Οι πλαστογράφοι του Γοργοποτάμου

“Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου απ’ τους αντάρτες μας …”

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά
του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Πριν λίγες ημέρες (25-26 Νοεμβρίου) συμπληρώθηκαν 78 έτη από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Για μία ακόμη φορά διαβάσαμε ορισμένα άρθρα που παραποιούν την ιστορική πραγματικότητα. Η ηθελημένη και συνειδητή διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας διατυπώνεται με κάθε ευκαιρία, από αμετανόητους νοσταλγούς της «νικηφόρας επανάστασης που χάθηκε».

Χρόνια τώρα η αριστερόστροφη ιστοριογραφία προσπαθεί να διατηρήσει το αφήγημά της, διατυπώνοντας απίστευτες ανακρίβειες και εντελώς ψευδή γεγονότα που αντιστρέφουν την πραγματικότητα. Από το κάδρο αναθεώρησης της ιστορίας της δεκαετίας του 1940 δεν θα μπορούσε να λείπει και η επιχείρηση ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Ο γράφων στο σύγγραμμά του για τον Γοργοπόταμο (εκδόσεις Πελασγός, 2017), έχει αναφερθεί στους μύθους που εδώ και δεκαετίες καλλιεργεί και συντηρεί μετά κόπου η αριστερόστροφη ιστοριογραφία.

Ορισμένοι ιστορικοί, συλλέκτες, αυτόκλητοι ερευνητές και απόγονοι ανταρτών του ΕΛΑΣ αντέδρασαν με τις αποδείξεις που παρουσίασα, οι οποίες βασίζονταν πρωτίστως σε μαρτυρίες προσωπικοτήτων, ανταρτών και στελεχών του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, που σε συγκριτική αντιπαράθεση μεταξύ τους φάσκουν και αντιφάσκουν. Το γεγονός αυτό, της αυτοαναίρεσης δείχνει το ψέμα και την απόλυτη ανειλικρίνεια των όσων γράφουν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αναφέρομαι ενδεικτικά, στην κωλυσιεργία του Άρη Βελουχιώτη όταν έμαθε από την πρώτη στιγμή ότι Βρετανοί σαμποτέρ έπεσαν στη Γκιώνα και έψαχναν να τον συναντήσουν. Οι μαρτυρίες των σαμποτέρ είναι ξεκάθαρες και όλες ταυτίζονται μεταξύ τους για τον ρόλο του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ και του Βελουχιώτη όλο αυτό το διάστημα μέχρι να μάθουν πως ο Ζέρβας έρχεται από την Ήπειρο για να κάνει το σαμποτάζ. Οι αριστερόστροφοι ιστοριογράφοι ωστόσο, επιμένουν να παραχαράσουν την ιστορία για δικούς τους λόγους. Με λίγα λόγια όλες οι μαρτυρίες είναι απέναντι στο αφήγημα της αριστεράς για τον Γοργοπόταμο και όχι μόνο.

Γοργοπόταμος: «Χωρίς τον Ζέρβα δεν θα γινότανε, χωρίς τον Άρη δεν θα πετύχαινε»

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά
άρθρο του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Η παραπάνω φράση του τίτλου ανήκει στον Κρις Μόνταγκιου Γουντχάουζ, υπαρχηγό της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής, που έπεσε στα βουνά της Γκιώνας το φθινόπωρο του 1942. Η αρχική δύναμη των 12 σαμποτέρ είχε διαταγές για το σαμποτάζ με πληροφορίες εκτός πραγματικότητας για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα.

Ο αξιωματικός της SOE στο Κάιρο που υπέγραφε τη διαταγή ήταν ο συνταγματάρχης Keble. Στη διαταγή δεν γινόταν λόγος για ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, παρά μόνο για ομάδες ανταρτών υπό τη διοίκηση του Σεφεριάδη και του Ζέρβα. Το σχέδιο του Keble ήταν γεμάτο κενά και ανακρίβειες, με πρώτη και πλέον χτυπητή το γεγονός πως ανέφερε τον Σεφεριάδη ως ηγέτη αντιστασιακής ομάδας. Αξίζει να αναφερθεί πάντως πως ο Keble γνώριζε, λόγω προηγούμενης θέσης του, πως ο Ρόμελ δεν ανεφοδιαζόταν από τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης – Αθηνών και τον Πειραιά από τον Αύγουστο του ’42. Ο ανεφοδιασμός του πλέον γινόταν μέσω Ιταλίας. Κι όμως, η επιχείρηση έγινε κανονικά, περισσότερο για να δικαιολογηθούν οι χιλιάδες χρυσές λίρες της SOE κυρίως προς το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Στις 28 Σεπτεμβρίου πέφτουν στην Γκιώνα οι δύο πρώτες ομάδες (4 ατόμων καθεμιά) των Μάγερς και Γουντχάουζ. Περίπου έναν μήνα μετά θα πέσει και η ομάδα του Θέμη Μαρίνου. Στα σημεία όπου έπεσαν οι πρώτες ομάδες θα έπρεπε -σύμφωνα με τις οδηγίες του Keble- να περιμένουν με φωτιές τους Βρετανούς Ελληνες αντάρτες του Σεφεριάδη, του Ζέρβα και του Καραλίβανου. Τίποτε από αυτά δεν συνέβη.

1η Οκτωβρίου 1943 “ο ήρωας έπεσε”

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Υπολοχαγός Λεωνίδας Πετροπουλάκης.

Τέλη Σεπτεμβρίου του 1943, το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής διατάζει τον ΕΔΕΣ να πραγματοποιήσει σαμποτάζ ανατίναξης γεφυρών και καταστροφής τηλεγραφικών στύλων και γραμμών. Μετά τις επιθέσεις, καθόλη τη διάρκεια του καλοκαιριού του ίδιου έτους, που προκάλεσαν αρκετά προβλήματα στους Γερμανούς, οι επιθέσεις αυτές έπεισαν τους τελευταίους πως επίκειται απόβαση των Βρετανών στα μέσα Οκτωβρίου.

Στις 30 Σεπτεμβρίου, δυνάμεις του Συντάγματος Ξηροβουνίου έσπασαν μονωτικά και κατέστρεψαν τηλεγραφικούς στύλους στην περιοχή της Κλεισούρας. Παράλληλα, η ομάδα του οπλαρχηγού Κώτσου Τόλη σκότωσε σε ενέδρα στην εθνική οδό Ιωαννίνων-Πρεβέζης τον σφαγέα του Κομμένου, συνταγματάρχη Γιόζεφ Ζάλμινγκερ.

Η εκτέλεση αυτή θα προκαλέσει την οργή του διοικητή του 22ου Σώματος Στρατού των Γερμανών, στρατηγού Χούμπερτ Φον Λάντς, ο οποίος σαν εκδίκηση θα ζητήσει την καταστροφή εκ θεμελίων και εκτέλεση των αμάχων όλων των χωριών σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων από το σημείο που βρέθηκε νεκρός ο Ζάλμινγκερ.

Δεκαοχτώ χωριά καταστράφηκαν με αυτό των Λιγκιάδων να είναι το πιο γνωστό λόγω των ωμοτήτων που διέπραξαν οι ναζί.

Στα πλαίσια αυτά, την 1η Οκτωβρίου 1943 οι Γερμανοί επιτέθηκαν στο χωριό Πέτα του νομού Άρτας. Εκεί βρίσκονταν το τάγμα του Λεωνίδα Πετροπουλάκη, ο οποίος είχε διακριθεί σε αρκετές μάχες κατά των κατακτητών με σημαντικότερη τη συμμετοχή του στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.

Σπύρος Κολονίκης Καραμπίνας – ο θρυλικός οπλαρχηγός του ΕΔΕΣ

,

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

άρθρο του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου
ιστορικού

Ο Σπυρίδων Κολονίκης γεννήθηκε το 1881 στο Κλειδί του Ραδοβυζίου της Άρτας. Το ψευδώνυμο Καραμπίνας καθιερώθηκε αργότερα λόγω της άνετης και επιδέξιας χρήσης του κυνηγετικού όπλου. Πολέμησε εθελοντικά στον Βορειοηπειρωτικό αγώνα αλλά και στους Βαλκανικούς. Εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους οπλαρχηγούς του ΕΔΕΣ, αλλά ξεκίνησε την αντιστασιακή του δράση αμέσως μετά την κατάληψη της χώρας από τις δυνάμεις του Άξονα.

Μαζί με τους αδερφούς του Κωνσταντίνο, Δημήτριο και Νικόλαο φρόντιζε να μαζεύει με διάφορους τρόπους όπλα για να τα χρησιμοποιήσει κατά των κατακτητών. Ο ίδιος ήταν αγρότης και πουλούσε ζώα του με τα χρήματα των οποίων αγόραζε μυστικά όπλα. Παράλληλα με την βοήθεια των αδερφών του έκλεβε όπλα και πυρομαχικά του Ελληνικού Στρατού από αποθήκες που φρουρούσαν Ιταλοί στην περιφέρεια της Άρτας.

Με αυτόν τον τρόπο είχε κατορθώσει να περισυλλέξει 19 μάνλιχερ και μάουζερ όπλα, 450 χειροβομβίδες καθώς και αρκετές χιλιάδες φυσιγγίων. Για τις κλοπές από τους Ιταλούς, ο Καραμπίνας είχε επικηρυχθεί με το ποσό των 500 χιλιάδων δραχμών.

Τον πρώτο καιρό που ο Ζέρβας είχε βγει στο βουνό και δεχόταν απειλές από κατοίκους του Βάλτου να εγκαταλείψει την περιοχή τους αλλιώς θα τον παρέδιδαν στους Ιταλούς, ήρθε σε επαφή με τον Καραμπίνα. Στην περιοχή Σβάρνας-Πατιοπούλου του Βάλτου συναντήθηκαν για πρώτη φορά και μετά από εξηγήσεις αποφασίστηκε η προσχώρηση του Καραμπίνα στο αντάρτικο του ΕΔΕΣ. Οπωσδήποτε, η ενέργεια αυτή βοήθησε τα μέγιστα την οργάνωση του Ζέρβα ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια του ένοπλου αγώνα αλλά και στη συνέχεια, όπως θα δούμε.

Αλήθειες για τον Γοργοπόταμο (25-26 Νοεμβρίου 1942)

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά
άρθρο του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Γοργοπόταμος, 25-26 Νοεμβρίου 1942…. Η μεγαλύτερη στιγμή της ενωμένης αντίστασης των Ελλήνων! Κάποιοι ωστόσο 72 χρόνια μετά επιχειρούν να αλλοιώσουν το νόημα και την αλήθεια για την επιχείρηση αυτή. Με αφορμή λοιπόν την 72η επέτειο από την ηρωική βραδιά της 25ης προς 26ης Νοεμβρίου, θεωρούμε ότι πρέπει να τονίσουμε ιστορικές αλήθειες και μόνο.

Όταν οι Βρετανοί σαμποτέρ έπεσαν στα βουνά της Γκιώνας προσπάθησαν να έρθουν σε επαφή με τους αντάρτες. Σύμφωνα με τον Θέμη Μαρίνο οι πρώτες πληροφορίες που δόθηκαν στην ομάδα του, από την SOE (MO4) δεν έκαναν λόγο για αναφορά σε ονόματα αντιστασιακών οργανώσεων παρά μόνο σε αντάρτες του Αλέκου Σεφεριάδη, του Καραλίβανου και του Ζέρβα. Το όνομα του αρχηγού του ΕΔΕΣ βέβαια δεν προστέθηκε με πρωτοβουλία των Ελλήνων πρακτόρων (Σεφεριάδης κλπ) αλλά από τον Μίμη Μπαρδόπουλο. Και αυτό γιατί όπως είναι γνωστό σήμερα πολλοί πράκτορες ήταν πολιτικοποιημένοι και άνθρωποι του ΕΑΜ.[1]

Μετά την επεισοδιακή απόβαση των μελών της επιχείρησης Χάρλινγκ σε ξεχωριστά γκρουπ ξεκίνησε και η αναζήτηση των ανταρτικών ομάδων. Ο Θέμης Μαρίνος περιέγραψε την πρώτη συνάντησή του με τον Άρη Βελουχιώτη: «Ο Νικηφόρος πράγματι ήταν πατριώτης, ασχέτως αν ήτανε τότε μέλος του ΚΚΕ, ο πατέρας του ήτανε βασιλικός. Λοιπόν, το θέμα ήτανε ότι ενθουσιάστηκε, μας αγκάλιασε και μας λέει:

Ιούνιος 1944: Διαμαρτυρία του Ζέρβα για την «αυτόνομη Μακεδονία» που οραματιζόταν το ΚΚΕ

.

Αναδημοσίευση από τα Ελληνικά Χρονικά

του Ιωάννη Αθανασόπουλου ιστορικού

Η συμφωνία των Πρεσπών υποστηρίχθηκε από την αριστερά -και όχι μόνο- με ιδιαίτερο ζήλο. Η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας καθώς και η αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας, ιθαγένειας και γλώσσας από την αριστερά και τους συνοδοιπόρους της όμως δεν είναι μια ενέργεια που συνέβη εν έτη 2019.

Ήδη από από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 το ΚΚΕ ζητούσε την ανεξαρτησία της Μακεδονίας και της Θράκης. Ο «Ριζοσπάστης» στις 25 Ιανουαρίου 1925 έγραφε: «Ο Λένιν εκήρυξε και στη πράξη εφήρμοσε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των καταπιεζόμενων εθνοτήτων μέχρις αποχωρισμού από το κράτος όπου είναι προσαρτημένες. Γι’αυτό όλα τα αστικά κόμματα δεν θέλουν να ακούσουν το όνομα του Λένιν στην Ελλάδα, που, διά μέσον του κόμματός μας, ζητεί να πάψη το ανθρωποπάζαρο των πληθυσμών Μακεδονίας και Θράκης και καλεί τους λαούς των ν’αγωνισθούν για ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη και για τη Β.Κ.Ο.» 

Την πολιτική αυτή ακολούθησε πιστά το κόμμα καθ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Φτάνοντας στα χρόνια της κατοχής αντιλήφθηκε πως η θέση αυτή ήταν εξαιρετικά επιζήμια για την ανάπτυξη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ιδιαίτερα στη Μακεδονία. Γι’ αυτό φαινομενικά αποκήρυξε αυτές τις θέσεις του που προκαλούσαν αντιδράσεις περισσότερο στη βάση των μελών του ΕΑΜ.

Στις επαφές του Τζήμα με εκπροσώπους του Τίτο αλλά και των Αλβανών συντρόφων τον Ιούλιο του 1943,  ο πρώτος διακήρυξε πως δεν μπορούσαν να αποδεχθούν το σχέδιο που πρότεινε ο Τέμπο και είχε υπογράψει με τον Βερβέρη για αυτόνομη Μακεδονία που θα εγγυούνταν το υπό σύσταση Βαλκανικό Κοινό Γενικό Στρατηγείο (έμεινε στα χαρτιά) γιατί αυτό θα ήταν ολέθριο λάθος για το ΚΚΕ.

Επιστολή αφοσίωσης των Τσάμηδων προς τον Μουσολίνι (26 Φεβρουαρίου 1943)

.

Μια κατάπτυστη επιστολή του ηγέτη των Τσάμηδων Νουρή Ντίνο Μπέη στον Μουσολίνι δείχνει τον προδοτικό ρόλο των Τσάμηδων εις βάρος της Ελλάδος και την αφοσίωση τους προς την Ιταλία.

Η επιστολή εστάλη τον Φεβρουάριο του 1943 , φυλάσσεται στα ιταλικά αρχεία και στην τελευταία της παράγραφο και άσχετα με τις μετέπειτα εξελίξεις ,ο Νορή Ντίνο Μπέης ζητά από τον Καβαλιέρε,όπως αποκαλεί τον Ντούτσε ,να περάσουν οι Τσάμηδες στην Αλβανία,προφανώς γιατί είχει αντιληφθεί τις ευθύνες τους για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει.

Ο Νουρή Ντίνο Μπέης γεννήθηκε στην Παραμυθιά και όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος κατά της Ελλάδος οργάνωσε ένοπλα τμήματα βοήθειας προς τους Ιταλούς και αργότερα προς τους Γερμανούς.

Η άλλη προσπάθεια των Ιταλών ήταν η υποδαύλιση αποσχιστικού κινήματος από τους μουσουλμάνους αλβανόφωνους τους λεγόμενους Τσάμηδες. Την πρωτοβουλία αυτήν την είδαν θετικά οι Γερμανοί όταν από το 1943 ανέλαβαν τον έλεγχο της ιταλοκρατούμενης ζώνης, γιατί οι Τσάμηδες διέκειντο φιλικά και προς τους Γερμανούς. Έτσι προσπαθώντας να ενδυναμώσουν τους Τσάμηδες δημιούργησαν την «Σκιπετάρικη Χωροφυλακή» η οποία καταδυνάστευε τον εγχώριο πληθυσμό στη Νότια Αλβανία, που ουσιαστικά ήταν Έλληνες Βορειοηπειρώτες, αλλά και στην Θεσπρωτία.

Θέμης Μαρίνος: Ύστατο χαίρε στον σαμποτέρ της Αντίστασης

Ο Θέμης Μαρίνος, ανθυπολογαχός Πυροβολικού ως αλεξιπτωτιστής στη Μέση Ανατολή (Αρχείο Θέμη Μαρίνου)

.

Πριν λίγες μέρες έφυγε από κοντά μας ο Θέμης Μαρίνος, η τελευταία μεγάλη προσωπικότητα της Εθνικής Αντίστασης, που δημιούργησε τον θρύλο του στα πεδία των μαχών χωρίς κομματικές «ευλογίες» και περγαμηνές. Ίσως έτσι εξηγείται γιατί η παρηκμασμένη πολιτεία ξέχασε να αναφερθεί με αφορμή το θάνατό του, έστω και τυπικά, στον μεγάλο αυτό Έλληνα!

Ο, γεννηθείς το 1917 στη Ζάκυνθο, Θέμης Μαρίνος άφησε το στίγμα του στην ιστορία της δεκαετίας του 1940. Πολέμησε το 1940 στον ελληνοιταλικό πόλεμο στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και ακολούθως στη μάχη της Κρήτης τον Μάιο του 1941. Ακολούθως συνελήφθη από τους Γερμανούς αλλά κατόρθωσε να δραπετεύσει στη Μέση Ανατολή και εντάχθηκε αρχικά στην 1^η Ελληνική Ταξιαρχία. Κατόπιν εκπαιδεύτηκε από τους συμμάχους στο Βρετανικό Κέντρο Ειδικής Εκπαίδευσης στην Παλαιστίνη.

Η συμμετοχή στον Γοργοπόταμο

Το φθινόπωρο του 1942 εστάλη στα ελληνικά βουνά μαζί με άλλους 11 σαμποτέρ και αξιωματικούς για να πραγματοποιήσουν την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Αυτή η ομάδα αποτέλεσε την πρώτη παρουσία μελών της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής στη χώρα μας. Ο Μαρίνος υπήρξε ο μοναδικός Έλληνας. Η Αποστολή μάταια έψαχνε να έρθει σε επαφή με τους Έλληνες αντάρτες.

Όπως γράφει και ο ίδιος στο βιβλίο του «Αποστολή Harling 1942 – η επιχείρηση Γοργοποτάμου», (εκδόσεις Παπαζήσης, Αθήνα 1994) οι πληροφορίες που είχαν οι Βρετανοί για την κατάσταση και το αντάρτικο στην Ελλάδα ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Οι Βρετανοί γνώριζαν μόνο για «αντάρτες του Ζέρβα» δηλαδή του ΕΔΕΣ και «του Σεφεριάδη» (ΕΑΜ). Κανέναν δεν βρήκαν όμως, στην περίπτωση του Ζέρβα η SOE είχε ενημερώσει τα μέλη της Αποστολής πως βρισκόταν στο χωριό Πέρα Κράψη αν και ο ίδιος ήταν στο Σακαρέτσι της Ηπείρου! Η χιλιομετρική απόσταση στο χάρτη υπολογιζόταν σε 100 χιλιόμετρα, πρακτικά όμως ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Ο Σεφεριάδης, που θεωρούνταν λανθασμένα ο ηγέτης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ –στην πραγματικότητα αυτός είχε φροντίσει να ενισχύσει με βρετανικές χρυσές λίρες και οπλισμό τους πρώτους αντάρτες του Άρη Βελουχιώτη-, είχε συλληφθεί από τους Ιταλούς.

Η μάχη της Νεράιδας, 30-31 Οκτωβρίου 1943

Η Νεράιδα σήμερα

.

Πρόκειται για μια από τις πλέον γνωστές μάχες και τραγικές, ελέω του κατοχικού εμφυλίου, όπου δυνάμεις του Εκστρατευτικού Σώματος Ηπείρου του ΕΛΑΣ, υπό την διοίκηση και καθοδήγηση του Άρη Βελουχιώτη επιτέθηκαν στον ΕΔΕΣ, την ίδια στιγμή που η γερμανική μεραρχία Αλπινιστών της Εντελβάϊς στρεφόταν κατά των δυνάμεων του ΕΔΕΣ με σκοπό την πλήρη εξολόθρευσή του.

Η μάχη της Νεράιδας αποτέλεσε μια από τις μαύρες στιγμές της κατοχής και της εθνικής αντίστασης. Υπήρξε η πιο τραγική στιγμή της διάρκειας του κατοχικού εμφυλίου. Έλαβε χώρα στις 30-31 Οκτωβρίου 1943. Το τραγικότερο της όλης υπόθεσης είναι πως παρόλο που υπήρξαν αλλεπάλληλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών, αυτή έλαβε χώρα κανονικά σαν να μην υπήρχαν κατοχικά στρατεύματα.

Όπως είναι ευρέως γνωστό, ο κατοχικός εμφύλιος ξεκίνησε αποφασιστικά και προμελετημένα από την ηγεσία του ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στις 9 Οκτωβρίου 1943. Στράφηκε προς όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις, σε όλη την επικράτεια της χώρας, με στόχο την απόκτηση της εξουσίας, καθώς η ηγεσία του ΚΚΕ θεώρησε πως οι Γερμανοί ετοιμάζονταν προς αποχώρηση και ήθελαν να προλάβουν τις εξελίξεις.

Θέμης Μαρίνος: «η αλήθεια για την Εθνική Αντίσταση»

.

Η αντίσταση των Ελλήνων κατά των Κατακτητών άρχισε, αμέσως μετά την εχθρική εισβολή, από μη αριστερές οργανώσεις. Το ΚΚΕ ήταν αντίθετο σε κάθε αντιστασιακή κίνηση κατά των εισβολέων που τότε είχαν ακόμα σύμφωνο φιλίας με τη Ρωσσία. Επίσης οι πρώτοι ένοπλοι αντάρτες ανήκαν στην εθνικιστική παράταξη, αλλά αντιμετώπισαν τεράστια προβλήματα, κυρίως οικονομικά, για την ανάπτυξή τους.

Αντίθετα το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όταν εμφανίστηκε αργότερα, βρέθηκε σε απείρως πλεονεκτικότερη θέση γιατί το ΚΚΕ ήταν ήδη οργανωμένο σε όλη την επικράτεια από το 1940, με πρόθεση τον έλεγχο της χώρας μόλις δινόταν η ευκαιρία. Καλύτερη ευκαιρία από το εθνικό – απελευθερωτικό κίνημα δεν υπήρχε, γιατί έτσι μπορούσε να καλυφτεί και δικαιολογηθεί κάθε δραστηριότητα.

Αλλά το ισχυρότερο και πλέον ύπουλο μέσο που χρησιμοποίησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για την επικράτησή του ήταν η συκοφαντική εκστρατεία εναντίον κάθε άλλης αντιστασιακής οργανώσεως που χαρακτήριζε σαν προδοτική και συνεργαζόμενη με τον εχθρό για να δικαιολογήσει τη βίαιη διάλυση και καταστροφή της.

Η τακτική αυτή, που εκ πρώτης όψεως φαίνεται ανεξήγητη, βασίζεται στη φιλοσοφία του ΚΚΕ ότι οι ξένοι κατακτητές δεν ήταν εχθροί επειδή ήταν εισβολείς αλλά επειδή ήταν φασίστες. Επομένως κάθε αντιστασιακή κίνηση που δεν ελέγχονταν από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ χαρακτηριζόταν το ίδιο εχθρική. Και οι μεν εισβολείς κάποτε θα έφευγαν ενώ οι αποκαλούμενοι «αντιδραστικοί» Έλληνες θα έμεναν κι επομένως αυτοί αποτελούσαν το πραγματικό εμπόδιο στην υλοποίηση των κομματικών οραμάτων της αριστεράς μεταπολεμικώς και έπρεπε να εκλείψουν.

Τα εγκλήματα των Τσάμηδων κατά της Ελλάδος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τον Ιούλιο του 1941 η Ιταλική Κυβέρνηση διόριζε με Διάταγμα τον αρχηγό της εγκληματικής μαφίας από την Παραμυθιά Τζεμίλ Ντίνο, σαν Ύπατο Αρμοστή Θεσπρωτίας, ο οποίος μάλιστα δεν εμφανίστηκε για να αναλάβει τα καθήκοντά του.

Για να τρομοκρατήσουν ακόμη περισσότερο το Ελληνικό στοιχείο, και να επιδείξουν στην Ελληνική Κυβέρνηση τη θέλησή τους οι Τσάμηδες, ότι επιθυμούν την απόσπαση του Νομού Θεσπρωτίας από τον ελληνικό κορμό, δολοφονούν μπρος στο Νομαρχιακό κατάστημα τον αναπληρωτή Νομάρχη Γ. Βασιλάκο. Η δολοφονία αυτή υπήρξε το σύνθημα των ομαδικών εκτελέσεων σε ολόκληρο το Νομό, με κορύφωση την εκτέλεση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς (29-9-1943).

Νικόλαος Χατζής: «Γιατί εγκατέλειψα το ΕΑΜ και τον Βελουχιώτη από το 1942»

.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γεωργίου Χ. Κόντου «Ιστορικαί αλήθειαι για την Εθνικήν Αντίστασιν των Ελλήνων»

Ο Νικόλαος Χατζής υπήρξεν πρωτοπόρος αγωνιστής του Άρη Βελουχιώτη και έλαβεν μέρος στο σαμποτάζ του Γοργοποτάμου ως ομαδάρχης με το ψευδώνυμο «Καραφωτιάς» και διεκρίθη δια την δράσιν του.

Στο τμήμα του Βελουχιώτη υπήρχον τότε δέκα ακόμη Χωροφύλακες διότι είχαν παραπλανηθή από τις ψευδολογίες του Άρη διότι ούτος παρουσιάσθη ως Ταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού.

Γνώστης των πραγματικών γεγονότων της εποχής εκείνης αφηγείται τα κάτωθι:

Ήμουν από τους πρώτους αντάρτες του Άρη Βελουχιώτη από αρχάς του έτους 1942 μαζί με δέκα ακόμη άνδρες της Χωροφυλακής.

Ο λόγος που κατετάγην στον Βελουχιώτην και το ΕΑΜ ήταν η απελευθέρωσις της πατρίδος από τους Κατακτητάς.  

Δεν παραλείπω να αναφέρω ότι ο Άρης παρουσιάστηκε ως Ταγ/ρχης Πυροβολικού του Ελληνικού Στρατού και μαχητής του έτους του 1940.

Τον Νοέμβριον του 1942 επληροφορήθημεν ότι ήλθεν ο Ζέρβας από την Ήπειρον για κάποια επιχείρηση στην Σιδηροδρομικήν Γραμμήν Λαμίας – Αθηνών με την συνεργασίαν μιας ομάδος Άγγλων, οι οποίοι ευρίσκοντο σε τοποθεσίαν της Γκιώνας κρυμμένοι. 

Η απρόκλητη αδελφοκτόνος επίθεση του ΕΛΑΣ και η τελική καταστροφή του ΕΔΕΣ (21 Δεκεμβρίου 1944)

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Φιλίστορος

.

Όταν ξέσπασαν τα «Δεκεμβριανά» το 1944, ως γνωστόν, η Ελληνική Κυβέρνηση δεν είχε υπό τον άμεσο έλεγχο της κανένα τμήμα της Ελληνικής Επικράτειας πλην κάποιων οικοδομικών τετραγώνων γύρω από το ιστορικό ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια». Ο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ είχε επικρατήσει σε όλη την ύπαιθρο, ενώ τα λίγα Βρετανικά στρατεύματα στην Πάτρα και στην Θεσσαλονίκη είχαν κυκλωθεί από υπέρτερες δυνάμεις του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), που όμως τηρούσαν στάση αναμονής περιμένοντας το αποτέλεσμα της μάχης των Αθηνών. Στις 1.1.1945 βέβαια, υπάρχουν 2 ραδιοτηλεγραφήματα που στέλνονται από την ηγεσία του ΚΚΕ – ΕΑΜ στην Αθήνα και καλούν τα εκεί στρατεύματα να επιτεθούν αμέσως κατά των Άγγλων (ΚΚΕ επίσημα κείμενα τ. πέμπτος) τα οποία όμως δεν υλοποιήθηκαν.

Η μοναδική περιοχή της Ελλάδας εκείνη την κρίσιμη στιγμή, που βρισκόταν εκτός κομμουνιστικού ελέγχου, ήταν η Ήπειρος. Η περιοχή αυτή βρισκόταν υπό τον έλεγχο των δυνάμεων της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΔΕΣ (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος) του στρατηγού Ναπολέοντος Ζέρβα. Ο Ζέρβας είχε υπό τις διαταγές του γύρω στους 9.000 καλά οργανωμένους αντάρτες και είχε υπό τον έλεγχο του την Πρέβεζα, την Φιλιππιάδα, την Ηγουμενίτσα, όλο τον ορεινό όγκο του Σουλίου και φυσικά τα Ιωάννινα που λίγους μήνες πριν είχε απελευθερώσει. Ο ΕΔΕΣ (η αλλιώς Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών) βρισκόταν σε διαδικασία αφοπλισμού και αποστράτευσης, ακολουθώντας τις οδηγίες της Ελληνικής Κυβέρνησης που είχε υπογράψει νόμο που προέβλεπε την αποστράτευση όλων των αντιστασιακών ομάδων.

10 ερωτήσεις και 10 απαντήσεις για τους Τσάμηδες και την Τσαμουριά

Του Βασιλείου Ζιώζια . Προέδρου ΠΑ.ΣΥ.Β.Α /Ν.Τρικάλων .

.

Ένα ζήτημα το οποίο δημιουργεί αρνητικό κλίμα στις Ελληνοαλβανικές σχέσεις και προκαλεί την ανησυχία πολλών Ελλήνων, ιδίως στις περιοχές που συνορεύουν με την Αλβανία, δηλαδή στους Νομούς της Δυτικής Μακεδονίας και της Ηπείρου.

 Όπως αναφέρει ο Κων/νος Χολέβας πολιτικός επιστήμων , για να δώσουμε μια σύντομη εικόνα του θέματος κατά τρόπο κατανοητό, παρουσιάζουμε δέκα ερωτήσεις με τις αντίστοιχες απαντήσεις για το θέμα των Τσάμηδων και της Τσαμουριάς…

1) Τι σημαίνει η ονομασία Τσάμης;

Με το όνομα αυτό εννοούμε μία ομάδα Μουσουλμάνων που έζησαν στην Θεσπρωτία από τον 17ο μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνος. Η λέξη αποτελεί παραφθορά του ονόματος Θύαμις, όπως ήταν γνωστός στην αρχαιότητα ο ποταμός Καλαμάς.