Μεγάλη Τετάρτη (Μ. Τρίτη βράδυ): «Το πιο αγνό άγγιγμα».

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Η άβυσσος της αμαρτίας της δεν την εμπόδισε να βγει από το εγώ της.

Αμαρτωλή μα μετανοημένη. Δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στον πόθο της να δοθεί πλέον στον Χριστό. Δεν κοντοστέκεται, δεν δειλιάζει μπροστά στην ντροπή, δεν μετρά το κόστος της υπόληψής της στα μάτια των άλλων. Δεν έχει υπόληψη, δεν έχει κύρος. Δεν θέλει να έχει κύρος. Ξέρει το χάλι της. Αναγνωρίζει το χώμα της. Πάσχει και θέλει λύτρωση.

Γέροντας Παΐσιος: Αγάπη χωρίς «εγώ».

.

– Γέροντα ποιο είναι το μέτρο της αγάπης;

– Το «αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ ηγάπησα υμάς».

Με αυτό ο Χριστός εννοεί ότι πρέπει πάντοτε να θυσιαζόμαστε για τους άλλους, όπως Εκείνος θυσιάστηκε για μας.

– Μπορεί Γέροντα, μέσα στην θυσία να υπάρχει θέλημα;

 – Ναι, μπορεί. Θυμάμαι – λαϊκός ήμουν ακόμη -, κάποιος Κονιτσιώτης, αμέσως μετά την Ανάσταση έλεγε εις επήκοον πάντων:»Θα πάω πάνω στο Μοναστήρι, στην Παναγία, να ανάψω τα καντήλια».

Με τον τρόπο όμως που το έλεγε, έβλεπες ότι είχε υπερηφάνεια, θέλημα.

Πήγαινε λοιπόν την νύχτα στο μοναστήρι, για να ανάψη τα καντήλια, δύο ώρες δρόμο να πάη και δύο να γυρίση.

Και τι δρόμο; κακόδρομο. Και στο εκκλησάκι ήταν όλα εγκαταλελειμμένα, πετάμενα εδώ κι εκεί που να βρή καντηλήθρα και φιτίλο. Και τελικά, έκανε όλον αυτόν τον κόπο και όλα πήγαιναν χαμένα.

Αν του έλεγε κανείς «τώρα που θα πάς στο σπίτι σου άναψε το καντήλι», μπορεί και να μην το άναβε.

Αν ήθελε πραγματικά να κάνη θυσία, έπρεπε να πάη απλά, αθόρυβα, στο μοναστήρι και να ανάψη τα καντήλια.

– Δηλαδή, Γέροντα, μπορεί κάποιος να κάνη μια θυσία από υπερηφάνεια;

– Πως δεν μπορεί; Μπορεί να θυσιάσει , όπως λέει ο Απόστολος Παύλος την ζωή του και αγάπη να μην έχη.

– Έχει αξία αυτή η θυσία;

Κυριακή των Μυροφόρων: «Η γυναίκα του Χριστιανισμού και του σήμερα»

.

αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής

Είχε και αυτή τη συνέπεια η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ευσεβείς Χριστιανοί. Συνέπεια πού φαίνεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Να δώσει τιμητική θέση στη γυναίκα. Να την ανασύρει από το περιθώριο της ζωής και να την αναδείξει προσωπικότητα άξια για πρότυπο και στους άνδρες. Να  τονίσει πως σάν « εικόνα Θεού» και αυτή, έχει τη θέση της μέσα στην κοινωνία και είναι δυνατόν να παίξει σημαίνοντα ρόλο μέσα στο χώρο της πνευματικής ζωής και δραστηριότητας.

Την αφορμή την έδωσαν οι Μυροφόρες. Με την φλόγα της καρδιάς τους που έδιωξε τη φυσική τους δειλία και απομάκρυνε κάθε φόβο, κέρδισαν για τον εαυτό τους και για κάθε γυναίκα αυτή τη μεγάλη τιμή: Να πορευθούν πρώτες στο σφαλισμένο και φρουρούμενο τάφο του Διδασκάλου,να διατυπώσουν πρώτες το εκπληκτικό γεγονός της Αναστάσεως, να συναντήσουν πρώτες τον Αναστάντα Κύριο, να δεχθούν της χαράς την ευλογία από το θριαμβευτή του θανάτου, να γίνουν πρώτες αυτές μάρτυρες και κήρυκες του Αναστημένου Χριστού.

Από την ώρα αυτή μέσα στο ξεκίνημα της βασιλείας του Θεού, η γυναίκα  παίρνει τη θέση που της ανήκει στην ιστορική  πορεία. Δεν είναι πια αντικείμενο εκμεταλλεύσεως. Παύει να κατέχει τη θέση της δούλης κάτω από την απόλυτη κυριαρχία του ανδρός. Χωρίς διακηρύξεις και επαναστατικές εκδηλώσεις, χωρίς φανατικές διεκδικήσεις δικαιωμάτων με μόνη την προβολή των ιδιαίτερων θεϊκών χαρισμάτων που την κοσμούν απλά και ήρεμα, με τη βεβαιότητα και την ατάραχη σταθερότητα, που μόνο η συναίσθηση μιας πραγματικής αξίας χαρίζουν, ανέβηκε στο θώκο της δημιουργού.

Ανέστη Χριστός και πλέον όλα έχουν νόημα!

αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Ανάσταση. Μία λέξη που περιέχει μέσα της τόσα πολλά για εμάς τους Έλληνες.

Η Ανάσταση με παραπέμπει αμέσως στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού, στην χαρμόσυνη περίοδο του Πάσχα. Ανάσταση σημαίνει συγχώρεση, εκκλησιασμός, κόκκινα αυγά, αντάμωμα με τους οικείους μας, πασχαλινό τραπέζι, ευθυμία, χαρά, ελπίδα.

Ανάσταση όμως πάνω απ’ όλα σημαίνει Σωτηρία. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το καθοριστικό γεγονός που σημάδεψε την ανθρώπινη φύση μας. Είναι το γεγονός που μας δίνει την δυνατότητα όχι μόνο να ελπίζουμε αλλά να γνωρίζουμε ότι μπορούμε να σωθούμε. Ο Χριστός αναστήθηκε, νίκησε τον Θάνατο, έσπασε τις πόρτες του Άδη και μας τράβηξε όλους στο Φως, στην Αλήθεια, στην Θέωση.

Κυριακή Β´ Νηστειών: «Τα τέσσερα στάδια προς την θέωση»

.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

«Ἔρχονται πρός αὐ­τόν παραλυτικόν φέ­ρον­τες αἰρόμενον ὑπό τεσσάρων».

Δευτέρα Κυριακή τῶν Νηστειῶν καί ἡ Ἐκ­κλη­σία μας προβάλλει  δύο θαύματα. Τό πρῶτο εἶ­ναι τό θαῦμα τῆς θε­ρα­πείας τοῦ πα­ρα­­λυ­τικοῦ, πού μᾶς πα­ρουσίασε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Τό δεύτερο θαῦμα εἶ­ναι τό θαῦμα τῆς θεώ­σεως τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖο προβάλλει τιμῶ­ν­τας αὐτή τήν Κυριακή τή μνήμη τοῦ πολλά ἀγωνισθέντος ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων καί τῆς θέας τοῦ ἀκτίστου φωτός, ἁγίου Γρηγο­ρίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀρ­χι­ε­πισκόπου Θεσσαλο­νί­κης τοῦ θαυματουρ­γοῦ.

Καί παρότι τά δύο θαύ­­ματα δέν φαίνεται νά συνδέονται μεταξύ τους, διότι σέ μία ἐπι­πό­λαιη προσέγγιση τό πρῶτο ἀφορᾶ τό σῶμα καί τό δεύτερο τήν ψυ­χή τοῦ ἀνθρώπου, στήν πραγματικότητα συνδέ­ον­ται στενά. Διότι ἡ θε­ραπεία τοῦ παραλύτου πραγ­μα­­τώνεται μέ τούς λό­γους τοῦ Ἰησοῦ: «Τέ­κνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Καί ἡ προσ­φώνηση αὐτή τοῦ Χρι­στοῦ πρός τόν παρά­λυ­το δείχνει ὅτι καί αὐ­τός ἀπολαμβάνει τήν ἰδι­ό­τητα τοῦ τέκνου τοῦ Θεοῦ, ὅπως καί ἐκεῖ­νος ὁ ὁποῖος ἀγω­νί­ζεται διά τῆς προσευ­χῆς καί τῆς καθάρσεως τοῦ νοός νά δεχθεῖ τήν ἔλλαμψη τοῦ θείου φω­τός.

Kι ἄν τό πρῶτο θαῦμα ἔγινε ἐφικτό, γιατί τέσ­σερις ἄνθρωποι σήκω­σαν στά χέρια τό φο­ρεῖο τοῦ παραλυτικοῦ καί ἄνοιξαν τή στέγη τοῦ σπιτιοῦ μέσα στό ὁποῖο βρισκόταν ὁ Χρι­στός γιά  νά τόν φέρουν ἐνώπιόν του, κα­ταβά­λο­­ν­τας ὑπεράν­θρωπη δη­­λαδή προσπάθεια, ἀνά­­λογη προσπάθεια ἀπαιτεῖ καί τό δεύτερο θαῦμα, τό θαῦμα τῆς θε­ώσεως τοῦ ἀνθρώ­που.

Μεγάλη Τεσσαρακοστή:όχι μιζέρια και κατήφεια αλλά…μετάνοια!

.

* π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Θα εισέλθουμε και φέτος στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, στην κατεξοχήν χρονική περίοδο που η Εκκλησία μας, μας προτρέπει να ασκηθούμε ακόμα περισσότερο δια της νηστείας, της προσευχής, της μετανοίας, των κατανυκτικών και πολύωρων ακολουθιών για να ξεφύγουμε από τα δίκτυα της λήθης και της μετριότητας, από την φυλακή των παθών και της αμαρτίας.

Μας καλεί λοιπόν η Εκκλησία μας να ζήσουμε αυτή την περίοδο με αυστηρή νηστεία και νίψη θέλοντας να μας προετοιμάσει καλύτερα όχι μόνο για την μεγάλη εβδομάδα ή την Ανάσταση του Χριστού μας αλλά θέλει η Εκκλησία να μας οδηγήσει στην προσωπική μας Ανάσταση και Μεταμόρφωσή μας εν Αγίω Πνεύματι.

Εκεί αποσκοπούν όλα αυτά αδελφοί μου… Ότι κάνουμε, όποια προσπάθεια και θυσία κάνουμε για την αγάπη του Χριστού μας την κάνουμε τελικά… για εμάς. Η θυσία που προσφέρουμε στον Θεό μας, πριν προλάβει καλά καλά να πάει στον προορισμό της, ο Κύριος την γυρνά πίσω σε εμάς σαν ευλογία, δύναμη και παρηγορία.

Ακούμε πολλές φορές ότι η περίοδος αυτή είναι μία πένθιμη περίοδος, νομίζω όμως ότι πολλές φορές παρεξηγούμε αυτήν την έννοια του πένθους μέσα στην Ορθόδοξη ασκητική Παράδοση. Και αυτή ακριβώς η παρεξήγηση νομίζω ότι έχει κάνει αρκετούς βαπτισμένους χριστιανούς να φύγουν και να αναζητήσουν αλλού την ευτυχία τους.

Η Ορθόδοξη λοιπόν Εκκλησία δεν μας προτείνει έναν τρόπο ζωής που κυριαρχούν: η κατήφεια, η σοβαροφάνεια, η αυστηρότητα, η μιζέρια, οι απαγορεύσεις ή αν θέλετε ο φόβος και ο τρόμος που κάποιοι νομίζοντας ότι θα κάνουν «καλό» τα προβάλουν όλα αυτά ειδικότερα στους νέους ανθρώπους δυσφημίζοντας δυστυχώς και αλλοιώνοντας το ασκητικό πνεύμα των πατέρων της Εκκλησίας μας.

Άγιος Νεκτάριος: «Τίποτα να μην σας απελπίζει!»

.

«Καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ρημάτων καὶ μὴ  πιστεύσῃ,  ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον,  ἀλλ’ ἵνα σώσω τὸν κόσμον». Κατά Ιωάννην (ιβ: 47)

Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ ἅγιοι. Νὰ ἀναδειχθοῦμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἂς προσέξουμε μήπως, γιὰ χάρη τῆς παρούσας ζωῆς, στερηθοῦμε τὴ μέλλουσα, μήπως, ἀπὸ τὶς βιοτικὲς φροντίδες καὶ μέριμνες, ἀμελήσουμε τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας.

Ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καὶ ἡ προσευχὴ ἀπὸ μόνες τους δὲν φέρνουν τοὺς ἐπιθυμητοὺς καρπούς, γιατί αὐτὲς δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ἀποτελοῦν τὰ μέσα γιὰ νὰ πετύχουμε τὸ σκοπό.

Στολίστε τὶς λαμπάδες σας μὲ ἀρετές. Ἀγωνιστεῖτε ν’ ἀποβάλετε τὰ πάθη τῆς ψυχῆς. Καθαρίστε τὴν καρδιά σας ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ διατηρῆστε τὴν ἁγνή, γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος, γιὰ νὰ σᾶς πλημμυρίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὶς θεῖες δωρεές.

Παιδιά μου ἀγαπητά, ὅλη σας ἡ ἀσχολία καὶ ἡ φροντίδα σ’ αὐτὰ νὰ εἶναι. Αὐτὰ ν’ ἀποτελοῦν σκοπὸ καὶ πόθο σας ἀσταμάτητο. Γί’ αὐτὰ νὰ προσεύχεστε στὸ Θεό. Νὰ ζητᾶτε καθημερινὰ τὸν Κύριο, ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σας καὶ ὄχι ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Καὶ ὅταν Τὸν βρεῖτε, σταθεῖτε μὲ φόβο καὶ τρόμο, ὅπως τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, γιατί ἡ καρδιά σας ἔγινε θρόνος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ γιὰ νὰ βρεῖτε τὸν Κύριο, ταπεινωθεῖτε μέχρι τὸ χῶμα, γιατί ὁ Κύριος βδελύσσεται τοὺς ὑπερήφανους, ἐνῷ ἀγαπάει καὶ ἐπισκέπτεται τοὺς ταπεινοὺς στὴν καρδιά.

Δεν υπάρχει μόνο ένα Ολοκαύτωμα κ. Μπουτάρη!

Σύμβολο της «ηρωικής» Νάουσας, το Μνημείο Θυσίας των γυναικών

.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

«Δεν υπάρχουν Ολοκαυτώματα. Και κακώς η ελληνική πολιτεία χρησιμοποιεί τον όρο στον πληθυντικό για τα όσα φριχτά υπέστησαν τα μαρτυρικά χωριά. Τιμούμε τη μνήμη των αδικοχαμένων και σεβόμαστε το πένθος τους. Δεν χρειάζεται όμως κάθε σφαγή, κάθε γενοκτονία να ονομάζεται Ολοκαύτωμα. Γίνεται εκ του πονηρού και επιχειρεί να μειώσει τη σημασία του Ολοκαυτώματος που είναι μοναδική κι ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται», είπε χαρακτηριστικά πριν από μερικές ημέρες ο κ. Μπουτάρης φορώντας το κιπά (εβραϊκό καπέλο-σύμβολο πίστης).

Τόσο πολύ προσβάλλεται λοιπόν ο κ. Μπουτάρης από την χρησιμοποίηση του όρου Ολοκαύτωμα και για την περίπτωση της Νάουσας όπου σφαγιάστηκαν συστηματικά χιλιάδες χριστιανοί Έλληνες από τους Τούρκους και μαρτύρησαν περίπου 2000 άνθρωποι για την πίστη του Χριστού; Τί χαρακτηρίζεται λοιπόν ολοκαύτωμα; Μόνο η περίπτωση των Εβραίων;

Όντως ολοκαύτωμα ήταν η συστηματική, προγραμματική, και κρατική πολιτική πρακτική διώξεων και εξόντωσης περίπου έξι εκατομμυρίων Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς και τους συνεργάτες του.

Η λέξη της Αγγλικής «Holocaust» προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «ολοκαύτωμα» και σημαίνει κυριολεκτικά «πλήρως καμμένη προσφορά θυσίας» σε θεό.

Αυτό όμως δεν συνέβη και στην περίπτωση της Νάουσας κ. Μπουτάρη; Μάλλον δεν την γνωρίζετε. Μάλλον δεν την διαβάσατε και μάλλον κανένα παιδί δεν θα την διαβάσει μέσα στα σχολικά βιβλία. Αντιθέτως προτείνετε να αφιερωθούν ώρες επιπλέον για το ολοκαύτωμα των Εβραίων!

Συμφέρει ο διαχωρισμός Εκκλησίας και κράτους;

Πολύς λόγος γίνεται για τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας και ορισμένοι πολιτικοί προτείνουν το χωρισμό Εκκλησίας και κράτους.

Οι περισσότεροι εξ αυτών δεν εξηγούν τι ακριβώς εννοούν και έτσι το τοπίο μένει θολό. Οι οπαδοί του χωρισμού διακρίνονται σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνους που πιστεύουν καλοπροαίρετα ότι κάτι τέτοιο θα ωφελήσει και την Εκκλησία. Και σε εκείνους που επηρεάζονται από μία ιδεολογική -κυρίως μαρξίζουσα – αντιπάθεια προς την Εκκλησία και θέλουν να την περιθωριοποιήσουν.

Δείτε ορισμένες επισημάνσεις:

Σχετικά με το Σύνταγμα.

Οι περισσότεροι στέκονται στο άρθρο 3 περί επικρατούσης θρησκείας και στο άρθρο 13 περί θρησκευτικής ελευθερίας. Πιστεύουμε, ότι σημαντικότερη διάταξη είναι εκείνη της παραγράφου 3 του άρθρου 1. Πρόκειται για μια διάταξη, η οποία δεν τίθεται ποτέ σε αναθεώρηση και προβλέπει τα εξής. « Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται κατά τον τρόπο που ορίζει το Σύνταγμα».

Βλέπουμε εδώ ότι ο συνταγματικός νομοθέτης θέλει όλες τις εξουσίες να υπάρχουν και να ασκούνται, όχι μόνον υπέρ του λαού, αλλά και του έθνους. Διαφοροποιεί σκοπίμως αυτές τις έννοιες, διότι λαός είναι οι πολίτες του κράτους τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ενώ το έθνος είναι μία έννοια με ευρύτερες διαστάσεις και στο χρόνο και το χώρο.

Τα Ψυχοσάββατα

Ποιὰ εἶναι, πότε καὶ γιατί τελοῦνται

Μέσα στὴν ἰδιαίτερη μέριμνά της γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ἡ ἁγία Ὀρθόδoξη Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει ξεχωριστὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος γι᾿ αὐτούς. Κάθε Σάββατο δηλαδή.

Ὅπως ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἔτσι καὶ τὸ Σάββατο εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν κεκοιμημένων, γιὰ νὰ τοὺς μνημονεύουμε καὶ νὰ ἔχουμε (ἐπι)κοινωνία μαζί τους. Σὲ κάθε προσευχὴ καὶ ἰδιαίτερα στὶς προσευχὲς τοῦ Σαββάτου ὁ πιστὸς μνημονεύει τοὺς οἰκείους, συγγενεῖς καὶ προσφιλεῖς,ἀλλὰ ζητᾶ καὶ τὶς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας γι᾿ αὐτούς.

Στὸ δίπτυχο (χαρτάκι), ποὺ φέρνουμε μαζὶ μὲ τὸ προσφορο γιὰ τὴ θεία Λειτουργία, ἀναγράφονται τὰ ὀνόματα τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων, τὰὁποῖα μνημονεύονται.

Σὲ ἐτήσια βάση ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθορίσει δύο Σάββατα, τὰ ὁποῖα ἀφιερώνει στοὺς κεκοιμημένους της. Εἶναι τὰ Ψυχοσάββατα. Τὸ ἕνα πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴτῆς Ἀπόκρεω καὶ τὸ ἄλλο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς.

Τὸ Ψυχοσάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω ἔχει τὸ ἑξῆς νόημα: Ἡ ἑπομένη ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.Ἐκείνη τὴ φοβερὴ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ μεγάλου Κριτή. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ μὲ τὸ Μνημόσυνο τῶν κεκοιμημένων ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ γίνει ἵλεως καὶ νὰ δείξει τὴν συμπάθεια καὶ τὴν μακροθυμία του, ὄχι μόνο σὲ μᾶς ἀλλὰ καὶ στοὺς προαπελθόντας ἀδελφούς, καὶ ὅλους μαζὶ νὰ μᾶς κατατάξει στὴν Ἐπουράνια Βασιλεία Του.

Κυριακή Κ΄ (μετά τα Χριστούγεννα): «… τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Κυρίου.»

Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί και η Εκκλησία μας τιμά τα ιερά εκείνα πρόσωπα που συμπρωταγωνίστησαν και υπηρέτησαν το μέγα μυστήριο της γέννησης του Θεανθρώπου.

Κι αυτά δεν είναι άλλα από τον δίκαιο Ιωσήφ, τον μνήστορα της Μητέρας και προστάτη του Κυρίου, τον βασιλέα Δαβίδ, τον πρόγονο του Ιωσήφ και τελευταίο τον Άγιο Ιάκωβο τον αδελφόθεο. Στον τελευταίο, σαν εκπρόσωπο της κατά κόσμον οικογένειας του Χριστού, αναφέρεται και το Αποστολικό Ανάγνωσμα που πριν λίγο ακούστηκε.

Είναι παρμένο από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της Μικρασιατικής Γαλατίας. Ας ξανακούσουμε όμως το περιεχόμενό του, στην καθημερινή μας γλώσσα πριν συνεχίσουμε με τα όσα μας φωτίσει ο Θεός να πούμε σήμερα.

Γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, πρέπει να ξέρετε πως το Ευαγγέλιο που σας κήρυξα δεν προέρχεται από άνθρωπο. Γιατί κι εγώ ούτε το παρέλαβα ούτε το διδάχτηκα από άνθρωπο, αλλά μου το αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός. Ασφαλώς ακούσατε για τη διαγωγή μου όσο ανήκα στην ιουδαϊκή θρησκεία, ότι καταδίωκα με πάθος την Εκκλησία του Θεού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω.

Και πρόκοβα στον ιουδαϊσμό πιο πολύ από τους συνομήλικους συμπατριώτες μου, γιατί είχα μεγαλύτερο ζήλο για τις προγονικές μου παραδόσεις. Ο Θεός όμως με είχε ξεχωρίσει από την κοιλιά της μάνας μου και η χάρη Του με είχε καλέσει να Τον υπηρετήσω.

Όταν, λοιπόν, ευδόκησε να μου αποκαλύψει τον Υιό Του, για να φέρω στους εθνικούς το χαρμόσυνο μήνυμα γι’ Αυτόν, δεν στηρίχθηκα σ’ ανθρώπινες δυνάμεις· ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να δω εκείνους που ήταν απόστολοι πριν από μένα, αλλά έφυγα στην Αραβία, και ύστερα ξαναγύρισα στη Δαμασκό.

Είμαστε τελικά αυτό που θα γίνουμε…

Ο ρυθμός της καθημερινότητας κατακτιέται δυστυχώς από μία γκρίζα μουντίλα. Οι άνθρωποι χάνουν την πνευματική τους σπιρτάδα  και ξεθωριασμένοι κινούνται μέσα στις επιθυμίες και τα πάθη τους.

Ζωή και θάνατος διαδέχονται τα ερωτήματα περί θανάτου και ζωής. Όλοι αγωνιούν αλλά συγχρόνως μένουν και αναίσθητοι μπροστά στην αιωνιότητα. Οι ψυχές ρυμουλκούν το παρελθόν των λαθών χωρίς να θέλουν να το απολέσουν, λες και έχουν μία εξάρτηση απ’ αυτό.

Είναι φοβερό να βλέπει κανείς ανθρώπους οι οποίοι ζουν το «τώρα» χωρίς να θέλουν να ξεφύγουν από το παρελθόν τους. Είναι λυπηρό να συναντάς ανθρώπους οι οποίοι φέρουν τα στίγματα της αμαρτίας πάνω τους χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για κάθαρση.

Η κοινωνία της ηδονής δυστυχώς δεν αφήνει περιθώρια για μετάνοια, δεν αφήνει να ξεφύγει κάποιος υπόδικος της αμαρτίας. Τους θέλει όλους δικούς της. Θέλει όλοι να ζούνε χωρίς να σκέφτονται ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής.
Η κοινωνία του «εγώ» μας μετατρέπει σίγα σιγά σε ανδρείκελά της. Όλα μεταβάλλονται προς το αφύσικο, αν και προβάλλονται φυσιολογικά.

Ακόμα και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχει μεγάλη αλλοίωση.

Υπάρχει συνεχώς μία μιζέρια, κατάκριση, επιδειξιμανία, ρηχότητα. Άνθρωποι οι οποίοι στο όνομα του Χριστού διδάσκουν και κηρύττουν προκαλούν ταραχή, σύγχυση, λογισμούς, διαβολή, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να κρατηθούν στο προσκήνιο, αντί να μεταδίδουν ειρήνη, πραότητα, μετάνοια και συγχωρετικότητα.