Η επιστολή Τράμπ προς τον Ερντογάν την ημέρα της τουρκικής εισβολής στη Συρία

κλικ για μεγέθυνση

(σ.Π/Β: Η επιστολή απεστάλη την ημέρα της έναρξης της
τουρκικής εισβολής στη Συρία και δημοσιοποιήθηκε χθες.
Μοιάζει με προταπριλιάτικο, πάντως το δίκτυο MSNBC και
πλήθος άλλων πιστοποιούν την αυθεντικότητά της έπειτα
από επιβεβαίωση του Λευκού Οίκου.)

.

«Λευκός Οίκος
Ουάσιγκτον
9 Οκτωβρίου 2019

προς την Αυτού εξοχότητα
Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν
Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Τουρκίας
Άγκυρα

Αγαπητέ κύριε πρόεδρε:

Ας επεξεργαστούμε μια καλή συμφωνία! Δεν θέλετε να είστε υπεύθυνος για τη σφαγή χιλιάδων ανθρώπων κι εγώ δεν θέλω να είμαι υπεύθυνος για την καταστροφή της τουρκικής οικονομίας – κάτι που θα πραγματοποιήσω. Σας έδωσα ήδη ένα μικρό δείγμα με την υπόθεση του πάστορα Μπράνσον (σ.Π/Β: πρόκειται για τον αμερικανό πάστορα που συνέλαβε το καθεστώς της Άγκυρας κατηγορούμενο ως τρομοκράτη το 2016 και τον απελευθέρωσε το 2018).

Εργάστηκα σκληρά προκειμένου να επιλύσω κάποια από τα προβλήματά σας. Μην απογοητεύσετε τους ανθρώπους. Μπορείτε να επιτύχετε μια θαυμάσια συμφωνία. Ο Στρατηγός Μαζλούμ (σ.Π/Β: πρόκειται για τον Ferhat Abdi Şahin, κούρδο ηγέτη του SDF) είναι πρόθυμος να διαπραγματευτεί μαζί σας και να κάνει παραχωρήσεις που (οι Κούρδοι) δεν θα έκαναν ποτέ στο παρελθόν. Σας επισυνάπτω εμπιστευτικά ένα αντίγραφο της επιστολής του προς εμένα, που μόλις παρελήφθη.

Ο Τραμπ και η νέα ηγεσία της ΕΕ – Quo vadis?

.

Οι σχέσεις Βρυξελλών και Ουάσιγκτον τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει τη δική τους κρίση. Η αμερικανική διπλωματία επιχειρεί τώρα να προσεγγίσει τη νέα ηγεσία της ΕΕ και την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Θα έχει επιτυχία;

Όταν πέρυσι ο Γκόρντον Σόντλαντ έφτανε στις Βρυξέλλες ως πρεσβευτής των ΗΠΑ, είχε εκφράσει την ελπίδα ότι οι σχέσεις Ουάσιγκτον και Βρυξελλών θα μπορούσαν να βελτιωθούν μετά την κρίση από την οποία διήλθαν κατά τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Τραμπ.

Σήμερα ωστόσο, δεν φαίνεται η σχέση αυτή να έχει βελτιωθεί σημαντικά. Πρόσφατα ο υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο πέρασε από τις Βρυξέλλες, αλλά αίσθηση προκάλεσε ότι είχε λίγες επαφές με τους νυν ευρωπαίους αξιωματούχους, κι αυτές περισσότερο εθιμοτυπικές. Όπως εξήγησε ο Γκόρντον Σόντλαντ, οι ΗΠΑ αναμένουν την 1η Νοεμβρίου, ημερομηνία κατά την οποία ξεκινά επισήμως η θητεία της νέας προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, αλλά και των νέων επικεφαλής των υπόλοιπων ευρωπαϊκών οργάνων.

Στο μεταξύ πρόσφατα ο πρόεδρος Τραμπ για μια ακόμη φορά εξέφρασε τα παράπονά του για την ΕΕ μέσω twitter, σημειώνοντας ότι δεν συμπεριφέρεται δίκαια απέναντι στις ΗΠΑ στον τομέα των εμπορικών σχέσεων. «Η σχέση μας με την ΕΕ έχει φτάσει πολλές φορές σε πολλά θέματα σε αδιέξοδο, κυρίως στο θέμα του εμπορίου και άλλα ζητήματα», δήλωσε ο πρεσβευτής Γκόρντον Σόντλαντ μετά την επίσκεψη Πομπέο.

Ποιος κερδίζει; Όλα εξαρτώνται από το πότε.

σχόλιο του Immanuel Wallerstein
κοινωνιολόγου και αναλυτή των παγκόσμιων συστημάτων
της 1ης Απρ 2019

.

Σε έναν παγκόσμιο αγώνα για την απόκτηση υπεραξίας υπάρχει πάντα μια επιλογή:

Κάποιος μπορεί να δώσει προτεραιότητα στα βραχυπρόθεσμα οφέλη. Ή μπορεί κανείς να δώσει προτεραιότητα στα μεσοπρόθεσμα οφέλη. Κανείς δεν μπορεί να κάνει και τα δύο.

Όποιος επιδιώκει βραχυπρόθεσμα κέρδη θα κερδίσει πάντα βραχυπρόθεσμα. Είναι ο δρόμος του προφαφανούς εγωκεντρισμού, επιδίωξη του ατομικού οφέλους, ανεξάρτητα από το τι παθαίνουν οι άλλοι.

Ωστόσο, μετά από λίγα χρόνια, τα βραχυπρόθεσμα κέρδη εξαντλούνται. Οι προτιμήσεις μετατοπίζονται. Ξαφνικά, έχουν σημασία τα μεσοπρόθεσμα κέρδη ως αποτέλεσμα του ταξικού αγώνα.

Τώρα, οι εγωκεντρικοί είναι οι ηττημένοι, οι θυσίες ανταμείβονται.

Επειδή βρισκόμαστε στη διαρθρωτική κρίση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, υπάρχουν συνεχείς διακυμάνσεις. Πηγαίνουμε πέρα ​​δώθε μεταξύ του βραχυπρόθεσου και του μεσοπρόθεσμου, λες κι αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.

Επί του παρόντος, ένας σημαντικός παράγοντας, ο Πρόεδρος Τράμπ, επέλεξε μια βραχυπρόθεσμη προτεραιότητα. Μοιάζει να είναι καλό γι’ αυτόν.

Αλλά αυτός – και οι άλλοι – σύντομα θα πρέπει να μετατοπιστούν προς μια μεσοπρόθεσμη προσέγγιση.

Αυτό, σύντομα, θα δείχνει κακό γι’ αυτόν.

Γεωπολιτικοί σεισμοί διεθνώς, μία από τα ίδια στην Ελλάδα το 2019

.

Κωνσταντίνος Κόλμερ

Τα γεωπολιτικά γεγονότα σπανίως έρχονται αιφνιδίως. Κυοφορούνται στο παρελθόν και πραγματοποιούνται με κάπως απροσδιόριστη ταχύτητα. Έτσι, οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις του 2019 θα πηγάζουν από το πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν.

Παράδειγμα, η «αιφνιδία» απόσυρση των Αμερικανών στρατιωτών από τη Συρία. Εάν είχε προσέξει κανείς την προεκλογική εκστρατεία του προέδρου Τράμπ δεν θα εκπλήσσετο από την απόφαση του. Είχε υποσχεθή να παύσει η Αμερική να παίζει τον ρόλο του παγκοσμίου χωροφύλακα. Έκπληξη ήταν ότι δεν το έκανε ενωρίτερα.

Του πήρε δύο χρόνια και πάντως το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) και αν δεν ηττήθη πλήρως ευρίσκεται ακόμη μέσα στο βεληνεκές της αμερικανικής αεροπορίας, των «Τόμαχωκ» και των ειδικών αμερικανικών δυνάμεων Seals του Ναυτικού. Πιο δύσκολο φαίνεται η απομάκρυνση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν αλλά αν και αυτό γίνει, μην πέσουμε από την καρέκλα μας. Οι Ταλιμπάν θα τα βρούνε με τις ΗΠΑ. Για πρώτη φορά.

H εγκατάλειψη των Κούρδων από τις ΗΠΑ δεν προκαλεί έκπληξη, ούτε απογοήτευση…

... παρά μόνο στους ανιστόρητους. Η εγκατάλειψη αδύναμων συμμάχων όταν αυτό συμφέρει, είναι η συνήθης γεωπολιτική πρακτική αιώνων – και ασφαλώς είναι η πρακτική που ακολούθησαν οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση καθ ‘όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ειδικά για τους Κούρδους, η απόφαση του κ. Τράμπ να αποσύρει τις (έτσι κι αλλιώς ελάχιστες) αμερικανικές δυνάμεις από τη Συρία, αποτελεί απλή συνέχεια της ιστορικής συμπεριφοράς των ΗΠΑ απέναντί τους.

Το πραγματικό ερώτημα είναι γιατί οι Κούρδοι ή οι υπόλοιποι αναλώσιμοι σύμμαχοι, συνεχίζουν να συμπαρατάσσονται με τους Αμερικανούς, μόνο και μόνο για να προδοθούν στη συνέχεια και να εγκαταλειφθούν στη μοίρα τους – ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται συνεχώς από το Νότιο Βιετνάμ, την Καμπότζη, το Ιράκ, τους Κούρδους του Ιράκ, το ίδιο το ISIS, το Πακιστάν, εώς ακόμη και την Ελλάδα εντός της ίδιας της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας και την Κύπρο.

Η απάντηση είναι ότι οι ΗΠΑ υπήρξαν κατά κανόνα η μοναδική υπερδύναμη που προσφερόταν να υποστηρίξει σχετικά λογικές ιστορικές απαιτήσεις συγκεκριμένων κρατών και εθνών σε συγκεκριμένες συγκυρίες, όπως η διαρκής απαίτηση των Κούρδων για απόκτηση πατρίδας. Πολύ απλά, για τους Κούρδους της σύγχρονης εποχής δεν υπήρξαν ποτέ διαφορετικές επιλογές.

Οι ΗΠΑ, πολύ λογικά από γεωπολιτικής απόψεως, έχουν αποδείξει ξανά και ξανά ότι είναι μια αναξιόπιστη παγκόσμια υπερδύναμη – όλες τους ήταν, είναι και θα είναι. Όμως, τα κράτη και τα έθνη που επιδίωξαν και διατηρήσαν τη συμμαχία τους μαζί τους, δεν είχαν άλλες λογικές επιλογές στο εκάστοτε περιβάλλον. Ποιές επιλογές είχαν άραγε οι Κούρδοι στην εμφυλιοπολεμική Συρία του 21oυ αιώνα; Ποιές τους έχουν απομείνει τώρα, μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ;

Οι περιφερειακοί παράγοντες που φέρνουν κοντά την Τουρκία και το Ιράν

άρθρο του Mohammed Ayoob
από το The Strategist

.

Η πολιτική του αμερικανικού προέδρου Ντόναλντ Τράμπ να ασκήσει οικονομική πίεση στο Ιράν ώστε να προκαλέσει την αλλαγή καθεστώτος υποκινώντας μια εγχώρια εξέγερση φαίνεται να αποτυγχάνει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ανανεωμένες κυρώσεις έχουν βλάψει οικονομικά το Ιράν, όπως καταδεικνύει πρωτίστως η ραγδαία πτώση του ιρανικού νομίσματος. Ωστόσο, η οικονομική πίεση δεν έχει οδηγήσει σε επανάσταση εναντίον του καθεστώτος και το νόμισμα σταθεροποιήθηκε μετά από το αρχικό σοκ. Πράγματι, οι αμερικανικές πρωτοβουλίες μάλλον έχουν εδραιώσει την υποστήριξη του καθεστώτος, το οποίο μπορεί τώρα να εκτρέψει την κριτική: από τις οικονομικές του επιδόσεις στην αδικία των αμερικανικών κυρώσεων.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι σχέσεις του Ιράν με την Τουρκία παρέχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση προς μελέτη. Τόσο η Τεχεράνη όσο και η Άγκυρα έχουν περιφερειακές φιλοδοξίες που οδήγησαν σε τριβές μεταξύ τους στο παρελθόν, όπως συνέβαινε μέχρι πρόσφατα στην υπόθεση του Συριακού εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο, η οικονομική συμπληρωματικότητα των δύο χωρών και η σύμπτωση των στρατηγικών τους συμφερόντων συνέβαλαν στην σταθερότητα των σχέσεών τους.

Όταν η κυβέρνηση Τράμπ ανακοίνωσε την επαναφορά των κυρώσεων κατά του Ιράν, η Τουρκία κατέστησε σαφές ότι δεν θα ακολουθήσει τις ΗΠΑ, αλλά θα συμμορφωνόταν μόνο με τις κυρώσεις που θα επέβαλε ο ΟΗΕ. Η οικονομική αλληλεξάρτηση με το Ιράν αποτελεί μέρος της εξήγησης για την τουρκική στάση. Το διμερές εμπόριο μεταξύ Ιράν και Τουρκίας δεν περιορίζεται στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο: Ο όγκος των συναλλαγών μεταξύ των δύο γειτόνων ανήλθε στα 11,7 δισ. δολάρια στα τέλη του 2017, από 9,7 δισ. δολάρια το 2016 και οι δύο χώρες δεσμεύτηκαν να αυξήσουν το ύψος του στα 30 δισ. δολάρια.

Οι ΗΠΑ απειλούν να συλλάβουν δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης αν διώξουν Αμερικανούς για εγκλήματα πολέμου

.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες απείλησαν τη Δευτέρα να συλλάβουν και να επιβάλουν κυρώσεις σε δικαστές και άλλους αξιωματούχους του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου αν προχωρήσουν στη δίωξη για εγκλήματα πολέμου οποιουδήποτε Αμερικανού που υπηρέτησε στο Αφγανιστάν,μεταδίδει το AFP.

Ο σύμβουλος της Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου, Τζον Μπόλτον, αποκάλεσε το σώμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με βάση τη Χάγη “ανεύθυνο” και “εντελώς επικίνδυνο” για τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, και άλλους συμμάχους, και δήλωσε ότι οποιαδήποτε έρευνα σε Αμερικανούς που υπηρέτησαν θα ήταν ”μια εντελώς αβάσιμη και αδικαιολόγητη έρευνα“.

“Αν το δικαστήριο κυνηγήσει εμάς, το Ισραήλ ή άλλους συμμάχους των ΗΠΑ, δεν θα καθίσουμε ήσυχα”, είπε ο Μπόλτον.

Είπε ότι οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να προβούν σε οικονομικές κυρώσεις και ποινικές κατηγορίες σε υπαλλήλους του δικαστηρίου αν προχωρήσουν εναντίον οποιωνδήποτε Αμερικανών.

“Θα απαγορεύσουμε την είσοδο των δικαστών και των εισαγγελέων τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα επιβάλουμε κυρώσεις στα χρήματά τους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ και θα τους διώξουμε στο αμερικανικό ποινικό σύστημα”, δήλωσε.

Ποιοι κατηγορούν Τραμπ και Πούτιν για την Δυτική κατάρρευση

.

Finian Cunningham, Strategic Culture, Zero Hedge       

[Η κατωτέρω διεξοδική ανάλυση των λόγων που κινούν τον μαινόμενο παροξυσμό υστερίας του πολιτικού κατεστημένου και των εξαρτημένων ΜΜΕ, στις ΗΠΑ και σε χώρες της στενής επιρροής τους, εναντίον των προέδρων Πούτιν και Τραμπ, ιδιαίτερα μετά την συνάντηση του Ελσίνκι, και των αιτίων υπαρξιακής κρίσης του συστήματος, η οποία προκαλεί αυτήν την υστερία, δεν έχει γραφτεί από Ρώσο σχολιαστή η Δυτικό αναρχικό και εχθρό του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο Finian Cunningham, που για σχεδόν 20 χρόνια διακρίθηκε ως συντάκτης και αρθρογράφος σε μεγάλες βρετανικές εφημερίδες, όπως The Mirror, Irish Times και Independent και που άρθρα του για τις διεθνείς εξελίξεις δημοσιεύονται σήμερα σε διάφορες γλώσσες, από όργανα ενημέρωσης διαφόρων χωρών, φέρει όνομα και επίθετο που απαντάται συχνά στην ιστορία της βρετανικής αυτοκρατορίας, από την εποχή της πειρατείας έως των Λόρδων του Ναυαρχείου. Μπορεί επομένως να διαβαστεί χωρίς ανησυχία για την έλλειψη αντικειμενικότητας.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

O Αμερικανός τέως πρόεδρος Ομπάμα ήταν προ ημερών στην Νότιο Αφρική για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την γέννηση του Νέλσον Μαντέλα. Σε λόγο που εξεφώνησε, προειδοποιούσε για τον αυξανόμενο αυταρχισμό μεταξύ των εθνών και την «άνοδο της πολιτικής της πυγμής».

Προς νέα «Τάξιν Πραγμάτων»

.

Κωνσταντίνος Κόλμερ

Η, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, παλαιά «τάξις πραγμάτων» εστηρίχθη (λίγο ή πολύ) στο ελεύθερο εμπόριο, κυκλοφορία κεφαλαίων και διακίνηση λαθρομεταναστών. Βάσις ισχύος των αρχών αυτών, υπήρξε το ΝΑΤΟ και η αεροναυτική του υπεροχή, όπως ακριβώς το Μεγαρικό Ψήφισμα (*) της αρχαίας Αθήνας θα ήταν αδύνατον δίχως τις 150 τριήρεις του Θεμιστοκλέους.

Εν τούτοις, οι αρχές της «ελευθερίας» απέβησαν εις βάρος της αμερικανικής ισχύος και υπέρ της Κίνας και Ευρωπαϊκής Ενώσεως (κυρίως της Γερμανίας), έως ότου κατέληξαν εις ασυδοσίαν. Με την Αμερική να εξαρτάται οικονομικώς από την αγορά ομολόγων υπό της Κίνας και πολιτικώς από τις καταστρεπτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στην Λιβύη, Αφγανιστάν, Ουκρανία και Συρία, πληρώνουσα αύθις και τον λογαριασμόν.

«Εάν διδάσκεσαι από τις ήττες σου, τότε δεν είσαι πραγματικά ηττημένος» όπως είπε ο Ζίγκ Ζιγκλάρ. Συνεπής προς τους ψηφοφόρους του, ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ απεφάσισε να επιβάλλει δασμούς στα κινεζικά προϊόντα και στα γερμανικά αυτοκίνητα, να ανεβάσει τα επιτόκια του δολαρίου και να ελέγξει τα οικονομικά του ΝΑΤΟ όπου οι Ευρωπαίοι συστηματικώς «κλέβουν». Παραλλήλως θεώρησε τις οικονομικές κυρώσεις εις βάρος της Ρωσσίας αντιπαραγωγικές και την επάνοδο της στην σύνοδο των ισχυρών αναγκαία, διότι κατά τον Νικολό Μικιαβέλι, «φίλος» είναι ο «εχθρός» των «αντιπάλων σου» (ΕΕ και Κίνα).