Νικηφόρος Βρεττάκος (Πρωτοχρονιά 1912- 4 Αυγούστου 1991)

Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα

Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς
θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα
ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.

Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα
στοὺς γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς
μιλήσω ἑλληνικά, ἐπειδὴ
δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε
μεταξύ τους μὲ μουσική.

Αν δεν μού ‘δινες ποίηση Κύριε

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.

Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς

θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα

ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.

Περί Ελληνικής γλώσσας.

Ίσως το ανώτερο, το πιο καταπληκτικό ιστορικό δημιούργημα του ανθρώπου είναι η Ελληνική γλώσσα. Όποιοι, με οποιαδήποτε δικαιολογία, την αγγίζουν για να την συλητεύσουν είναι εγκληματίες έναντι όλης της ανθρωπότητας. Και όποιοι δεν τους εμποδίζουν δεν είναι άξιοι φύλακές της.

Ποιος θα άφηνε κάποιον ιερόσυλο να μεταβάλει τις στήλες του Παρθενώνα ή να τροποποιήσει “σε μοντέρνα κόμμωση” τα μαλλιά των Καρυάτιδων; Μήπως ο Παρθενώνας έχει όση αξία έχει η Ελληνική Γλώσσα; Ούτε κατά διάνοιαν. Η Γλώσσα μας είναι ό,τι ουσιαστικά ΕΙΜΑΣΤΕ.

Το Ελληνικό Πνεύμα εχει υφανθεί, διατηρείται και εκφράζεται με την Ελληνική Γλώσσα. Η Ελληνική Γλώσσα, κατά τους αιώνες, διατηρεί τη συνοχή της σαν ένα ζωντανό πλεκτό που οι κλωστές του είναι τόσο συνυφασμένες ώστε η αφαίρεση μιας κλωστής θα διαλύσει την συνοχή και την Αξία του όλου πλεκτού.

Η κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών ισοδυναμεί με την σταδιακή κατάργηση του Ελληνικού Πνεύματος. Δηλαδή σε 50 -75 χρόνια το Ελληνικό στοιχείο, με όλη την αξία του, θα καταντήσει ένα νεκρό απομεινάρι που συνέχεια θα απολιθώνεται.

Δείτε παρακάτω τι κάνουν άλλα κράτη για την προστασία της γλώσσας τους και τι η Ελλάδα.

Πώς η ελληνική γλώσσα γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο!

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

.

«…Ευχαριστώ τις μακριές σειρές των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί και έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα…»

Νικηφόρος Βρεττάκος
«Ο αγρός των λέξεων»

.

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1959 ο αείμνηστος καθηγητής και πρωθυπουργός Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει στην Ουάσιγκτον έναν λόγο, που έμεινε μνημειώδης. Αιτία ήταν η γλώσσα, που χρησιμοποίησε. Ήταν τα αγγλικά, όμως σχεδόν όλες οι ορολογίες, που περιείχε η εισήγησή του ήταν λέξεις ελληνικές.

Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου, που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής. (Οι μόνες αμιγείς αγγλικές λέξεις ήταν λίγοι σύνδεσμοι, άρθρα και προθέσεις). Ο Ξενοφών Ζολώτας κατείχε τότε την θέση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Οι μεγάλες εφημερίδες «Νιου Γιορκ Τάιμς» και «Ουάσιγκτον Ποστ» δημοσίευσαν την επομένη τον λόγο στην πρώτη σελίδα.

Παρελάσεις: υπόμνηση ηρωισμού και φιλοπατρίας

Φωτογραφία από:www.orthodoxia-ellhnismos.gr/

«Γιορτάζουμε το ΟΧΙ, γιατί αν γιορτάζαμε το ΝΑΙ, θα είχαμε κάθε μέρα επέτειο»

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

.

«Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράττεται, πάλιν την κεφαλήν…» της δύσμοιρης ιστορίας επί πίνακι ζητεί.

Η Ηρωδιάς της πατρίδας μας, το ΠΑΣΟΚ, δυσφορεί για την παρουσία αρμάτων μάχης στις παρελάσεις. Βέβαια αυτό είναι το κέλυφος, το πρόσχημα. Στόχος του η κατάργηση των εθνικών παρελάσεων. Επειδή ψυχορραγεί και κείτεται πτώμα άταφο, τυμπανιαίας αποφοράς, πλειοδοτεί σε προοδομανία (ή προδοτικομανία) κάνοντας «τα γλυκά μάτια» στο έτερον κομματικό απολειφάδι, την ΔΗΜΑΡ. Τους ενδιαφέρει μόνον να μπουν στην Βουλή, να εκλεγούν… Ηρωισμός; Τι είναι αυτό; τρώγεται;

Ας αφήσουμε όμως τα… υποκείμενα και ας ασχοληθούμε με τα κείμενα, για να ανασάνουμε λίγο. Πόσο μπορείς να αντέξεις τις λεκτικές αναθυμιάσεις του ψευτο-Βαγγέλη και της κυρά-συνωστισμένης;

«…δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ/γλυκύ χώμα που νιώθεις σαν άνθρωπος/αν δεν ήταν πίσω μιας λίκνα και τάφοι που μουρμουρίζουν». Στους τρεις αυτούς εξαίσιους στίχους, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, συνοψίζει το μεγαλείο του Έπους του ’40. Η ελληνική ιστορία έχει μία ιδιοτυπία, μοναδική ίσως στην οικουμένη. Είναι ιστορία αδιάλειπτων αγώνων για επιβίωση.