Η Δεύτερη ‘Πολιτισμική Επανάσταση’ της Κίνας

Ένα άρθρο του James Petras

Εισαγωγή: Η Κίνα βρίσκεται στη μέση μιας δεύτερης ‘πολιτισμικής επανάστασης’ σε μισό αιώνα. Ενώ η πρώτη (υπό του Προέδρου Μάο Τσε Τουνγκ) είχε ως στόχο την ‘αναζωογονήση το σοσιαλισμού’, η τωρινή κατευθύνεται προς την ‘ηθικοποίηση’ του καπιταλισμού.

Η πρώτη πολιτισμική επανάσταση ήταν μια κατά μέτωπο επίθεση στην ιεραρχία της εξουσίας και των προνομίων εντός και εκτός του Κομμουνιστικού Κόμματος, που ξεκίνησε ο Μάο Τσετούνγκ από την κορυφή, αλλά ενεργοποιήθηκε από τα κάτω με την Κόκκινη Φρουρά προκειμένου να επιτευχθεί μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Η σημερινή «πολιτισμική επανάσταση», που εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο Σι Τσινπίνγκ, στοχεύει στον τερματισμό της εκτεταμένης διαφθοράς, κλοπής και λεηλασίας της Κινεζικής οικονομίας και της κοινωνίας γενικώς από τους υψηλόβαθμους και χαμηλόβαθμους αξιωματούχους στην κυβέρνηση και στον καπιταλιστικό τομέα.

Οι δύο πολιτισμικές επαναστάσεις έχουν σχέση με τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ, τον Κινέζο ηγέτη που έκλεισε επισήμως την πρώτη και έθεσε σε κίνηση τις πολιτικές και τα σλόγκαν τύπου («Είναι καλό να γίνεις πλούσιος»), που απαιτούσαν μια δεύτερη πολιτισμική επανάσταση τρεις δεκαετίες αργότερα.

Mao Tse-tung. Ένας απολογισμός.( 9 Σεπτεμβρίου 1976 )

30 (38) Χρόνια από το θάνατο του Mao Tse-tung

 «Τρία δέκατα λάθη μ’ επτά δέκατα επιτεύγματα, ή

επτά δέκατα λάθη με τρία δέκατα επιτεύγματα»

 

Του: Β. Ξ. Σπηλιωτόπουλου

 Πεκίνο 1^η Οκτωβρίου 1949.  Στην κατάμεστη από κόσμο πλατεία Τιαν-αν-μέν  η διαπεραστική φωνή του προέδρου Μάο ανακοινώνει: «Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ιδρύεται σήμερα.  Ο Κινεζικός λαός στέκεται πλέον στα πόδια του».  Με αυτόν τον τρόπο η Κίνα εισήλθε αποφασιστικά στον 20^ο αιώνα αφήνοντας πίσω της μια σχεδόν εκατονταετή περίοδο αστάθειας, αναταραχών και ξενόφερτων επεμβάσεων, που ταλάνιζαν την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία ήδη από την εποχή του «Πολέμου του Οπίου» το 1840.

 Ο αγώνας για την εξουσία

Η κατάληψη της εξουσίας από τον εμβληματικό και αινιγματικό Μάο δικαίωσε τους κόπους, τις στερήσεις, τις θυσίες ενός μακρόχρονου, πολυκύμαντου και αμφίρροπου αγώνα, τον οποίο ο μελλοντικός «Μεγάλος Τιμονιέρης» σημάδεψε με την πολιτική και στρατιωτική του ιδιοφυία.  Πρώτος αυτός διείδε τις ιδιαιτερότητες της ντόπιας κοινωνικής πραγματικότητας σε σχέση με την προεπαναστατική Ρωσία και αναδιάταξε την κομματική μεθοδολογία προς έναν κινεζικό «ναροντνικισμό».