Όταν ο Νικηταράς ζητούσε το τζαμί στο Ναύπλιο να γίνει θέατρο

.

Του Κυριάκου Σκιαθά

Ο Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος) από μικρό παιδί είχε έντονα τα αισθήματα, της καταγωγής του από μεγάλη ηρωική και πατριωτική οικογένεια, της εθνικής και χριστιανικής του καταγωγής και του αισθήματος της αντί πάσης θυσίας τιμωρίας των τυράννων του έθνους.

Κατά τη διάρκεια του Αγώνα η ηρωική του φήμη είχε προσπεράσει τα όρια της επαναστατημένης Ελλάδας. Τους Φιλέλληνες και τους επιφανείς άνδρες της Εσπερίας περισσότερο συγκινούσαν η ανιδιοτέλεια, η απλοϊκότητα και γλυκύτητα αλλά σταθερότητα του χαρακτήρα του, η μετριοφροσύνη, η ταπεινοφροσύνη, ο βαθύς ανθρωπισμός του, η σωφροσύνη, η περίσκεψη, η αποφασιστικότητά του στο πεδίο της μάχης και προ παντός η ακλόνητη πίστη του και αγάπη προς την πατρίδα και την ελευθερία.

Αυτό το πρότυπο της παλικαριάς και της αρετής, «καταδίκασε» η ελληνική ιστοριογραφία να μείνει στην Ιστορία του 1821 με το όνομα Τουρκοφάγος, προσωνύμιο που κέρδισε για την ανδρεία του στη μάχη των Δολιανών, τον Μάιο του ’21.

«…ο Τουρκοφάγος αθλητής
του γένους νέος ακρίτας…», γράφει ο Κωστής Παλαμάς.

Η ένδοξη «Ψωροκώσταινα»

Φωτογραφία από:fonipeiraioton.blogspot.gr

 Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια ζητιάνα, που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα».

Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα.

Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε.

Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα…

Αλλά, ποιά ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»;

Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.

Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της.

Το Ναύπλιο βγαίνει στο σφυρί το φθινόπωρο του 1832 για να συγκεντρωθούν μετρητά

 

Το Ναύπλιο

  Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Από τις σπάνιες περιπτώσεις που το Ελληνικό Κράτος αναγκάστηκε να πουλήσει εσπευσμένα δημόσια γη για να συγκεντρώσει μετρητά, σημειώθηκε τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του.

Ήταν το φθινόπωρο 1832. Είχε ήδη επιλεγεί ο Όθων, είχε οριστεί το Συμβούλιο της Αντιβασιλείας, οι πράξεις είχαν δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Βαυαρικής Κυβερνήσεως και η νέα κατάσταση αναμενόταν στην Ελλάδα.

Ωστόσο, οι οικονομικές συνθήκες στο Ναύπλιο ήταν δραματικές. Οι υπάλληλοι ήταν απλήρωτοι από τον Απρίλιο και δεν υπήρχαν χρήματα για να τροφοδοτηθεί η φρουρά.

Κανένα σχέδιο του Καποδίστρια δεν προχωρούσε.

Καθημερινά σημειώνονταν αντιδράσεις από εκείνους οι οποίοι δεν είχαν αποζημιωθεί για τη γη που είχε απαλλοτριωθεί προς εφαρμογή του σχεδίου πόλεως. Από τις υπόλοιπες επαρχίες έφθαναν παράπονα για ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις και κύριος αποδέκτης ήταν ο Γραμματεύς (Υπουργός) Οικονομικών Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, η διαπρεπέστερη ίσως πολιτική προσωπικότητα της Επανάστασης.