Κινεζική «επίθεση» στη Μέση Ανατολή

άρθρο του Sheikh Salman Rafi
από το New Eastern Outlook

.

Εν μέσω του (καθοδηγούμενου από στις ΗΠΑ) χάους στη Μέση Ανατολή, η Κίνα συνεχίζει τη γεω – οικονομική της επέκταση, εξάγοντας εκεί μέρος των προϊόντων της και εισάγοντας τεράστιες ποσότητες πετρελαίου. Μάλιστα, η Κίνα είναι πλέον ο μεγαλύτερος εισαγωγέας πετρελαίου παγκοσμίως, ξεπερνώντας τις ίδιες τις ΗΠΑ. Μ’ ένα όχι λιγότερο αξιοσημείωτο τρόπο, το Κινεζικό εμπόριο με τη Μέση Ανατολή έχει αυξηθεί, από περίπου 20 δις. $ πρίν από μία 10ετία, σε κατ’ εκτίμησιν 230 δις. $ το περασμένο έτος, με τον όγκο συναλλαγών να αναμένεται να ξεπεράσει τα 500 δις. $ εώς το 2020. Μία εποχή οικονομικής εστιάσεως στα πλούσια σε πετρέλαιο κράτη του Κόλπου από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη τερματίσθηκε το περασμένο έτος, όταν η Κίνα αντικατέστησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως κύριο εμπορικό εταίρο της περιοχής, παραμερίζοντας τις ΗΠΑ στη δεύτερη θέση.

Περίπου το 70 % του συνολικού εμπορίου της Κίνας διεξάγεται σήμερα με τις έξι χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (GCC): Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ομάν, το Μπαχρέιν, το Κατάρ, το Κουβέιτ και τη Σαουδική Αραβία. Η τελευταία είναι η μεγαλύτερη πηγή εισαγομένου πετρελαίου της Κίνας, ακολουθούμενη από το Ιράν. Από την άλλη πλευρά, οι χώρες του GCC αντιπροσωπεύουν ως σύνολο περίπου το 1/3 των εισαγωγών πετρελαίου της Κίνας. Δεδομένης της εκτάσεως των οικονομικών συμφερόντων που διακυβεύονται, η Κίνα έχει εντείνει τη συμμετοχή της στη Μέση Ανατολή σε μια σειρά από τομείς. Μόλις πρόσφατα, το Πεκίνο ανακοίνωσε ότι θα επιταχύνει τις συνομιλίες για ελεύθερο εμπόριο με το GCC, σε μια προσπάθεια να μειώσει το κόστος εισαγωγών των καυσίμων που είναι κρίσιμα για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας.

Ακόμη μία παρέμβαση των ΗΠΑ απειλεί άμεσα τα συμφέροντα της Ρωσσίας

άρθρο του Orkhan Sattarov
επικεφαλή του Ευρωπαϊκού Γραφείου του Vestnik Kavkaza

.

Με τη βοήθεια του Ιράν και της Χεζμπολάχ, ο Πρόεδρος Bashar al – Assad κατόρθωσε να διατηρήσει τις στρατιωτικές του θέσεις στην καταστροφική διαμάχη με την Συριακή αντιπολίτευση. Η υποστήριξη της Ρωσσίας και της Κίνας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τον έσωσε από την αναπόφευκτη παρέμβαση της «Δύσεως». Ο Σύριος πρόεδρος δεν συνελήφθη, όπως ο Αιγύπτιος πρόεδρος Hosni Mubarak,  δεν λυνταρίστηκε από το πλήθος όπως ο Λίβυος ηγέτης Muammar Gaddafi, δεν εγκατέλειψε τη χώρα, όπως ο Osama bin Laden. Αντιθέτως, τόνισε ότι ο καπετάνιος δεν πρέπει να εγκαταλείπει το πλοίο κατά τη διάρκεια μιάς καταιγίδας. Επιβιώνοντας της «Αραβικής Άνοιξης», ενός φαινομένου που απεικονίζεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως ως ένα Αραβικό κίνημα για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, ο Assad παρέμεινε στη θέση του εώς τη στιγμή που η επαναστατική αστρόσκονη τελείωσε και αποκαλύφθηκαν οι εξτρεμιστές ισλαμιστές, όταν πιά η Συρία είχε μετατραπεί σε μια χώρα – συνονθύλευμα των κάθε είδους τρομοκρατών.

Εβρισκόμενος σε απελπιστική κατάσταση, ο Σύρος πρόεδρος ενέκρινε τις αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους εναντίων των θέσεων του Ισλαμικού Κράτους (IS ή ISIL ή ISIS) και της al – Nusra Front στη χώρα του, επιδοκιμάζοντας ανοιχτά τις ενέργειες της διεθνούς κοινότητος για την καταπολέμηση των τρομοκρατών. Οι κοινές προσπάθειες του Bashar al – Assad και του, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, συνασπισμού, εναντίον του μεγαλύτερου εχθρού της Συριακής κυβερνήσεως, είναι σημαντικές από μόνες τους. Μήπως αυτό σημαίνει ότι η επίσημη Δαμασκός πήρε «άφεση αμαρτιών» από την Ουάσιγκτον;

Οι ΗΠΑ κατόρθωσαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, το Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Κατάρ, επιδεικνύοντας ότι δεν πραγματοποιούν επίθεση εναντίον του μουσουλμανικού κόσμου. Η στενή συνεργασία με τις χώρες του Αραβικού Συνδέσμου νομιμοποιεί τις ενέργειες της «Δύσεως» στην περιοχή. Προφανώς, η Ουάσιγκτον δεν εμπιστεύεται πλήρως τους συμμάχους της στη Μέση Ανατολή, όπως μπορεί να διαπιστωθεί από τις ανεξάρτητες Αμερικανικές επιδρομές εναντίον της al – Nusra Front στο Κατάρ και της ομάδας Khorasan. Οι σύμμαχοι βοήθησαν τις ΗΠΑ μόνο στους βομβαρδισμούς κατά του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο απειλεί τη σταθερότητα του συνόλου των μελών της συμμαχίας.