Ίμβρος, «Η ιστορία μέχρι τη Συνθήκη των Σεβρών»

 Προϊστορική Ίμβρος

Τα απομεινάρια νεολιθικών οικισμών στην Ίμβρο μαρτυρούν ότι το νησί κατοικείται από τα βάθη των αιώνων. Μέχρι και τα τέλη του 6ου αιώνα π. Χ. κατοικούνταν από Προέλληνες. Το όνομά της το πήρε από τον Καρικό θεό της γονιμότητας Ίμβραμο ή Ίμβρασο. Ο Όμηρος μας πληροφορεί ότι σε αυτή τη νευραλγικής σημασίας γωνιά του Αιγαίου, ανάμεσα στην Τένεδο και την Ίμβρο, είχε τους σταύλους των αλόγων του ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας. Αλλά και η θεά Θέτιδα, μητέρα του ηρωικού Αχιλλέα, είχε τα παλάτια της στο βυθό ανάμεσα στην Ίμβρο και τη Σαμοθράκη.

 Στο άρμα της αρχαίας Αθήνας

Γύρω στο 480 π.Χ. και ενώ οι ελληνικές πόλεις αντιμετωπίζουν την απειλή των Περσών, η Αθήνα αποικίζει την Ίμβρο με φτωχούς και ακτήμονες Αθηναίους κληρούχους. «Δήμος Αθηναίων ο εν Ίμβρω», ονομάστηκε ο νέος οικισμός. Τα νομίσματά του είχαν στη μία τους όψη τη θεά Αθηνά και στην άλλη το σύμβολό της, την κουκουβάγια και σπανιότερα τον τοπικό θεό Ίμβραμο. Οι άποικοι διατηρούσαν τη διπλή ιδιότητα του Ιμβρίου και Αθηναίου πολίτη. Η γλώσσα που μιλούσαν, η θρησκεία, το πολίτευμά τους, καθώς και το ημερολόγιο που χρησιμοποιούσαν, ήταν πιστή αντιγραφή των Αθηναϊκών. Οικοδόμησαν την πόλη τους στο λόφο όπου σήμερα βρίσκεται το χωριό Κάστρο και κοντά στην εκβολή του Μεγάλου Ποταμού, στον οποίο έδωσαν το όνομα Ιλισός, από τον ομώνυμο ποταμό της Αττικής.

ΙΜΒΡΟΣ ΤΕΝΕΔΟΣ – ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΩΣ ΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ

Το «εάλω η Πόλις» είχε και στα νησιά, που την εποχή αυ­τή τα κατείχαν οι Γατελούζοι· την ίδια απήχηση, που είχε σ’ ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο.

.

Οι άρχοντες της Ίμβρου, με το άκουσμα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης, επιβιβάστηκαν στα πλοία από τον Κέφα­λο κι ακολούθησαν το δρόμο προς τη Δύση, όπου κατευθύνο­νταν οι ιταλικές γαλέρες, στις οποίες είχαν επιβιβαστεί οι άρ­χοντες της Λήμνου.

.

Οι νησιώτες έντρομοι από την εγκατάλει­ψη και με το φάσμα της εμφάνισης του οθωμανικού στόλου να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα και να αποβιβάζει τα στρατεύμα­τα, τα οποία θα επαναλάμβαναν την αγριότητα, που γνώρισε η Βασιλεύουσα, δεν ήξεραν πώς να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και πού να πάνε.

.

Τότε ο Ίμβριος ευγενής Μιχαήλ Κριτόβουλος, μετέπειτα ιστορικός της Άλωσης, που την εποχή εκείνη βρισκόταν στην Ίμβρο, έμπειρος, ως φαίνεται, «στα μυστήρια της τουρκικής πολιτικής», αναλαμβάνει να διευθετήσει το θέμα. Ο μόνος τρόπος, που υπήρχε, για να αποφευχθεί η αιματοχυσία, η λε­ηλασία και τελικά η ερήμωση των νησιών, ήταν η μεταβίβαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της δυναστείας των Παλαιο­λόγων προς τον Μωάμεθ τον Β’ να πάρει χαρακτήρα θελημα­τικό και όχι υπόκυψης στην πολεμική βία. Στέλνει λοιπόν έναν έμπιστο του στον αρχηγό του οθωμανικού στόλου, που στάθ­μευε στην Καλλίπολη, με πολλά δώρα, παρακαλώντας τον να ματαιώσει την επίθεση του στα νησιά, τα οποία είχαν σκοπό να προσχωρήσουν στον νέο κυρίαρχο.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ (29 Μαΐου 1453)

Τοῦ Ιωάννου Ελ. Σιδηρᾶ

Θεολόγου – Εκκλησιαστικοῦ Ιστορικοῦ – Νομικοῦ

Φωτογραφία από:parisis.wordpress.com

«Το δε την πόλιν σοι δοῦναι ούτ’ εμόν εστί, ούτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ού φεισόμεθα τῆς ζωῆς ημῶν»(Απόκριση Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου ΙΑ΄ τοῦ Παλαιολόγου προς Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή).

            Οι κυριότεροι βυζαντινοί ιστορικοί χρονογράφοι, οι οποίοι κατέγραψαν και διέσωσαν αυθεντικά και τεκμηριωμένα τα γεγονότα, πριν, κατά και μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως είναι ο Δούκας, ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, ο Γεώργιος Φραντζής και ο Μιχαήλ Κριτόβουλος. Με γνώμονα την ιστορική γραφή των παραπάνω χρονογράφων συντίθεται το «Χρονικόν της αλώσεως» μέχρι την 29^η Μαΐου του 1453, ημέρα που σφράγισε επί αιῶνες την πορεία τοῦ ευσεβοῦς Γένους μας.