«Η αποκαθήλωση μιας εικόνας» Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης

Φίλλιπος Sherrard

Έτσι είχαν τα πράγματα όταν, την Παρασκευή 23 Μαρτίου 1453, ο νέος σουλτάνος Μωάμεθ Β’ ξεκίνησε από την Αδριανούπολη για την Κωνσταντινούπολη με 12.000 Γενίτσαρους, αυτά τα «νέα στρατεύματα» που σχηματίστηκαν το 1326, για να αποτελέσουν μια ελίτ θρησκευτικό-στρατιωτική αδελφότητα υπείκοντας σε ένα μισογαμικό ασκητικό κανόνα που προέρχεται από εκείνον του δερβίση αγίου Χατζή Μπεκτάς, και της οποίας τα μέλη είχαν στρατολογηθεί, με μια εφευρετικότητα που θα πρέπει να λογίζεται αξιοθαύμαστη κάνοντάς τη να φαίνεται λιγότερο σατανική, όχι από Τούρκους, αλλά από τα ευρωστότερα αρσενικά παιδιά των Χριστιανών υπηκόων του Σουλτάνου.

ΙΜΒΡΟΣ ΤΕΝΕΔΟΣ – ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΩΣ ΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

Το «εάλω η Πόλις» είχε και στα νησιά, που την εποχή αυ­τή τα κατείχαν οι Γατελούζοι· την ίδια απήχηση, που είχε σ’ ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο.

.

Οι άρχοντες της Ίμβρου, με το άκουσμα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης, επιβιβάστηκαν στα πλοία από τον Κέφα­λο κι ακολούθησαν το δρόμο προς τη Δύση, όπου κατευθύνο­νταν οι ιταλικές γαλέρες, στις οποίες είχαν επιβιβαστεί οι άρ­χοντες της Λήμνου.

.

Οι νησιώτες έντρομοι από την εγκατάλει­ψη και με το φάσμα της εμφάνισης του οθωμανικού στόλου να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα και να αποβιβάζει τα στρατεύμα­τα, τα οποία θα επαναλάμβαναν την αγριότητα, που γνώρισε η Βασιλεύουσα, δεν ήξεραν πώς να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και πού να πάνε.

.

Τότε ο Ίμβριος ευγενής Μιχαήλ Κριτόβουλος, μετέπειτα ιστορικός της Άλωσης, που την εποχή εκείνη βρισκόταν στην Ίμβρο, έμπειρος, ως φαίνεται, «στα μυστήρια της τουρκικής πολιτικής», αναλαμβάνει να διευθετήσει το θέμα. Ο μόνος τρόπος, που υπήρχε, για να αποφευχθεί η αιματοχυσία, η λε­ηλασία και τελικά η ερήμωση των νησιών, ήταν η μεταβίβαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της δυναστείας των Παλαιο­λόγων προς τον Μωάμεθ τον Β’ να πάρει χαρακτήρα θελημα­τικό και όχι υπόκυψης στην πολεμική βία. Στέλνει λοιπόν έναν έμπιστο του στον αρχηγό του οθωμανικού στόλου, που στάθ­μευε στην Καλλίπολη, με πολλά δώρα, παρακαλώντας τον να ματαιώσει την επίθεση του στα νησιά, τα οποία είχαν σκοπό να προσχωρήσουν στον νέο κυρίαρχο.