H επίθεση του Ισραήλ στη Συρία στοχεύει τη Μόσχα.

άρθρο του Gordon Duff
από το New Eastern Outlook

.

Την 2α Απριλίου του 2015, το Ισραήλ εξαπέλυσε μια από αέρος στρατιωτική επέμβαση εναντίον της Συρίας: Βομβαρδιστικά αεροσκάφη εξόρμησαν εναντίον περιοχών Βορείως της Δαμασκού, κοντά στο αεροδρόμιο της Δαμασκού και εναντίoν στρατιωτικών μονάδων που πολεμούσαν εναντίον του Al Nusra Front και δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους. Ορισμένες από αυτές τις επιθέσεις αποτελουσαν άμεση αεροπορική υποστήριξη σε μια προσπάθεια να παρεμποδιστει η επίθεση του Συριακού στρατού εναντίον ζωτικών για το Ισλαμικό Κράτος γραμμών ανεφοδιασμού, από το Ισραήλ μέσω της Ιορδανίας.

Ωστόσο, οι επιθέσεις στόχευαν και κάπου αλλου, καθώς το Ισραήλ διεξάγει ένα παρένθετο πόλεμο κατά της Ρωσσίας, που διαρκεί εδώ κι αρκετό καιρό. Το πραξικόπημα στην Ουκρανία, φαινομενικά προγραμματισμένο από το ΝΑΤΟ, προέρχεται από μια εξτρεμιστική νεοσυντηρητική και παρασκηνιακή κλίκα εντός του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Η Victoria Nuland, ενορχηστρωτής του πραξικοπήματος του Κιέβου, είναι σύζυγος του John Kagan, ανθρώπου με ισόβιους δεσμούς με τις Ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες.

A. Viallard. Ψυχίατροι στην περίοδο του Ναζισμού (πρώτο μέρος)

Διαβάζουμε στη χαρακτηριστική αφίσα του 1938 : «60.000 μάρκα είναι το ποσό που κοστίζει στην λαϊκή κοινότητα, στη διάρκεια της ζωής του , αυτό το άτομο που πάσχει από κληρονομική μειονεξία. Αγαπητέ συμπολίτη αυτά είναι και δικά σου χρήματα»

Επιμέλεια Χρήστος Τσαντής

.
Η υποχρεωτική στείρωση-Ανάπτυξη της αντίληψης περί ευθανασίας
(Αποσπάσματα από το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην περιοδική έκδοση της Επιστημονικής Ένωσης του ΨΝΑ, «Τετράδια Ψυχιατρικής». Ιούλης-Αύγουστος-Σεπτέμβρης 1994, Τεύχος 47.  Μετάφραση: Ανθή Πελένη ).

Η υποχρεωτική στείρωση

..Οι εφαρμογές της ευγονικής είχαν, περί την Ναζιστική εποχή, περιοριστεί στη στείρωση, που υπήρξε άλλωστε και το πρώτο σχήμα «επιλογής» που εφάρμοσαν οι Ναζί. Η σκέψη δια της βίας στείρωσης δεν αποδοκιμάσθηκε και πολύ εκείνη την εποχή.

Τότε που ο Χίτλερ ανέβαινε στην εξουσία στην Γερμανία, 25 χώρες της Ομοσπονδίας είχαν ψηφίσει το νόμο που επέτρεπε την υποχρεωτική στείρωση ενός ορισμένου αριθμού ατόμων (εγκληματιών, κατόχων ελαττωμάτων υποτίθεται γενετικών κτλ) και, σε ορισμένα κράτη απαγορευόταν ο γάμος σε εκείνους που είχαν ορισμένες αρρώστιες, όπως επιληψία.

Επομένων η «θεραπεία των γονιδίων» μπόρεσε να αρχίσει χωρίς η παραμικρή αντίθεση να εκδηλωθεί, εάν αφαιρέσει κανείς τη στάση της καθολικής εκκλησίας, η οποία περιορίστηκε να απαιτήσει, οι γιατροί αυτής της θρησκείας να μπορούν να προφασιστούν την πίστη τους για ν’ απαλλαγούν απ’ τη συμμετοχή τους σ’ αυτό το πρόγραμμα…

…Απ’ τις 14 Ιουλίου του 1933 ο νόμος της γενετικής υγείας, πρώτη εφαρμογή των βιο-ιατρικών αντιλήψεων του καθεστώτος, νομιμοποίησε την υποχρεωτική στείρωση, υπό τον έλεγχο των «δικαστηρίων γενετικής υγείας», που απαρτίζονταν από ένα γιατρό, ένα δικαστή και έναν υγειονομικό υπάλληλο.

​Το ποδόσφαιρο ως νέα θρησκεία – ως όπιον των λαών και ως παράγων δημιουργίας ερζάτς εθνικής υπερηφάνειας

άρθρο του Π.Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Μέσα σε μια ανθρωπότητα που βολοδέρνεται στα προβλήματά της και στα αγκομαχητά της για την επιβίωση – η οποία γίνεται όλο και περισσότερο απάνθρωπη – οι κοινωνίες των ανθρώπων ή μάλλον οι εκμεταλλευτές τους επινόησαν ως καταπραϋντικό τη μπάλα. Τη μπάλα, την οποία ανήγαγαν σε ένα είδος μοντέρνας θρησκείας, η οποία στην πορεία του χρόνου, αυτοί που θα κρατούν κάθε φορά τα ηνία των κορυφαίων «αθλητικών» οργανώσεων, θα έχουν τη δυνατότητα να την αντιπαραθέσουν με τις άλλες θρησκείες.

Για ένα ολόκληρο μήνα, το διαβόητο «Μουντιάλ» του 2014 κράτησε αδιάπτωτο το ενδιαφέρον δισεκατομμυρίων «φιλάθλων», με τη βοήθεια του ορυμαγδού της καταιονιστικής προπαγάνδας των ΜΜΕ και των πολιτικών.

Τα πάντα και οι πάντες παραμέρισαν στο διάβα της και οι «ήρωες» και «θεοἰ» με τα διαφημιστικά σωβρακάκια εγκαταστάθηκαν νυχθημερών στα σπίτια, τα γραφεία και τα εργαστήρια των θρησκευτικών οπαδών.

Χρόνια και χρόνια γράφω για τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της θρησκείας του ποδοσφαίρου, την οποία χαρακτηρίζω ως όπιον των λαών και ως κοινωνικό και πολιτικό χλωροφόρμιο.

Τα όσα διάβασα στο σχετικό ρεπορτάζ του «BHmagazino», της 13 Ιουλίου 2014 επιβεβαιώνουν τους φόβους μου και την κριτική μου. Διαβάζεις και ανατριχιάζεις, διαβάζεις και μελαγχολείς, διαβάζεις και αναρωτιέσαι: quo vadis.

Να, λοιπόν, μερικές συνέπειες από το θανατηφόρο και πολυδιεφθαρμένο «άθλημα»:

17 Οκτωβρίου 1941:»Άνω και Κάτω Κερδύλια – Το Ολοκαύτωμα «

Φωτογραφία από:el.wikipedia.org

 Πρωί, Παρασκευή 17 Οκτωβρίου, δύο λόχοι Γερμανών, μαζί με τους κρατούμενους στο Σταυρό Κερδυλιώτες, με πλήρη οπλισμό ανεβαίνουν στη θέση Στόβολο και Λειβάδια και περικυκλώνουν αντίστοιχα τα Άνω και Κάτω Κερδύλια. Γύρω στις 8.00΄ οι Γερμανοί συγκεντρώνουν με τη βία όλους τους κατοίκους, γυναίκες και άνδρες, άρρωστους και ανήμπορους ηλικιωμένους, του πάνω και κάτω χωριού στη θέση Αλώνια και Κούτρες αντίστοιχα, σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων μεταξύ τους αλλά χωρίς οπτική επαφή.

Διατάσσουν τις γυναίκες να βγάλουν έξω από τα σπίτια τους ότι πολυτιμότερο είχαν και απωθούν βίαια τα γυναικόπαιδα στις γύρω χαράδρες με κατεύθυνση προς το γειτονικό χωριό Καστρί, όπου φρουρούνται από ένοπλους Γερμανούς μέχρι να τελειώσει η εκτέλεση. Στη συνέχεια λεηλατούν το χωριό και συγκεντρώνουν όλα τα ζώα τα οποία οδηγούν έξω από το χωριό. Ραντίζουν με εύφλεκτη σκόνη τα σπίτια.

Ακολουθεί έλεγχος των συγκεντρωμένων κατοίκων από τις ονομαστικές καταστάσεις της Κοινότητας. Τον έλεγχο στα Άνω Κερδύλια έκανε ο Αντιπρόεδρος Γεώργιος Πατσιάς-ο πρόεδρος και τα μέλη της Επιτροπής έλειπε στη Θεσσαλονίκη- τον οποίο στο τέλος οι Γερμανοί πέταξαν βίαια από το υπερυψωμένο σημείο που βρισκόταν, στο κέντρο της συγκέντρωσης.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στα Κάτω Κερδύλια. Από τους συγκεντρωμένους εξαιρούνται ορισμένοι κάτοικοι παπάδες και δημόσιοι υπάλληλοι, που θεωρήθηκαν δικαιολογημένα κάτοικοι των χωριών.

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΙΚΟ «ΔΑΝΕΙΟ‏»

άρθρο του Διγενή Ακρίτα

.

Οι Γερμανικές αποζημιώσεις (πολεμικές επανορθώσεις είναι πιο δόκιμος όρος), απαιτητές από την Ελλάδα για τις καταστροφές που προξενήθηκαν στην χώρα μας από τα γερμανικά στρατεύματα κατά την Κατοχή, ορίζονται ως μία διακρατική δικαστική διαμάχη.

Φυσικά μόνο κατόπιν πρωτοβουλίας μια ομάδας πολιτών πρόσφατα το θέμα εκδικάσθηκε εν μέρει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΊΣΗΜΑ ΑΠΌ ΤΟ ΕΛΛΗΝΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Όποιος όμως διαρρηγνύει τα ιμάτια του για την μη καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων από την Γερμανία και δεν αναφέρεται καθόλου ή θέτει σε δεύτερη μοίρα το ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ,  το οποίο αποτελεί ΕΠΙΣΗΜΗ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΗ ΥΠΟΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ,  είναι ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ!

Σημειωτέον το Κατοχικό Δάνειο πληρώθηκε στην Γερμανία σε ΧΡΥΣΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ και όχι σε χαρτιά.

Θα βρεθεί ΠΟΤΕ ένας ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ να καταθέσει σχέδιο νόμου ώστε το ανωτέρω κατοχικό δάνειο να καταστεί ΑΜΕΣΑ ΑΠΑΙΤΗΤΟ από την Γερμανία?

Με τους νόμιμους τόκους βεβαίως.

Το συνολικό ποσό ανέρχεται στα

12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944 : Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Φωτογραφία από: athinapisovitrina.blogspot.com

   Η πρώτη μέρα της λευτεριάς είναι ένα μεγάλο ποτάμι. Βλέπεις στους δρόμους και στις πλατείες της Αθήνας μια φουρτουνιασμένη ανθρωποθάλασσα που όλο και μεγαλώνει, όλο και πλαταίνει και γεμίζει την πόλη με τη βουή μιας δύναμης, που θέλει να ξεσπάσει, ν’ αλαφρώσει από την οργή που πολύ την έχει βασανίσει, να γίνει παντού κυρίαρχη και να μη βρίσκει πουθενά εμπόδια. 

Και δεν είναι ένας μόνο κόσμος αυτή η ανθρωποθάλασσα. Το βλέπεις από μακριά και δε χρειάζεται να ρωτήσεις, να μάθεις, να καταλάβεις. Σημαίες αναρίθμητες, πυκνό δάσος, και κραυγές τυπωμένες σε μεγάλες λουρίδες χαρτί ή πανί σου λένε πως κάτω από τους ενθουσιασμούς πρέπει να προσέξεις και ν’ ακούσεις τις πεποιθήσεις και τις διεκδικήσεις που κάνουν τώρα αντίλαλους τους ανθρώπους μέσα στη λευτεριά, που την είχαν μαζί κερδίσει και είναι φανερό πως χωρίστηκαν πάνω στη μοιρασιά της…

(Π. Χάρης, Ημέρες Οργής (Δεκέμβρης 1944), Αθήνα, Εστία, 1992, σ. 11-12)  

15 Σεπτεμβρίου 1943: «Οι Γερμανοί ανακαλύπτουν τον πολιτισμό και μεταδίδουν τον δικό τους

Οι Γερμανοί ανακαλύπτουν τον πολιτισμό και μεταδίδουν τον δικό τους

  Σφαγές και ολοκαυτώματα στα χωριά της Ιεράπετρας του Νομού Λασιθίου στην Κρήτη.

Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου 1943 δύναμη Γερμανών φτάνει στο Λουτράκι, βάζει φωτιά στα σπίτια και στην εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και εκτελεί τον μοναδικό κάτοικο που βρήκε εκεί, ενώ ένα άλλο τμήμα Γερμανών κατευθύνεται στη Ρίζα.

 Συλλαμβάνουν όσους άνδρες βρίσκουν εκεί, δέκα (10) τον αριθμό και τους εκτελούν έξω από το σχολείο κοντά στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.

 Στο συνοικισμό Καημένου συλλαμβάνουν ακόμη πέντε(5) άντρες και τους εκτελούν επί τόπου.

 Στο συνοικισμό Σφακούρα συλλαμβάνουν έξι (6) άνδρες και μία (1) γυναίκα που βρήκαν εκεί και την έκαψαν ζωντανή μέσα στο σπίτι της.

 Σφαγές στις Μουρνιές Ιεράπετρας.

 Οι Γερμανοί κινούνται από τη Ρίζα προς τις Μουρνιές. Φτάνοντας εκεί συλλαμβάνουν δεκαπέντε (15) άντρες και τους οδηγούν στη Σφακούρα. Επίσης  στο ίδιο σημείο οδηγούν έξι (6) άνδρες από τον Παρσά και στη συνέχεια εκτελούν όλους τους συγκεντρωμένους στα Σφάκουρα στη θέση Σελί.

Πεύκος, 12 Σεπτεμβρίου 1943

 Οι εκτελέσεις στον Πεύκο ξεκίνησαν από τις 12 Σεπτεμβρίου αμέσως μετά τη Μάχη στη Σύμη. Οι Γερμανοί που σώθηκαν από την επίθεση των ανταρτών, στην οπισθοχώρηση τους προς τον Πεύκο συνάντησαν και σκότωσαν τέσσερις άνδρες και έβαλαν φωτιά στα πρώτα σπίτια.

Όταν οι Γερμανοί ξαναπήγαν στο Πεύκο τις απογευματινέ ώρες στις 14 Σεπτεμβρίου, οι περισσότεροι άνδρες είχαν φύγει προς την περιοχή του Κόρνια αφού είχαν πληροφορηθεί τις εκτελέσεις στα γύρω χωριά. Βρήκαν μονάχα πέντε άντρες τους οποίους σκότωσαν επί τόπου.

Το χωριό πυρπολήθηκε την ίδια μέρα (14-9-1943). Στις 30 Σεπτεμβρίου διατάχθηκε από τους Γερμανούς η εκκένωση των χωριών Κεφαλοβρύσι, Κρεβατάς, Πεύκος, Σύμη, Καλάμι και Συκολόγος σε πέντε μέρες.

Στις 14 Οκτωβρίου, ένα μήνα μετά τις ομαδικές εκτελέσεις, ειδικά συνεργεία των Γερμανών άρχισαν να κατεδαφίζουν με δυναμίτες και πυρπόλησαν τα χωριά αυτά, που είχαν ήδη εκκενωθεί και η περιοχή τους είχε κηρυχθεί «νεκρή ζώνη».

Τα στοιχεία αντλήθηκαν από τα βιβλία των
α)Γεωργίου Χρηστάκη, συνεργασία Κ.Γ.Στεφανάκη «Επαρχία Βιάννου 1940-1945»,
& β) Γεωργίου Ε.Δημητριανάκη «Ο Μύρτος & τα γύρω χωριά».

Πηγή: ΔΙΚΤΥΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΩΝ

.

Eικόνα: Νazi skull του Jonake920 από το deviantART

Αετός – Μεσσηνίας 11 Σεπτεμβρίου 1943

Φωτογραφία από: kopanakinews.files.wordpress.com

 Στις 11 Σεπτεμβρίου 1943 οι Γερμανοί με συνεχείς βολές πυροβολικού καταστρέφουν το χωριό και στη συνέχεια μεταβαίνουν επί τόπου και το καίνε. Οι κάτοικοι το είχαν ήδη εγκαταλείψει μετά τις πρώτες βολές του πυροβολικού. Οι λίγοι γέροντες που έμειναν στο χωριό εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς ή κάηκαν.

Τα ιστορικά γεγονότα έχουν ως εξής:

Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, εγκαθίστανται οι Γερμανοί σε καίριες θέσεις που πριν κατείχαν οι Ιταλοί. Στις 10 Σεπτεμβρίου 1943 γερμανικές διμοιρίες της 116 Επιλαρχίας Αναγνωρίσεως κινούνται, με αφετηρία το Δώριο, σε δύο κατευθύνσεις.

Η πρώτη προς τον Αετό και η δεύτερη προς Πιτσά (σήμερα Σιτοχώρι). Και οι δύο διμοιρίες έρχονται σε επαφή με ένοπλες αντάρτικες ομάδες και σε μάχες που ακολουθούν αποδεκατίζονται. Πρόκειται για τις πρώτες επιθέσεις εναντίον Γερμανών στη Μεσσηνία.

Στις 11 Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί προχωρούν σε μαζικά αντίποινα. Με συνεχείς βολές πυροβολικού καταστρέφουν τον Αετό και στη συνέχεια μεταβαίνουν στο χωριό και το καίνε. Ο Αετός είχε τότε 1.500 περίπου κατοίκους και 360 κατοικίες.

Οι κάτοικοι μετά τις πρώτες βολές του πυροβολικού εγκατέλειψαν το χωριό, λίγοι γέροντες που έμειναν εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς ή κάηκαν. 280 περίπου κατοικίες καταστράφηκαν.

O οργισμένος Δάσκαλος

αναδημοσίευση από το SKYMNOS

άρθρο του Δημήτρη Νατσιού
Δάσκαλου, Κιλκίς

.

Γράφω με οργή, γιατί «οι μη οργιζόμενοι, εφ’ οις δει, ηλίθιοι δοκούντες είναι», όσοι δεν οργίζονται γι’αυτά που πρέπει είναι ηλίθιοι, ορίζει ο Αριστοτέλης.

Τι είδαμε τις προάλλες στο Τ.V.

Έναν αξιολύπητο πρωθυπουργό της Ελλάδας, με ύφος ψοφοδεές και βλέμμα δουλόφρονος, να επιδίδεται σε δακρύβρεχτες καημενολογίες.

Και δίπλα του την υπερφίαλη νεοναζίστρια Μέρκελ, να μην μπορεί να συγκρατήσει την σιχασιά της για τους φυλετικώς υποδεέστερους πτωχοζήτουλες των Βαλκανίων.

Ποιές χώρες σήμερα ποδοπατούνται, λεηλατούνται και διώκονται; Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ιρλανδία.

Η Ισπανία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού ο Φράνκο είχε χρησιμοποιήσει τα γερμανικά «στούκας», για να καταστρέψει την «Γκουέρνικα» και τους μαχητές της ελευθερίας, παρέμεινε ευνοϊκώς ουδέτερη. Η Πορτογαλία το ίδιο. Η Ιταλία μέχρι ενός σημείου ήταν συνοδοιπόρος. Η Ιρλανδία δεν γνώρισε την Κατοχή των κτηνανθρώπων.

Εμείς όμως.

Τον Οκτώβριο του 1944 οι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Αθήνα, σπεύδουν να ξαναχωθούν τρομαγμένοι, ματωμένοι ως το λαιμό με αίμα ελληνικό, να ξανακρυφτούν στις μαύρες φωλιές τους.

Να δούμε τι αφήνουν πίσω τους..

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ : «Η ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ»

Μια από τις πολλές ηρωικές μορφές που ανέδειξε η αντίσταση στα χρόνια της Κατοχής ήταν η Λέλα Καραγιάννη.

Γεννήθηκε στη Λίμνη Ευβοίας το 1899 και ήταν κόρη του Αθανάσιου Μινόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Παντρεύτηκε τον φαρμακέμπορο Νικόλαο Καραγιάννη στην Αθήνα, με τον οποίο απέκτησε επτά παιδιά.

Από τον Μάιο του 1941, συγκροτεί αντιστασιακή ομάδα και αρχίζει τον αγώνα ενάντια στον κατακτητή. Την απόφασή της ανακοινώνει σητν οικογένειά της, της οποίας και τα μέλη ως ιδρυτές αποτελούν τα πρώτα στελέχη: ο σύζυγός της Νικόλαος και τα παιδία τους Ιωάννα, Ηλέκτρα, Γιώργος, Βύρων, Νέλσων, Νεφέλη και Ελένη.

Με κέντρο ένα σπίτι στην οδό Φυλής και το φαρμακείο του άντρα της στην Πατησίων, οργανώνει ολόκληρο δίκτυο απόκρυψης, περίθαλψης και φυγάδευσης στρατιωτών οι οποίοι είχαν ξεφύγει από την αιχμαλωσία. Περιέθαλψε Έλληνες φαντάρους που επέστρεφαν από το μέτωπο και περίπου 140 συμμάχους ενώ νοίκιασε τρία σπίτια στα οποία τους έκρυβε.

Αργότερα, με κέντρο την Μονή του Αγίου Ιερόθεου στα Μέγαρα, συγκροτεί την παράνομη οργάνωση

Ελληνικά Ολοκαυτώματα 1940-1945

        της Βασιλικής Πιτούλη              

Φωτογραφία από:kanali.wordpress.com

Τα στοιχεία που παραθέτω στο παρόν αφιέρωμα αντλήθηκαν από το ομώνυμο βιβλίο που οι εκδόσεις Λιβάνη είχαν την καλοσύνη να μου προσφέρουν. Το πώς (και πόσο) οι Γερμανοί αιματοκύλισαν την πατρίδα μας κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αποτελεί ένα θέμα τόσο επώδυνο, ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητος, που όσα κι αν γραφτούν γι αυτό δεν θα είναι ποτέ αρκετά.

Το κεφάλαιο «πολεμικές αποζημιώσεις που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα» θεωρώ ότι είναι ένα κεφάλαιο ζωτικής σημασίας, ειδικά στην εξαιρετικά δυσχερή συγκυρία που βιώνει σήμερα η πατρίδα μας, με τη Γερμανία να απαιτεί, μη έχοντας πληρώσει. Δεν θα σταθώ άλλο στο σημείο αυτό, θα επικεντρωθώ στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που προανέφερα.

Το βιβλίο οφείλει, τρόπον τινά, την πατρότητα στο Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδας περιόδου 1040-1945. Περαιτέρω πληροφορίες για το δίκτυο αυτό μπορείτε να βρείτε στο www.greekholocausts.gr .

Θα ξεκινήσω με τον ορισμό που άκουσα από το στόμα του Μανώλη Γλέζου, ο οποίος αναφέρεται ως πολύτιμος συνεργάτης του βιβλίου, για το ολοκαύτωμα: «Όταν ένας ξένος κατακτητής καταστρέφει την υλική υποδομή μιας χώρας ή σφάζει τους κατοίκους της σε ένα συγκεκριμένο ποσοστό επί τοις εκατό, τότε μιλάμε διεθνώς για ολοκαύτωμα.

Το Μπλόκο της Κοκκινιάς, ψηφιοποιημένο ντοκυμαντέρ από την ΕΡΤ

 

Από: kersanidis.wordpress.com
«Το μπλόκο της Κοκκινιάς». Χαρακτικό του Τάσσου.

  Δείτε το VIDEO

Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει το χρονικό των γεγονότων τις 17ης Αυγούστου στην Κοκκινιά, όταν δυνάμεις του γερμανικού στρατού μαζί με τμήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας απέκλεισαν την ευρύτερη περιοχή στήνοντας το λεγόμενο μπλόκο.

Η αφήγηση περιλαμβάνει μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, επέζησαν της επίθεσης που πραγματοποιήθηκε, έχασαν συγγενείς και στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας.

Περιγράφεται η σημασία της Κοκκινιάς ως περιοχή με έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα, με μαζικές εργατικές και άλλες κινητοποιήσεις, ένοπλη δράση και διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με αποκορύφωμα τους μήνες που μεσολάβησαν από το τέλος του 1943 και μέχρι τον Αύγουστο του 1944.

Αντιστοίχως παρουσιάζονται τα γεγονότα της 17ης Αυγούστου όπως βιώθηκαν από τους κατοίκους της Κοκκινιάς, η έλευση των κατοχικών δυνάμεων, η συνεργασία των Ταγμάτων Ασφαλείας, η συγκέντρωση των ανδρών στην πλατεία της Οσίας Ξένης, το έργο των κουκουλοφόρων καταδοτών, οι εκτελέσεις των αγωνιστών στην παρακείμενη μάντρα του υφαντουργείου Παγιασλή, οι οδομαχίες στην ευρύτερη περιοχή και οι απεγνωσμένες προσπάθειες των γυναικών της Κοκκινιάς να βοηθήσουν τους αιχμαλώτους.

Το Ολοκαύτωμα του Τυμφρηστού

Τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής επεχείρησαν δύο φορές κατά του χωριού:

30 Οκτωβρίου – 11 Νοεμβρίου 1943:

Από έρευνα στα Γερμανικά Αρχεία οι Ναζιστικές Δυνάμεις που ενήργησαν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην περιοχή μας ανήκαν στην  Ε΄ Γερμανική Στρατιά και ήταν:

–          Η 4SS Pol.Pz Greh.Div. (Μεραρχία ss)

–          Η 104 Jaeger Division (Μεραρχία καταδιώξεως)

–          ΤΟ ΧΧΙΙ Geb. A.K. (Ορεινό Σώμα Στρατού)

Η επιχείρηση είχε την επωνυμία «Hubertus» και διεξήχθη από δύο συγκροτήματα που είχαν έδρες τη Λαμία (Gruppe OST SS Pol Pz Gren Rgt III SS και I SS) & το Αγρίνιο (Gruppe West) με σημείο συναντήσεως το Καρπενήσι.

Το χωριό, λόγω της στρατηγικής του θέσης, αποτελούσε χώρο ανάπτυξης των ανταρτικών ομάδων με αξιόλογη προσφορά και κατοίκων του στην Ενωμένη Εθνική Αντίσταση ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου και σε άλλες προσβολές Γερμανικών Μονάδων.

Κατά την επιχείρηση αυτή συνέλαβαν, βασάνισαν οικτρά και εκτέλεσαν εννέα (9) κατοίκους του χωριού.

9-13 Αυγούστου 1944:

Η ολοσχερής πυρπόληση του χωριού έγινε κατά τις επιχειρήσεις αντιποίνων από τις Ναζιστικές δυνάμεις, που είχαν ως βάση τη Λαμία.

Οι Ναζιστικές δυνάμεις ενήργησαν αιφνιδιαστικά με αποτέλεσμα να μη δοθεί ο χρόνος στους κατοίκους να μεταφέρουν τα στοιχειώδη υπάρχοντά τους στα παρακείμενα δάση όπου είχαν καταφύγει και αποκρυβεί. Η πυρπόληση ολοκλήρου του χωριού ήταν πλέον γεγονός με κατάπληκτους τους κατοίκους να παρακολουθούν τις περιουσίες τους και τους κόπους τους να παραδίδονται στις φλόγες. Αποτέλεσμα της ολοσχερούς αυτής πυρπόλησης ήταν η καταστροφή: