Αλέξης Τσίπρας ως ενσάρκωση του Ντόριαν Γκρέϋ

του Μιχαήλ Στυλιανού

.

Προσέξατε πως αλλάζει /άλλαξε το πρόσωπο του κ. Αλέξη Τσίπρα;

Δεν χρειάζεται να είσαι φυσιογνωμιστής του F.B.I. για να το καταγράψεις.΄Οποιος παρακολούθησε το διάγγελμα αναγγελίας εκλογών ασφαλώς το εσημείωσε. Η αλλαγή προκαλεί όντως εντύπωση. Καθόλου ευχάριστη…

Το φευγαλέο βλέμμα, που στριφογυρίζει σαν για να αποφύγει την εξεταστική ματιά τού όμως αθέατου τηλεθεατή, κάποιες νέες γραμμές και σκιές στο πρόσωπο, το σφίξιμο στις σιαγόνες, μια γενική σκλήρυνση της φυσιογνωμίας. Κάποτε σε σημείο ανησυχητικό…

Πάει χάθηκε η παλιά γαλήνια έκφραση, η ήρεμη εκφορά λόγου, που μαζί με την νεότητα –βιολογική και πολιτική- έπειθαν, πριν λίγες εβδομάδες ακόμη, σαν υποσχέσεις του Νέου, που έλλειπε: της ειλικρίνειας, της συνέπειας, της καθαρότητας και της πίστης. Της πίστης στον δοσμένο Λόγο, στο Σύνταγμα, στους θεσμούς της Δημοκρατίας, στο πατριωτικό χρέος.

Στην οπτική της στήλης, το σημερινό πρόσωπο του κ. Τσίπρα ζωντάνεψε το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ. Θα συμφωνήσουν όσοι διάβασαν τον ΄Οσκαρ Γουάϊλντ, ή είδαν την παλιά ταινία. Με την διαφορά πως οι αποκρουστικές αλλαγές που εκεί αποτυπώνονταν στο πορτραίτο του ανήθικου νέου, εδώ στο πρόσωπο καταγράφεται η μεταστροφή των αισθημάτων του κόσμου απέναντι στον φορέα αυτού του προσώπου. Που τόσο γρήγορα αποδείχτηκε προσωπείο…

Τακτικός θρίαμβος, στρατηγικό Βατερλώ

του Γιώργου Καραμπελιά

.

Θρίαμβος της τακτικής, καθολική ήττα της στρατηγικής. Αυτό μπορεί να είναι το συμπέρασμα του ενός σχεδόν μήνα που πέρασε. Ήττα μιας στρατηγικής που διαθέτει μόνον τακτική, όταν θα έπρεπε πριν απ’ όλα να είναι στρατηγική και η τακτική να απορρέει αποκλειστικά από αυτήν.

Ο Τσίπρας και η παρέα των νεο-γιάπηδων που τον περιστοιχίζουν αποδείχτηκαν μάστορες στην πολιτική τακτική. Ενστερνίστηκαν τη γραμμή του Αλαβάνου, μιας ψευδούς «επαναστατικότητας», που μετέβαλε τον υπνώττοντα καθωσπρεπισμό του Συνασπισμού του Κωνσταντόπουλου στη συμμαχία Εξαρχείων και Κολωνακίου του ΣΥΡΙΖΑ, και εν τέλει άφησαν στα αζήτητα και τον ίδιο τον εμπνευστή της γραμμής, τον Αλέκο Αλαβάνο.

Έπιασαν στο φτερό το τραίνο του ΣΥΡΙΖΑ και, όταν άρχισε η κρίση, εξαπατώντας τον Θεοδωράκη, ακύρωσαν το εγχείρημα της ΣΠΙΘΑΣ και κατόρθωσαν να καρπωθούν την δυναμική των πλατειών και του αντιμνημονιακού κινήματος. Μετά το δεύτερο μνημόνιο, μπροστά στις εκλογές του 2012, αντιλαμβανόμενοι πως το ΠΑΣΟΚ κατευθυνόταν στα τάρταρα της καταισχύνης και της ιστορικής εξαφάνισης εμφανίστηκαν ως «κυβερνώσα αριστερά», επιχειρώντας να ενσωματώσουν τις Πασοκικές δυνάμεις, έστω και αν ήταν μια παρέα ανίδεων. Το colpo grosso φάνηκε να αποδίδει και η παρέα μεταβλήθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση!