Βάλθηκαν νά μᾶς ξεβαφτίσουν!

άρθρο του Φώτιου Μιχαήλ

.

Θά φραγκέψουμε, καί δέν θά τό πάρουμε χαμπάρι!

Μέ ἀφορμή τήν ‘’πανδημία’’, οἱ ἐκκλησιές μας σφραγίστηκαν ἑρμητικά γιά δυό ὁλόκληρους μῆνες. Περάσαμε Πάσχα ‘’κεκλεισμένων τῶν θυρῶν’’. Χωρίς Ἐπιτάφιο, χωρίς Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία, χωρίς μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Φέτος τό Πάσχα, τόν λίθο τοῦ μνήματος δέν τόν σφράγισαν οἱ Ἰουδαῖοι. Τόν σφράγισαν μέ τά ἴδια τους τά χέρια οἱ ἀρχιερεῖς! Ἔτσι τούς διέταξε ὁ Καίσαρας.

Τό Ἄχραντον Σῶμα τοῦ Κυρίου δέν τό φύλαξαν φέτος οἱ στρατιῶτες. Τό φυλάκισαν σέ συνεργασία οἱ σημερινοί ἀπόγονοι τοῦ Ἄννα καί τοῦ Πιλάτου.

Καί τώρα, πού λένε οἱ ‘’πατέρες’’ μας, πώς θά ἀνοίξουν ξανά τίς θύρες, δυστυχῶς, τό κάνουν κάλπικα. Δέν τό κάνουν ὅπως ταιριάζει σέ ὄντως Ὀρθοδόξους φύλακες τῆς Πίστεως. Τό κάνουν μέ ἕνα σωρό ἀθεολόγητους καί ἀντορθόδοξους περιορισμούς!

Ἀνακοινώθηκε ὅτι στίς εἰσόδους τῶν ἐκκλησιῶν θά ὐπάρχει πορτιέρης μέ μάσκα καί γάντια (ὅχι κουκοῦλα πρός τό παρόν…), γιά νά κανονίζει μέ κάθε ἀκρίβεια τόν προβλεπόμενο ἀπό τόν Νόμο ἀριθμό πιστῶν, πού θά συμμετάσχουν στήν Θ. Λειτουργία.

Ὁ πορτιέρης θά τούς μετρᾶ μέ προσοχή, θά τούς βάζει στήν σειρά βάσει Νόμου, θά τούς κερνάει ἀπό τήν φιάλη τοῦ ἀντισηπτικοῦ (πρός τό παρόν δέν εἰπώθηκε κάτι γιά θερμομέτρηση…), καί θά τούς περνάει στον κυρίως ναό, ὅπου θά τούς παραλαμβάνει ὁ ἐθελοντής ταξιθέτης.

Στα εἰκονίσματα, ἀντί φιλήματος θά πραγματοποιοῦνται μακρόθεν ὑποκλίσεις τιμῆς καί σεβασμοῦ. Ὡραῖα πράγματα! Ὑπεύθυνα! Εὐρωπαϊκά!

Μέσα στόν Ναό, οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί θά ἵστανται μακριά ὁ ἔνας ἀπό τόν ἄλλον. Δέν χρειάζεται νά νοιώθουμε καί τόσο ἀδελφοί. Ἅλλωστε, μᾶς τό εἶπαν ἀρχιερατικῶς καί αὐτό: Πρέπει νά θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας ὡς πιθανό φορέα τοῦ ἰοῦ, καί συνεπῶς, ὡς ὑποψήφιο δολοφόνο τοῦ ἀδελφοῦ μας!

Ο Πανιερώτατος Μόρφου κ. Νεόφυτος και οι επικριτές του

.

άρθρο του Κωνσταντῖνου Γ. Καρακατσάνη
τ. Καθηγητής Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς τοῦ Α.Π.Θ.

μας το έστειλε ο κ. Φώτιος Μιχαήλ ιατρός

Σεβασμός, βαθύτατη ἐκτίμηση καί τιμή ὕψιστη ὀφείλονται εἰς τόν Πανιερώτατον Μητροπολίτην Μόρφου τῆς Κύπρου κ. Νεόφυτον, ὁ ὁποῖος ὑπακούοντας εἰς τήν φωνήν τῆς Ἀρχιερατικῆς συνείδησής του, ὀρθοτόμησε τόν λόγον τῆς ἀληθείας συμφώνως πρός τήν γραπτή καί προφορική Παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας.

Τί εἶπε ὁ Πανιερώτατος κ. Νεόφυτος; Ὑπεστήριξε τήν σαφέστατη θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ὅτι, δηλαδή, ἡ ἔργῳ ἀσκούμενη ὁμοφυλοφιλία (ΟΦΦ, στό ἑξῆς) εἶναι πάθος βδελυκτό1, τό ὁποῖο ἐπισύρει τήν παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ «ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας». Ἀπεκάλυψε, ἐπίσης, τήν θέση τοῦ συγχρόνου μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, εἰς τόν ὁποῖον εἶχε χαρισθεῖ ὀξύτατο διορατικό χάρισμα -πεῖραν τοῦ ὁποίου ἔλαβε καί ὁ ὑπογράφων- ὅτι μεταξύ τῶν αἰτίων τῆς ΟΦΦ περιλαμβάνεται καί ἡ ἀφύσικη (καί βδελυκτή γιά πολλούς) πρακτική τῆς συνεύρεσης τῶν συζύγων2 κατά τήν διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης.

Πολλοί ἔσπευσαν νά κρίνουν καί νά εἰρωνευθοῦν τήν προαναφερθεῖσα τοποθέτηση τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Δέν διερωτήθηκαν, ὅμως, οἱ ἐπικριτές τοῦ Ἁγίου· ποῖος ἔχει τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις νά διερευνήσει τά αἴτια τῆς βαθύτατης αὐτῆς ψυχοσωματικῆς στρέβλωσης· ὁ ἐμπεπλεγμένος καί βιαίως συρόμενος ἀπό τά ἴδια πάθη, τά ὁποῖα τοῦ ἔχουν συσκοτίσει τό νοερόν ὄμμα τῆς ψυχῆς ἤ ὁ κεκαθαρμένος καί ἔμφορτος πνευματικῶν ἐμπειριῶν καί ἀρετῶν, ὁ ὁποῖος ἔχει καταστήσει τόν ἑαυτόν του ζῶν κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;

Ἐν ὄψει ἐκλογῶν

.

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Ὁ πολιτισμός, τοὐτέστιν, ἡ ὀργάνωση τοῦ Τρόπου ζωῆς, εἶναι σπουδαία κατάκτηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά σαφῶς μεταπτωτική. Δηλαδή, εἶναι μέν σημαντικότατο ἐπίτευγμα, ἀλλά ἀτελές καί ἐμπαθές. Κατορθώνει καί ἀπαλύνει τόν πόνο τῶν δυσκολιῶν καί ὀμορφαίνει κάπως τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἀπό μόνος του ὁ πολιτισμός δέν καταφέρνει νά τόν σώσει. Διότι, ἁπλούστατα, βαθιά στό μεδοῦλι του ἐμπεριέχει ὁ ἴδιος τό στοιχεῖο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Καί ὠς φθαρτός καί θνησιγενής πού εἶναι, ἀδυνατεῖ παντελῶς νά προσφέρει τέλεια καί ἀθάνατα δωρήματα.

’’Πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον’’. Ἐάν θέλουμε νά μιλᾶμε γιά τελειότητα, τότε, σύμφωνα μέ τήν Πίστη μας, ὀφείλουμε νά στρέψουμε τίς καρδιές μας πρός τόν Οὐρανό, στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἐκεῖνος εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς. Ἐκεῖνος εἶναι ἡ Πηγή παντός ἀγαθοῦ, κάθε τελείου δωρήματος. Ἐκεῖνος εἶναι ἡ Ὁδός. Εἶναι ἡ σαρκωμένη Ἐλπίδα καί Σωτηρία τοῦ Γένους τῶν Ἀνθρώπων. Εἶναι τό τέλειο καί μοναδικό ὑπόδειγμα τῆς ὄντως Ζωῆς.

Μελετῶντας, ἔστω καί ἀκροθιγῶς, τήν ἀργόσυρτη ἱστορική διαδρομή τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, διαπιστώνουμε, ὅτι ὁ κυκλικός χαρακτῆρας τῶν γεγονότων καθορίζεται αἰτιολογικῶς ἀποκλειστικά καί μόνον ἀπό τά πάθη του, ἰδιαίτερα ὅταν αὐτά ἐλευθερώνονται καί ἀφήνονται ἐντελῶς ἀχαλίνωτα.

Ἀποδοχὴ νόθων δογμάτων μὲ πρόσχημα τὴν ἀγάπη

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρὸς

Μὲ πρόσχημα τήν «ἀγάπη» καὶ μὲ εὐθύνη ἀποκλειστικὴ συγκεκριμένων μελῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας ἡγεσίας, τὰ τελευταία χρόνια ἀνοίχτηκαν πάμπολλες κερκόπορτες στὴν καλοφυλαγμένη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας Ὀρθοδοξία. (1)

Ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸ ’63 καὶ μετά, οἱ ἐκπρόσωποί μας στοὺς περιβόητους διαχριστιανικοὺς διαλόγους, δὲν ἔκαναν τίποτε ἄλλο, ἀπὸ τὸ νὰ ὑπογράφουν κάθε τόσο, κοινὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἀποφάσεις, γεμάτες ἀπὸ πρωτοφανῆ δογματικὰ ὀλισθήματα καὶ ἀπὸ ἐντελῶς αὐθαίρετες ἀπόπειρες παραμόρφωσης τῆς Ἐκκλησιολογικῆς μας συνείδησης. Μὲ ἄλλα λόγια, ἀποφάσεις, ποὺ περιφρονοῦν ὑβριστικὰ την Ἁγιοπνευματικὴ Πατερική μας Παράδοση. (Σαμπεζύ, Μπαλαμάντ κ.α.) (2)

Ἔτσι, μέσα σὲ πέντε δεκαετίες περίπου, καὶ μὲ ἕνα ποίμνιο ἀκατήχητο καὶ ἀδιάφορο δογματικῶς, φτάσαμε καὶ στὴν «μεγάλη σύνοδο» τῆς Κρήτης. Δηλαδή, στὴν τελικὴ προσπάθεια «συνοδικῆς» πλέον κατοχύρωσης καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀναγκαστικῆς ἐφαρμογῆς, ὅλων ἐκείνων τῶν βλάσφημων κειμένων, ποὺ οἱ διορισμένοι θεολόγοι μας, σὲ συνεργασία μὲ τὰ 350 ὑπόλοιπα μέλη τοῦ λεγόμενου ΠΣΕ, εἴχανε μέχρι τότε συνυπογράψει.

Στὴν «σύνοδο» αὐτή, ὡς γνωστό, ὄχι μονάχα δὲν καταδικάσαμε παλιὲς καὶ νεοφανεῖς αἱρέσεις, ἀλλά, τουναντίον, ἀναγνωρίσαμε στοὺς αἱρετικοὺς ἐκκλησιαστικότητα καὶ ἱεροσύνη! Λὲς καὶ ἦταν κανονικοὶ συνοδικοί, τοὺς βάλαμενα καθίσουν δίπλα στοὺς Ἐπισκόπους μας καὶ μάλιστα ἀνήμερα τῆς Πεντηκοστῆς, τοὺς ἐγκαταστήσαμε προκλητικὰ στὸ κέντρο τοῦ Ἱεροῦ μας Ναοῦ, ὡς «ἀδελφοὺς» συμπροσευχομένους!

Φρένο στα σχέδια των οικουμενιστών.

γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

.

Η λεγομένη ‘’Αγία και μεγάλη σύνοδος’’ της Κρήτης, ως εκκλησιαστικό ιστορικό γεγονός, αποτελεί πλέον παρελθόν. Δεν αποτελούν, όμως, παρελθόν τα αποτελέσματα και οι συνέπειές της.

Ήδη, τα πορίσματα και οι αποφάσεις της ‘’συνόδου’’ άρχισαν να μπαίνουν σε εφαρμογή. Μια εφαρμογή, που ξαναφέρνει ζωηρά στο προσκήνιο την προαιώνια διελκυστίνδα φιλενωτικοί-ανθενωτικοί, οικουμενιστές-παραδοσιακοί. Έτσι, το μεν ακατήχητο μέρος του λαού μας, έχει περιπέσει σε πρωτοφανή σύγχυση, ο δε έντιμος κλήρος και οι περί αυτόν πιστοί βρίσκονται σε κατάσταση πνευματικής ετοιμότητας και έντονου προβληματισμού.

Τα γεγονότα, τα μετασυνοδικά, μιλάνε από μόνα τους:

α) Αγιορείτες μοναχοί, αλλά και παππάδες Ιερών Μητροπόλεων, συκοφαντούνται, διώκονται και τρομοκρατούνται, για τον αγώνα τους τον αντιαιρετικό, για την καταπολέμηση κυρίως της παναίρεσης του οικουμενισμού, για το Πατερικό τους φρόνημα. (1,2)

β) Πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι και μητροπολίτες, απροκάλυπτα πλέον, θαυμάζουν και επαινούν την διοργάνωση από αιρετικούς, χριστιανικού τάχα συνεδρίου στην ‘’μεικτή μοναστική κοινότητα’’ του Μποζέ. (3,4)

γ) Έλληνες μητροπολίτες δηλώνουν περιχαρείς και ανερυθρίαστα, ότι ‘’επιτέλους λύθηκε το πρόβλημα των μεικτών γάμων και έτσι οι χριστιανοί(;) θα μπορούν να παντρεύονται ελεύθερα μεταξύ τους’’. (5)

δ) Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος καμαρώνουν ‘’συνοδικώς’’ για το έργο του ‘’παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών’’, την ‘’κουρελού του διαβόλου’’, όπως έλεγε ο Άγιος γέροντάς μας Παΐσιος. (6)

Μέ σιωπή ἤ μέ θυμό;

γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

.

Ὁ ὅσιος γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής σέ ἀπαντητική του ἐπιστολή (1), σχολιάζοντας τό πάθος τοῦ θυμοῦ, γράφει: ‘‘…Ὅταν σοί ἔλθῃ θυμός, κλεῖσε τό στόμα δυνατά καί μή ὁμιλήσῃς εἰς τόν ὑβρίζοντα ἤ ἀτιμάζοντα ἤ ἐλἐγχοντα ἤ πολυειδῶς σε πειράζοντα ἄνευ λόγου’’.

Αὐτά συμβουλεύει σέ δόκιμο μοναχό, δηλαδή, αὐτοσυγκράτηση, γιά τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, πού ἡ καρδιά του κινδυνεύει νά καταληφθεῖ ἀπό θυμό ἐξ αἰτίας προσβολῶν, ὕβρεων και γενικῶς ἀπρεποῦς συμπεριφορᾶς ἄλλων μοναχῶν ἀπέναντί του.

Γιά τόν θυμό, ὅμως, πού εἶναι δυνατόν νά γεννηθεῖ μέσα μας σέ περιπτώσεις δαιμονικῶν ἐπιθέσεων ἤ σέ ἀπόπειρες αἱρετικῶν νά ἀλλοιώσουν τήν Πίστη μας, ὁ ὅσιος γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής προτείνει ἐντελῶς ἀλλιώτικη τακτική.

Στήν ἴδια ἐπιστολή γράφει ἐπί λέξει τά ἑξῆς: ‘’Ὁ θυμός καθ’ ἑαυτόν εἶναι φυσικός. Ὅπως τά νεῦρα στό σῶμα. Εἶναι καί αὐτός νεῦρον ψυχῆς. Καί ὀφείλει νά τόν μεταχειρίζεται ὁ καθείς ἐναντίον τῶν δαιμόνων, ἀνθρώπων αἱρετικῶν, καί παντός κωλύοντος ἀπό τήν ὁδόν τοῦ Θεοῦ’’.

Ημέρα Μνήμης των διώξεων των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης: Από τα Τάγματα εργασίας στα Γκουλάγκ

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη
που αλίευσε ο Φώτης Μιχαήλ

.

Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Ρώσους συγγραφείς, ο Αλεξάντερ Σολτσενίτσιν, στο έργο του “Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ”,αναφέρεται στους συγκρατούμενούς του Έλληνες, που υπέστησαν τις διώξεις του σταλινικού καθεστώτος. Έλληνες οι οποίοι μέσα σε λίγα χρόνια, αφού βίωσαν τις διώξεις στα τάγματα εργασίας των Νεότουρκων και των Κεμαλικών, περνώντας στην πρώην Σοβιετική Ένωση βίωσαν και τις διώξεις στη προπολεμική και τη μεταπολεμική σταλινική περίοδο.

Οι μαζικές διώξεις εντείνονται στα τέλη του 1936 και κορυφώνονται το 1937 και 1938. Με κριτήριο την εθνική ταυτότητα και με πρόσχημα ενίοτε την κομματική αφοσίωση εξαπολύονται εκκαθαρίσεις εναντίον των Ελλήνων. Οι διωγμοί για τους Έλληνες παίρνουν διαστάσεις γενοκτονίας. Χιλιάδες Έλληνες εκτελούνται με την κατηγορία του «εχθρού του λαού» και ολόκληρη η ελληνική ηγεσία και η πλειοψηφία των ενήλικων Ελλήνων συνελήφθη και εξοντώθηκε.

Μεγαλύτερη βιαιότητα από το καθεστώς εντοπίζεται στη νότια Ρωσία, ενώ πραγματοποιήθηκαν τέσσερα διαδοχικά κύματα μαζικών διώξεων ( Οκτώβριος 1937, Φεβρουάριος και Ιούλιος 1938 και Φεβρουάριος του 1939). Πρέπει να σημειωθεί ότι το 1937 εκδόθηκε διαταγή με την οποία επιτρεπόταν η σύλληψη ως όμηρων των συγγενών των κατηγορούμενων αλλά και η σύλληψη παιδιών έως 12 ετών και την καταδίκη τους ακόμα και με τις βαρύτερες ποινές, με απώτερο σκοπό τη διευκόλυνση της εξόντωσης των παιδιών των «εχθρών του λαού». Τα παιδιά που συλλαμβάνονταν αναγκάζονταν να αλλάξουν το όνομα τους αρνούμενα τους κατάδικους γονείς τους. Η γενοκτονία συνεχίστηκε με την εκτέλεση χιλιάδων Ελλήνων ή με την εξορία τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας.

Πίσω από τα μνημόνια κρύβεται η αναπηρία της Φράγκικης θεολογίας.

άρθρο του ιατρού Φώτη Μιχαήλ

.

Για το μίσος των Φράγκων εναντίον των Ρωμηών, θα μπορούσε να πει κανείς πολλά. Θαρρώ, όμως, ότι εκείνο που έχει για εμάς ιδιαίτερο ενδιαφέρον να τονισθεί, είναι η προέλευσή αυτού του μίσους.(1)

Δεν πρόκειται για μίσος συναισθηματικής τάξεως. Δηλαδή ρηχό, επιπόλαιο και ευκόλως αναστρέψιμο. Είναι μίσος τάξεως οντολογικής. Ξεκινάει από τα κατάβαθα της θρησκευτικής τους συνείδησης, η οποία είναι εντελώς διαφορετική από την δική μας.

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος Βλάχος, διακεκριμένος μελετητής των σχέσεων Ανατολής-Δύσης, γράφει σχετικά: ’’Τό μίσος αυτό εκδηλώθηκε ακόμη από την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία θέσπισε την προσκύνηση των ιερών εικόνων και συνεχίσθηκε αργότερα. Η πολιτική των Φράγκων συνδέθηκε με μια θεολογία, που ήταν αντίθετη με την θεολογία της Ορθοδόξου Ανατολής’’. (2)

Πράγματι, πίσω από κάθε απανθρωπία και σκληρότητα των Δυτικών εναντίον μας, κρύβεται η αναπηρία της θεολογίας τους.

Θέλετε να θυμηθούμε την πολιτική του Όθωνα και της τρόϊκας των ευρωπαίων επιτρόπων του;

«Μήνυμα» Γεννάδιου, εν όψει της επετείου της Άλωσης – Η ελευθερία και η εθνική αξιοπρέπεια δεν χαρίζονται

άρθρο του Φώτη Μιχαήλ

,

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την υπογραφή των λεγομένων μνημονίων και την παράδοση της Πατρίδας μας αμαχητί στα χέρια των ξένων τοκογλύφων, έρχονται τα γεγονότα και τα πρόσωπα της Άλωσης, να μας δώσουν το δικό τους μήνυμα , να φωτίσουν τις διάνοιές μας και να μας διδάξουν ότι:

Το παραπάνω μήνυμα, μάς το στέλνει, μέσω επιστολής του προς τον ναύαρχο Νοταρά, κατευθείαν ο ίδιος ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο οποίος, επειδή αρνήθηκε τότε να υπογράψει τις ανίερες συμφωνίες της Φερράρας, χαρακτηρίστηκε από τους παπικούς και από τους δικούς μας ενδοτικούς, ως δήθεν προδότης. Τα γεγονότα μοιάζουνε τόσο πολύ με τα σημερινά!

Γράφει, λοιπόν, ο Γεννάδιος:

«Στην Πόλη, οι περισσότεροι νομίζουν, ότι θα σωθούν χωρίς θυσίες, διότι πιστεύουν στην σκιά και στο παραμύθι της παπικής βοήθειας, αφού προηγηθεί η προδοσία της Πίστεως.

Τα Χριστούγεννα ως αφορμή για πνευματικό προβληματισμό

άρθρο του Φώτη Μιχαήλ

.

Καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτόν,
καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ,
διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι. (Λουκ. β,7)

Κανένα πανδοχείο και κανένας συγγενής δεν φιλοτιμήθηκε να προσφέρει στον Νεογέννητο Χριστό τόπο για φιλοξενία.

Στην μικρή Βηθλεέμ, για όλους τους ανθρώπους υπήρχε χώρος. Για τον Πλάστη όμως και Σωτήρα, ούτε μια μικρή γωνιά δεν βρέθηκε, παρεκτός από το σπήλαιο και την φάτνη!

Σήμερα, στο δικό μας κατάλυμα, δηλαδή, στην Πατρίδα μας, στο χωριό μας, στις οικογένειές μας, στις καρδιές μας, υπάρχει άραγε διαθέσιμος τόπος για τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό;

(1). Και πρώτα-πρώτα ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας.

Εμείς, οι βαφτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχουμε άραγε τόπο για τον Κύριό μας στο κατάλυμα της καρδιάς μας;
Καθαριζόμαστε από τα πάθη, ώστε να γίνει η καρδιά μας φάτνη άνετη και ζεστή για τον Χριστό, που γεννιέται;

Ειδική αποστολή στην Ουκρανία (Στα χρόνια της δουλείας, αλλά επίκαιρη όσο ποτέ…)

άρθρο του γιατρού Φώτη Μιχαήλ

.

Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε στις 27/11/2014.
Παρουσιάζει κάποιο μικρό ενδιαφέρον -παρά την παλαιότητά του- διότι σχετίζεται με το φαινόμενο του οικουμενισμού, που έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις στις ημέρες μας.
Αναφέρεται στην αντιπαπική δράση του Αγίου Δαμασκηνού του Στουδίτου -η οποία τεχνιέντως αποσιωπάται- , επισκόπου Λητής και Ρεντίνης, και του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 27 του μηνός Νοεμβρίου.
Εορτή αγίου, μίμησις Αγίου…

Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας οδοδείκτες. Τον δρόμο του Θεού, αυτοί μας τον δείχνουν. Και μας τον δείχνουν όχι βεβαίως ακαδημαϊκά, αλλά μέσα από την πνευματική τους εμπειρία. Με τις διδαχές τους και προπάντων με την ίδια τους την ζωή.

Οι Άγιοι, δηλαδή οι Άνθρωποι του Θεού, είναι οι δάσκαλοί μας και οι βοηθοί μας στον αγώνα για την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Οι αγώνες τους οι πνευματικοί και οι διδασκαλίες τους έχουν ισχύ διαχρονική και ο λόγος τους είναι πάντοτε σύγχρονος, ακέραιος και ασφαλής.

Είναι θαυμαστό, το πόσο επίκαιροι αναδεικνύονται κάθε φορά, που καλούνται να δώσουν απαντήσεις σε προβλήματα είτε προσωπικά είτε γενικά της ζωής της Εκκλησίας μας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της επικαιρότητας του λόγου και των έργων των Αγίων μας αποτελεί ένας Άγιος καταγόμενος από την καρδιά της Μακεδονίας μας, από την Θεσσαλονίκη. Τον γιορτάζουμε στις 27 Νοεμβρίου και ονομάζεται Δαμασκηνός. Είναι ο Άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης, Επίσκοπος Λητής και Ρεντίνης.

Γεννήθηκε το 1520 στην Πόλη του Αγίου Δημητρίου. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και εκάρη μοναχός στην Αδελφότητα των Στουδιτών και στα 1560 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Λητής και Ρεντίνης. Το σύγγραμμά του με τον τίτλο »Θησαυρός» στήριξε αποφασιστικά το δούλο Γένος και απέτρεψε τον εκτουρκισμό των Ορθοδόξων Βουλγάρων.

Οι ΥΕΝΕΔ του 2015 και το ζήτημα της Γενοκτονίας

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη,
μέλους της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη Γενοκτονιών,
πρωτοστατώντας για την αναγνώριση από αυτήν, της Γενοκτονίας των Ελλήνων το 2007.
αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιό του
που μας απέστειλε ο Φώτιος Μιχαήλ

 

.

Ο Σμυρνιός και διασωθέντας της Γενοκτονίας Νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης, λέει στο μεγάλης αξίας μήνυμά του κατά της χούντας το 1969, πως “είμαι ένας άνθρωπος χωρὶς κανένα απολύτως πολιτικὸ δεσμὸ και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρὶς φόβο και χωρὶς πάθος”.

Τα παραπάνω λόγια τα ακολούθησα και τα ακολουθώ, και συν Θεώ έτσι πορεύομαι στη ζωή μου.

Αυτονόητο είναι βεβαίως ότι η στάση αυτή έχει μεγάλο και πολυποίκιλο κόστος, ωστόσο η ανθρώπινη φύση μου, επιβιώνει, σε αντίθεση με πολλούς και πολλές που την έχουν παραδώσει προ πολλού.

Για το ζήτημα της Γενοκτονίας έχω μιλήσει, προσκεκλημένος ξένων και ελληνικών θεσμών σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Διατηρώ ισχυρές και δυνατές μνήμες, για παράδειγμα, από τις προσκλήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας της Αρμενίας και της Αρμενικής Ακαδημίας Επιστημών, των Οργανώσεων των Ελλήνων στις ΗΠΑ, στον Καναδά, την Αυστραλία, τη Σουηδία, τη Γερμανία, στη Ρωσία και αλλού, για να μιλήσω για το ιερό και μεγάλο αυτό ζήτημα.

ΕΜΠΟΡΙΟ ΟΣΤΩΝ – Για όσους δεν έχουν ακούσει τίποτε περί Γενοκτονίας

Επιμέλεια κειμένου: Φώτης Μιχαήλ

.

Η αφήγηση ενός Έλληνα αιχμαλώτου των Τούρκων -στα περιβόητα ’’τάγματα εργασίας’’ –  για την τύχη 40 χιλιάδων Ελλήνων από την Σμύρνη και την Μαγνησία, θυμάτων του αιμοσταγούς Μουσταφά Κεμάλ, είναι αποκαλυπτική και συνάμα αποστομωτική για κάθε νεοφανή αμφισβητία και αρνητή της Γενοκτονίας. Την διασώζει ο Ηλίας Βενέζης στο βιβλίο του «Το νούμερο 31328. Το βιβλίο της σκλαβιάς», ο οποίος και γράφει:

«Ενα πρωί μάς παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους για μικρή αγγαρειά. Είναι λίγο όξω απ’ τη Μαγνησά. Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο. Τη λέν «Κηρτίκ-ντερέ». Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογαριάζαν πως θα σκοτωθήκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησά, αρσενικοί και θηλυκοί. Τις πρώτες μέρες της καταστροφής.

Ήρθε όντως η ώρα του ΟΧΙ. Αλλά, για ποιο ΟΧΙ;

άρθρο του ιατρού Φώτη Μιχαήλ

.

Τα νοικοκυριά των παππούδων μας δεν ξέρανε από δανειστές. Οι οικογένειές τους πορεύονταν με τα λίγα και το χρέος το θεωρούσανε μεγάλη κατάρα.

Εμείς, όμως, οι απόγονοί τους, περιφρονήσαμε την βασική τους λογιστική αρχή, που έλεγε, βγάζω δέκα-βάζω τα δύο στην άκρη, και κλείσαμε με νόημα το μάτι στους δανειστές, που μας περίμεναν ολοπρόθυμοι έξω από την πόρτα.

Έτσι, οι δανειστές -επειδή τα λεφτά που βγαίνουν χωρίς ιδρώτα, εύκολα σκορπίζονται- κατέληξαν να γίνουν η προέκταση του παραμορφωμένου μας πλέον εαυτού.

Επί χρόνια ολόκληρα εκείνοι έδιναν κι εμείς ξοδεύαμε. Τα δάνεια πολύ γρήγορα μετατράπηκαν σε ναρκωτικό. Ψυχή τε και σώματι, μέσα σε λίγα χρόνια, παραδοθήκαμε οικειοθελώς στα χέρια των παμπόνηρων ’’χορηγών’’ των δόσεων.

Είναι αλήθεια, ότι με τα δανεικά η ’’επιδερμίδα’’ και η ’’χτενισιά’’ μας ομόρφαιναν. Χαλάσαμε, όμως, τα ’’στεφανιαία’’ μας και αυξήσαμε τα ’’εμφράγματα’’ και τα ’’εγκεφαλικά’’.

Με τα δανεικά παχύναμε το κορμί μας, αλλά την ψυχή μας την καταντήσαμε κουρέλι ισχνό και βρώμικο.

Με τα δανεικά βάλαμε στην ζωή μας τα γκρίκλις, τον Σουλεϊμάν και τις πολύχρωμες παρελάσεις και πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων την γλώσσα των πατέρων μας, τους Ήρωες και τους Αγίους μας.