Το Πολυτεχνείο δεν το πρόλαβα. Τα γεγονότα δεν τα έζησα. Τη χούντα δεν τη βίωσα.

άρθρο της Νεράϊδας

.

Γεννήθηκα σε περίοδο δημοκρατίας και έμαθα τις αρχές και τα προνόμιά της. Έμαθα να σέβομαι, να ακούω, να επιλέγω και να εκφέρω ελεύθερα άποψη βασιζόμενη στα γεγονότα και στην πραγματικότητα. Έμαθα να τιμώ τους θεσμούς, να υπακούω στους νόμους και να τηρώ το Σύνταγμα. Έμαθα να εκτιμώ την ελευθερία του λόγου, παρόλο που ποτέ δε χρειάστηκε να βιώσω τη στέρησή της και τη συγκαλυμμένη λογοκρισία τύπου «δε συνάδει με την προπαγάνδα που εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας, άρα κόβεται». Έμαθα να μην απαξιώνω τους αγώνες όσων πάλεψαν για τη Δημοκρατία και να μη θεωρώ δεδομένο τίποτα.

Ρώτησα, διάβασα, έψαξα, άκουσα και κατέληξα στο συμπέρασμα πως

Η Ελλάδα στην πορεία του Helios

άρθρο της Νεράιδας

.

«Πες μου μανούλα τι θα γίνει μετά…

Και μετά;…

Και στο τέλος θα νικήσουν οι καλοί;…

Μα μανούλα εγώ δεν το είχα φανταστεί έτσι… Γιατί δεν έγινε στο τέλος αυτό που ήθελα εγώ;»

Αθώες απορίες ενός τρίχρονου παιδιού. Αυθόρμητα ερωτήματα που γεννιούνται στο μυαλό του κατά τη διάρκεια που παρακολουθεί στην τηλεόραση την καινούρια ταινία κινουμένων σχεδίων του Walt Disney. Η φαντασία οργιάζει και πλάθει σενάρια που ικανοποιούν τις προσδοκίες του. Σενάρια που τον κάνουν να χαμογελά αν επιβεβαιωθούν και να απογοητεύεται αν παρεκκλίνουν από το επιθυμητό. Τι πιο όμορφο αλλά και τι πιο ρεαλιστικό; Όμορφο να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να σχεδιάζεις… ρεαλιστικό να επιβεβαιώνεσαι ή να διαψεύδεσαι και να προσαρμόζεσαι στα δεδομένα.

Όταν τα σενάρια αφορούν το φινάλε μιας παράστασης ή την πλοκή μιας ταινίας,

Η αξία της συνεισφοράς.

 άρθρο της Νεράϊδας

.

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα μικρό σπουργιτάκι που, όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας, ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά ποδαράκια του προς τον ουρανό. Αυτό γινόταν επανειλημμένα και όλα τα ζώα του δάσους έκπληκτα το παρακολουθούσαν και αναρωτιόνταν γιατί το κάνει. Μια μέρα η αλεπού δεν κρατήθηκε και το ρώτησε:

-Γιατί το κάνεις αυτό;

-Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα! απάντησε το σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει πάνω μας.

-Είναι δυνατόν να πιστεύεις πως τα καχεκτικά ποδαράκια σου μπορούν να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό;! είπε με απορία και ειρωνεία η αλεπού.

Τότε το σπουργιτάκι την κοίταξε και πολύ φυσικά της απάντησε:

-Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει!

Ο καθένας  έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει. Το δικό του μερίδιο ευθύνης και συνεισφοράς. Όσο μικρό κι αν είναι, όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται, δεν παύει να είναι ουσιαστικό και απόλυτα σημαντικό. Για να ολοκληρωθεί το παζλ χρειάζονται όλα τα κομμάτια… μικρά και μεγάλα… κεντρικά και γωνιακά.

Η συνειδητοποίηση αυτής της σημαντικότητας  είναι η δύναμη της επιτυχίας. Είναι η αρχή της δημιουργικότητας. Είναι η ικανοποίηση της προσφοράς και η ηθική ανταμοιβή που πηγάζει από τη συνεισφορά. Προσέξτε όμως την ειδοποιό και ουσιαστική διαφορά:

Πραγματικότητα ή ευφημισμός;

 άρθρο της Νεράϊδας

.

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα παλάτι στα βάθη της Ανατολής, ζούσε ένας βασιλιάς με την οικογένειά του. Ένα βράδυ καθώς κοιμόταν, είδε ένα φοβερό όνειρο, τόσο ζωντανό που πετάχτηκε έντρομος και ξύπνησε τους αυλικούς του για να βρουν τον καλύτερο ερμηνευτή ονείρων να του το εξηγήσουν. Η επιθυμία του έγινε διαταγή και σύντομα βρέθηκε μπροστά του ο ερμηνευτής. Τότε ο βασιλιάς, έντρομος του διηγήθηκε πως είδε στον ύπνο του ότι έχασε όλα του τα δόντια.

-Βασιλιά μου, πρέπει να σου πω τη θλιβερή είδηση: το όνειρό σου σημαίνει πως θα χάσεις όλους σου τους συγγενείς, τον ένα μετά τον άλλο.

Ο βασιλιάς, φανερά δυσαρεστημένος, διέταξε με οργή να φυλακίσουν τον ερμηνευτή και να του φέρουν άλλον για να ερμηνεύσει το όνειρο. Σύντομα, δεύτερος ερμηνευτής παρουσιάστηκε μπροστά του και ακούγοντας το όνειρο αποκρίθηκε:

– Ω! Βασιλιά μου είμαι ευτυχισμένος που μπορώ να σου ανακοινώσω την χαρμόσυνη είδηση: Θα ζήσεις πιο πολύ απ’ όλους τους συγγενείς σου!

Ο βασιλιάς, φανερά ικανοποιημένος, αντάμειψε πλουσιοπάροχα τον ερμηνευτή για την πρόγνωσή του. Οι αυλικοί, γεμάτοι απορία, ρώτησαν αμήχανα τον μάντη:

-Μα καλά, εσύ είπες στο βασιλιά τα ίδια που είπε κι ο πρώτος ερμηνευτής! Επομένως, γιατί εσύ είσαι βραβευμένος ενώ εκείνος τιμωρείται κλεισμένος στη φυλακή;

Ο τολμών νικά!

Άρθρο της Νεράϊδας

 .

«Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι αυτοί που σηκώνονται, αναζητούν τις συνθήκες που θέλουν, κι αν δεν τις βρουν, τις διαμορφώνουν μόνοι τους»
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω

.

Υπάρχουν φορές που η ζωή σε ξεπερνά..που τα γεγονότα μοιάζουν με τα πιο άπιαστα όνειρά σου κι εσύ στέκεις απλός θεατής για να δεις την επόμενη πράξη στο έργο της ζωής σου. Είναι αυτές οι φορές που απλά κοιτάς ψηλά και ευγνωμονείς το Θεό για το προσωπικό σου θαύμα και για τη δύναμη που σου έδωσε να το βιώσεις. Το ακατόρθωτο γίνεται εφικτό και το τέλμα γίνεται απλά η αρχή για το καινούριο. Είναι αυτό το σημείο που απαλλαγμένος από τα κατάλοιπα και από τις αγκιστρώσεις του παρελθόντος χαμογελάς αισιόδοξα στο νέο ξεκίνημα και με εφόδιο την ελπίδα και την πίστη προχωράς δυναμικά εμπρός. Είναι αυτό το σημείο που για να πάρεις δύναμη πρέπει απλά να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να στηριχτείς γερά στα πόδια σου. Είναι αυτό το σημείο που ο φύλακας άγγελός σου,

Με φόβο και πάθος

«Δικαιοσύνη» της Εmma Alvarez από το fineartamerica

 Άρθρο της Νεράϊδας

.

Ο Ρασκόλνικωφ του Ντοστογιέφσκι, διακατεχόμενος από την ιδεοληψία ότι είναι υπεράνθρωπος, διαπράττει διπλό φονικό θεωρώντας πως το έγκλημα αυτό είναι για το καλό της ανθρωπότητας. «Η δράση φέρνει αντίδραση και το έγκλημα επισείει τιμωρία». Μια τιμωρία που βασίζεται στις Ερινύες και που οδηγεί τα βήματά του στην αυτόβουλη παράδοσή του στα χέρια του Νόμου.

Ομολογία-παράδοση-δικαιοσύνη-κάθαρση!

Στο έργο του Ντοστογιέφσκι η κάθαρση εκπληρώνεται με τη δίκαιη τιμωρία. Στο έργο της ζωής όμως πόσα εγκλήματα παραμένουν ανεξιχνίαστα, επιμελώς συγκαλυμμένα και εν τέλει ατιμώρητα; Πόσες φορές η κάθαρση χάνεται στα μονοπάτια μιας δικαιοσύνης που εθελοτυφλεί; Πόσες φορές οι κατήγοροι όταν έρθει η ώρα της κρίσης αποσύρουν τις κατηγορίες με εμφανή αισθήματα φόβου και ανασφάλειας, εξαιτίας απειλών που έχουν δεχθεί; Πόσες φορές οι κατηγορούμενοι φορώντας τη στολή του προβάτου επιτυγχάνουν να κρύψουν τα δόντια του λύκου και να θεωρηθούν αθώοι, υπεράνω κάθε υποψίας; Πόσες φορές η κάθαρση τελικά δεν επέρχεται ως δίκαιη επισφράγιση των εγκλημάτων;

Όταν διακατέχεσαι από αιμοδιψή και σαδιστικά ένστικτα, εύκολα εγκληματείς και διαπράττεις αξιόποινες πράξεις, ρισκάροντας να βρεθείς αντιμέτωπος με την τιμωρία του Νόμου και της συνείδησης – αν υπάρχει. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος ως υπόλογος για ένα μεμονωμένο οικονομικό αδίκημα εναντίον ενός, η τιμωρία είναι ο μόνος τρόπος για να έρθει η κάθαρση. Όταν όμως καταδικάζεις ένα λαό στην εξαθλίωση, στον πόνο, στη φτώχεια και στην αυτοκτονία γίνεσαι ηθικός αυτουργός σε έγκλημα χωρίς προηγούμενο: σε έγκλημα κατά της ανθρώπινης υπόστασης, κατά του Έθνους, κατά της Ιστορίας. Σε αυτή την περίπτωση η τιμωρία δεν είναι ο μόνος τρόπος για να έρθει η κάθαρση..

Η τύχη ως ψευτο-άλλοθι

Έγρο του Acheronscrow από το shadowness.com

 Άρθρο της Νεράϊδας

.

Η ατελείωτη βόλτα στους δρόμους της Αιώνιας Πόλης οδήγησε τα βήματα της χαρούμενης, νεανικής παρέας στην κρήνη της ελπίδας, στη Fontana di Trevi. Εκεί, με ένα αυθεντικό ιταλικό παγωτό στο χέρι, έμειναν κάμποση ώρα να χαζεύουν τους τουρίστες να φωτογραφίζονται μπροστά από το άγαλμα του Ποσειδώνα και φεύγοντας να πετούν νομίσματα στα νερά των υποσχέσεων… Νομίσματα από κάθε γωνιά του πλανήτη, ασήμαντης ή λίγο μεγαλύτερης οικονομικής αξίας, έπεφταν διαρκώς στη μεγάλη κρήνη, με την ελπίδα η ευχή να πραγματοποιηθεί.

Η ζωηρή συντροφιά, χωρίς πολλή σκέψη, μιμήθηκε σχεδόν μηχανικά τους υπόλοιπους τουρίστες. Με περιπαιχτική διάθεση έψαξαν βιαστικά τις τσέπες τους για νομίσματα και κλείνοντας δήθεν σκεπτικά τα μάτια, τα έριξαν στο νερό. «Για να ξανάρθουμε κάποτε στη Ρώμη», «για να πάρω επιτέλους πτυχίο», «για να έχω τη Μαρία ξανά στην αγκαλιά μου», «για να βρω τη δουλειά των ονείρων μου»… ευχές από όλους που δεν κρατήθηκαν και τις έκαναν μεγαλόφωνα. Όλοι εκτός από μια κοπέλα, που σκεπτική και μελαγχολική κοίταζε τους φίλους της να εύχονται και να αγγίζουν το όνειρό τους μέσα από ένα νόμισμα στον πάτο του σιντριβανιού. Αμέσως οι φίλοι της την πλησίασαν και άρχισαν να την πειράζουν. Με τα πολλά την έπεισαν και κάπως ντροπαλά έριξε κι αυτή ένα 10λεπτο που βρήκε στην τσέπη του παντελονιού της. «Τι ευχήθηκες; Πες μας… μη μας κρατάς σε αγωνία!» Εκείνη τότε χαμογέλασε και τους είπε: «Ευχήθηκα να έχω το θάρρος να κυνηγώ τα όνειρα μου και να αναζητώ τη λύση στα προβλήματα βασιζόμενη στις δικές μου δυνάμεις και όχι σε από μηχανής Θεούς».

Πόση δύναμη χρειάζεται και πόση αυτογνωσία για να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου; Για να μην αφήσεις τίποτα στην τύχη, αλλά να το παλέψεις όσο μπορείς για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα; Τα νομίσματα στη Fontana di Trevi… τα αστέρια που πέφτουν και με πανικό σκεφτόμαστε χίλιες ευχές μαζί για να προλάβουμε πριν σβήσουν να διατυπώσουμε τη σωστή ευχή… το τυχαίο-τυχερό «κορώνα ή γράμματα» που ελπίζουμε όση ώρα το νόμισμα στριφογυρνά να δείξει αυτό που κατά βάθος θέλουμε να συμβεί… η εναπόθεση της ελπίδας στην τύχη! Σύνηθες, βολικό και ιδανικό για μεγάλα διλήμματα, όμως πόσο έντιμο και ειλικρινές είναι; Δίνει λύση ή μήπως μπερδεύει πιο πολύ το κουβάρι; Διώχνει το πρόβλημα ή μήπως το στριμώχνει όπως-όπως κάτω από το χαλάκι; Ξεριζώνει τα ζιζάνια ή απλά βοηθά τα υπόλοιπα φυτά να αναπνεύσουν πρόσκαιρα; Είναι το happy end της ταινίας ή μήπως ένα διάλειμμα για διαφημίσεις;

Περί ειλικρίνειας

«H στιγμή της Αλήθειας» (λεπτομέρεια)
Έργο του Pierre-Alain D. από το behance.net

 Άρθρο της Νεράϊδας

.

Μέχρι και πριν από κάποια χρόνια είχα μια φίλη στη γειτονιά. Ήταν λεπτή με πολύ πλούσιο στήθος και όμορφα μαύρα μακρυά μαλλιά. Ήταν φιλική με όλους και πέταγε τη σκούφια της για παρέα και διασκέδαση. Όλα τα αγοράκια της γειτονιάς -και όχι μόνο- την είχαν βάλει στο μάτι!

Μια φορά την είδα να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Την πλησίασα. Ντράπηκε και πήγε να κρυφτεί.

«Τί έχεις;» της λέω.

«Τίποτα. Μια χαρά είμαι.» μου απαντά και μπήκε μέσα.

Αν και κατά κανόνα διακριτική, το απόγευμα που είδα την αδελφή της την έπιασα απροετοίμαστη:

«Τί έχει η Γιώτα και κλαίει;» Με κοίταξε έκπληκτη.

«Ε, να, τίποτα μωρέ, απλά χώρισε με αυτόν που τα είχε τα τελευταία 3 χρόνια. Πήγαιναν για γάμο, καταλαβαίνεις…»

Ένοιωσα αμήχανα. Όντως είχα πολύ καιρό να τη δω στη γειτονιά. Ήταν εξαφανισμένη.

Κουβέντα στην κουβέντα, εντός ολίγων ημερών έμαθα τα πάντα από την αδελφή της. Το παιδί με το οποίο σχετιζόταν ήταν πολύ ψηλό (αυτή ήταν λίγο πάνω από 1,60), είχε πολύ ωραίο πρόσωπο (αυτή ήταν απλά καλή) και έμοιαζε γυμνασμένο. Εκείνο όμως που σε καθήλωνε ήταν το διαπεραστικό του βλέμμα: όποια από τις 3 φωτογραφίες και να κοίταξα, το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν αυτό. Μεγάλα εκφραστικά μάτια (δεν μπορούσα να διακρίνω ακριβώς το χρώμα και δεν ήθελα να ρωτήσω μην παρεξηγηθώ).