Συμπληρώθηκαν 72 έτη από το δραματικό 1947. Η μάχη της Κόνιτσας: Ένα άγνωστο έπος

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά
άρθρο  του Γεωργίου Ν. Κουρκούτα*

Από τις πιο μεγάλες αναμετρήσεις στα χρόνια της κομμουνιστικής ανταρσίας των ετών 1946-1949 αποτέλεσε αναμφισβήτητα η μάχη στην ακριτική Κόνιτσα που έλαβε χώρα στα τέλη Δεκεμβρίου 1947 ως την πρώτη εβδομάδα του νέου έτους 1948.

Το κρίσιμο έτος 1947

Βρισκόμαστε στα τέλη του 1947. Οι κομμουνιστές αντάρτες ήδη από τον Μάρτιο του 1946 (επίθεση στο Λιτόχωρο) φανερώνουν τις προθέσεις τους: δεν θα δεχθούν να μείνουν σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας και Κοινοβουλευτισμού. Και παρότι η Ελλάς είχε περιέλθει, με την σύμφωνη γνώμη της Μόσχας και του Στάλιν, στο Δυτικό στρατόπεδο, θα συνεχίσουν την ένοπλη αντιπαράθεση εναντίον του Ελληνικού κράτους. Το τελευταίο, παρά τις εγγενείς του αδυναμίες, καθώς η χώρα εξερχόταν από μία φρικτή Κατοχή και τους δύο πρώτους Γύρους αντιπαράθεσης με τον Κομμουνισμό (1943-1944), δεν είχε αντιληφθεί το μέγεθος του κινδύνου. Μία μεγάλη καμπάνα αφύπνισης για όλους θα είναι η μάχη της Κόνιτσας.

Η «κυβέρνηση» του Μάρκου Βαφειάδη

Στις 23 Δεκεμβρίου 1947 από την Γιουγκοσλαβία ανακοινώνεται ο σχηματισμός της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» εντός της Ελλάδος με «πρωθυπουργό» τον Μάρκο Βαφειάδη και «υπουργούς» γνωστούς κομμουνιστές και τον καθηγητή Πέτρο Κόκκαλη. Ο επικεφαλής του ΚΚΕ, ο Γενικός Γραμματέας Νίκος Ζαχαριάδης, ετοίμαζε την κατάληψη μιας πόλεως στα σύνορα, για να εγκατασταθεί η «κυβέρνηση» του Μάρκου, με απώτερο στόχο να αναγνωριστεί ως μία άλλη κυβέρνηση της Ελλάδος από χώρες του Ανατολικού συνασπισμού.

Ο Ν. Ζαχαριάδης εκλιπαρεί την επιείκιαν του Στάλιν δια την αποτυχίαν αποσπάσεως της Μακεδονίας εκ της Ελλάδος

Άποψη της λίμνης Ρίτσα. Παραθεριστικό μέρος του Στάλιν. Εκεί ελήφθησαν οι κρίσιμες αποφάσεις σχετικά με το μέλλον της Ελλάδος και τον ρόλο του ΚΚΕ.

.

Διά να μη απομείνη, όμως, καμία αμφιβολία περί του ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο «εμφύλιος πόλεμος», αλλά Σλαβικής εμπνεύσεως ξενοκίνητος επιβουλή εναντίον της Ελλάδος, ήτοι πόλεμος εξαπολυθείς υπό μισθάρνων οργάνων της Μόσχας, εντελλομένων, καθοδηγούμενων και διευθυνομένων υπ’ αυτής, δηλαδή υπό μισθοφόρων – ανδρεικέλων του Σλαβισμού, βλέπωμεν τον πράκτορα της Σοβιετικής Ενώσεως και ηγέτην του Κ.Κ.Ε., Νίκον Ζαχαριάδην, μετά την περίλαμπρον νίκην τού Ελληνικού Εθνικού μας Στρατού και την συντριβήν των ορδών του κομμουνιστοσυμμοριτισμού, να μεταβαίνη κατ’ ευθείαν εις την Κριμαίαν και να παρουσιάζεται περιδεής ενώπιον του αυθέντου του Στάλιν, επιζητών και εκλιπαρών την κατανόησίν του και την επιείκιάν του, διά την επελθούσαν πανωλεθρίαν.

Αποδεικνύεται, ούτω, δι’ άλλην μίαν φοράν, ότι την ευθύνην της διεξαγωγής της επιθέσεως εναντίον της Ελλάδος, ή ηγεσία του Κ.Κ.Ε., δεν την είχεν έναντι του «δημοκρατικού Λαού», ως ισχυρίζετο, ούτε έναντι των «συντρόφων» της, αλλά αποκλειστικώς και μόνον έναντι της Μόσχας, της οποίας ήτο ο εντολοδόχος και της όποιας τα επεκτατικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδος εξυπηρετεί.

Από τον Στάλιν, ο όποιος παραθέριζε την εποχήν εκείνην εις την λίμνην Ρίτσα της Γεωργίας, έλαβεν ο Ζαχαριάδης, τον Απρίλιον 1946, την εντολήν ενάρξεως του Συμμοριτοπολέμου, και εις τον Στάλιν, και μάλιστα εις την ιδίαν τοποθεσίαν, επανέρχεται ο Ζαχαριάδης, τρία και ήμισυ έτη βραδύτερον, ήτοι τον Σεπτέμβριον 1949, δια να αναφέρη ευπειθώς, ως υποτελής, την αποτυχίαν της ύπ’ αυτού αναληφθείσης αποστολής. Πάντα ταύτα εξιστορεί και ο αριστερός συγγραφεύς Λευτέρης Μαυροειδής εις την σελίδα 17 του βιβλίου του «Φάκελλος Καραγιώργη».

Απόφασις 5ης Ολομέλειας Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. δια την δημιουργίαν Ανεξάρτητου «Μακεδονικού Κράτους»

29 Φεβρουαρίου 1949. Η Μακεδονία είναι ελεύθερη. Ο γενναίος και υπερήφανος Έλληνας στρατιώτης φρουρεί τα πάτρια εδάφη, ιστάμενος εγγύς των συνόρων, επί καταληφθέντος πολυβολείου των ξένων επιδρομέων.

.

Το ξενοκίνητον των κινήτρων του Σλαυϊκής εμπνεύσεως, καθοδηγήσεως και διευθύνσεως Συμμοριτοπολέμου, αποδεικνύεται και εκ της αποφάσεως της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. της 30-33 Ιανουαρίου 1949. Η απόφασις αύτη ελήφθη παρουσία Ρώσων και Αλβανών εκπροσωπούν και απέβλεπεν ανεπιφυλάκτως εις τον εδαφικόν ακρωτηριασμόν τής Ελλάδος.

Την εποχήν εκείνην είχεν ήδη, από της 30ής Ιουνίου 1948. επέλθει ρήξις μεταξύ Στάλιν και Τίτο, με αφορμήν την ηγεμόνευσιν των Βαλκανίων. Κατόπιν αυτού, ο Νίκος Ζαχαριάδης, κατά την μετάβασίν του τον Οκτώβριον του 1948 εις Μόσχαν, επισκέπτεται τον Στάλιν, παρά του οποίου λαμβάνει νέας εντολάς. αντιθέτους προς το πνεύμα της Συμφωνίας τού Μπλέντ.

Δηλαδή, ενώ μέχρι τότε η Μόσχα υπεστήριξε την γραμμήν του Τίτο, ήτοι «Ομόσπονδος Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας» υπό την κυριαρχίαν της Λαϊκής Νοτιοσλαυϊκής Ομοσπονδίας, τώρα το Κρεμλίνον, πρός δημιουργίαν αντιπερισπασμού, επανέρχεται εις την Βουλγαρικήν γραμμήν του Δημητρώφ και υποστηρίζει την δημιουργίαν ανεξαρτήτου ή αυτονόμου «Μακεδόνικου Κράτους», εντός της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» (Β.Κ.Ο.), εις το όποιον θα επιδιωχθή και η προσέλκυσις και της Νοτιοσλαβικής «Μακεδονίας των Σκοπίων».

Ταυτοχρόνως, η Μόσχα, διά της Κομινφόρμ, διαβιβάζει την νέαν πολιτικήν γραμμήν διά τα Βαλκάνια, προς την ηγεσίαν των κομμουνιστοσυμμοριτών, δηλαδή προς το Κ.Κ.Ε.

Δύο μήνας μετά την επιστροφήν του εκ Μόσχας, ο Νίκος Ζαχαριάδης, δημοσιεύει, εις το 12ον φύλλον του «Δημοκρατικού Στρατού», του Δεκεμβρίου 1948, επιστολήν αναφέρουσαν ότι:

«Ο μακεδόνικος λαός δεν αγωνίζεται στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας για να βρει την ισοτιμία και την ισοπολιτεία μέσα στην Ελλάδα, αλλά δημιουργεί τώρα την δικιά τον εθνική ζωή και εστία και τείνει προς την ενότητα πού κατάχτησε με το αίμα του. Ο μακεδόνικος λαός θα απόκτηση μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια αυτή όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με την λαϊκή δημοκρατία. Και γι’ αυτή την ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδόνικος λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου…».

Η Συμφωνία του «Μπλέντ» περί παραχωρήσεως της Μακεδονίας εις Νοτιοσλαυΐαν

Εις τη περιοχή του Βιτσίου συνήλθε, την 27ην Μαρτίου 1949, η Συνδιάσκεψη της Κομμουνιστικής Αιγιακής Μακεδονίας (Κ.Ο.ΑΙ.Μ.). Επί των τοίχων των γραφείων του ΚΚΕ διακρίνονται τα συνθήματα: «Ζήτω η 1η Μακεδονική Συνδιάσκεψη της ΚΟΕΜ» «Προλετάριοι όλης της γης ενωθείτε» «Ζήτω ο Στρατάρχης Στάλιν»

.

Εις επικύρωσιν των συμφωνηθέντων μεταξύ Στάλιν και Ζαχαριάδη, συνήλθε την 30 Ιουλίου – 1 Αυγούστου 1947, εις την κωμόπολιν Μπλέντ της Νοτιοσλαυΐας, διάσκεψις, μεταξύ Νοτιοσλαυΐας και Βουλγαρίας, εις την οποίαν, όμως, παρέστησαν και εκπρόσωποι της Σοβιετικής Ενώσεως και της Αλβανίας.

Το Κ.Κ.Ε., επίσης, συμμετέσχεν εις την διάσκεψιν του Μπλέντ, δι’ εκπροσώπου του, πλην όμως, επειδή η Ελλάς δεν ήτο Σλαβική χώρα, δεν υπέγραψε την εν λόγω Συμφώνίαν, αλλ’ απεφασίσθη «να κληθή όπως υπογράψη το ως άνω Πρωτόκολλον έφ’ όσον συσταθή Ελεύθερη Ελληνική Δημοκρατική Κυβέρνηση» (Άρθρον 6ον).

Κύριον θέμα της διασκέψεως ήτο ή Μακεδόνικη Ένωσις και η δημιουργία της «Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», εντός των κόλπων τής Νοτιοσλαυϊκής Όμοσπονδίας – ήτοι, η συγκρότησις της Ομοσπονδίας Σλάβων του Νότου. Δι’ αυτής προεβλέπετο η παραχώρησις εις την Νοτιοσλαβίαν («Μακεδονίαν των Σκοπίων»), εκ μέρους της Βουλγαρίας, της περιοχής της καλούμενης «Μακεδονία τον Πιρίν» (Όρβηλος), ενώ ή τελευταία θα ελάμβανεν εις αντάλλαγμα την περιοχήν της πόλεως του Πιρότ (ανατολικώς της Νις) και θα είχε, ακόμη, την υποστήριξιν της Νοτιοσλαβίας διά την διεκδίκησιν της Δυτικής Θράκης.

Επίσης, διά της Στρατιωτικής Συμβάσεως του Μπλέντ, εις την οποίαν η Ελλάδα εχαρακτηρίζετο, διά τον «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας», ως εχθρικόν έδαφος, προεβλέπετο η προσάρτησις της Ελληνικής Μακεδονίας («Μακεδονία του Αιγαίου») εις την «Λαϊκήν Νοτιοσλαυϊκήν Μακεδονίαν» («Μακεδονία του Βαρντάρ» εις αντάλλαγμα της παρεχομένης υποστηρίξεως, υπό της Νοτιοσλαβίας και της Βουλγαρίας, προς τους ανταρτοκομμουνιστάς.

Η αποχή του ΚΚΕ από τις εκλογές έφερε τον Εμφύλιο

Φωτο: Οι  οργανωτές της επίθεσης στο Λιτόχωρο με επικεφαλής, (δεξιά), Υψηλάντη  (Αλ. Ρόσιος)

.
Του Τάσου Κοντογιαννίδη*

Ο Στάλιν ήταν υπέρ της συμμετοχής στις εκλογές της 31-3-1946 και κατά τον Δημητρώφ, αποχή  και ένοπλη εξέγερση ήταν «μεγάλη βλακεία!»

Αποχή δήλωσαν ΕΑΜ και ΚΚΕ, από τις πρώτες μεταπελευθερωτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 που όρισε  η κυβέρνηση Σοφούλη σε συνεννόηση με τους Άγγλους στις 7-2-46 και 13 υπουργοί και υφυπουργοί τους παραιτούνται, επειδή η κυβέρνηση επέμενε στη διεξαγωγή τους. Ο Νίκος Ζαχαριάδης ηγέτης του ΚΚΕ, στις 20 Μαρτίου, τελευταία μέρα υποβολής υποψηφιοτήτων για τις εκλογές, πήρε τον Πορφυρογιάννη και έφυγαν με πλοίο για τη Θεσσαλονίκη και από εκεί στην Πράγα στο Συνέδριο του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, αφήνοντας πίσω Σιάντο και Ιωαννίδη να χειριστούν το θέμα της αποχής.

Στη Θεσσαλονίκη, ο Ζαχαριάδης συναντά τον Μάρκο Βαφειάδη, υπεύθυνο Μακεδονίας του ΚΚΕ, στον οποίο δίνει εντολή για προειδοποιητικό χτύπημα στο Σταθμό του Λιτοχώρου Πιερίας κι εκείνος  μεταβιβάζει τον εντολή στους επικεφαλής του ΕΛΑΣ Βερμίου-Πιερίας (Τζαβέλα, Ελευθερίου, Ανδρεάδη). Το χτύπημα πραγματοποιείται λίγο πριν αρχίσει η ψηφοφορία, μ’ ένα τμήμα 33 ενόπλων του ΕΛΑΣ των Υψηλάντη (Αλέκος Ρόσιος, φιλόλογος καθηγητής στη Σιάτιστα) και Πάνου (καπνεργάτης από το Ροδολίβος Σερρών) με επικεφαλής, τον καπετάν Μπαρούτα. Επιτέθηκαν στον σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου με βλήματα όλμου, σκότωσαν  23 χωροφύλακες και  εθνοφύλακες στην τήρηση της τάξεως στις εκλογές, αιχμαλώτισαν άλλους τέσσερις, πήραν τον οπλισμό  του σταθμού και διέφυγαν. Ήταν η αρχή του καταστρεπτικού Εμφυλίου πολέμου…

Ο Στάλιν εγκρίνει τον διαμελισμόν της Ελλάδος – Διακήρυξις «Στρασβούργου»

Ο χάρτης που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μπόρμπα επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του κομμουνιστικού κόμματος Γιουγκοσλαβίας στις 26 Αυγούστου 1946.

.

Αμέσως, μετά την επιστροφήν του, εκ Μόσχας, εις Βελιγράδιον, ο Νίκος Ζαχαριάδης, την 5ην Ιουνίου 1947, αφού προηγουμένως συνεφώνησε, μετά του υπουργού Ασφαλείας της Νοτιοσλαυΐας, να διακηρυχθή, επισήμως, ή ληφθείσα άπόφαοις περί διχοτομήσεως της Ελλάδος εις δυο Κράτη, απέστειλεν εις την Μόσχαν επιστολήν. απευθυνομένην προς τον Μπαράνωφ (σύνδεσμον μεταξύ Κ. Κ.Ε. και Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως), διά της οποίας, εκτός των άλλων, ειδοποιεί τους αρμοδίους του Κρεμλίνου περί της εκεί αφίξεως του Μιλτιάδου Πορφυρογένη.

Εκεί αυτός θα ζητήση την επίσημον έγκρισιν του κειμένου του λόγου του. τον όποιον θα εκφώνηση, την 27ην Ιουνίου 1947, εις το Στρασβούργον, κατά την διάρκειαν του Συνεδρίου του Γαλλικού Κ.Κ. και δια του οποίου θα διακήρυξη δημοσίως, εκ διεθνούς βήματος, την απόφασιν του Κ.Κ.Ε. «για τη δημιουργία μιας λεύτερης δημοκρατικής Ελλάδας, με δική της κυβέρνηση και δική της κρατική υπόσταση» δηλαδή θα διακήρυξη την εδαφικήν διχοτόμησιν τής Ελλάδος!

Αυτή η πράξις εντάσσεται, επίσης, εις τα συζητηθέντα και αποφασισθέντα μεταξύ Στάλιν και Ζαχαριάδη, διά των οποίων προεβλέπετο η δημιουργία και ανακήρυξις χωριστού Βορειοελλαδικού κομμουνιστικού κράτους, με πρωτεύουσαν την Θεσσαλονίκην. Τούτο θα περιελάμβανε, κατά τας οδηγίας του Νίκου Ζαχαριάδη, προς τον αρχισυμμορίτην Μάρκον Βαφειάδην. «οπωσδήποτε την Μακεδονίαν και την Θράκην και, ει δυνατόν και την Ήπειρον»

Το ΚΚΕ θέλει να διχοτομηθεί η Ελλάδα

Ο Μοίραρχος Θεόδωρος Μπαγλανέας διοικητής του Κέντρου Αλλοδαπών Έδεσσας, που απεκάλυψε ότι το ΝΟΦ είχε εγκαταστήσει χωριστή κυβέρνηση στην Έδεσσα και λόγω των επίπονων προσπαθειών του οποίου αποκαλυφτήκαν τα σχέδια και η διάρθρωση της Σλαβικής αυτής οργανώσεως.

.

Δηλαδή, γνωρίζει ο Μάρκος Βαφειάδης όχι μόνον ότι τον Ιούνιον του 1946, ο Νίκος Ζαχαριάδης συνεφώνησεν από κοινού μετά του Τίτο όπως ή Μακεδονία εκχωρηθή εις την Ομόσπονδον Λαϊκήν Δημοκρατίαν των Σκοπίων, εις αντάλλαγμα της υποστηρίξεως υπό της Νοτιοσλαυΐας του Συμμοριτοπολέμου, αλλά και μας αποκαλύπτει ότι, εις την σύναψιν της περίφημου προδοτικής «Άγραφου Συμφωνίας», έλαβε μέρος και ο ηγέτης και καθοδηγητής των Σλαβομακεδονικών οργανώσεων της Ελληνικής Μακεδονίας Πασκάλ Μητρόφσκυ (Πασχάλης Μητρόπουλος).

Ούτος ήτο ο πολιτικός εγκέφαλος του διαβόητου «Στρατηγού» των Νοτιοσλαύων Γκότσεφ (Δημάκης). Επίσης, ούτος, διετέλεσε και «Υπουργός» της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» του Κ.Κ.Ε., από της 31ης Ιανουαρίου 1949. Εν συνεχεία, ο Πασκάλ Μητρόφσκυ. επαρασημοφορήθη υπό του Τίτο, «δια την συμβολήν του εις τον εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα του Μακεδόνικου λαού».

Τέλος, κατά την επάνοδόν του εκ του εξωτερικού, ήτοι μετά την σύναψιν της «Άγραφου Συμφωνίας», ο Νίκος Ζαχαριάδης, όπως γράφει ο Ά. Παυλόπουλος, εις την σελίδα 9 του βιβλίου του «Εθνοπροδοσίαι και ψευδολογίαι του Κ.Κ.Ε.»:

«Διεκήρυξεν εις την Θεσσαλονίκην και τας Αθήνας, εις κλειστά «αχτίφ» (στελεχών των κομμουνιστικών οργανώσεων των δύο τούτων πόλεων) ότι «όσο πιο κάτω κατεβαίνουν οι Σλάβοι κομμουνιστές της Βαλκανικής, τόσο το καλύτερο δια το Κ.Κ.Ε.».

Ενα έτος βραδύτερον, ήτοι την 21ην Απριλίου 1947, ο Νίκος Ζαχαριάδης, συναντάται και πάλιν, προσωπικώς, μετά του Τίτο.Κατά την συνάντησιν αυτήν επικυρούται και επισήμως ή διαμελιστική πολιτική του Κ.Κ.Ε. διά την δημιουργίαν δύο Κρατών, ενός εις την Νότιον Ελλάδα και ενός κομμουνιστικού εις την Βόρειον Ελλάδα, κατά το πρότυπον της Κορέας και του Βιετνάμ. 

Σύναψις «Άγραφου Συμφωνίας» μεταξύ Τίτο και Ζαχαριάδη

Η επιδρομή των κομμουνιστοσυμμοριτών στη Βόρεια Ελλάδα είχε ιδιαίτερη χροιά. Εκεί γέμιζαν τα χωριά με σλαβικά συνθήματα όπως «ΖΗΤΩ ΤΑ ΑΔΕΛΦΩΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΝΙΑΤΑ»! Πιστοί πάντα στη παράδοση της Ελληνικής Μακεδονίας στον πανσλαβιστικό σωβινισμό. Μετά είχαν παράπονο που πολλοί τους ονόμαζαν ΕΑΜοβουλγάρους ή σλαβοκομμουνιστές.

.

Αμέσως μετά την συνάντησίν του με τον Στάλιν, ο Νίκος Ζαχαριάδης επέστρεψε και πάλιν εις το Βελιγράδιον, όπου, υπό συνθήκας άκρας συνωμοτικότητος, συνηντήθη εκ νέου μετά του Τίτο. μετά του οποίου, συμφώνως με την εντολήν του Στάλιν, συνεζητήθησαν όλαι αι λεπτομέρειαι της διεξαγωγής του Συμμοριτοπολέμου. Πολύ βραδύτερον, όταν θα έχει επέλθει πλέον ή συντριβή των κομμουνιστοσυμμοριτών, ο Νίκος Ζαχαριάδης, θα γράψη εις την σελίδα 38 του βιβλίου του «Καινούργια κατάσταση, καινούργια καθήκοντα»:

    «Ο Τίτο και η κλίκα του μας υποσχέθηκαν την πιο πλατειά βοήθεια. Αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφαση μας να προχωρήσουμε στην οργάνωση της ένοπλης πάλης».

Φαίνεται ότι κατά την μυστικήν εκείνην συνάντησίν Τίτο-Ζαχαριάδη συνήφθη μεταξύ των η ονομαζόμενη «Άγραφος Συμφωνία», του 1946, της οποίας την ύπαρξιν δεν αμφεσβήτησε το Κ.Κ.Ε.

Το περιεχόμενον της «Άγραφου Συμφωνίας». ήτοι τής αισχράς και αντεθνικής αυτής συνδιαλλαγής μεταξύ Τίτο και Ζαχαριάδη, δεν ήλθε ποτέ εις την δημοσιότητα, πλην όμως εκ των ποικίλουν ανακοινώσεων των δύο συμβαλλομένων μερών, δηλαδή του Κ.Κ. Νοτιοσλαυΐας και του Κ.Κ. Ελλάδος, διαφαίνεται και προκύπτει σαφώς ότι αύτη αφεώρα εις την τύχην της Ελληνικής Μακεδονίας, δηλαδή εις την παραχώρησίν της εις την Νοτιοσλαβίαν, διά την οποίαν ενέργειαν το Κ.Κ.Ε. ήτο απολύτους σύμφωνον, εις αντάλλαγμα της πάσης φύσεως στρατιωτικής βοηθείας, την οποίαν ο Τίτο θα παρείχε προς τους ανταρτοκομμουνιστάς. Τούτο συνάγεται, κατά τρόπον μη επιδεχόμενον οιανδήποτε αμφισβήτησιν, εκ της ανακοινώσεως του Ραδιοφωνικού Σταθμού των συμμοριτών, της 7ης Ιουλίου 1949.

Ο Στάλιν εγκρίνει τα σχέδια διεξαγωγής του συμμοριτοπολέμου και αναθέτει την διεύθυνση αυτού εις τον Τίτο

Σε κάθε γιουγκοσλαβικό τραίνο ένας αριθμός βαγονιών έχει διατεθεί για τις μεταφορικές ανάγκες της οργανώσεως ΝΟΦ. Τα βαγόνια αυτά, εκτός από τα αρχικά γράμματα της οργανώσεως και τον αριθμό μητρώου, φέρουν και το Σοβιετικό αστέρι, σήμα της Λαϊκής Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας.

.

Πάντα ταύτα ανέλαβε να εξασφάλιση ο Αρχηγός του Κ.Κ.Έ., Νίκος Ζαχαριάδης. Όπως προκύπτει και εκ των απορρήτων αρχείων του Κ.Κ.Ε., τα όποια εδημοσιεύθησαν, τον Δεκέμβριον 1979, υπό της εφημερίδος «Αυγή», ούτος, επωφελούμενος της προσκλήσεως του διά να παραστή εις τας εργασίας του 8ου Συνεδρίου του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, το όποιον συνήρχετο εις Πράγαν, από 28 Φεβρουαρίου έως 3 Μαρτίου 1946. ανεχώρησε κρυφίως εκ Θεσσαλονίκης, συνοδευόμενος υπό του Μάρκου Βαφειάδη και αρχικώς μετέβη εις Βελιγράδι, όπου συνάντησε τον Τίτο, προς τον όποιον «παρουσίασε τις εκτιμήσεις τον και ανέπτυξε τις σκέψεις τον».

Ο Τίτο (ο «Στάλιν» των Βαλκανίων), όχι μόνον ήτο θερμός υποστηρικτής της ενάρξεως του ενόπλου αγώνος, αλλά έδωσε και το υπόδειγμα στρατηγικής οργανώσεως και διεξαγωγής αυτού. Μετά ταύτα, ο Νίκος Ζαχαριάδης, μετέβη, μετά τού Μιλτιάδη Πορφυρογένη, εις Πράγαν. ελθών εις επαφήν μετά εκπροσώπων του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως, Μαλένκωφ και Ζντάνωφ, ως και μετ’ άλλων εκπροσώπων Ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων ήτο και ο Γκεόργκι Δημητρώφ της Βουλγαρίας. Κατά την διάρκειαν του Συνεδρίου εκείνου συνεζητήθη και το «Μακεδονικόν ζήτημα» και εξεδόθη σχετικόν ψήφισμα, το όποιον αναφέρει, επί λέξει, τα εξής:

«Εδόθη μεγάλη προσοχή παρά του Συνεδρίου εις την τελικήν απελενθέρωσιν των Σλαύων τής Μακεδονίας. Οι Σλάβοι εις τάς ακτάς του Αιγαίου υφίστανται, ακόμη, τον ξενικόν ζυγόν. Και απεφασίσθη, ομοφώνως, όπως εγερθή το ζήτημα της απελευθερώσεως των Σλάβων της Μακεδονίας τον Αιγαίου».

Η Σοβιετική Ένωσις δίδει το σύνθημα ενάρξεως του Συμμοριτοπολέμου και ο Τίτο πιέζει δια ταχείαν έναρξιν αυτού

Κιβώτια βλημάτων πυροβόλου των 75 χιλ., κυριευθέντα την 2αν Ιουνίου 1948 υπό τής25ης Ελληνικής Ταξιαρχίας, εις περιοχήν Λεκάνης Νέστου, φέροντα ευκρινώς το σήμα του εργοστασίου πολεμικού υλικού της πόλεως Σόποτ Πολωνίας, καθώς και οδηγίας διά την μεταφοράν των εις την Σλαβικήν γλώσσαν.

.

Το σύνθημα διά την έναρξιν του «Τρίτου Γύρου» έδωσεν ο υφυπουργός εξωτερικών της Σοβιετικής Ενώσεως Ανδρέας Βισίνσκυ, από του βήματος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, την 21ην Ιανουαρίου 1946. ισχυριζόμενος ότι «εις την Ελλάδα επικρατεί κατάστασις τρομοκρατίας» και ότι «κινδυνεύει ή ζωή και η ελευθερία των δημοκρατικών πολιτών». Την εποχήν εκείνην η Σοβιετική Ένωσις προσέφυγεν εις το Συμβούλιον Ασφαλείας, κατηγορούσα την Ελλάδα ως απειλούσαν την ειρήνην εις τα Βαλκάνια!

Τήν ιδίαν ημέραν, το Κ.Κ.Ε. εξέδωσεν απόφασιν ταυτόσημον προς τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς των Σοβιετικών και δι’ αυτής εζητείτο «ο σχηματισμός εθελοντικού σώματος από πιστούς δημοκράτες δοκιμασμένους στην Εθνική Αντίσταση, πού να ξεκαθαρίσει τον Τόπο από το μοναρχοφασιστικό μίασμα» και εκαλείτο ο Λαός «να οργανώση την πλατειά και την στενή αυτοάμυνα στις πόλεις και τα χωριά».

Η συκοφαντική εναντίον της Ελλάδος προσφυγή, ως ήτο φυσικόν απερρίφθη, μετά μακράς συζητήσεις, δικαιωθείσης ούτω, της Ελλάδος. Εν τούτοις, διά της προσφυγής της εκείνης ή Σοβιετική Ένωσις απέβλεπεν εις την τόνωσιν του ηθικού των αναπτυσσομένων, τότε, πρώτων κομμουνιστικών συμμοριών και εις την παρότρυνσιν των Βορείων γειτόνων της Ελλάδος διά την ενίσχυσιν των κομμουνιστοσυμμοριτών.

Παραλλήλως, όμως, έρχεται η εντολή διά την έναρξιν του ένοπλου αγώνος και εκ Μόσχας όπου ο Δημήτριος Παρτσαλίδης έχει μεταβεί προς τον σκοπόν αυτόν. Τούτο παραδέχεται και ο γνωστός κομμουνιστής Λευτέρης Μαυροειδής, ο όποιος, εις την σελίδα 174, του βιβλίου του «Από τον Σταλινισμό στην Περεστρόϊκα», γράφει:

 «Όπως βλέπουμε, λοιπόν, ο Στάλιν έμεινε βασικά στη γραμμή πού είχε διαμηνύσει ο Μολότωφ στον Παρτσαλίδη από τον Φεβρουάριο του 1946: «Να πάρετε μέρος στις εκλογές και μετά τις εκλογές βλέποντας και κάνοντας. Ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης. Θα ρίχνετε το κέντρο βάρους άλλοτε στον ένοπλο αγώνα και άλλοτε στις νόμιμες μορφές πάλης…».

Τίτο: «Να ελευθερωθούν οι Σλάβοι του Αιγαίου»

Πυρομαχικά πολυβόλου Βουλγαρικής κατασκευής, χρησιμοποιούμενα ύπό των κομμουνιστοσυμμοριτών, φέροντα επί του κιβωτίου των την ένδειξιν παραγωγής των (Καζανλίκ Βουλγαρίας), περιελθόντα εις χείρας του Ελληνικού στρατού την 10ην Δεκεμβρίου 1947, πλησίον του Διπλοχωρίου Δράμας.

.

Εκτός, όμως, των διαδοχικών αποφάσεων του Ο.Η.Ε., δια των όποιων προσδιορίζετο ο χαρακτήρ του διεξαγόμενου πολέμου εις την Ελλάδα ως συμμοριακός πόλεμος (BANDITS WARFARE), έχομεν την σειράν των πραγματικών και ιστορικώς βεβαιωθέντων γεγονότων, τα όποια αποδεικνύουν, πέραν πάσης δυνατής αμφισβητήσεως, ότι ο πόλεμος εκείνος ήτο ξενοκίνητος εισβολή ενεργούμενων του Σλαβισμού.

Επίσης, έχομεν σήμερον και τας έγγραφους ομολογίας των κομμουνιστών πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης, δια των όποιων τεκμηριούται πλήρως η θέσις, καθ’ ην ό Στάλιν χρησιμοποίησε τους κομμουνιστοσυμμορίτας ως άθυρμα, προς τον σκοπόν της, κατά τον Μάρκον Βαφειάδην, «εις βάρος μας και υπέρ των Βορείων γειτόνων μας νέας διευθετήσεως των συνόρων».

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, κατά την διάρκειαν των εργασιών της 12ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., της συνελθούσης υπό την προεδρίαν του, εις τας Αθήνας, την 25-27 Ιουνίου 1945, παρουσιάσθη επιφυλακτικός ως προς την άμεσον επανάληψιν του ένοπλου αγώνος.

Βιαστικός, όμως, ήτο ο Τίτο – «για τους δικούς του λόγους», όπως γράφει ο Αλέξης ‘Ελικιώτης, εις την σελίδα 1193 τού βιβλίου του «Ιστορική αναμέτρηση». Διατί, όμως, ο Τίτο ήτο βιαστικός; Μας το λέγει ο ίδιος, ό Τίτο, την 11ην Οκτωβρίου 1945, εις την ομιλία του, την οποίαν εξεφώνησεν εις τα Σκόπια, ειπών μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Υπάρχουν, όμως, ακόμη σήμερον Μακεδόνες έξω της Νοτιοσλαβικής Μακεδονίας. Είναι οι αδελφοί μας της Μακεδονίας του Αιγαίου, δια τας τύχας των όποιων δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσωμεν. Πιστεύομεν, όμως, ότι μίαν ημέραν θα συνενωθούν και αυτοί μαζί μας».

Εξ άλλου, δύο εβδομάδας βραδύτερον, ήτοι την 25ην Οκτωβρίου 1945, συνήλθεν εις την Πράγαν το Πανσλαυϊκόν Συνέδριον και ενέκρινε μεταξύ άλλων και το έξης ψήφισμα:

Τα 3.000 σοβιετικά κανόνια του Ζαχαριάδη… Τα ψέματα, η κόντρα με Μάρκο

.

Η κόντρα του Νίκου Ζαχαριάδη και του περιβάλλοντός του με τον Μάρκο Βαφειάδη ξέσπασε με αφορμή τη μετατροπή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) από ανταρτική σε τακτική δύναμη. Μετά τη ρήξη Τίτο – Στάλιν ο Μάρκος δεν διέβλεπε αίσιο, για τον ΔΣΕ, τέλος του πολέμου χωρίς την ενίσχυση από το κομμουνιστικό μπλοκ.

Η κόντρα ενδεχομένως είχε και άλλες παραμέτρους, ωστόσο αυτή ήταν η αφορμή. Ήδη με την “Πλατφόρμα” του ο Μάρκος ξεκαθάριζε ότι “ο μοναρχοφασιστικός στρατός, παρά την αποτυχία του να δώσει σοβαρά χτυπήματα στον ΔΣΕ, εξακολουθεί να πολεμά επί δύο χρόνια χωρίς υπολογίσιμα κρούσματα στάσεων, προσχωρήσεων στον ΔΣΕ, λιποταξιών… Έχει όχι μόνο τη δυνατότητα αναπλήρωσης των απωλειών, αλλά και κανονικής αύξησης αριθμητικά…”, έγραφε.

“Σήμερα ο ΔΣΕ έχει 25.000 περίπου μαχητές που αντιπαρατάσσονται στις 300.000 χιλιάδες συνολικής ένοπλης δύναμης που διαθέτει ο μοναρχοφασισμός. Για να μπορεί ο ΔΣΕ να ενεργήσει επιθετικά για την απελευθέρωση σοβαρών περιοχών σαν στήριγμα για ολοκληρωτική ανατροπή του μοναρχοφασισμού πρέπει τους μήνες Οχτώβρη – Δεκέμβρη 1948, Γενάρη – Φλεβάρη – Μάρτη 1949 να φτάσει τους 65-70.000 ανδρών… με τις καλύτερες συνθήκες που είχαμε… κατορθώσαμε να στρατολογήσουμε 15.000 περίπου σε ένα χρόνο.

“Συνεπώς είναι αδύνατο να φτάσουμε σε μια στρατολογική επίδοση τέτοια που απορρέει από τις αποφάσεις της 4ης Ολομέλειας”, έγραφε ο Μάρκος και ως μόνη λύση έβλεπε την συνέχιση του ένοπλου αγώνα με έντονη παρτιζανική δράση σε όλη τη χώρα.

Συνεργασία ΚΚΕ – Γερμανών, πλαστογραφία ή πραγματικότητα;

.

Την απόδειξη γνησιότητας ή μη διαφόρων ενοχοποιητικών για την αριστερά, ντοκουμέντων που παρουσιάζονται στην ιστοριογραφία της περιόδου 1941-1944. Πριν όμως αρχίσουμε την ανάλυση, θέλω να επισημάνω το προφανές. Και αυτό γιατί ορισμένοι φαίνεται να μην μπορούν να το αντιληφθούν, γι’ αυτό και θέλω να τους βοηθήσω. Στο παρόν ιστολόγιο, εκφράζονται απόψεις που σίγουρα δεν μπορούν να γίνουν από όλους αρεστές. Ούτε σαν ιστορικός διεκδικώ το αλάθητο, ούτε δαιμονοποιώ όσους διαφωνούν μαζί μου ακόμη και αυτούς που σχολιάζουν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με προφανή εμπάθεια και ειρωνεία.

Κάθε καλόπιστη και τεκμηριωμένη κριτική είναι καλοδεχούμενη. Ειδικά για την περίοδο της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, στην οποία ειδικεύομαι, οι πηγές που χρησιμοποιούνται και επισημαίνονται ανήκουν στους πρωταγωνιστές όλων των αντιμαχόμενων πλευρών και σε Ιστορικούς καταξιωμένους, πολλοί εκ των οποίων ανήκουν στην αριστερά. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ο κορυφαίος ιστορικός συγγραφέας του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ο Σόλωνας Γρηγοριάδης.

Ο πολυγραφότατος αυτός ερευνητής, χρίστηκε από το ίδιο το ΚΚΕ σαν επίσημος ιστορικός του. Διετέλεσε υπεύθυνος Τύπου του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, υπεύθυνος Τύπου της 13ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και στέλεχος του Κοινού Γενικού Στρατηγείου μεταξύ άλλων. Είχε άμεση γνώση και πρόσβαση σε όλα τα αρχεία του ΕΛΑΣ. Προέρχεται από αριστερή οικογένεια, ήταν γιος του στρατηγού Νεόκοσμου Γρηγοριάδη – προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΛΑΣ κλπ-, αδερφός του Φοίβου Γρηγοριάδη ή αλλιώς του Καπετάνιου Φώτη Βερμαίου, όπως ήταν γνωστός στο αντάρτικο.

Το «ΟΧΙ» του 1940 και η στάση του ΚΚΕ

Ξημερώματα 28^ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι μεταβαίνει στην οικεία του Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά για να παραδώσει το ιταλικό τελεσίγραφο. Οι Ιταλοί ζητούσαν από τον Μεταξά να εγκαταλείψει την ουδετερότητα και να στραφεί προς τη συμμαχία των δυνάμεων του Άξονα. Ο Μεταξάς παρότι ιδεολογικά συγγενής με το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι αρνήθηκε αποφασιστικά. Ο ίδιος ο Γκράτσι έγραψε στο βιβλίο του «Η αρχή του τέλους»: