Γιώργος Ρωμανός: «Το κράτος της Μεταπολίτευσης σκοτώνει τους πολίτες του»

.

Γιώργος Ρωμανός 
Συγγραφέας Αναλυτής, Ιστορικός Ερευνητής

Τα πρώτα 27(!) χρόνια –από τα 50 της Μεταπολίτευσης, μετά το 1974– ο Ενιαίος Κυβερνητισμός[1] επέτρεψε και ενθάρρυνε την πολιτική Τρομοκρατία, ως το 2002. Τα κόμματα που τον απαρτίζουν διοικούν μέχρι σήμερα έχοντας απόλυτη συμφωνία σε όλα τα μεγάλα θέματα πολιτικής που καταστρέφουν την χώρα μας: «Πρέσπες», Βίαιος εποικισμός Ελλάδος, Ενδοτισμός σε Τουρκία-ΑΟΖ, Κορονοϊός κ.π.α. Ταυτόχρονα, το Κράτος αυτού του Κυβερνητισμού σκοτώνει τους πολίτες του, μέσα από πάγια εγκληματική αποδιοργάνωση και φονικές παραλήψεις των πολιτικών και στρατιωτικών υπηρεσιών του.

Τα δύο πρόσφατα κείμενά μου, με τίτλους:

«Ο Ενιαίος Κυβερνητισμός σκοτώνει επί 50 χρόνια Μεταπολίτευσης αντι-Δημοκρατία, Διαφθορά, Κλεπτοκρατία, Αίμα[2]» και

«Πενήντα χρόνια Μεταπολίτευση αίματος και θανάτου. Από την Τρομοκρατία στο έγκλημα των τρένων^[3]», είναι πασιφανές τι περιλάμβαναν.

Εκείνο που έχει τεράστια σημασία στο εθνικό έγκλημα των τρένων είναι, δυστυχώς, το ότι αποτελεί μόνο ένα… αιματηρό σημείο… στο γενικό πλαίσιο του θανάτου της Μεταπολίτευσης.

Εκεί ήμασταν λειψοί (εμείς, του 60 οι εκδρομείς) – Δ. Σαββόπουλος

Το οργανικό “ΤΕΛΟΣ” της μεταπολίτευσης είχε την τιμητική του τις τελευταίες μέρες. Κόσμος πολύς, δηλώσεις άφθονες και λόγια πολλά στην κηδεία του τελευταίου των τριών πολιτικών που σφράγισαν την “επάνοδο στην δημοκρατία και την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας”. Οι μνήμες του 89 ξύπνησαν. Μαζί και τα τραγούδια του Διονύση στον ιστορικό δίσκο “Το κούρεμα”. Έναν δίσκο με τραγούδια περίσκεψης, κριτικής, αυτοκριτικής για την αριστερά, την δεξιά, τα κάππα, τα πασόκ και τα νουδου. Όχι, δεν θα εντρυφήσουμε στο τραγούδι “Το μητσοτάκ”, αλλά στην νοσταλγία του μέλλοντός μας, στον δημοκρατικό συρφετό του νέου μας εγωισμού.

Ο Καραμανλής, ο Τσάτσος, ο Παπανούτσος, τα greeklish και η 28η Μαΐου 1979

Με αφορμή την γραφή της ελληνικής γλώσσας, οι Καραμανλής και Τσάτσος απέδειξαν ότι το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» μπορεί να έχει διαφορετικές ερμηνείες

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Ζυγούρα

.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Κ. Καραμανλή που έγιναν σαν σήμερα (28.5.1979), η Ελλάδα, εδώ και 37 χρόνια, έχει αποδεχθεί οριστικά την Ευρωπαϊκή της μοίρα. Κάποιοι θεωρούν την ιστορική ημερομηνία ως πλήρη εκπλήρωση των στόχων της Επανάστασης του 1821. Κάποιοι (λίγοι μάλλον) την θεωρούν αποφράδα ημέρα αρ. 3, μετά την 13η Απριλίου 1204 και την 29η Μαΐου 1453. Γιατί είπε “οριστικά” ο Καραμανλής; Δεν έχει απαντηθεί, ίσως, κυρίως, επειδή αυτό δεν είναι γνωστό.

Το ότι ο ίδιος Καραμανλής ήθελε να εξομοιώσει την ελληνική γραφή με την λατινική είναι ακόμη λιγότερο γνωστό. Έχει επιβεβαιωθεί έμμεσα από τον τότε ΠτΔ Κ. Τσάτσο, και άμεσα από τον Ε. Παπανούτσο που αντέδρασαν (ο πρώτος με παραίτηση!). Ο Καραμανλής ήθελε να καταργήσει την διάκριση των φωνηέντων και μέσω της φωνητικής -ουσιαστικά- γραφής να εφαρμόσει τα greeklish πολύ νωρίτερα από την μερική, ανεπίσημη χρήση τους. Τελικά αρκέστηκε στην εντολή για εφαρμογή του μονοτονικού συστήματος που, όμως, έγινε από τον “πολιτικό του αντίπαλο και αντιευρωπαϊστή” Α. Παπανδρέου. Ο Γ. Ράλλης είπε αργότερα ότι ως υπουργός Παιδείας είχε αρνηθεί να εφαρμόσει το μονοτονικό.

Η υπαρξιακή αμφισβήτηση του ελληνισμού και η ανοιγόμενη άβυσσος

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Σωτήρη Δημόπουλου

.

Στρέφοντας το βλέμμα στο πρόσφατο παρελθόν, σ’ αυτήν την μακρά μεταπολιτευτική περίοδο, η οποία ψυχορραγεί εδώ και έξι-επτά χρόνια, παρατηρούμε δύο βασικές μεταλλάξεις που συνέβησαν στην Ελλάδα. Η μία αφορούσε στον ανθρωπολογικό τύπο του Έλληνα, ο οποίος μεταμορφώθηκε σχεδόν ως τον πυρήνα του. Ο γενικά εργατικός, λιτοδίαιτος άνθρωπος, αντικαταστάθηκε από τον ατομιστή, αμοραλιστή κι άπληστο νεοέλληνα. Ο Έλληνας της μεταπολίτευσης εμφανίζεται περισσότερο μορφωμένος, πολύ πιο πλούσιος, πολυταξιδεμένος, αλλά, ταυτοχρόνως, «κενός περιεχόμενου». Κι αυτό γιατί επιδόθηκε στην πρόσληψη δάνειων στοιχείων εκ δυσμάς, τα οποία ουδέποτε αφομοίωσε, καθώς διαμόρφωσαν μόνον την εξωτερική του εικόνα, επιβάλλοντας τη βασιλεία του «δήθεν». Για να πετύχει τη μεταπήδησή του στην νέα εποχή, ο Έλληνας της μεταπολίτευσης «ξεφορτωνόταν» γοργά την περιττή πραμάτεια της βαριάς παράδοσης, με αντίτιμο το «πινάκιο φακής» μιας τυφλής προοδευτικότητας. Έτσι, έφτασε στην ώρα της κρίσης να χάσκει τον νέο άγριο κόσμο που ανατέλλει, περίτρομος, απαράσκευος και άστεγος, κλαυθμηρίζοντας ως νήπιο για τον παράδεισο που εχάθη δια παντός.
Παράλληλα, με την εσωτερική, ψυχοπνευματική του αλλαγή, και συνδεόμενη στενά με αυτήν, έλαβε χώρα και η μετάλλαξη της σχέσης του Έλληνα της μεταπολίτευσης προς την πατρίδα και το κράτος του.

Το …απαραίτητο χρέος της Ελλάδος

.

Γιώργος Ρωμανός /Περίληψη: Από το 1974 μέχρι σήμερα όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, χωρίς καμία εξαίρεση, δημιούργησαν το καταστροφικό χρέος της Ελλάδος.

Παρουσιάζονται τα αδιάψευστα στοιχεία από τις επίσημες Εισηγητικές Εκθέσεις των Προϋπολογισμών που υπάρχουν στα αρχεία της ελληνικής Βουλής.

Στη νέα «συμφωνία» της 24-25/5/2016, Ελλάδος και Ευρωπαϊκής «Ένωσης», αναγράφεται ρητά στο αγγλικό κείμενο, ότι «ρύθμιση του χρέους της Ελλάδος θα γίνει ΜΟΝΟ αν είναι απαραίτητο (if is it necessary…)». Κι αυτό θα συμβεί ΜΕΤΑ το 2018, οπότε και θα αντιμετωπιστεί ο μακροπρόθεσμος χαρακτήρας του –33 έως 50 χρόνια. Έτσι προκύπτουν κάποια συμπεράσματα:

α: η κυβέρνηση ΔΕΝ πέτυχε τη ρύθμιση του χρέους που υποσχόταν μετά βεβαιότητας και άρα ή έλεγε ενσυνείδητα ψέματα ή είχε (και πάλι) αυταπάτες.

Η νύχτα στην οποία βρισκόμαστε, είναι πιο σκοτεινή απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε

♦ του Κώστα Μ. Σταματόπουλου

Η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη, αλλ’ αξίζει θαρρώ να την επαναλάβομε: ο Γυμνασιάρχης της Χίου, ο θρυλικός Λησμονάκης, κατά τον πάνδημο εορτασμό το 1912 επί τη απελευθερώσει της νήσου, αφού εξέφρασε εκ μέρους όλων ειλικρινή χαρά για την μεγάλη και από γενιές περιπόθητη ημέρα της ένωσης με την Ελλάδα, στρεφόμενος προς τους μαθητές, είπε το αμίμητο: «Και τώρα ό,τι μάθατε, μάθατε, διότι από τώρα υπαγόμεθα στο ελληνικό υπουργείο Παιδείας!»

Το επίπεδο της παιδείας στον αλύτρωτο Ελληνισμό ήταν βέβαια ιδιαίτερα υψηλό, αποτελώντας, μαζί με τα επιτεύγματα στον χώρο της οικονομίας, το κύριο καύχημα των ελληνικών κοινοτήτων απ’ άκρου εις άκρον της επικράτειας του σουλτάνου και όχι μόνον. Πλην όμως, θα πρέπει για λόγους δικαιοσύνης να αναγνωρίσομε ότι και το παρ’ ημίν, στην ελεύθερη δηλαδή Ελλάδα, επίπεδο παιδείας, τόσο προ του 1912-22 (η Αθήνα εστήριζε άλλωστε τα μέγιστα την ελληνική εκπαιδευτική προσπάθεια στην Ανατολή), όσο και μετά, υπήρξε αξιόλογο και από πλευράς στελεχώσεως, εμψύχου δηλαδή υλικού όλων των βαθμίδων, και από πλευράς περιεχομένου της διδακτέας ύλης. Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τα άτομα που χρημάτισαν υπουργοί και ανώτατοι αξιωματούχοι στο υπουργείο Παιδείας. Αδυναμίες και ανεπάρκειες υπήρχαν πολλές, πλην το γενικό επίπεδο ήταν ικανοποιητικό και ορισμένες ανώτατες ελληνικές σχολές αμιλλώντο επιτυχώς με τις ύπατες του Δυτικού Κόσμου.

Παρασιτικός κοινωνικός καταναλωτισμός – ο καθρέφτης της Ελλάδας της μεταπολίτευσης

του Παναγιώτη Κονδύλη (1992)

.

Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί ακριβώς περίπτωση φθίνοντος έθνους, το οποίο εκλαμβάνει τις έμμονες μυθολογικές του ιδέες για τον εαυτό του ως ρεαλιστική αυτεπίγνωση . Δεν είναι διόλου περίεργο ότι η ψυχολογική αυτή κατάσταση συχνότατα παρουσιάζει συμπτώματα παθολογικού αυτισμού γιατί το απαραίτητο υπόβαθρο και πλαίσιο της υγιούς αυτεπίγνωσης είναι η γνώση του ευρύτερου περιβάλλοντος κόσμου, μέσα στον οποίο καλείται να δράσει ένα ατομικό ή συλλογικό υποκείμενο, αποτιμώντας κατά το δυνατόν νηφάλια τις δυνατότητες του και υποκαθιστώντας τη νοσηρά εγωκεντρική αρχή της ηδονής με τη φυσιολογικά εγωκεντρική αρχή της πραγματικότητας. Όπως οι κατώτεροι ζωικοί οργανισμοί, έτσι και οι σημερινοί Έλληνες αντιδρούν με έντονες αντανακλαστικές κινήσεις μονάχα σ’ ό,τι τους ερεθίζει άμεσα και ειδικά· Oι δηλώσεις κάποιου «φιλέλληνα» στη Χαβάη ή κάποιου «μισέλληνα» στη Γροιλανδία (κι ας μη μιλήσουμε καθόλου για τα όσα παρεμφερή μαθαίνει κανείς από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον) ευφραίνουν ή εξάπτουν, αναλόγως, τα πνεύματα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα απασχολούν τα ουσιώδη, αν και συχνά αφανή, μεγέθη της πολιτικής και της οικονομίας.

Επίσης ελάχιστοι φαίνεται να ενδιαφέρονται για τα πολιτικά συμπαρομαρτούντα των διαγραφόμενων οικολογικών στενωπών ή για τις προσεχείς συνέπειες της μετανάστευσης των λαών σε μια χώρα τόσο ευπαθή οικολογικά και τόσο έκθετη γεωγραφικά όσο η Ελλάδα. Όμως η έλλειψη, και μάλιστα η άρνηση, της αυτεπίγνωσης δεν φαίνεται μόνον έμμεσα στη στενότητα της πολιτικής κοσμοεικόνας, από την οποία συνήθως αφορμώνται οι συζητήσεις πάνω στην εθνική πολιτική. Φαίνεται και άμεσα, στον τρόπο διεξαγωγής αυτών των συζητήσεων. Στο επίκεντρό τους βρίσκονται δηλ. περισσότερο ή λιγότερο θεμελιωμένες σκέψεις και γνώμες για το ποιά τροπή θα πάρει αυτή ή εκείνη η συγκεκριμένη εξέλιξη και για το αν αυτή ή εκείνη η ενέργεια ενδείκνυται ή όχι, πράγμα πού συχνότατα οδηγεί στη γνωστή και προσφιλή πολιτικολογία και τραπεζορητορεία.

ΕΚΛΟΓΕΣ: Η καταστροφική πολιτική και η εναλλακτική πρόταση

Σάββας Σαββίδης

Σε προηγούμενό μας κείμενο αναλύσαμε την κατάσταση που επικρατούσε στο ελλαδικό κράτος τους τελευταίους μήνες. Ειδικά προ και μετά δημοψηφίσματος. Τον εμπαιγμό του λαού από τους κυβερνώντες και την εκμετάλλευση των κατακτήσεών του. Οι σημερινές εξελίξεις και η εξαγγελία από την κυβέρνηση Τσίπρα εκλογών είναι η φυσική συνέχεια της συνδικαλιστικής πολιτικής. Γιατί για τέτοιαν πολιτική μιλάμε. Επικοινωνιακή, τακτικιστική και δίχως όραμα. Μία πολιτική που ως σκοπό της έχει τη νομιμοποίησή της και την ηθική ικανοποίηση αυτών που την ασκούν.

Οι επικείμενες εκλογές δεν ξέρουμε κατά πόσον μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Το τρίτο μνημόνιο είναι ήδη συμφωνημένο, η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός είναι και πάλι σε ομηρία και οι εναλλακτικές απουσιάζουν από το πολιτικό σκηνικό. Ένα τρίτο μνημόνιο που προέκυψε από τη συνδικαλιστική πολιτική της κυβέρνησης. Μία πολιτική που προσπαθούσε να δείξει στους δανειστές ότι δεν φοβάται να συγκρουστεί –μιλούσε μέχρι και για έξοδο από την ευρωζώνη– αλλά χωρίς καν να δημιουργεί τις αντικειμενικές συνθήκες σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο, ούτως ώστε η διαπραγματευτική λογική να είναι βάσιμη. Τα αποτελέσματα γνωστά.

Μέσα από όλο αυτό το σκηνικό προκύπτουν ορισμένοι προβληματισμοί. Ο πρώτος έχει να κάνει με την απουσία της αυτοκριτικής από όσους στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ και το εγχείρημά του. Είδαμε όλους αυτούς να κατηγορούν σφόδρα όσους διατηρούσαν επιφυλάξεις για το στρατόπεδο Τσίπρα και την πολιτική του. Αλλά, εν μία νυκτί, οι ίδιοι που κατηγορούσαν μετατράπηκαν σε αντιτσιπρικούς. Αυτό συνέβη διότι ο Τσίπρας έφτυσε τον λαό στα μούτρα, ο οποίος του έδωσε ισχυρή εντολή με το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Έτσι, όπως είπε πρόσφατα και ο Μανώλης Γλέζος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον ενιαίο κόμμα, αλλά διαχωρίστηκε σε τρία μέρη: ο ΣΥΡΙΖΑ Μαξίμου, η ομάδα του Λαφαζάνη και η ΚΟΕ. Τα πράγματα είναι σαφή, καμία εναλλακτική πρόταση δεν μπορεί να προκύψει μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι εκτός από χρεωκοπημένος ιδεολογικά, είναι πλέον χρεωκοπημένος και πολιτικά.

Ο μεταπολιτευτικός ερειπιώνας

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Ανάμεσα στα πολλά που έγραψα την περίοδο που μεσολάβησε από την δημοσιοποίηση μέχρι την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, ήταν και το εξής:

Ο ιστορικός κύκλος της λεγόμενης μεταπολίτευσης, ξεκίνησε με ένα Ναι και ένα Όχι σε ένα Δημοψήφισμα και ολοκληρώνεται με κραυγές και αλαλαγμούς από Ναι-ηδες και Όχι-ηδες σε ένα «δημοψήφισμα» καρικατούρα… Το τωρινό «δημοψήφισμα» είναι ένας κόλαφος, μια παρωδία και ένας τραγέλαφος. Φανερώνει την κατάντια, τα διανοητικά ερείπια και τον εκφυλισμό που αφήνουν πίσω τους τα μεταπολιτευτικά κόμματα και η κληρονομιά τους. Η μεταπτωχευμένη Ελλάδα.

Το πρόβλημα είναι τα πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά ερείπια που αφήνει πίσω της η μεταπολίτευση. Ζούμε το ανώτατο και έσχατο στάδιο του μεταπολιτευτισμού, ο οποίος, έχοντας εξαντλήσει πλέον όλες του τις δυνάμεις και εφεδρείες οδηγεί την μεταπτωχευμένη Ελλάδα στο βάραθρο, προκειμένου να παρατείνει για λίγους ακόμα μήνες την νεκροζώντανη και μεταλλαγμένη ύπαρξη του. Η Ελλάδα χρειάζεται -ήδη από το 2010- έναν τρόπο όχι σύνθεσης, ανακύκλωσης και ξεπλύματος αλλά υπέρβασης και κάθαρσης της κόπρου της μεταπολίτευσης. Το υψηλό επίπεδο απονομιμοποίησης των κομμάτων και των εκφραστών τους ωθεί στην προσπάθεια εφεύρεσης νέων τρόπων πολιτικής επανανομιμοποίησης και ηθικής επανακεφαλαιοποίησης τους, που αποσκοπούν στην απόκρυψη των ευθυνών, των ενοχών και της συντριβής τους. Η δίκη τους συντριβή γίνεται συντριβή της χώρας.

Στοιχειώδη κοινωνιολογικά δεδομένα -και ορισμένες σκέψεις- για τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος (Όχι ή Ναι μεν αλλά).

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Αντί Εισαγωγής

Ο ψυχρός μετανεωτερικός €uroλαϊκισμός συγχέει το ομοσπονδιακό με το διακυβερνητικό πλαίσιο ή πιο σωστά τα χρησιμοποιεί a la carte και κατά περίπτωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το περίφημο επιχείρημα που τοποθετεί την Ελλάδα από την μια μεριά και τα υπόλοιπα 18 κράτη από την άλλη, επιχείρημα το οποίο θυμίζει την εξής διαδικασία: «μέσα από την αιρεσιμότητα και από τις αξίες της Ε.Ε, επιδίωκε να εξευρωπαϊσει τις μεσογειακές χώρες, αλλά να δημιουργήσει στην ουσία μια νέα αυτοκρατορία, με την έννοια της ασύμμετρης σχέσης με τους γείτονες της, όπου θα επιβάλλει τις δικές της αξίες φαινομενικά, αλλά στην ουσία τη δική της πολιτική». Έχει ενδιαφέρον πως αυτή η ασύμμετρη σχέση δεν υπάρχει πλέον ανάμεσα στην Ε.Ε και τις γειτονικές της χώρες στο εξωτερικό (Ε.Ε από την μια, με Τυνησία, Αίγυπτο ή Τουρκία από την άλλη), αλλά έχει εισχωρήσει και στο εσωτερικό της Ένωσης (18 κράτη-μέλη ή δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις της €uroζώνης από τη μια, με την Ελλάδα ή την κυβέρνηση της Ελλάδας από την άλλη. Αυτός είναι ο ορισμός της ασύμμετρης -αυτοκρατορικής- σχέσης).

Κομμουνιστική Ουτοπία και κομμουνιστική… συντροφικότητα!

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Όπως είναι γνωστό, το «σύντροφος» είναι μία λέξη την οποία χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι κομμουνιστές για να υποδηλώσουν την αλληλοεκτίμηση, τα φιλικά αισθήματα, τον πολύ στενό σύνδεσμο ανάμεσα σ’ ανθρώπους κοινών αγώνων για την επίτευξη υψηλών ιδανικών. Για μας τους παλαιούς απλούς κομμουνιστές, σήμαινε σε τελευταία ανάλυση ότι: «Θα πεθάνω εγώ ή θα σκοτωθώ εγώ, για να ζήσεις εσύ» ή «θα μοιράσουμε το ψωμί μας».

Στο απώτερο παρελθόν, και ιδιαίτερα στην κατοχή, την Εθνική Αντίσταση και των «πέτρινων χρόνων» του εμφυλίου, υπήρξαν τέτοιες συντροφικές αναλαμπές ανάμεσα στους συντρόφους.

Ήταν το απόγειο του κομμουνιστικού μεγαλείου, το οποίο έδινε στον κομμουνιστή διαστάσεις υπερφυσικές και δεν αναφέρουμε στις χιλιάδες που προτίμησαν να στηθούν στο εκτελεστικό παρά ν’ αποκηρύξουν το ΚΚΕ. (Ανάμεσά τους και ο Λαρισαίος δημοσιογράφος Γιάννης Παπαγαρυφάλλου). Όμως, παράλληλα μ’ αυτό το ανθρώπινο και το συντροφικό μεγαλείο, και ιδιαίτερα στα ανώτερα και ανώτατα κομματικά κλιμάκια, λειτουργούσε και η άβυσσος της ανθρώπινης ψυχής, η οποία για πολλούς και διαφόρους λόγους (ιδεολογίας, ατομικού συμφέροντος, καριέρας κ.λπ.) έφερνε στην επιφάνεια τα πιο ποταπά αισθήματα και ένστικτα που φωλιάζουν στις ψυχές μας, στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Γιατί τα γράφω αυτά; Τα γράφω απ’ αφορμή τα όσα σχετικά ξαναδιάβασα από το ντοκουμενταρισμένο έργο ενός παθιασμένου κομμουνιστή που πολέμησε – όχι από τα καφέ του Κολωνακίου – από τα είκοσί του χρόνια, στα Δεκεμβριανά, την Αντίσταση και το ΔΣΕ, καταλήγοντας στην εμιγκράτσια των πολιτικών προσφύγων στη Σοβιετική Ένωση.

Επιστολή κόλαφος απόστρατου κατά αποστράτων – «Εν ενεργεία είχατε ύφος καρδινάλιου»

αναδημοσίευση από το OLA PANO
επιστολή του Γιώργου Αθανασίου, Λοχαγού ε.α.

.

Είναι μία επιστολή κόλαφος για όλους όσους τόσα χρόνια αδιαφόρησαν ή και ήταν συνεργοί σ΄ όσα στραβά κι ανάποδα γίνονταν και τώρα εμφανίζονται ως “επαναστάτες”.

Η επιστολή:

ΠΑΥΣΙΣ…!

Εδώ και πολύ καιρό διαβάζω σκέψεις, επιστολές, προβληματισμούς και απορίες εκατοντάδων συναδέλφων εν αποστρατεία σε διάφορα blogs, ιστοσελίδες αμυντικών θεμάτων, ιστοσελίδες ΑΚΙΣ, ΑΝΕΑΔ, ΕΑΑΣ, ΣΥΣΜΕΔ κ.ά., μιας και ανήκω στο χώρο των αποστράτων, ένα φρέσκο και νέο μέλος εν συγκρίσει με άλλους πολύ «αρχαιότερους» αποστράτους, τόσο σε χρόνια όσο και βαθμό (ε.α.). Αρχικά ως απλός αναγνώστης, αργότερα ενεργός και μετέπειτα τακτικότατος.

Έλλογες αναζητήσεις, ειλικρινή ερωτήματα, καυστικές και δίκαιες παρατηρήσεις ή προτάσεις… Όλα μα όλα φαντάζουν αληθοφανή και προπαντός, δίκαια! Αναντίρρητα, η επίθεση της Πολιτείας εναντίον των αποστράτων και των εν ενεργεία στρατιωτικών είναι ιστορικό ανοσιούργημα τεραστίων διαστάσεων.

Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα κυριολεκτικά εκρήγνυμαι συνειδησιακά και αποφάσισα μετά από μεγάλο προβληματισμό να αποστείλω την παρούσα επιστολή, άπαξ, εξ ου και η τοποθέτηση ημερομηνίας στην κεφαλίδα (σ.Π/Β: ΙΟΥΝ 2013)! Προβληματισμό γιατί βάλω εναντίον των «δικών» μου!

Η «αλλαγή» που δρομολογεί την «απαλλαγή».

«Κάποτε κυνηγούσα δράκους
τώρα βρίσκονται μέσα μου και με προκαλούν«.
(από το τραγούδι «Time Flies» των Vaya Con Dios)

.

Κοινοτυπία: Χωρίς Δικαιοσύνη δεν υπάρχει Δημοκρατία.

Δεδομένο: Το έγκλημα της παραβιάσεως του Ελληνικού Συντάγματος το 2010 παραμένει ατιμώρητο και, εξ όσων διαφαίνονται, θα συνεχίσει να παραμένει ατιμώρητο και στην επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο.

Όσο η παραβίαση του Συντάγματος παραμένει ατιμώρητη, πέραν από τις νομικές επιπλοκές  και την καταστροφή των επιχειρημάτων της Ελλάδος κατά της νομιμότητος δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, ο διχασμός και η πολιτική αποβλάκωση των Ελλήνων θα συνεχίζεται, ως παρα – προϊόν του πολιτικού τους εξευτελισμού και του υποβιβασμού των κορυφαίων Εθνικών ζητημάτων που παραμερίζονται συνεχώς, χάριν των οικονομικών ζητημάτων. Είναι αυτονόητο, αλλά όχι για όλους: Όσοι συγκαλύπτουν δια πράξεων ή παραλείψεων τους εγκληματίες κατά του Συντάγματος, εγκληματούν κατά του Συντάγματος.

Τέσσερις + μία επισημάνσεις που αφορούν στις επερχόμενες εκλογές:

Το Πολυτεχνείο… και ο μύθος του

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Αν ήξερα ότι οι «δημοκράτες» και οι κάθε λογής και μορφής σοσιαλιστές και κομμουνιστές θα μας έφταναν εδώ που μας έφτασαν θα έσπευδα να στηρίξω την 21 Απριλίου και δεν θα έπαιρνα το δρόμο της εξορίας.

Ένας μύθος, έλεγε στα 1940 ο διανοητής Δ. Γληνός, είναι απαραίτητος για να ζει ο άνθρωπος τη ζωή του (βλ. την εισαγωγή του στον «Σοφιστή» του Πλάτωνος εκδ. «Ζαχαρόπουλος», Αθήνα 1940, σελ. 227).

Πιο ρεαλιστής και πιο… ανθρώπινος ο Φλωρεντίνος πολιτικός φιλόσοφος Ν. Μακιαβέλλι θα διδάξει τούτο το αληθινό που εφαρμόζει ετούτα τα χρόνια της πολιτικής χολέρας η συντριπτική πλειοψηφία του σάπιου λαού: «Αν θέλεις πάντα η τύχη να σου πηγαίνει δεξιά, πρέπει να πορεύεσαι ανάλογα με τον καιρό» (βλ. «Έργα Ν. Μαchiavelli», εκδ. «Κάλβος», Αθήνα 1984, σελ. 471)

Tυχοδιώκτες όλης της Ελλάδος ενωθείτε, για να επιβεβαιωθεί ο σαρκαστικός ποιητής Λασκαράτος που έλεγε: «Οι παλιάνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους όπως οι σάπιες σταφίδες».

Από τέτοιους, άμμος η Ελλάς της εκφυλισμένης… δημοκρατίας, η οποία κατάντησε συνώνυμη με την αρπαχτή και την κοπριτοκρατία.

Όμως, υπάρχει και το όμως, το οποίο αποτελεί τη ζωογόνο αύρα της ζωής και της ιστορίας δηλαδή υπάρχει και εκείνη η μειοψηφία των ανθρώπων, χωρίς την οποία «οι κοινωνίες θα ζούσαν στην εποχή των σπηλαίων», όπως γράφει ο Αυστριακός κοινωνικός φιλόσοφος Ε. Φρομ (βλ. «Υγιής Κοινωνία», εκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα 1973, σελ. 419).