν Ιουδαίοι, οι Μουσουλμάνοι θα παραμείνουν Μουσουλμάνοι και οι ανήκοντες στα μεγάλα Ανατολικά θρησκεύματα θα παραμείνουν Ινδουιστές, Βουδιστές και Ταοϊστές. Η Αφρική θα εκφράζει τη δική της αντίληψη περί του κόσμου, η Κίνα θα διατηρήσει την πνευματική κληρονομιά. Όπως πριν, οι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να ταξιδεύουν απ’ την Ανατολή προς τη Δύση, απ’ το Βορά προς το Νότο και να διαμένουν στη Βασιλεία του Θεού (βλέπετε; όλοι είναι στη Βασιλεία του Θεού) χωρίς συνεπώς να έχουν γίνει πρωτίστως Χριστιανοί όπως εμείς.»

Δεν χρειάζεται να γίνουν Χριστιανοί. Αφήστε τους όπως είναι να πεθάνουν μέσα στην πλάνη. Καταλάβατε; Αυτή είναι η μεγάλη χαρά του διαβόλου, να μην ακούγεται το όνομα του Χριστού. Αυτό είναι το τεράστιο λάθος στο οποίο έχουν υποκύψει πολλοί, δυστυχώς και Ορθόδοξοι, και μιλάνε αυτοί που έχουν υποκύψει στη νέα εποχή για ανοχή, για ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών. Γιατί να τους κάνεις λέει τους Μουσουλμάνους Ορθόδοξους; Όχι δεν χρειάζεται, ας τους εκεί που είναι, καλά είναι, στον ίδιο Θεό είναι. Μα δεν είναι στον ίδιο Θεό. Αλλοίμονο αν πούμε ότι ο Μουσουλμάνος έχει τον ίδιο Θεό με τον Ορθόδοξο. Δεν ξέρουμε τι λέμε. Γιατί ο Μουσουλμάνος αρνείται τον Χριστό, τον βρίζει τον Χριστό. .. Το Κοράνιο βρίζει πάρα πολύ και τον Χριστό και την Παναγία. Και δυστυχώς, κάποιοι Ορθόδοξοι το ονομάζουν και ιερό και το δίνουν και δώρο προς αίσχος και καταισχύνη μας.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ (ΠΟΠΟΒΙΤΣ) ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Διαπρύσιος κήρυκας της οικουμενικότητας
της «θεανθρώπινης» Ορθοδοξίας

Άσπονδος εχθρός του «ουμανιστικού, ανθρωποπαγούς και ανθρωπολατρικού οικουμενισμού

[Η κάτωθι θεολογική γνωμοδότηση του Οσίου και θεοφόρου Πατρός Ιουστίνου (Πόποβιτς) προκλήθηκε κατόπιν αιτήματος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας για το αν μπορεί να συμμετάσχει η Ορθόδοξη Εκκλησία σε «οικουμενικές ακολουθίες» που διοργάνωναν η ρωμαιοκαθολικοί της Γιουγκοσλαβίας στα πλαίσια της «εβδομάδος εν τη ενότητι». Έχει δημοσιευθεί με εισαγωγικό σημείωμα του τότε ιερομονάχου Ειρηναίου Μπούλοβιτς στο περιοδικό Κοινωνία τα 18 (1975), σ. 95- 101, σε μετάφραση από τα σερβικά της Μαρίνας Σκλήρη.

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος]

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, ζητεί την κατάργηση του αβάτου του Αγίου Όρους

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Η είδηση ότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), επιζητεί την κατάργηση του αβάτου του Αγίου Όρους, λύπησε τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), συμπεριφέρεται ως υπερ-εκκλησία, με την αυθαίρετη στάση του στο θέμα του αβάτου του Αγίου Όρους. Πως είναι δυνατό να γίνει αποδεκτό αυτό το απαράδεκτο αίτημα;

Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Μεννονιτών για το άβατο του Αγίου όρους; Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Πεντηκοστιανών για το άβατο του Αγίου όρους; Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Μεθοδιστών για το άβατο του Αγίου όρους; Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Λουθηρανών για το άβατο του Αγίου όρους; Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Πρεσβυτεριανών και λοιπών Προτεσταντών για το άβατο του Αγίου όρους; Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Παλαιοκαθολικών, αλλά και οι λοιπές αιρετικές κοινότητες για το άβατο του Αγίου όρους; Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν μπορούμε να δεχθούμε κάτι τέτοιο.

Ποιος αμφιβάλλει ότι το Π.Σ.Ε. είναι η σύγχρονη συγκρητιστική Βαβέλ, όπου το μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από τις σύγχρονες αιρετικές προτεσταντικές παραφυάδες; Ο λόγος του Αρχιμανδρίτη Γεώργιου Καψάνη για το Π.Σ.Ε. «Η φωνή των Ορθοδόξων (στο Π.Σ.Ε.) χάνεται μέσα στη χοάνην των πολυπληθών προτεσταντικών παραφυάδων», ερμηνεύει επακριβώς την Ορθόδοξη παρουσία στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), αλλά και προδιαγράφει και τους συνεπακόλουθους καρπούς της εκεί Ορθόδοξης παρουσίας.

Απόπειρα εκκλησιαστικού εγκλήματος

ΚΙ ΕΓΩ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

«Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ» (Εφεσ. ε’15)

Δεν υφίσταται στην υφήλιο ένας διάχυτος χριστιανικός κόσμος, αλλά από τη μία πλευρά υπάρχει η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία κατέχει το πλήρωμα της αληθείας και είναι «στύλος και εδραίωμα της Αληθείας», κι από την άλλη μεριά υπάρχουν οι πλανεμένοι, αιρετικοί και αποσκιρτήσαντες χριστιανοί, υπέρ των οποίων εκτενώς προσευχόμαστε προς επιστροφή και ενότητα (=υπέρ της των πάντων – και όχι πασών των «εκκλησιών» – ενώσεως) στην αγία και αμώμητη πίστη των Ορθοδόξων.

Οι Άγιοι Πατέρες, οι κατά πάντα υποχωρητικοί και συγκαταβατικοί, οι ταπεινοί προς πάντα άνθρωπον, ποτέ δεν εξίσωναν την αίρεση με την αλήθεια και όταν «η πίστις ήτο το κινδυνευόμενον» δεν έδειχναν καμμιά υποχώρηση και αβροφροσύνη, λέγοντας, ότι «εις τα της πίστεως ου χωρεί συγκατάβασις» (π.χ. ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ο Μ. Βασίλειος, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο Αββάς Αγάθων…) Μη συγχέομε λοιπόν την καθημερινή άσκηση της αγάπης με την ακριβή διατύπωση της αλήθειας και τα «όρια ά έθεντο οι πατέρες ημών», η οποία αλήθεια ακριβώς συνιστά την όντως αγάπη προς τους αιρετικούς.