Όταν ο Νικηταράς ζητούσε το τζαμί στο Ναύπλιο να γίνει θέατρο

.

Του Κυριάκου Σκιαθά

Ο Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος) από μικρό παιδί είχε έντονα τα αισθήματα, της καταγωγής του από μεγάλη ηρωική και πατριωτική οικογένεια, της εθνικής και χριστιανικής του καταγωγής και του αισθήματος της αντί πάσης θυσίας τιμωρίας των τυράννων του έθνους.

Κατά τη διάρκεια του Αγώνα η ηρωική του φήμη είχε προσπεράσει τα όρια της επαναστατημένης Ελλάδας. Τους Φιλέλληνες και τους επιφανείς άνδρες της Εσπερίας περισσότερο συγκινούσαν η ανιδιοτέλεια, η απλοϊκότητα και γλυκύτητα αλλά σταθερότητα του χαρακτήρα του, η μετριοφροσύνη, η ταπεινοφροσύνη, ο βαθύς ανθρωπισμός του, η σωφροσύνη, η περίσκεψη, η αποφασιστικότητά του στο πεδίο της μάχης και προ παντός η ακλόνητη πίστη του και αγάπη προς την πατρίδα και την ελευθερία.

Αυτό το πρότυπο της παλικαριάς και της αρετής, «καταδίκασε» η ελληνική ιστοριογραφία να μείνει στην Ιστορία του 1821 με το όνομα Τουρκοφάγος, προσωνύμιο που κέρδισε για την ανδρεία του στη μάχη των Δολιανών, τον Μάιο του ’21.

«…ο Τουρκοφάγος αθλητής
του γένους νέος ακρίτας…», γράφει ο Κωστής Παλαμάς.

H Μάχη στά Δολιανά (18 Μαΐου 1821)

.

Ο Νικηταράς φεύγοντας από τό Βαλτέτσι πέρασε από τά Δολιανά γιά νά ανεφοδιασθεί μέ τρόφιμα. Οι Δολιανίτες τού επεφύλαξαν ψυχρή υποδοχή καί μάλιστα αρνήθηκαν νά δώσουν στόν αδελφό του Νικόλα ένα φόρτωμα κρασί πού τούς ζήτησε.

O Νικήτας πήρε τόν δρόμο γιά τό Άργος, αλλά ύστερα από λίγο είδε μερικούς Δολιανίτες νά τρέχουν καί νά τόν καλούν νά γυρίσει πίσω διότι φάνηκαν Τούρκοι μέ κατεύθυνση τό χωριό τους. Ο Νικόλας εκνευρισμένος από τή στάση τών ομοθρήσκων του πρότεινε στόν αδελφό του νά μήν τούς βοηθήσουν.

«- Πάμε εις τόν δρόμον μας καί ας μήν αφήσουν απ’ αυτούς οι Τούρκοι ούτε ρουθούνι.»

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος πού δέν κράταγε κακία σέ κανέναν, απάντησε.

«- Αδελφέ μου, εγώ γιά Περσιάνους πάω εις τό Ανάπλι γυρεύοντας καί τώρα πού τούς ηύρα εδώ νά τούς αφήσω; Δέν τό κάμω.»

Ο αγνός Ρωμιός αποκάλεσε τούς βαρβάρους μέ τό όνομα «Περσιάνους», όπως ακριβώς τούς αποκαλούσαν καί οι βυζαντινοί προγόνοι του. Χωρίς νά χάσει καιρό ο Νικήτας γύρισε καί ταμπουρώθηκε στά σπίτια τού χωριού μέ τούς στρατιώτες του καί μερικούς ντόπιους από τόν Άγιο Πέτρο. Κεφαλές στό μικρό στρατό τών τριακοσίων ανδρών ήταν ο Μητρομάρας Αθανασίου, ο Ηλίας Κωνσταντόπουλος ή Λιάπης, ο Θεόδωρος Αντωνάκης, o Θεόδωρος Πολίτης, o Αναγνώστης Προεστάκης καί άλλοι.

Οι κλεισμένοι έπιασαν δεκατρία σπίτια καί ο Νικήτας έπιασε τό σπίτι τού Χριστοφίλη. Όμως τόν σημαιοφόρο του Θανάση Μανιάτη μέ τή σημαία του τόν έστειλε στό σπίτι τού Καραμήτρου, γιά νά ξεγελάσει τόν Κεχαγιάμπεη.

Νικήτας Σταματελόπουλος «ὁ γενναῖος καὶ ἔντιμος ἥρωας ποὺ πέθανε ξεχασμένος καὶ πάμπτωχος στὶς 25 Σεπτέμβρη τοῦ 1849»

.

Ἀμαλία Δημητροπούλου
Θεολόγος ἀπὸ τὸ χωριὸ Τουρκολέκα Μεγαλοπόλεως.

Γεννήθηκε τὸ 1782 στὸ χωριὸ Τουρκολέκα Μεγαλουπόλεως, στὴν Ἀρκαδία, καὶ ἦταν γιὸς – τὸ τέταρτο παιδὶ – τοῦ κλέφτη Σταματέλου Τουρκολέκα καὶ τῆς Σοφίας Καρούτσου, ἀδελφῆς τῆς γυναίκας τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ὁ Νικηταρᾶς, λοιπόν, ἦταν ἀνιψιὸς τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ.

Κατὰ μία ἄλλη ἐκδοχή, γεννήθηκε τὸ 1784, στὸ χωριὸ Νέδουσα (Μεγάλη Ἀναστάσοβα) Μεσσηνίας.

Τὰ παιδικά του χρόνια τὰ ἔζησε στὸ Τουρκολέκα. Ἑντεκάχρονος, βγῆκε στὸ ἀρματολίκι ἀκολουθώντας τὸν πατέρα του, κοντὰ ἤδη στὰ ἀδέλφια του Νικόλα καὶ Γιάννη.

Ἀργότερα, ἐντάχθηκε στὸ «μπουλούκι» τοῦ περίφημου κλέφτη Ζαχαριᾶ Μπαρμπιτσιώνη. Παντρεύτηκε τὴν κόρη τοῦ Ζαχαριᾶ, τὴν Ἀγγελίνα, μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησαν τρία παιδιά.

Ἦταν ψηλός, ἀδύνατος καὶ μελαχρινός, ἀπαράβγαλτος στὸ τρέξιμο καὶ στὸ πήδημα, ἀπ’ τοὺς πρώτους στὸ ντουφέκι καὶ στὸ γιαταγάνι.

Ἀξιοθαύμαστη ὑπῆρξε ἡ στενή του σχέση μὲ τὸν θεῖο του, τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Δὲν τὸν ἐγκατέλειψε ποτέ.

Ο Κολοκοτρώνης ζητάει επίμονα από την Ύδρα ναυτική δύναμη για να εξοντωθεί η στρατιά του Δράμαλη

Κολοκοτρώνης. Έργο του Giovanni Boggi. Έγχρωμη λιθογραφία. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

αναδημοσίευση από το Περί Αλός

άρθρο του Λαζάρου Βλαδίμηρου
Διδάκτορος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ναυτική Επιθεώρηση»,
τ. 589, σελ. 30, ΙΟΥΝ – ΑΥΓ 2014. Αναδημοσίευση στο
Περί Αλός με την έγκριση της «Ναυτικής Επιθεωρήσεως»

.

Μετά την συντριβή και τον θάνατο του αποστάτη Αλή πασά τον Ιανουάριο του 1822, οι Τούρκοι αποφάσισαν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στις επαναστατικές δυνάμεις των Ελλήνων στην καρδιά της εξέγερσης, στον Μοριά. Για τον σκοπό αυτό αποδέσμευσαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις από το μέτωπο της Ηπείρου και ανάθεσαν στον πασά της Δράμας Μαχμούτ να πνίξει στο αίμα την εξέγερση στον Μοριά. Το μέγεθος της στρατιάς του Δράμαλη αποδείκνυε και την μεγάλη σημασία που έδωσε η Πύλη στην εκστρατεία αυτή.

Στις 6 Ιουλίου του 1822 η μεγάλη στρατιά του Δράμαλη, ουσιαστικά χωρίς να συναντήσει σοβαρή αντίσταση στο πέρασμά της, εισέρχεται στην Πελοπόννησο. Η στρατιά που απειλούσε να καταπνίξει την Επανάσταση, αποτελείτο από 30.000 και πλέον άνδρες, από τους οποίους, περισσότεροι από 20.000 ήταν πολεμιστές, στη μεγάλη τους αναλογία ιππείς, ακολουθούμενοι από το πεζικό που αποτελείτο κυρίως από Αλβανούς μισθοφόρους και χιλιάδες βοηθητικούς, υπηρέτες, εργάτες, ιπποκόμους, γυρολόγους, τυχοδιώκτες, καθώς και από χιλιάδες ζώα που μετέφεραν τα εφόδια της στρατιάς, μαζί με κοπάδια ζώων για την διατροφή του στρατεύματος. Έχει γραφτεί ότι για τρεις ολόκληρες ημέρες περνούσε η στρατιά από τη γέφυρα του Σπερχειού [1].

Για τα πληθυσμιακά δεδομένα της επαναστατημένης Ελλάδας, αλλά και για τα πολεμικά δρώμενα των αρχών του 19ου αιώνα, ο αριθμός των ανδρών που κινητοποιήθηκε προκειμένου να αντιμετωπίσει λίγες χιλιάδες ατελώς εξοπλισμένων και χωρίς πολεμική εμπειρία επαναστατών, κρίνεται ιδιαίτερα μεγάλος. Σύγχρονος Άγγλος ιστορικός σημειώνει χαρακτηριστικά: «Ο Δράμαλης διοικούσε τον μεγαλύτερο στρατό που είχε κάνει την εμφάνισή του στην Ελλάδα από το 1715, οπότε οι Τούρκοι είχαν τελικά εκδιώξει του Ενετούς… έφθαναν
τελικά τους 20.000 μάχιμους, μια τεράστια δύναμη προκειμένου να συντρίψει μερικές χιλιάδες αντάρτες, ακόμα και στο Βατερλό ο Γουέλιγκτον και ο Ναπολέων είχαν υπό τις διαταγές τους μόνο 70.000 άνδρες ο καθένας» [2]

Η μάχη της Κουρτέσας 28 Νοεμβρίου 1822

Εικόνα από:www.agiasofia.com

Ο Μαχμούτ-Πασάς-Ζίχναλης που διαδέχθηκε τον Δράμαλη, έστειλε 10.000 πεζούς και καβαλάρηδες με αρκετό πυροβολικό και με αρχηγό τον επί κεφαλής του Ιππικού Δελή-Αχμέτ με πρόγραμμα να καταλύσουν στο Χάνι της Κουρτέσας.Ο Κολοκοτρώνης που ήταν άρρωστος στα Δερβενάκια από τις 19 Νοεμβρίου, μόλις έγινε καλά, άγρυπνα παρακολουθούσε προσωπικά τις κινήσεις των Τούρκων.

Ειδοποίησε αμέσως με τους υπασπιστές του, τον Σταϊκόπουλο στο Ναύπλιο, τον Τσώκρη στο Αργός, τον Χατζηχρήστο στο Στεφάνι, τον Παπανίκα στην Στιμάγκα και τους άλλους οπλαρχηγούς της Κορίνθου, τον Νοταρά, τον Καπετάν Γεωργάκη Χελιώτη, κ.λ.π. να κινηθούν τη νύχτα και να βρίσκονται πριν ξημερώσει στα Δερβενάκια.Με τον Φωτάκο ειδοποίησε τον Νικήτα Σταματελόπουλο και τον Παπαρσένη, οι οποίοι είχαν αναλάβει την φύλαξη του Αγίου Σώστη να τρέξουν και να συναντηθούν μαζί του.

Όταν συναντήθηκαν ο Κολοκοτρώνης τους επέστησε την προσοχή στο δύσβατο και άγνωστο στους πολλούς μονοπάτι, μεταξύ Αϊ Βασίλη και της πίσω πλευράς του Αγίου Σώστη, για να μη το χρησιμοποιήσουν οι Τούρκοι, γιατί υπήρχε κίνδυνος να υπερφαλαγγιστούν οι προμαχώνες τους στον Άγιο Σώστη και να κινδυνέψει όλο το Στράτευμα.

Ο Νικήτας και ο Παπαρσένης παρά τις διαβεβαιώσεις τους, από αμέλεια δεν φρόντισαν να διαφυλάξουν το μυστικό μονοπάτι, με αποτέλεσμα 150 Τούρκοι από τους ντόπιους να φθάσουν γύρω τα μεσάνυχτα στο Άγιο Σώστη και καθώς μιλούσαν Ελληνικά, δεν έγιναν αντιληπτοί από τους Έλληνες μέχρι το πρωί, οπότε ανακαλύφθηκαν και μόλις πρόλαβαν να σωθούν καταδιωκόμενοι από τον Χατζηχρήστο που στο μεταξύ είχε φθάσει από το Στεφάνι και διαλύθηκαν στη πεδιάδα.

Κατά τα ξημερώματα ξεκίνησε από το χάνι της Κουρτέσας ο Τουρκικός Στρατός, ο οποίος θα έφθανε στον Άγιο Σώστη στις 9 η ώρα το πρωί, Τρίτη 28 Νοεμβρίου 1822. Καθώς πλησίασαν οι Τούρκοι αμέτρητα πυρά κτύπησαν τους προμαχώνες των Ελλήνων. Οι Έλληνες δεν κλονίστηκαν. Το μεγαλύτερο μέρος του Τούρκικου Στρατού γύρισε στις αρχικές του θέσεις. Στο μεταξύ όμως οι Τούρκοι που είχαν οχυρωθεί πάνω από τον προμαχώνα του Παπαρσένη, έδωσαν το σύνθημα της γενικής επίθεσης.

Νικήτας Σταματελόπουλος (1787 -25 Σεπτεμβρίου1849)

Νικήτας, Λιθογραφία του Karl Krazeisen

Δημήτρης Μπατσιούλας

 
Ήταν μία Παρασκευή του Δεκεμβρίου του 1841, στον Πειραιά των 210 οικογενειών τότε και των μόλις 1500 κατοίκων. Στο δρόμο που σήμερα είναι η εκκλησία της Ευαγγελίστριας, ζητιάνευε ένας ρακένδυτος και σχεδόν τυφλός. Αντιλήφθηκε ότι τον ζύγωνε κάποιος, που από την φορεσιά του φαινόταν ότι είναι ξένος. Μάζωξε αμέσως το χέρι του που είχε απλωμένο για να ζητιανεύει.

– Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο ξένος τον ζητιάνο.

– Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα μου, αποκρίθηκε περήφανα ο ζητιάνος.

– Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο; Επέμενε ο ξένος.

– Η πατρίδα μου μ’ έχει χορηγήσει σύνταξη για να περνώ καλά. Αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μία ιδέα πώς περνά ο κόσμος που για τη λευτεριά του πολέμησα, αποκρίθηκε και πάλι περήφανα ο ζητιάνος.

Ο ξένος κατάλαβε και φεύγοντας, άφησε διακριτικά να του πέσει ένα πουγκί με χρυσά φλουριά.

Ο σχεδόν τυφλός ζητιάνος, άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε προς τον ξένο: «Σ’ έπεσε του πουγκί σου. Πάρ’ το μη το βρει κανένας και το χάσεις».

Ο ξένος ήταν ο τότε πρεσβευτής της Ρωσίας στην Ελλάδα και ο ζητιάνος ο Νικήτας Σταματελόπουλος, που στην ιστορία που διδαχτήκαμε στα σκολειά μας για την επανάσταση του 1821, τον έλεγαν Νικηταράς ο Τουρκοφάγος.