«Τα Δεκεμβριανά» του 2008

Οι ταραχές στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 2008 είναι μια σειρά πανελλαδικής εμβέλειας ταραχών που προκλήθηκαν έπειτα από τον θανάσιμο τραυματισμό του 15χρονου Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου από πυροβολισμούς ειδικού φρουρού της Ελληνικής Αστυνομίας. Οι ταραχές έλαβαν μεγάλη έκταση, μέχρι το σημείο να λάβουν από μερίδα του τύπου και των πολιτικών κομμάτων τον χαρακτηρισμό «εξέγερση».

Ο πραγματικός χαρακτήρας των γεγονότων έγινε αντικείμενο πολιτικής και κοινωνικής τριβής και διχογνωμιών σχετικά με τη φύση και τα αίτιά τους.

Ο θάνατος του νεαρού μαθητή το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου 2008 στο κέντρο της Αθήνας προκάλεσε αντιδράσεις από πολίτες σε όλες τις μεγάλες ελληνικές πόλεις όπως την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά, τα Ιωάννινα, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τα Χανιά, την Κομοτηνή, το Βόλο, τη Ρόδο, τη Μυτιλήνη, την Κέρκυρα και το Αγρίνιο. Πορείες διαμαρτυρίας που διοργανώθηκαν το ίδιο βράδυ του περιστατικού και την επομένη οδήγησαν σε μεγάλες υλικές καταστροφές γραφείων, καταστημάτων, δημοσίων και ιδιωτικών κτηρίων. Οι μεγαλύτερες καταστροφές σημειώθηκαν στην Αθήνα.

Ο «αγώνας» θα…συνεχιστεί

Φωτογραφία από:www.acrobase.org –

Θανάσης Νικολαΐδης

.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ σε καθεστώς ατιμωρησίας. Κάτι άκουσαν για «Πολυτεχνεία» και δοξασμένους, για «Εδώ Πολυτεχνείο» και βολεμένους. Μια δυο, λοιπόν, και στον «αγώνα»! Πάμε για κατάληψη και έπονται τα αιτήματα. Ξενυχτάμε στο σχολείο με χαρτάκι, τσιγαράκι και ταβλάκι κι «ανεβαίνουμε» στης συμμαθήτριας τα μάτια (αν κι αυτή δεν είναι δίπλα μας ως…αγωνίστρια).

ΚΑΝΕΝΑΣ δεν το νοιάστηκε να πειθαρχήσουν τα παιδιά. Ούτε σε σχολικούς κανόνες (στα χαρτιά), ούτε από κοινωνική ευαισθησία για υπακοή στους νόμους. Και, βέβαια, η Πολιτεία «κινείται» στην ψηφοθηρική ρότα των ανθρώπων της, που ζουν και αναπνέουν για της εξουσίας την ηδονή.

ΚΙ αν είδες τη μαθήτρια στην τάξη με ρουζ, μες και αρώματα, αν άκουσες τον μαθητή με τη βρισιά κι όλους μαζί να κολυμπούν στη «μόρφωση» των αποστηθισμένων, μη σου φανεί πως το «σύστημα» είναι εκτός ελέγχου. Το αντίθετο! Είναι επιμελώς συντηρημένη μηχανή, που βγάζει πολίτες και πολιτικούς, βγάζει και καταληψίες-αγωνιστές.

ΟΙ καθηγητές απεργούν. Για τα δίκια τους, απέναντι σε μιαν αναξιόπιστη Πολιτεία που διαβεβαιώνει και υπόσχεται, αλλά το δράμα της είναι πως δεν την πιστεύουν. Δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα, δεν προδικάζουμε την εξέλιξη.

Ωστόσο, είμαστε σίγουροι πως την παραπάνω «προκατασκευασμένη», ώριμη και σφριγηλή μαθητική «ύλη» θα την…εκμεταλλευθούν. ΟΛΜΕ και κόμματα. Η μεν μη δυσαρεστηθούν οι βολεμένοι του κλάδου των μαθητεμπόρων (παράνομα ιδιαίτερα) και των 99% «επαπειλούμενων», τα δε μη δεν πέσει το κάστρο. Λες και είναι ηδονικό να κυβερνάς, σήμερα, όπως ήταν κάποτε.

ΑΥΡΙΟ λήγει η απεργία των καθηγητών με τα «προληπτικά» αιτήματα, αλλά «ο αγώνας συνεχίζεται». Με τον μαθητόκοσμο στα παρατημένα μετερίζια των μεγάλων και στη σκοπιά, μην εισβάλει η μόρφωση απ’ τις πόρτες, μη τρυπώσει η πειθαρχία απ’ το παράθυρο.

Θα έρθουν και για σένα…

Φωτογραφία από:ellines-ksipniste.blogspot.com –

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος -Κιλκίς

.

«Πρώτα ήρθαν για τους δημόσιους υπαλλήλους. Και δεν ύψωσα τη φωνή μου, γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος./

Κατόπιν ήρθαν για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Και δεν ύψωσα τη φωνή μου, γιατί δεν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος./

Κατόπιν ήρθαν για τους συνταξιούχους. Και δεν ύψωσα τη φωνή μου, γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος./

Κατόπιν ήρθαν για μένα. Και δεν είχε απομείνει πια κανείς για να υψώσει τη φωνή του για μένα».

(Νίκος Καρούζος)

Η καλή και ωραία ποίηση προηγείται από τις άλλες τέχνες στην αποτύπωση των πλησιαζόντων γεγονότων. Είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του λόγου.

Ο Καρούζος, δεκαετίες πριν, άνοιξε μια σχισμάδα και είδε το ζοφερό μέλλον, το παρόν μας. Η «πυρηνική» φράση-στίχος είναι το «κατόπιν ήρθαν για μένα». Ποιός δεν αισθάνεται κοντά του το ρυπαρό χνώτο μιας μνημονιακής ύαινας;