Ὀρθοδοξία καὶ Ρωμαιοκαθολικισμός (διαφορές)

.

Γεώργιος Καψάνης (Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους)

Μετὰ τὴν ἀνάρρησι τοῦ νέου Πάπα, Βενεδίκτου ΙΣΤ´, στὸν θρόνο τῆς Ρώμης ἀναγγέλθηκε ἡ ἐπανέναρξις τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, ποὺ εἶχε διακοπῆ λόγω τοῦ προβλήματος τῆς Οὐνίας τὸν Ἰούλιο τοῦ 2000. Ἔχουν γίνει διάφορες ἐκτιμήσεις γύρω ἀπὸ τὴν στάσι ποὺ θὰ κρατήσῃ ὁ νέος Ποντίφηκας ἀπέναντι στὰ σοβαρὰ θεολογικὰ προβλήματα ποὺ ὑπάρχουν καὶ δυσχεραίνουν τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος.

Ἀνεξάρτητα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκτιμήσεις, οἱ Ὀρθόδοξοι βλέπουμε τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος ὡς ἐπιστροφὴ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν στὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν», ἀπὸ τὴν ὁποία παρεξέκλιναν μὲ τὰ αἱρετικὰ δόγματα τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας, τοῦ ἀλαθήτου, τοῦ Filioque, τῆς κτιστῆς Χάριτος καὶ ἄλλων.

Γιὰ νὰ συνειδητοποιηθῇ τί προσδοκοῦμε ἀπὸ τὸν Διάλογο, ποὺ φαίνεται πῶς θὰ ἀρχίση πάλι, δημοσιεύουμε μὲ κάποιες τροποποιήσεις ὁμιλία ποὺ εἴχαμε κάνει τὸ 1998, μὲ θέμα τὶς βασικὲς διαφορὲς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, σὲ ἐπαρχιακὴ πόλι κατόπιν προσκλήσεως τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ἐπειδὴ εἶχαν παρουσιασθὴ κρούσματα προσηλυτισμοῦ εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ μέρους τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν (*).

(*) Βλέπε περιοδ. ΜΑΡΤΥΡΙΑ, Ἱ. Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου, τεῦχος 192, Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 1998, Χανιὰ Κρήτης.

* *

Ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς πλουραλιστικῆς ἐποχῆς μας εἶναι ἡ προσπάθεια προσεγγίσεως τῶν διαφόρων λαῶν καὶ πολιτισμῶν. Πρὸς τὴν κατεύθυνσι αὐτὴ κινούμενοι ἐκπρόσωποι τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν ἡ θρησκειῶν συνέρχονται κατὰ διαστήματα πρὸς διενέργειαν ἐπισήμων ἢ ἀνεπισήμων διαλόγων. Γιὰ νὰ γίνῃ δυνατὴ ἡ πραγματοποίησις τῶν διαλόγων αὐτῶν, ἐπιδιώκεται κατ᾿ ἀρχὴν ἡ ἐξεύρεσις κάποιων κοινῶν σημείων μεταξὺ τῶν διαλεγομένων μερῶν. Γι᾿ αὐτὸ στὴν παροῦσα ἱστορικὴ συγκυρία ἴσως νὰ θεωρηθῇ παράδοξη ἡ ἀπαρίθμησις τῶν διαφορῶν μεταξὺ τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου πίστεώς μας καὶ τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ.

Γιατί δεν εισακούει ο Θεός την κατ’ έτος καθιερωμένη «Εβδομάδα Προσευχής για την ενότητα των Χριστιανών;»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 11η Απριλίου 2019

Όπως είναι γνωστό το Βατικανό έχει καθιερώσει εδώ και πολλές δεκαετίες, (από το 1908), μια παγκόσμια διοργάνωση, την λεγόμενη «Παγκόσμια Εβδομάδα Προσευχής για την Ενότητα των Χριστιανών», η οποία πραγματοποιείται κάθε χρόνο από τις 18 έως τις 25 Ιανουαρίου. Σύμφωνα με πληροφορίες από το εν Ελλάδι περιοδικό των Παπικών –Ιησουϊτών «Ανοιχτοί Ορίζοντες» (τ.1115 Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2019), σε άρθρο με τίτλο «Προσευχή για την ενότητα των χριστιανών», (σε οκτασέλιδο ειδικό «ένθετο προσευχής»), πρόκειται για την «μεγαλύτερη παγκοσμίως συνάντηση προσευχής που φέρει μαρτυρία της ίδιας της προσευχής του Χριστού, [«ίνα πάντες εν ώσιν», (Ιω. 17,21)], και που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από τις 18 έως τις 25 Ιανουαρίου, συσπειρώνοντας χριστιανούς από όλο τον κόσμο».

ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Καθημερινότητα οι κατασχέσεις ναών

.

της Christelle Néant  – Μετάφραση: Ευάγγελος Νιάνιος

Οι κατασχέσεις των εκκλησιών έγιναν μέρος της καθημερινής ζωής στην Ουκρανία από τότε που το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης εισέβαλε στην επικράτεια της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (UOC-MP) δημιουργώντας μια παράλληλη και σχισματική δομή στην οποία έχει παραχωρήσει αυτοκεφαλία.

Δεδομένου ότι η πλειονότητα των Ουκρανών θέλει να παραμείνει πιστή στον Χριστό στην Εκκλησία του, οι εθνικιστές-σχισματικοί χρειάστηκαν να καταφύγουν στη δύναμη και την εξαπάτηση για να καταλάβουν τις εκκλησίες.

Ταυτόχρονα, οι σχισματικοί διόγκωσαν σε μεγάλο βαθμό τον αριθμό των εκκλησιών που είτε εντάχθηκαν είτε αναγκάστηκαν να ενταχθούν στη αποκαλούμενη σχισματική ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (EOU). Ενώ το ουκρανικό κράτος διώκει και οι σχισματικοί μιλούν για 400-500 ενορίες, ένας νέος διαδραστικός χάρτης που εκδόθηκε από το Νομικό Τμήμα της Ουκρανικής Εκκλησιαστικής Εκκλησίας δείχνει ότι,μέχρι στις 26 Μαρτίου, 62 ενορίες δέχθηκαν επίθεση από σχιστικούς κλέφτες, των οποίων η πλειονότητα βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της χώρας.

Η «αποκατάσταση» των μασόνων από τους μασόνους και ένα σημερινό παράδειγμα δράσεως μασόνου στους κόλπους της Εκκλησίας.

σ.σ. Στο παρόν δημοσίευμα παραθέτω ένα ενδιαφέρον απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από την ομιλία του π. Σεραφείμ Ζήση με θέμα: «Οι Μασόνοι Πατριάρχες Ιωακείμ Γ΄ και Μελέτιος Μεταξάκης (Α΄)» και παρουσιάζω ένα σημερινό μικρό δείγμα της δράσεως ενός μασόνου μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας.

Ἡ σκλαβιὰ τοῦ φόβου.

 «Ἂς διώξουμε τὸν φόβο καὶ ἂς φοβηθοῦμε τὸν Θεό.»

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Βλέποντας αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα, παρακολουθώντας πόσο ραγδαῖα προχωρεῖ ἡ ὑποταγὴ τοῦ κόσμου στὸ σκότος ὅλοι μας διερωτώμαστε, πῶς μπόρεσε νὰ συμβεῖ αὐτό. Ὡς ἀπάντηση ἔχουν δωθεῖ πολλὲς ἑρμηνεῖες καὶ ἔχουν διαπιστωθεῖ πολλὰ αἴτια. Ἕνα ὅμως ἀπὸ αὐτὰ δὲν τονίζεται ὅσο ἔπρεπε: ὁ φόβος (ὅταν μιλοῦμε ἐδῶ γιὰ φόβο ἐννοοῦμε τὸν παθολογικὸ φόβο ἢ ἀλλιῶς φοβία).

Ποτὲ ἄλλοτε ἡ ἀνθρωπότητα δὲν ἔζησε σὲ τέτοιο καθεστὼς φόβου ὅσο σήμερα. Πέρασαν πόλεμοι, ἐπιδημίες, πείνα, φτώχεια, σκλαβιά, ἀναταραχὲς καὶ παρόλα αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος εἶχε νὰ ἐπιδείξει λαμπρὰ παραδείγματα γενναιότητας καὶ ἐλπίδας, εἶχε νὰ ἀντιτάξει ἀρχὲς καὶ ἰδανικά, τὴν πίστη του. Ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καὶ μετά, γρήγορα καὶ σταθερά, ὁ φόβος ἐπικράτησε καὶ ἔγινε ὁ κύριος παράγοντας ὑποταγῆς τοῦ ἀνθρώπου σὲ αὐτὸ ποὺ πιὰ γνωρίσαμε ὅτι πράγματι ὑπάρχει: Τὴν Νέα Τάξη Πραγμάτων. Μία τάξη ποὺ ποτὲ δὲν θὰ ἐπικρατοῦσε ἂν ἔλειπε ὁ φόβος. Ὁ φόβος ἐξαφάνισε τὶς ἀντιδράσεις, ἰσοπέδωσε τὴν φυσικὴ ἄμυνα τοῦ ἀνθρώπου, διαστρέβλωσε τὴν ἀλήθεια.

Οικουμενισμός και οι πικροί καρποί του…!

 Πορφυρίτης

Προσφάτως, γίναμε αὐτόπτες μάρτυρες μιᾶς δημόσιας ἀντιπαραθέσεως στό διαδίκτυο, μέ ἀνακοινώσεις, κείμενα καί ἀπαντητικές ἐπιστολές, μεταξύ κληρικῶν τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καί τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀλβανίας. Συγκεκριμένα, τό ἀντιαιρετικό γραφεῖο τῆς Μητρ. Πειραιῶς[1] (καί ἔπειτα κληρικός τῆς ἴδιας Μητροπόλεως), ἄσκησε κριτική στήν θεολογική σκέψη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου, ἀποδεικνύοντας μέ τά λεχθέντα καί τά πραχθέντα τοῦ κ. Ἀναστασίου, ὅτι ἀποκλίνει τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, καί ταυτίζεται μέ τήν οἰκουμενιστική.

Ἀπ’ ὅτι φαίνεται, ὅμως, ἡ Ἀρχιεπισκοπή Τιράνων, ὄχι μόνο δέν δέχεται κριτική, ἀλλά ἀντιδρᾶ ἐπιθετικά, θεωρῶντας ἴσως, ὅτι βρίσκεται στό ἀπυρόβλητο, καί ὅτι μπορεῖ νά δρᾶ ὡς αὐθεντία καί ὡς ἐξουσίαν ἔχουσα, χωρίς νά ἀκολουθεῖ τά βήματα τοῦ ὄντως τήν ἐξουσίαν ἔχοντος, Βασιλέως Χριστοῦ. Ἔτσι, θεώρησε «πρωτάκουστη πρωτοτυπία στά ἐκκλησιαστικά χρονικά, ἕνα Γραφεῖο μιᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῆς Ἑλλάδος νά ἐπιτίθεται προσβλητικά σέ Προκαθήμενο μιᾶς γειτονικῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας»[2]. Ἐκεῖνο πού μᾶς προκαλεῖ ἐρωτηματικά, εἶναι: α) γιατί θεωρεῖ τήν Θεολογική κριτική πρωτάκουστη πρωτοτυπία, καί β) τί ἀκριβῶς θεωροῦν ὡς προσβολή, τό ὅτι ὑπάρχει ξεκάθαρα ἕνα προσανατολισμός, πού ἀποκαλεῖται Οἰκουμενιστικός; Ἤ τό ὅτι γίνονται ὅλοι οἱ μετέχοντες «στούς ἀτελέσφορους καί ἐπιζήμιους Διαθρησκειακούς Διαλόγους ἑκόντες ἄκοντες, ὄργανα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων γιά τήν προώθηση τῆς δαιμονικῆς πανθρησκείας»; (Μήπως ἐνοχλεῖ ὁ αὐτονόητος ἐπιθετικός προσδιορισμός «δαιμονικῆς»;)

ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΧΑΛΙ ΣΤΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος

‘‘Επιχειρώντας μία περισσότερο ολοκληρωμένη επεξήγηση των αιτιών που
-αίφνις- οδήγησαν την εκκλησία της Κων/πολης να εκτινάξει, να διασπείρει και να εγκαταστήσει τον πνευματικό ορυμαγδό και την άθλια, νοσηρή σπέκουλα της παναιρετικής υπόστασής της στις τοπικές εκκλησίες της Ουκρανίας και δη της Ρωσίας, καταλήγουμε αδίστακτα και ανεπιφύλακτα στα εξής:
η μεταψυχροπολεμική στρατηγική
του »New World Order» εδράζεται στον τεμαχισμό, στον -μετά ακριβείας- επιστημονικό ακρωτηριασμό και »ευτελισμό» των κρατών, έτσι, ώστε να καταστούν περισσότερο ανεπαρκή, ευάλωτα και διαχειρίσιμα, αλλά όλα τούτα αποτελούν εν δυνάμει πραγματώσιμα, εφόσον εκλείψει, καταστραφεί και αποσυντεθεί η αυτοτέλεια της »επάρατης» Ρωσίας!
Η Ρωσία
-από την πλευρά της- δεν αποτελεί τίποτα το περισσότερο από την εθνικιστική αναβίωση της πάλαι ποτέ κραταιάς »Σοβιετίας», εξελιγμένης βεβαίως στα σύγχρονα, καθεστωτικά ειωθότα.
Μην πλανάσθε
από τις -κινηματογραφικά- σκηνοθετημένες »αποδράσεις» του Βλαντιμίρ Πούτιν σε εκκλησίες, μονές και ησυχαστήρια!
Η Ρωσία προσπαθεί
ν΄ανακτήσει την χαμένη, εαλωμένη, επεκτατική πολιτική της και η Ορθοδοξία αποτελεί το επίδοξο και επιδέξιο διαχειριστικό της »δεκανίκι», προκειμένου να φανεί στα μάτια του κόσμου, ως »άγγελος εξ ουρανού»!
Αυτή
αποτελεί τώρα για τους κάθε λογής δυτικούς και ανατολικούς »ποντίφηκες» την ύστατη αγκίδα, το απόρημα και την τελευταία »αρρυθμία», πριν τη συγκρότηση και την εγκατάσταση της επερχόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης».

Τό ΟΧΙ τῶν Ἐπισκόπων, πού θά τούς πάει κατευθεῖαν στόν Παράδεισο.

 Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Στίς καθημερινές μας συναναστροφές, τόσο στίς παρέες ὅσο καί στούς χώρους ἐργασίας, διαπιστώνουμε, ὅτι κάποιες ἀπορίες καί κάποιες ἀντιδράσεις πιστῶν μέρα μέ τήν ἡμέρα ὅλο καί πληθαίνουν. Ἀπορίες καί ἀντιδράσεις πού βεβαιώνουν, ὅτι τό ποίμνιο δέν ἀποτελεῖται ἀπό ἄβουλα καί ἄνευρα προβατάκια, ἀλλά ἀπό αὐτεξούσια καί ἄγρυπνα μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

Ἐάν ρωτήσετε, ἀπό ποῦ ξεκινᾶνε ὅλες αὐτές οἱ ἀπορίες καί οἱ ἀντιδράσεις, ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀπλῆ, ὄχι ὅμως καί μονοφυσιτική: Πρῶτον ἀπό τήν καθημερινή εἰδησεογραφία καί δεύτερον ἀπό τήν καλή ἀνησυχία τῶν γρηγορούντων καί προσευχομένων Πιστῶν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας.

Ὅταν γιά πρώτη φορά ἡ μικρή μου γενέτειρα πόλις πληροφορήθηκε τίς πονηρές συνθῆκες ὀργάνωσης τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καί προπαντός τίς ἀντορθόδοξες ἀποφάσεις της, ἄν καί τά γεγονότα ἦσαν ἀκόμα νωπά, ἐντούτοις δέν ἔμεινε τότε βουβή καί ἀπαθής. Ἡ ἀντίδρασή της ἡ ὁμολογιακή ἦταν ἄμεση καί δυναμική: Οἰκογενειάρχες διακοσίων πενήντα Ὀρθοδόξων οἰκογενειῶν ὕψωσαν ἐνυπόγραφη φωνή Ὁμολογίας Πίστεως, ἡ ὁποία ἐπιδόθηκε στόν σεβασμιώτατο Μητροπολίτη τους καί ταυτόχρονα δημοσιεύθηκε στό διαδίκτυο.

Σήμερα, πού ἡ ψευδοσύνοδος γέννησε ὁλόκληρη σειρά ψυχοκτόνων ἐκκλησιαστικῶν γεγονότων, πῶς οἱ χθεσινοί διακόσιοι πενῆντα ὁμολογητές οἱκογενειάρχες νά μήν ἔχουν γίνει χίλιοι καί παραπάνω;

Σχόλιο επί της ‘ανταπαντήσεως’ της Αρχιεπισκοπής Αλβανίας στο Γραφείο Τύπου επί των Αιρέσεων και παραθρησκειών της Μητροπόλεως Πειραιώς.

 Λυκούργος Νάνης, ιατρός.

Όπως είναι γνωστό σχετικώς προσφάτως το Γραφείο επί των αιρέσεων και παραθησκειών της μητροπόλεως Πειραιώς προέβη σε κριτική οικουμενιστικών θέσεων του αρχιεπισκόπου Αλβανίας δημοσίως διατυπωθεισών. Ακολούθησε σχετικώς καθυστερημένη απάντηση του γραφείου τύπου της Αρχιεπσικοπής Αλβανίας που προκάλεσε ανταπάντηση τόσο του προμνημονευθέντος γραφείου του Πειραιά όσο και του π.Αγγέλου Αγγελακόπουλου. Ειδικά το εκτεταμένο κείμενο του δευτέρου περιείχε πολλά οικουμενιστικής υφής λεχθέντα και πραχθέντα του αρχιεπισκόπου Αλβανίας γεγονός που προκάλεσε την «ανταπάντηση» της αρχιεπισκοπής Αλβανίας. Μελετώντας κανείς την εν θέματι «ανταπάντηση» θα μπορούσε να παρατηρήσει τα εξής:

Για τα θλιβερά γεγονότα της Ασίζης, της Ραβένας, της Καμπέρας για τα οποία υφίσταται διά τους τυχόν αμφιβάλλοντας το σχετικό αποδεικτικό υλικό, ως επί το πλείστον διαδικτυακό, για το θεσμικό ρόλο του αρχιεπισκόπου Αλβανίας στο δυσώνυμο ΠΣΕ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ), για τις οικουμενιστικές συγγραφές του, καταλυτική κριτική των οποίων έχουν ασκήσει οι μακαριστοί Ιωάννης Κορναράκης και Νικόλαος Σωτηρόπουλος αλλά και ο π.Ιωάννης Φωτόπουλος (αλήθεια, μήπως γνωρίζει κανείς επαίων εάν έχουν ανασκευασθεί αρμοδίως οι προαναφερθείσες κριτικές;), καθώς και για τη θλιβερή πρωτοτυπία από την πλευρά της Εκκλησίας της Αλβανίας να δημιουργήση από κοινού με τους αιρετικούς παπικούς «ενιαία βιβλική εταιρεία»!!!, τι έχει να απαντήση, το κατά τα άλλα λαλίστατο γραφείο της Αρχιεπισκοπής Τιράνων; Και με την ευκαιρία: ποια είναι η άποψη των συντακτών της θλιβερής «ανταπαντήσεως» αναφορικά με την αιρετική υπόσταση των παπικών; ΕΙΝΑΙ Ή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ, κύριοι συντάκτες της «ανταπαντήσεως»; Και είναι νοητό ορθόδοξοι χριστιανοί, και δη ανώτεροι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι, να συστήνουν μαζί με αιρετικούς «βιβλικές εταιρείες»;;;

Η ΣΤΡΕΒΛΗ ΚΑΙ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

 (Ἀπάντηση σέ κείμενο τοῦ Γραφείου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Τιράνων Ἀλβανίας)

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος Ἐν Πειραιεῖ 11-2-2019

Στίς 7-2-2019 τό Γραφεῖο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Τιράνων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας δημοσίευσε κείμενο μέ τίτλο «Δύο παράδοξες ‘’πρωτοτυπίες’’ ἐκκλησιαστικῆς δεοντολογίας»1. Στό ἐν λόγῳ κείμενο γίνεται μία ἀνεπιτυχής προσπάθεια σχολιασμοῦ δύο ἄλλων κριτικῶν κειμένων˙ α) τοῦ κειμένου τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν αἱρέσεων καί τῶν παραθρησκειῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς μέ θέμα : «Ὅταν ἡ κριτική «βαπτίζεται» ὡς συκοφαντία καί ὕβρη! (Ὀφειλομένη ἀπάντηση σέ δημοσίευμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀλβανίας)»2, καί β) τοῦ κειμένου τῆς ἐλαχιστότητός μας μέ θέμα : «Οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου»3.

Στό παρόν κείμενό μας θά ἀσχοληθοῦμε μέ τίς ἀναφορές, πού κάνει τό κείμενο τοῦ Γραφείου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Τιράνων, μόνο στήν ἐλαχιστότητά μας στίς τελευταῖες σελίδες του. Τίς ὑπόλοιπες ἀναφορές, πού ὑπάρχουν στό κείμενο γιά τό Γραφεῖο ἐπί τῶν αἱρέσεων καί τῶν παραθρησκειῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, τίς ἀφήνουμε πρός ἀναίρεσιν ἀπό τό ἴδιο τό Γραφεῖο.

1. Ἀνυπόστατες κατηγορίες, ἐλλείψει ἐπιχειρημάτων, καί ἀνασκευή τους

Οι Μασόνοι Πατριάρχες Ιωακείμ Γ΄ και Μελέτιος Μεταξάκης (Α΄ ΜΕΡΟΣ)

π. Σεραφείμ Ζήσης,

Σχετικά:

Επιστολή του Πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου σχετικά με τον παλαιοημερολογίτικο Ζηλωτισμό

.

Αθήνα, 22 Ιουλίου 1971
Προσφιλέστατε π. Νικόδημε
χαίρε εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Πέρασε πάνω από ένας μήνας από τότε που έλαβα την επιστολή σου. Άργησα να απαντήσω, λόγω φόρτου απασχολήσεων. Παρακαλώ να με συγχωρέσεις. Απαντώ κάπως περιληπτικά, με την επιφύλαξη να επανέλθω, αν η Οσιότητά σου θελήσει νέες διευκρινήσεις.

Αρχικά, φίλτατε π. Νικόδημε, οφείλω να σου πω μια πικρή αλήθεια, που θα σου φανεί πολύ παράδοξη και θα σε εκπλήξει. Μέχρι σήμερα απέφευγα – κατ’ οικονομία – να διατυπώσω αυτή τη θέση ή την διατύπωνα με έμμεσο τρόπο, αλλά από τη στιγμή που τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω και εκλεκτά πρόσωπα- που έχουν όμως συνείδηση γεμάτη φόβο – προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες, πέφτοντας θύματα μιας αδίστακτης προπαγάνδας κατά της Εκκλησίας, είναι καιρός να λεχθεί η αλήθεια δίχως περιστροφές κι επιφυλάξεις.

Λοιπόν, π. Νικόδημε, όσοι φοβούνται τον Οικουμενισμό και προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες δεν κερδίζουν τίποτα άλλο, παρά μόνο αποφεύγοντας μια αίρεση, προσχωρούν σε μία άλλη. Βέβαια, δεν έχουν συνείδηση ότι προσχωρούν σε αίρεση, αλλά αυτό δεν αλλάζει καθόλου τα πράγματα. Μη νομίζεις ότι είμαι άδικος ή υπερβολικός. Θα σου αποδείξω αμέσως πόσο απολύτως αληθής είναι ο ισχυρισμός μου.

Ο Γερμανίας Αυγουστίνος αποκαλύπτει το πραγματικό αιρετικό του πρόσωπο.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ὁ ὁρισμὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τὸν ἀμοραλιστὴ μηδενιστὴ ὑπηρέτη τῶν ἡγετῶν τῆς Ν.Τ.Π. ψευδοποιμένα, τὸν Γερμανίας Αὐγουστῖνο

Ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος ὡς …δογματικὸς καὶ …«μάρτυρας» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Μετὰ τὸν «μαρτυρικὸ» βίο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ποὺ ἀναγκάζεται γιὰ τὸ καλὸ τοῦ κόσμου καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων νὰ ταξιδεύει μὲ ἰδιωτικὰ γιὼτ στὸν Βόρειο Πόλο γιὰ συμπροσευχές, νὰ βγάζει ὁμιλίες ὑπὲρ τοῦ προέδρου τῆς Κόκα-Κόλα, νὰ ἀναγνωρίζεται ἐπίτιμος καθηγητὴς ἀπὸ πολλὰ πανεπιστήμια παγκοσμίως, νὰ λαμβάνει πάμπολλα βραβεῖα γιὰ τὶς οἰκουμενιστικές του δραστηριότητες καὶ παράλληλα νὰ «παρεξηγεῖται καὶ νὰ συκοφαντεῖται» ἀπὸ τοὺς «ἀκραίους» Ὀρθόδοξους, τώρα ἐμφανίστηκε στὸ προσκήνιο μία ἄλλη «μαρτυρικὴ» μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας: ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος. Ὁ δὲ Αὐγουστῖνος ἀποκαλύπτεται στὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ ὄχι μόνο ὡς «μάρτυρας» ἀλλὰ καὶ ὡς θαυμάσιος αἱρετικὸς ἑρμηνευτής, δογματικὸς τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖο ἀκόμα καὶ ὁ Περγάμου Ζηζιούλας πρέπει νὰ προσκυνήσει ὅσον ἀφορᾶ τὸν ὁρισμὸ ποὺ δίνει ὁ Αὐγουστῖνος στὸν Οἰκουμενισμό.

Διάδοχος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ο πατριάρχης Βαρθολομαίος;

 Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

1. Ἑορτάζουν τούς Ἁγίους ὑποκριτικά

Πολλές φορές ἔχομε ἐπισημάνει ὅτι ἡ κακή τριάς τῶν πατριαρχῶν Μελετίου Μεταξάκη, Ἀθηναγόρα τοῦ Α´ καί Βαρθολομαίου, τοῦ νῦν ἀκλεῶς πατριαρχοῦντος, ἔχουν ἐκτρέψει τήν πορεία τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τόν ὀρθόδοξο δρόμο τῶν Ἁγίων Πατέρων στήν σκολιά καί διεστραμμένη ὁδό τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς συναπτόμενης μέ αὐτόν ἐκκοσμίκευσης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου.

Παρά ταῦτα γιά νά μή φανερωθεῖ ἡ καταστροφική αὐτή πορεία, ἔργο τοῦ Διαβόλου, περίτεχνα μέ ἐντυπωσιακή διγλωσσία καί διψυχία, ἐμφανίζονται ὡς ἀκόλουθοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὡς διάδοχοί των ὄχι μόνον στούς θρόνους ἀλλά καί στούς τρόπους. Γνωρίζουν καλά ἀπό τίς θεολογικές τους σπουδές ὅτι ἡ ἀποστολική διαδοχή διακόπτεται, ὅταν δέν ὑπάρχει διαδοχή στήν ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία, ὅταν ἀποδέχονται αἱρετικές καί ἀντιπατερικές διδασκαλίες, γι᾽ αὐτό καί προσπαθοῦν στούς ἁπλοϊκούς πιστούς νά ἐμφανίζονται ὡς συνεχιστές καί διάδοχοι τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἰδιαίτερα ὅταν τό ἑορτολόγιο ἐπιβάλλει τήν τιμή καί τήν ἐξύμνησή τους.

2. Διωγμένος ἀπό ἀνάξιους πατριάρχες καί ἐπισκόπους