Ο Συμμοριτοπόλεμος ήτο ξενοκίνητος επιβουλή…

Χάρτης επί του οποίου σημειούνται οι βάσεις οργανώσεως και και ανεφοδιασμού, ως και αι γραμμαί εισβολής εναντίον της Ελλάδος, των μισθοφόρων της κομμουνιστικής Ιμπεριαλιστικής πολιτικής

.

Το γεγονός ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο εμφύλιος πόλεμος, δηλαδή άγων ιδεολογικός ή κοινωνικός, προκύπτει και από την ομολογία του ιδίου του Αρχηγού του Κ.Κ.Ε.. Νίκου Ζαχαριάδη, ο όποιος παραδέχεται ότι επρόκειτο περί ξενοκινήτου επιβουλής, ή οποία όμως δια λόγους σκοπιμότητος και εκμεταλλεύσεως των συναισθημάτων της διεθνούς κοινής γνώμης, ενεφανίζετο ως δήθεν επανάστασις των καταπιεζομένου «δημοκρατικών» πολιτών.

Συγκεκριμένους, ως αναγράφεται εις τις σελίδες 28 και 29 του βιβλίου του «Δέκα χρόνια πάλης», εις τό εισηγητικόν του σημείωμα προς την γενομένη εν Ρωσσία, την 14-15 Οκτωβρίου 1950, ΙΙΙην Συνδιάσκεψιν του Κ.Κ.Ε., ούτος είπε και τα εξής:

«Η πολιτική μας θα έπρεπε να είναι τέτοια ώστε φαινομενικά να είναι αμυντική… Χωρίς όμως να εξασφαλίσουμε τα νώτα μας τότε, δεν μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε. Και στις συνθήκες τον 1946 εξασφάλιση νώτων σήμαινε, πρώτ’ άπ’ όλα και κυρίως, Γιουγκοσλαβία ευνοϊκά για μας διατεθειμένη…».

Επομένως, ομολογείται κυνικώτατα ότι ο «Τρίτος Γύρος» δεν ήτο αποτέλεσμα, ως υπεστηρίζετο υπό του Κ.Κ.Ε., «της αυθόρμητης εκδήλωσης αυτοάμυνας των δημοκρατικών πολιτών, εναντίον των καταπιέσεων της Βρετανικής πολιτικής και των Ελλήνων μοναρχοφασιστών», αλλά προσχεδιασμένη άπόφασις ενόπλου επιβουλής εναντίον της Ελλάδος.

Αλλά και ο αρχισυμμορίτης Μάρκος Βαφειάδης παραδέχεται εις την σελίδα 378 του βιβλίου του «Απομνημονεύματα», Τόμος 5ος, ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο επανάστασις «των καταπιεζομένων δημοκρατικών πολιτών», ούτε «αύθόρμητη εκδήλωση αυτοάμυνας εναντίον των καταπιέσεων των Βρετανών και των Ελλήνων», αλλά ότι ο κύριος συντελεστής της αποφάσεως διά την εξαπόλυσιν αυτού εναντίον της Ελλάδος υπήρξε το «Μακεδόνικο ζήτημα». Συγκεκριμένως, γράφει ούτος, μεταξύ άλλων:

«Το λεγόμενο «Μακεδόνικο» δεν έμεινε έξω από τους συντελεστές του Εμφύλιου. Ήτανε ένα από τα κυρίαρχα πού συνθέτουν το σύνολο των συστατικών πού οδήγησαν στον εμφύλιο».

Τό ΚΚΕ καί ἡ Βόρεια Ἤπειρος.

 Μέχρι τήν ἔναρξη τοῦ Β΄ Π.Π., τό ΚΚΕ εἶναι ἀδιάφορο ὡς πρός τήν Β. Ἤπειρο, ἐφόσον ἡ «μάνα τῶν λαῶν» (ΕΣΣΔ) δέν εἶχε συμφέροντα ἐκεῖ. Ἀλλά, κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἀλλάζουν τά πράγματα. Τό 1942, ἀκραιφνεῖς Ἕλληνες δημιουργοῦν τό Μέτωπο Ἀπελευθερώσεως Βορείου Ἠπείρου (Μ.Α.Β.Η.), μέ σκοπούς προφανεῖς. Τό Μέτωπο βρέθηκε ἀπό τήν ἀρχή ἐν μέσω δύο πυρῶν: τῶν κομμουνιστῶν ἀνταρτῶν τοῦ Χότζα καί τῶν Τουρκαλβανῶν Τσάμηδων. Οἱ τελευταῖοι, εἶχαν συμμετάσχει στόν Ἑλληνοϊταλικό πόλεμο μέ δύο τάγματα πεζικοῦ, πού εἶχαν ἐνσωματωθεῖ στόν ἰταλικό στρατό καί κατά τήν διάρκεια τῆς ἰταλικῆς κατοχῆς σχημάτισαν συμμορίες καί δροῦσαν ὡς βοηθοί τῶν κατακτητῶν, κυρίως στήν περιοχή τῆς Θεσπρωτίας, ὅπου ἦταν ἡ «βάση» τους. Οἱ Ἰταλοί εἶχαν ὑποσχεθεῖ ὅτι μετά τόν πόλεμο θά παραχωροῦσαν τήν Ἤπειρο στούς Τουρκαλβανούς, γιά τήν δημιουργία τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας», δορυφόρου τῆς «Μεγάλης Ἰταλίας». Οἱ Τσάμηδες ἀποδείχθησαν ἀντάξιοι τῆς ἐμπιστοσύνης τῶν Ἰταλῶν. Ἰδού τά ἐγκλήματά τους μέ ἀριθμούς: 630 δολοφονίες, 460 ἀπαγωγές, 210 βιασμοί, 2.330 πυρπολήσεις κατοικιῶν (ἀφοῦ πρῶτα τά λεηλατοῦσαν…) καί χιλιάδες ἁρπαγές ζώων. Ὅπως ἦταν φυσικό κι ἑπόμενο, μετά τήν φυγή τῶν Ἰταλῶν προστατῶν τους, ἔφυγαν (ἤ ἐκδιώχθηκαν) καί οἱ Τσάμηδες, πού ἐγκαταστάθηκαν στήν Ἀλβανία, γιά νά ἀποφύγουν τίς συνέπειες τῶν κακουργημάτων τους εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων. Ἀργότερα, τό 1947, μέ ἀπόφασή τῆς τότε κυβερνήσεως στερήθηκαν τήν ἑλληνική ἰθαγένεια καί δημεύθηκαν οἱ περιουσίες τους, οἱ ὁποῖες ἀποδόθηκαν στά θύματά τους. Σήμερα ἔχουν συστήσει σύλλογο καί μέ τίς εὐλογίες τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως, ζητοῦν τήν ἀποκατάστασή τους καί τήν ἀπόδοση τῶν περιουσιῶν τους! Αὐτήν τήν στιγμή, ἀποτελοῦν τήν αἰχμή τοῦ ἀλβανικοῦ ἀνθελληνικοῦ δόρατος…

 Οἱ ἄνδρες τοῦ ΜΑΒΗ εἶχαν ἀποκτήσει ἐπικοινωνία μέ τόν ΕΔΕΣ τοῦ Ν. Ζέρβα καί σέ πολλές περιπτώσεις δροῦσαν ἀπό κοινοῦ. Μετά τίς ὕπουλες ἐπιθέσεις τοῦ ΕΛΑΣ κατά τῶν δυνάμεων τοῦ Ζέρβα (1943) καί τήν ἀποδιοργάνωση πού ἀκολούθησε, οἱ μαχόμενοι Βορειοηπειρῶτες ἀδελφοί μας ἔμειναν ἐκτεθειμένοι στήν δολοφονική μανία τῶν Τσάμηδων, ἀλλά καί τῶν κομμουνιστῶν τοῦ Χότζα. Ὅμως, τήν χαριστική βολή, τούς τήν ἔδωσε τό ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ἐκπρόσωποι τοῦ ὁποίου ὑπέγραψαν συμφωνίες συνεργασίας μέ τούς σφαγεῖς τοῦ ἑλληνισμοῦ καί καλοῦσαν τούς Βορειοηπειρῶτες μέ τήν παρακάτω ἀνακοίνωση, νά συνεργασθοῦν μέ τούς σφαγεῖς τους!

Ψαράδες Πρεσπών: από την 5η ολομέλεια του Ζαχαριάδη στη χθεσινή (17-6-2018) εθνική μειοδοσία των πολιτικών του επιγόνων και τον πολιτισμικό ακρωτηριασμό του Ελληνισμού

Από τη συνάντηση των Σλαβοφρόνων στις Πρέσπες με τον Ζαχαριάδη στο μέσον

.

γράφει ο Ιστορικός Ιωάννης Μπουγάς

Οι Πρέσπες, το «Τρίγωνο των Πρεσπών», η «Ελεύθερη Ελλάδα», ήταν το κέντρο της Κομμουνιστικής Ανταρσίας του 1946-49 με τη βοήθεια των Σλάβων της Γιουγκοσλαβίας και της Κομιντέρν. Εκεί ελήφθησαν οι χειρότερες, οι πιό προδοτικές αποφάσεις του ΚΚΕ και του λεγόμενου ΔΣΕ:

1. Το τρίγωνο των Πρεσπών από τις αρχές του 1947 είναι η έδρα του αρχηγείου του «ΔΣΕ» που διεθύνει την κομμουνιστική εξέγερση εναντίον της Ελληνικής κυβέρνησης και του Ελληνικού Στρατού,

2. Εκεί εγκατεστάθη το καλοκαίρι του 1947 και ο γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης (ίδε τη σπηλιά που ήταν το γραφείο του),

3. Εκεί έγινε τον Δεκέμβριο του 1947 η συνεδρίαση των ηγετών του ΚΚΕ και του «ΔΣΕ» που απεφάσισε τον σχηματισμό της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης». Εκεί ήταν η έδρα της «κυβέρνησης» μέχρι το καλοκαίρι του 1949, λίγο πρίν το τέλος, που πέρασε στον Γράμμο και στη συνέχεια στην Αλβανία.

4. Στις Πρέσπες ελήφθησαν οι αποφάσεις εφαρμογής από το ΚΚΕ και τον ΔΣΕ της Συμφωνίας του Μπλέντ που προέβλεπε τη δημιουργία «Ὁμόσπονδης Λαϊκῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας» στην οποία θα περιλαμβανόταν και η Ελληνική Μακεδονία.

5. Το Παιδομάζωμα των Ελληνόπουλων απεφασίσθη στις Πρέσπες, και από την περιοχή του Τριγώνου των Πρεσπών πέρασαν πολλές χιλιάδες παιδιών κυρίως από τη Δυτική Μακεδονία, αλλά και από Θεσσαλία και Στερεά Ελλάδα, προς Γιουγκοσλαβία και Αλβανία.

6. Στις Πρέσπες συνήλθε τον Ιανουάριο του 1949 η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ. Μιά απόφαση της ολομέλειας έλεγε: «Στη Βόρεια Ελλάδα ο Μακεδόνικος (Σλαβομακεδονικός) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αντοθυσίας, πού προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο Μακεδόνικος λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του..» 

Η επιστολή του Μάρκου στον Ζαχαριάδη, το 1948

.

Πολλά έχουν ειπωθεί για τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού, την περίοδο 1946-1949 και τη βοήθεια που πήρε από τη Μόσχα και τους δορυφόρους της στα Βαλκάνια (βλ. Αλβανία, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία). Ένα θέμα που μέχρι πρότινος, ήταν ταμπού τουλάχιστον για τους ιστορικούς που απέβλεπαν στην κομματική στράτευση μέσω της επιστήμης.

Απόρροια όλων αυτών, ήταν η υποβάθμιση της βοήθειας που δέχθηκε με ανακούφιση το ΚΚΕ από τα αδελφά Κομμουνιστικά κόμματα των γειτονικών χωρών αλλά και της Ανατολικής Ευρώπης. Πλέον, δεν υπάρχει σοβαρός ιστορικός που δεν αποδέχεται την απόλυτη εξάρτηση του ΔΣΕ από την βοήθεια αυτή.

Πέρα από τα έγγραφα των Κομμουνιστικών κομμάτων της Τσεχοσλοβακίας, της Ρουμανίας, της Ουγγαρίας που ανοίχτηκαν τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν ξεκάθαρες ενδείξεις και στα αρχεία του ΔΣΕ που αποκαλύπτουν τόσο την απόλυτη εξάρτηση του από τις ενισχύσεις όσο και τα σχέδιά του για το μέλλον της Ελλάδας, σε περίπτωση επικράτησης του.

Η επιστολή του Μάρκου Βαφειάδη στον Νίκο Ζαχαριάδη είναι αποκαλυπτική και ταυτόχρονα αποτελεί παραδοχή των σκοπών και των στόχων του ΚΚΕ.

«Σύντροφε,

Ως αρχηγός του Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού, είμαι υποχρεωμένος να σας επαναλάβω εγγράφως τα όσα σας εξέθεσα προφορικώς προ της αναχωρήσεώς σας διά Μόσχαν, λόγω της στρατιωτικής τακτικής, την οποίαν ακολουθούν το Στρατιωτικόν Αρχηγείον και η Κυβέρνησις της Μόσχας.

Γνωρίζετε καλώς το ιστορικόν μήνυμα του συντρόφου Στάλιν του Δεκεμβρίου 1944, το οποίον μας παρακίνησε να κηρύξωμεν την λαϊκήν εξέγερσιν με τα γνωστά και τραγικά αποτελέσματα, άτινα μας ωδήγησαν εις Βάρκιζαν και άτινα οφείλονται εις το γεγονός ότι, όταν απηυθύνθημεν διά βοήθειαν προς την Μόσχαν, ο σύντροφος Στάλιν, λησμονών τας υποσχέσεις του, ωμίλησε περί διπλωματικών υποχρεώσεων.

«Συλλυπητήρια για τη φιέστα στη Μακρόνησο» (από τον Τάκη Λαζαρίδη προς τον Μίκη Θεοδωράκη το 2003)

.

Αγαπητέ Μίκη,

Προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων είμαι υποχρεωμένος ευθύς εξαρχής να δηλώσω την ταυτότητά μου.

Είμαι παλιός συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία», «ειρήνη» και «σοσιαλισμό». Καταδικασμένος σε θάνατο μαζί με τον Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος επί δεκαπενταετία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας.

Ο πατέρας μου ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην κατοχή καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο και εκτελέστηκε το Μάη του 43. Και η μητέρα μου καταδικάστηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ισόβια δεσμά από βουλγάρικο στρατοδικείο και στη διάρκεια του εμφυλίου πέρασε και αυτή από τη Μακρόνησο…

Στη φυλακή, Μίκη, είχα το χρόνο να διαβάσω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα. Και μετά τη φυλακή, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ «ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ», βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες αυτές και τις ΙΣΑΡΙΘΜΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΤΑΝΚΣ στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα την φοβερή αλήθεια.

Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα «ανώτερα ιδανικά» της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη – Ιωαννίδη, για την μετατροπή της πατρίδας μας σε Σοβιετικό προτεκτοράτο.

Η περιπλοκή της Μακεδονίας στα δίχτυα του Εμφυλίου και το ΚΚΕ

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Παρακάμπτοντας τις αποφάσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ της δεκαετίας του ‘20, που έκαναν λόγο για «Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» και τη δημιουργία του «Κράτους του Αιγαίου», που επεδίωκαν οι βόρειοι σύντροφοι, και παρακάμπτοντας επίσης τη διαβόητη 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ, το Γενάρη του 1949, που υιοθετούσε τις επιδιώξεις αυτές των Σλαβομακεδόνων, και για τα οποία έγραψα σχετικά, πριν από χρόνια, έρχομαι στα όσα σχετικά έμαθα τώρα.

Να, λοιπόν, τι αποκαλύπτουν τα Αρχεία του Τσεχοσλαβάκικου ΚΚ, τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας προσφάτως.

Μετά την ήττα του ΔΣΕ, πολλοί μαχητές του και μαχήτριες βρέθηκαν και στην προσφυγιά της Τσεχοσλοβακίας, η οποία τους φρόντισε παντοιοτρόπως.

Στη φιλόξενη σοσιαλιστική χώρα και ενόψει της εγκληματικής πολιτικής θέσης του τότε γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη για «το όπλο παρά πόδα» – την οποία τόσο ακριβά πλήρωσε η Ελλάδα και ιδιαίτερα ο κόσμος της Αριστεράς – οι κομμουνιστές πρόσφυγες συνέχιζαν την εσωκομματική και πολιτική τους ζωή. Εκεί, λοιπόν, περί τα τέλη του 1950 συνήλθε η «Παντσεχοσλαβακική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ» για την οποία η παριστάμενη Μαρία Τελένοβα, συνέταξε την από 5 Δεκεμβρίου 1950 Έκθεσή της προς το κόμμα της.

Επική διαμαρτυρία υπενοματάρχη προς τη Διοίκηση της Χωροφυλακής: «όσοι από μας έχουν την θέλησιν, έσπασαν το κεφάλι τους και έμαθαν ότι μπορούσαν μόνοι τους, ενώ άλλοι την μαζέουν την αλληλογραφίαν στο τσουβάλι και την αλατίζουν».

Θεσσαλία 1950. Το χώμα είναι ακόμη βαμμένο κόκκινο από τις άγριες μάχες του εμφυλίου.

Στους Σοφάδες της Καρδίτσας υπάρχει σταθμός της Χωροφυλακής που επικοινωνεί με τους αστυνομικούς που υπηρετούν στα χωριά, όπως το Σμόκοβο. Μια πανέμορφη περιοχή μέσα σε λίμνη που είναι γνωστή τα λουτρά και τα αηδόνια της.

.

 Στα χρόνια της Κατοχής το Σμόκοβο μαρτύρησε, αφού είναι ένα από τα εκατοντάδες χωριά που βρίσκονται στη λίστα με τα ολοκαυτώματα των Ναζί.

.

 Τα ξενοδοχεία των λουτρών είχαν μετατραπεί σε Σχολή Αξιωματικών του ΕΛΑΣ και στις 29 Νοεμβρίου 1943 οι Γερμανοί εισέβαλαν στο χωριό. To έκαψαν και σκότωσαν όσους κατοίκους βρήκαν μπροστά τους.

.

Τα βάσανα δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση, αφού η περιοχή έγινε θέατρο επιχειρήσεων στον εμφύλιο.

Αυτό άλλωστε μαρτυρά και η επιστολή του χωροφύλακα, ο οποίος θυμίζει στους ανωτέρους του τα ανδραγαθήματά του για να πάψουν να τον εγκαλούν με τη γραφειοκρατία. Είναι τέτοια η αγανάκτησή του που κάνει μια αχρείαστη και περιττή δήλωση εθνικοφροσύνης με μεγάλη δόση ειρωνείας, λέγοντας ότι για όλα τα δεινά φταίνε οι ηγέτες των αριστερών Νίκος Ζαχαριάδης και Μάρκος Βαφειάδης.

12 Ιουνίου 1945: Το Κ.Κ.Ε. διά του Ριζοσπάστη καταγγέλει τον Άρη Βελουχιώτη.

Το δημοσίευμα της 2ης σελίδας του Ριζοσπάστη της 12ης Ιουνίου 1945

.

«TO K.K.E. καταγγέλει ανοικτά τον Άρη Βελουχιώτη

Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανεκοίνωσε ότι η Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε., αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).

Ο Βελουχιώτης και ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το Κ.Κ.Ε., να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πιά καμμιά καθυστέρηση για την ανοικτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη. Όπως είναι γνωστό, ο Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στον καιρό της δικτατορίας του Μεταξά είχε πιαστεί και είχε κάνει δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης του Κ.Κ.Ε.»

.

Φωτογραφία: Σαράφης και Βελουχιώτης, από το Erodotos Weblog