Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟΥ – 8/9 ΑΥΓ. 1823

αναδημοσίευση από τον Ερευνητή της Βέροιας

.

Βρισκόμαστε στον τρίτο χρόνο της Επανάστασης, που άναψε πια σ’ όλη την Ελλάδα, μαζί δυστυχώς με τις εμφύλιες διαμάχες των Ελλήνων. Στις αρχές του 1823 έχουμε για την Ευρυτανία το θρίαμβο του Καραϊσκάκη με την εξολοθρευτική για τους Τούρκους «μάχη της Κορομηλιάς» στον Άη Βλάση, της Ευρυτανίας τότε. Το 1823 παρουσιάζεται μια γενική δραστηριότητα και οργανωμένες εξορμήσεις των Τούρκων σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Έλληνες απασχολούμενοι με τις εσωτερικές τους διαφορές, δεν έχουν να παρουσιάσουν παρά άκαρπες ή ασήμαντες παρουσίες.

Οι Τούρκοι νοιώθουν τότε την ανάγκη να ξεκαθαρίσουν τη Δυτική Στερεά και ολόκληρη τη Ρούμελη στέλνοντας εκεί τις πολυάριθμες στρατιωτικές τους δυνάμεις. Έτσι, το καλοκαίρι του 1823 ο Μουσταής πασάς της Σκόντρας άρχισε να κατεβαίνει με κατεύθυνση προς το Μοριά για να καταπνίξει την επανάσταση. Ο πασάς καθώς έμπαινε σχεδόν ανενόχλητος στα Άγραφα, ειδοποιούσε και υποσχόταν συγχώρεση σε όλους τους καπεταναίους εκτός από τον «άσι – Μάρκ», τον αντάρτη Μάρκο Μπότσαρη.

Μέσω Βούλπης ο Σκόντρας έφτασε και μπήκε στο Καρπενήσι, περνώντας από τη θέση Άη Θανάσης. Παράλληλα με τον ίδιο το πασά έφτασαν στην περιοχή και άλλα δύο εκστρατευτικά σώματα. Το ένα με αρχηγό τον Άγο Βασιάρη και το άλλο με τον Τζελαλεντίν μπέη. Ο Μουσταής και ο στρατός του εγκαταστάθηκαν στο Καρπενήσι. Τα άλλα δύο σώματα έφτασαν και αυτά στην πόλη και εγκαταστάθηκαν στα περίχωρά της. Συνολικά ο στρατός αυτός αποτελούνταν από 12.000 στρατιώτες. Όλος αυτός ο στρατός είχε πρόγραμμα να ξεκουραζόταν για λίγο στο δροσερό Καρπενήσι κι ύστερα να ξεχυνόταν μέσα από την Ποταμιά και τις κλεισούρες των βουνών μέσω Προυσού προς το Μεσολόγγι.

5 Δεκεμβρίου 1942: Βυθίζεται το ιστιοφόρο Άρης IV

  Το  Άρης IV ναυπηγήθηκε το 1926 στη Γαλλία στα ναυπηγεία «Forges et Chantiers de la Méditerranée – Sur – Mer» ειδικά για την εκπαίδευση των Ναυτικών Δοκίμων και Ναυτοπαίδων.

Η δαπάνη αγοράς του καλύφθηκε στο μεγαλύτερο πόσο από τα χρήματα της δωρεάς του εξ Αιγύπτου ομογενούς αείμνηστου Γεωργίου Μηντάκη. Καθειλκύσθη στις 29 Ιανουαρίου 1927.

Κατέπλευσε στην Ελλάδα τον Μάιο του 1928 ενώ ο πρώτος εκπαιδευτικός πλους άρχισε στις 26 Ιουνίου 1928. Χρησιμοποιήθηκε εντατικά για τον σκοπό που είχε αγοραστεί και περήφανα περιέφερε την Ελληνική Σημαία στη Μεσόγειο και πολλές φορές πέρα από αυτή.

Η εσωτερική διαρύθμισις του πλοίου περιελάμβανε χώρους για το Επιτελείο, τους αξιωματικούς-εκπαιδευτάς, 120 Δοκίμους και 120 ναυτόπαιδας. Εχρησιμοποιήθη εντατικώς για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εχρησιμοποιήθη ως πλωτό Νοσοκομείο.

Λόγω μικράς ταχύτητος δεν ηκολούθησε τον Στόλο στην Αίγυπτο και ηχμαλωτίσθη υπό των Γερμανών.Οι Γερμανοί το μετονόμασαν σε «GRAZ» και το εχρησιμοποίησαν για μεταφορές.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1942, βυθίστηκε στον λιμένα Bizerta της Τυνησίας, από Βρετανικό υποβρύχιο. Από τους Έλληνες του πληρώματος

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΣΤΙΣ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1912

αναδημοσίευση που αλίευσε η Διαμάντω

Απόσπασμα από το βιβλίο του Θεοδώρου Βόσδου «ΦΛΩΡΙΝΑ: το χρονικό της απελευθέρωσης»

Οπως αφηγείται ο Τέγος Σαπουντζής, η Φλώρινα και τα περίχωρά της ήταν τότε ανάστατα. Ο χριστιανικός πληθυσμός διέτρεχε κινδύνους να υποστεί βιαιοπραγίες όχι μόνο από τις ορδές των Γκέγκηδων τουρκαλβανών, που είχαν κάνει την επικίνδυνη εμφάνισή τους, αλλά και από τους υποχωρούντας τούρκους στρατιώτες.

Ακόμη κινδύνευαν κι από τους αλλόφρονες τούρκους των Καϊλαρίων, οι οποίοι μόλις άρχισε η νέα επίθεση και προέλαση της 6ης Μεραρχίας, εγκατέλειψαν τα Καϊλάρια και τα γύρω χωριά και σε θλιβερές μεν αλλά ανά πάσα στιγμή επικίνδυνες φάλαγγες, με τις βοϊδάμαξες και τα κοπάδια τους κατέκλυζαν την Φλώρινα, σαν πρώτο σταθμό, με κατεύθυνση την Κορυτσά.

Ευτυχώς, όμως, δεν σημειώθηκαν αξιόλογα επεισόδια, χάρις στους νουνεχείς Τούρκους άρχοντες της Φλώρινας.Εν όψει όλων αυτών των γεγονότων είχε γίνει πια σε όλους αντιληπτό ότι το τέλος της τουρκικής κυριαρχίας είχε φθάσει. Φυσικά αυτό δεν διέφυγε από την προσοχή των Τούρκων αρχόντων της Φλώρινας. Οι οποίοι για να προλάβουν δυσάρεστα ενδεχόμενα σε βάρος τους και των πολυπληθών Τούρκων της πόλης – υπολογίζονταν τότε σε 6.500, έναντι 3.000 Ελλήνων – αλλά και γιατί ήθελαν να παραδοθεί η Φλώρινα στους προελαύνοντες Έλληνες, από τους οποίους, όπως έλεγαν, την είχαν πάρει.