Η μάχη των Λεύκτρων, 371 π.Χ

Εικόνα από:www.hellinon.net

Εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής στάσης των Θηβαίων εντός της Βοιωτίας, η Σπάρτη και η Αθήνα αποφάσισαν να επιτεθούν στη Θήβα και έστειλαν σπαρτιατικές δυνάμεις υπό τον Κλεόμβροτο στη Βοιωτία, όπου ένας αριθμητικά υποδεέστερος θηβαϊκός στρατός κατήγαγε θριαμβευτική νίκη στη νότια Βοιωτία κοντά στα Λεύκτρα, σε μια μάχη που έγινε μία από τις διασημότερες στρατιωτικές εμπλοκές του τέταρτου αιώνα (Πλούταρχος, Πελοπίδας 19-23).

Οι λεπτομέρειες γύρω από τους σχηματισμούς μάχης είναι αμφιλεγόμενες. Οι σύγχρονοι μελετητές συχνά αποδίδουν τα εύσημα στον Επαμεινώνδα για τις καινοτόμες τακτικές του στα Λεύκτρα, π.χ. για τη χρήση φάλαγγας με βάθος πολλών σειρών, το λοξό μέτωπο επίθεσης και τη συνδυασμένη χρήση του ιππικού. Ο Hanson αμφισβητεί τις καινοτομίες αυτές αναλύοντας την πρότερη εξέλιξη αυτών των τακτικών μάχης κατά τον αιώνα πριν την εμφάνιση του Επαμεινώνδα (Hanson 1988).

Παρ’ όλα αυτά, η κλασική, παραδεδομένη περιγραφή της μάχη και των σχηματισμών που χρησιμοποιήθηκαν έχει ως εξής: ο Επαμεινώνδας παρέταξε τη φάλαγγά του με βάθος πενήντα γραμμών στην αριστερή πτέρυγα ακριβώς απέναντι από τον Κλεόμβροτο και τους Σπαρτιάτες μαχητές του, που βρίσκονταν στη δεξιά πτέρυγα της αντίπαλης πλευράς. Έτσι έφερε αντιμέτωπα τα ισχυρότερα στρατεύματα των δύο πλευρών. Ο Ιερός Λόχος υπό τον Πελοπίδα πιθανότατα βρισκόταν ως μονάδα «επικεφαλής της πτέρυγας του Επαμεινώνδα» (Beck 2008). Οι υπόλοιποι Βοιωτοί ήταν αντιμέτωποι με τους συμμάχους της Σπάρτης.

Μάχη του Ευρυμέδοντος, 470/469 ή 462 π.Χ.

Ο Ευρυμέδοντας Ποταμός, κοντά στον Άσπενδο
Φωτογραφία από:el.wikipedia.org/

Εισαγωγή

Η μάχη του Ευρυμέδοντα, η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο του πολέμου της Αθήνας και των συμμάχων της εναντίον των Περσών προκειμένου να υπερασπιστούν τις κτήσεις τους στο Αιγαίο, κατέληξε σε συντριπτική ήττα των Περσών ανάλογη με αυτή στις Πλαταιές. Έλαβε χώρα στην ακτή της Παμφυλίας, στην εκβολή του ομώνυμου ποταμού μεταξύ του 470/469 και του 462 π.Χ.¹

Λίγο αργότερα ένα επίγραμμα που μας διασώζει η Παλατινή Ανθολογία² χαράχτηκε στο μνημείο των πεσόντων της μάχης που ανεγέρθηκε στο Δημόσιο Σήμα στον Κεραμεικό, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας.³

2. Περιγραφή των γεγονότων

Η πρώτη μαρτυρία για τη μάχη προέρχεται από το Θουκυδίδη, ο οποίος γράφει λίγες μόνο δεκαετίες μετά τα γεγονότα. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι την ίδια ημέρα έλαβε χώρα στον Ευρυμέδοντα ποταμό πεζομαχία και ναυμαχία μεταξύ των Περσών, των Αθηναίων και των συμμάχων τους. Οι Έλληνες κατόρθωσαν να καταστρέψουν 200 φοινικικές τριήρεις και να αιχμαλωτίσουν πολλές ακόμη.

Και οι δύο μάχες περιγράφονται λεπτομερώς από το Διόδωρο το Σικελιώτη, που γράφει στα τέλη του 1ου αι. π.Χ., ο οποίος μάλλον χρησιμοποιεί την περιγραφή του Εφόρου, ιστορικού του 4ου αι. π.Χ. από την Αθήνα. Μια δεύτερη εκδοχή των γεγονότων γράφτηκε από τον Πλούταρχο το 2ο αι. μ.Χ., ο οποίος επίσης επικαλείται μαρτυρίες του 4ου αι. π.Χ., όπως αυτές του Εφόρου, του Αθηναίου Φανοδήμου και του Ολύνθιου Καλλισθένη.

Η Ναυμαχία της Αβύδου 411 π.Χ.

Φωτογραφία από:www.compendium.ro

1. Τα γεγονότα σύμφωνα με τις πηγές

Η ναυμαχία της Αβύδου ήταν μια από τις πρώτες σημαντικές συγκρούσεις του πολέμου της Ιωνίας (412-405 π.Χ.). Διεξήχθη το Νοέμβριο του 411 π.Χ. και έλαβαν μέρος ο συνασπισμός του πελοποννησιακού στόλου υπό το Μίνδαρο με το περσικό πεζικό και ιππικό του Φαρνάβαζου Β΄ (440-373 π.Χ.) από τη μία και ο αθηναϊκός στόλος υπό τους στρατηγούς Θρασύβουλο και Θράσυλλο από την άλλη.

Οι δύο αρχαίοι συγγραφείς που αφηγούνται τα γεγονότα πριν και κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας, ο Ξενοφών και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, παρουσιάζουν αντικρουόμενες εκδοχές, προκαλώντας συχνά σύγχυση.¹ Η παλαιότερη ιστοριογραφία απέρριπτε την εκδοχή του Διοδώρου. Αυτή η τάση τείνει να μεταβληθεί τελευταία, καθώς θεωρείται μεν πειστικότερη η ανασύσταση των γεγονότων που ακολουθεί σε γενικές γραμμές τον Ξενοφώντα, συμπληρώνονται όμως πολλές λεπτομέρειες από τις εκτενέστερες περιγραφές του Διοδώρου.²

Το σημείο όπου συμφωνούν και οι δύο πηγές είναι ότι αφορμή για τη σύγκρουση υπήρξε η προσπάθεια του Ρόδιου στρατηγού Δωριέως, συμμάχου των Πελοποννησίων που διοικούσε μοίρα 14 ή 13 πλοίων, να ενωθεί με το στόλο του Μινδάρου, που ναυλοχούσε στην περιοχή του Ελλησπόντου. Και οι δύο πλευρές, Αθηναίοι και Πελοποννήσιοι, επιδίωκαν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συγκέντρωση πλοίων στην περιοχή του Ελλησπόντου, προσδοκώντας μια αποφασιστική αναμέτρηση.

Οι κινήσεις του Δωριέως έγιναν αντιληπτές από τους Αθηναίους, οι οποίοι έσπευσαν να τον εμποδίσουν με 20 πλοία, σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, ή με ολόκληρο το στόλο τους (74 πλοία), σύμφωνα με το Διόδωρο. Ο Δωριεύς για να προστατεύσει τις δυνάμεις του κατέφυγε κοντά στο Ροίτειον, κατά τον Ξενοφώντα, ή στη Δάρδανο, σύμφωνα με το Διόδωρο, όπου και αποβίβασε τους στρατιώτες του, που μαζί με τη φρουρά της πόλης τοποθετήθηκαν σε στρατηγικά σημεία της ακτής.