Ο Γέρων Αναστάσιος Κουδουμιανός για την μεταπατερική «θεολογία».

«Γλυκά λογάκια,
που χαϊδεύουν τ’ αυτάκια
και εύκολα πραγματάκια,
που βολεύουν τα παθάκια
και καταντούν μαξιλαράκια,
για να κοιμάται η συνείδηση.»

Από πρόσφατη ομιλία του Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτου.

Η μεταπατερική Θεολογία πιστή θεραπαινίδα του Οικουμενιστικού Συγκρητισμού

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 16η Νοεμβρίου 2017

Προφανώς το σύγχρονο κακόδοξο θεολογικό ρεύμα, της λεγόμενης «Μεταπατερικής Θεολογίας», προξένησε ανυπολόγιστη ζημία στο εκκλησιαστικό σώμα και τώρα άρχισαν να φαίνονται οι πικροί καρποί του και οι ολέθριες επιπτώσεις του. Γύρω από το νεοφανές αυτό θεολογικό ρεύμα έχει ασχοληθεί η Ιερά Μητρόπολή μας πριν από πεντέμισι περίπου χρόνια με την διοργάνωση Θεολογικής Ημερίδας, τον Φεβρουάριο του 2012 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, με θέμα: «Πατερική Θεολογία και μεταπατερική αίρεση», στην οποία ειδικοί ερευνητές και καταξιωμένοι ομιλητές ανέπτυξαν και ανέδειξαν το μέγεθος της πνευματικής αυτής κακοήθειας, που άρχισε να αναπτύσσεται στο σώμα της ελλαδικής Εκκλησίας εδώ και μερικές δεκαετίες. Μετά το γνωστό Συνέδριο της «Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών» του Βόλου, το ζήτημα επεκτάθηκε και στις Θεολογικές Σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης, σε άλλες Θεολογικές Ακαδημίες της πατρίδος μας, σε καθηγητές Θεολογικών Σχολών, σε σωματεία και συλλόγους, και αλλού.

Όπως επεσήμαναν στις εισηγήσεις τους οι κορυφαίοι ομιλητές της εν λόγω Ημερίδας, πρόκειται για μια «θεολογία» μεταλλαγμένη, κατασκευασμένη και προσαρμοσμένη στα θεολογικά σπουδαστήρια των Θεολογικών Σχολών και των κλειστών Συνεδρίων. Μια «θεολογία» που λειτουργεί διαβρωτικά στην Πατερική και Κανονική μας Παράδοση. Μια «θεολογία» που ουσιαστικά ανατρέπει και κατεδαφίζει το κύρος και την αυθεντία των αγίων Πατέρων μας. Μια «θεολογία» επιδοτούμενη και χρηματοδοτούμενη από οικουμενιστικά κέντρα και ετερόδοξα ιδρύματα και πανεπιστήμια. Όπως πολύ εύστοχα διεκήρυξε στην ως άνω Ημερίδα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. κ. Σεραφείμ: «Οι συγκεκριμένοι κύκλοι που ευαγγελίζονται την υπέρβαση της Πατερικής Θεολογίας, ή την επαναδιατύπωσή της για χάρη δήθεν της συμπόρευσης με τον σύγχρονο κόσμο, αντιστρατεύονται την μετοχή, με εξαιρετικά επιτηδευμένο και απολύτως κενό περιεχομένου τρόπο, στην διαχρονική ενότητα της εκκλησιαστικής εμπειρίας. Η πατερική διδασκαλία και η Ορθόδοξη μελέτη και εφαρμογή στην πράξη της πείρας των αγίων Πατέρων κηρύσσονται εν διωγμώ, γιατί εκκολάπτεται μια ‘μεταπατερική αίρεσις’, που καθυβρίζει το πανάγιον Πνεύμα, το θεώσαν τους αγίους Πατέρας, ως μη γνωρίζον τα μέλλοντα και ιδία ότι ο αιώνιος λόγος του δείται συναφειακής επικαιροποιήσεως από ανθρώπους καταστίκτους από γαιώδη πάθη». Ο καθηγητής της Δογματικής κ. Δημ. Τσελλεγγίδης συμπληρώνει: «Οι μεταπατερικοί θεολόγοι εμφανίζονται πρακτικώς να αγνοούν πλήρως, τι είναι η αγιότητα καθ’ εαυτήν και κατ’ επέκταση τι είναι καθ’ εαυτήν η αγιοπνευματική ζωή των αγίων, η οποία αποτελεί κατά την εμπειρία της Εκκλησίας τη θεμελιώδη προϋπόθεση του ορθοδόξως και απλανώς θεολογείν… Αλλά όταν αγνοείται και παραμερίζεται η αγιότητα, ή έστω η Ορθόδοξη θεολογική μεθοδολογία του «επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν», είναι αναπόφευκτη η υιοθέτηση του ελεύθερου θεολογικού στοχασμού και της θεολογικής πιθανολογίας. Τούτο όμως οδηγεί ουσιαστικά σε μια νεοβαρλααμική θεολογία που είναι ανθρωποκεντρική και ως κριτήριό της έχει την αυτονομημένη λογική».

Το Πυθαγόρειο Θεώρημα του κυρίου Αθανασίου Κοτταδάκη ..

Αναρωτήθηκε ο θεολόγος κύριος Κοτταδάκης, σε άρθρο του στο ιστολόγιο Αναστάσιος με τίτλο: «Εξηρεύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν – Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ».

«Πριν πολλά χρόνια έκανα σε ευλαβή φίλο Αρχιμανδρίτη -σήμερα είναι Επίσκοπος- την εξής ερώτηση: «Οι Ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί που διδάσκονται ότι στη Θ. Λειτουργία γίνεται μεταβολή-γι αυτούς «μετουσίωση»-του Άρτου και του Οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού, όταν μεταλαμβάνουν την «Όστια», κοινωνούν, όπως εμείς οι Ορθόδοξοι, Σώμα και Αίμα Χριστού»; «Όχι», μου απάντησε μονολεκτικά και ρητά !
Έμεινα άφωνος από τη βεβαιότητα με την οποία αποφάνθηκε ότι, ο Χριστός της χωρίς όρια Αγάπης στερεί το Σώμα και το Αίμα του, το Δώρο της σωτηρίας από ένα δισεκατομμύριο διακόσια εκατομμύρια-1.200.000.000-Ρωμαιοκαθολικούς πιστούς. Κατά προέκταση, ότι το προσφέρει μόνο στους διακόσια εκατομμύρια-200.000,000-Ορθόδοξους, γιατί φυσικά θεώρησα περιττό να τον ρωτήσω για τους οκτακόσια εκατομμύρια-800.000.000-Προτεστάντες πιστούς.
Και αυτά τότε που ήταν ακόμα σε εμβρυακή κατάσταση ο σημερινός κορυβαντικός «κυμβαλισμός», που εκτός από μας τους Ορθόδοξους θεωρεί όλους τους άλλους αιρετικούς !»

Ο κύριος Κοτταδάκης μας λέει: Έχω ένα τεράστιο βαρέλι με κρασί το οποίο εξυπηρετεί 200 εκατομμύρια ανθρώπους. Τι μπορώ να κάνω για να ποτίσω και τους υπόλοιπους 2 δις; (παπικοί + προτεστάντες) Ας το αραιώσω με την ανάλογη ποσότητα νερού για να πιούν όλοι. Αν δε αναλογιστούμε ότι ο συνολικός πληθυσμός της γης το 2013 υπολογίστηκε γύρω στα 7 δισεκατομμύρια 125 εκατομμύρια ανθρώπους, τότε σημαίνει ότι 4 δισεκατομμύρια 925 εκατομμύρια άνθρωποι μένουν χωρίς το κρασί του κ. Κοτταδάκη. Ο κ. Κοτταδάκης τότε, επειδή «ο Χριστός της χωρίς όρια Αγάπης» δεν είναι δυνατόν να «στερεί το Σώμα και το Αίμα του, το Δώρο της σωτηρίας» από τόσες ψυχές, καλά θα κάνει να αδειάσει όλο το βαρέλι μέσα στη θάλασσα και να πει σε όλους: «πιείτε το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού για να σωθείτε».

Ἀπὸ τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση στὴν «μεταπατερικὴ» ἀσυνέχεια

Toῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Περιοδικὸ «ΕΡΩ», Τεῦχος Ἰανουάριος – Μάρτιος 2016

Παράδοση στήν γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας σημαίνει τήν ἀδιάκοπη συνέχεια τοῦ ὀρθοδόξου τρόπου ὑπάρξεως, πού κλείνει μέσα του τήν ἀληθινή πίστη, ὡς φρόνημα καί στάση ζωῆς σέ ὃλες τίς πτυχές της.

1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἃλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς «ἃπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.
Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 15ο ὥς τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα παρέμεινε…
ἀμετακίνητη στή στάση της ἀπέναντι στόν δυτικό χριστιανισμό, τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό (Λουθηρανισμό, Καλβινισμό, κ.λπ.) καί τόν Ἀγγλικανισμό, πού χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς αἱρετικές ἐκπτώσεις ἀπό τή Μία Ἐκκλησία.

Στά ὀρθόδοξα δογματικοσυμβολικά κείμενα *1 αὐτῆς τῆς περιόδου ἐκφράζεται θετικά ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική πίστη καί ἀποκρούονται οἱ πλάνες τῶν δυτικοχριστιανικῶν ὁμάδων, πού ἔχουν στερηθεῖ τόν χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας, σέ μία ἀδιατάραχτη συνέχεια καί συμφωνία μέ τήν βυζαντινή ἀντιρρητική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Παρέμεινε ἔτσι ἀκμαία ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, κατά τήν ὁποία «ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἀνατολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία οὐ μόνον αἱρετικόν οὐ προσίεται δόγμα, ἀλλά καί τάς ὑποψίας αὐτάς ἀποκρούεται» *2.