Ο Πατριωτισμός και η αριστερή ιντελιγκέντσια.

 
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Στις φθαρμένες αξίες του παρακμάζοντος Ελληνισμού είναι και ο πατριωτισμός. Αυτός δοκιμάζεται στο λεγόμενο Σκοπιανό, στο ζήτημα του ονόματος, της ταυτότητας και της γλώσσας των γειτόνων. Στη συνέχεια των κατά τη δεκαετία του 1980 νεοφανών όρων της μαρξίζουσας ιδεολογίας και της προκυψάσης από αυτήν ξύλινης γλώσσας, πρόσφατα ο πατριωτισμός απέκτησε ορισμό, ανάμεικτο με τη μηδενιστική και τη μαρξιστική ιδεολογία. Τον εξέφρασαν οι «αριστεροί, δημοκράτες και προοδευτικοί πολίτες», όπως με κομπορρημοσύνη προσδιορίσθηκαν, αυτοί που υπέγραψαν την υποστήριξή τους στη συμφωνία των Πρεσπών.

Θυμίζω τα λόγια τους: «Στηρίζουμε τη Συμφωνία των Πρεσπών γιατί πιστεύουμε ότι είναι πατριωτικό, διεθνιστικό και δημοκρατικό μας καθήκον». Το «πατριωτικό καθήκον» όσων υπογράφουν τη δήλωση υποστήριξης της Συμφωνίας του κ. Τσίπρα συνδέεται λοιπόν «με το Διεθνιστικό και Δημοκρατικό καθήκον» τους.

ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ Ο «ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΣΑΡΚΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΩΝΙΑΣ.

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8η Φεβρουαρίου 2018

Υπάρχει μια ενθαρρυντική προοπτική για τον πολύπαθο λαό μας, ο οποίος τον τελευταίο καιρό συνειδητοποίησε επιτέλους, ότι πρέπει να σταματήσει να «τρώει» αδιαμαρτύρητα «σφαλιάρες» από το «σύστημα» και τους κυβερνώντες του. Τα τελευταία οκτώ χρόνια έσκυψε δουλικά το κεφάλι του και αφέθηκε στη «μοίρα» του. Το «σύστημα» τον έπεισε ότι με την εθελοδουλία του θα «ανακτούσε» τη χαμένη του «ευημερία». Διαδοχικές μειοψηφικές κυβερνήσεις με πλαστές πλειοψηφίες του επέβαλαν τις πλέον εξουθενωτικές λιτότητες και τις πλέον εξευτελιστικές ταπεινώσεις απέναντι στους δανειστές του. Είναι πρωτοφανές το γεγονός ότι σε περίοδο ειρήνης συρρικνώθηκε το ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) περισσότερο από 25%!

ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΤΩΝ» ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΞΙΣΤΩΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΤΩΝ»

Ο Χριστός επιπλήττει τον πάπα: «Το βασίλειό μου δεν είναι σε αυτόν τον κόσμο!» (Σχέδιο της εποχής). http://users.uoa.gr

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 5η Φεβρουαρίου 2018

Δεν θα πάψουμε να τονίζουμε πως η ρίζα της κακοδαιμονίας του κόσμου τους τελευταίους δέκα αιώνες είναι η χριστιανοκαπηλεία από τους δυνάστες του δυτικού κόσμου. Είναι γνωστό ότι τα βαρβαρικά βορειοευρωπαϊκά φύλα, (Γότθοι, Βησιγότθοι Οστρογότθοι, Βάνδαλοι, Φράγκοι, κ.λ.π), τα οποία κατέκλυσαν την ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τον 5ο μ. Χ. αιώνα, ουδέποτε μπόρεσαν να κατανοήσουν και να υιοθετήσουν την χριστιανική Ορθοδοξία, διότι δεν γνώριζαν την ελληνική γλώσσα και δεν είχαν το ανάλογο πολιτισμικό υπόβαθρο και τις πνευματικές προϋποθέσεις, για να εκτιμήσουν τις υψηλές αλήθειες της χριστιανικής πίστεως. Οι φιλότιμες προσπάθειες των Ορθοδόξων ιεραποστόλων, (άγιοι Βονιφάτιος, Κύριλλος και Μεθόδιος, κ.α.), να μεταφέρουν το θησαυρό της Ορθοδοξίας στην καρδιά της Ευρώπης, συνάντησαν την σφοδρή αντίσταση των Φράγκων και είχαν ελάχιστη επιτυχία. Ως βάρβαροι, άξεστοι και απολίτιστοι, κατανόησαν τον Χριστιανισμό ως μια θρησκεία, η οποία θα τους βοηθούσε στα κατακτητικά τους σχέδια. Η επέλασή τους στην κεντρική και νότια Ευρώπη, έσπειρε τον όλεθρο. Κατέστρεψαν τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό και μαζί την χριστιανική Ορθοδοξία και έφεραν τον μεσαίωνα. Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ή υποδουλώθηκαν σ’ αυτούς και αποτέλεσαν μέχρι τους τελευταίους αιώνες, την τάξη των δουλοπαροίκων. Πάμπολλοι ορθόδοξοι λαοί και πολυάριθμες ορθόδοξες κοινότητες της ευρωπαϊκής ηπείρου εξαφανίστηκαν, όταν αρνήθηκαν να τους επιβληθεί ο δικός τους αιρετικός φράγκικος χριστιανισμός. Οι κατακτητές έγιναν φεουδάρχες ηγεμόνες και το χειρότερο: κατέλαβαν και τα επισκοπικά αξιώματα. Αυτό είχε σαν αναπόφευκτη συνέπεια την κατάπτωση του κλήρου στη Δύση, η οποία ήταν αποτέλεσμα αυτού του σφετερισμού και της ιερατικής εξουσίας από τους κατακτητές.

Από τον 8ο αιώνα η δυτική Ορθοδοξία σταδιακά θα υποταχθεί στους αιρετικούς Φράγκους, οι οποίοι τελικά από το 1012 μ. Χ. και εντεύθεν θα καταλάβουν και αυτόν τον θρόνο του Πατριαρχείου της Ρώμης και θα επιβάλλουν τις αιρετικές τους κακοδοξίες. Στο εξής ο Φράγκος Πάπας θα προβάλλεται ως ο «αντιπρόσωπος του Θεού στη γη», από τον οποίο «πηγάζουν όλες οι εξουσίες του κόσμου», αλλά και ως ο υπερεπίσκοπος της Εκκλησίας, αφού θα εισάγει ως δόγμα το δαιμονικό «πρωτείο», χαλκεύοντας προς τον σκοπόν αυτόν ψευδεπίγραφα κείμενα, (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοκλημέντια, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, Ψευδοπιπίνειος Δωρεά, κ.λ.π). Στην ουσία όμως θα είναι ο Φράγκος υπερηγεμόνας, ο οποίος υπήγαγε στην απόλυτη εξουσία του ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη, πολιτικά και θρησκευτικά.

Το «βάσανο της μαρξιστικής σκλαβιάς» κατά τον άγιο Παΐσιο, είναι και πάλι η αιτία του πολέμου κατά της Εκκλησίας

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Δυστυχώς δεν είναι λίγοι αυτοί που υποτιμούν το αντιεκκλησιαστικό φρόνημα όσων ενστερνίζονται την αντίθεη μαρξιστική πλάνη. Η παλαιότερη παραδοχή του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα, ότι γενικά οι Αριστεροί δεν είναι θρησκευόμενοι (εννοώντας τη Μαρξιστική Αριστερά και όχι τους δημοκράτες σοσιαλιστές). Και ο ίδιος εξάλλου ανέφερε ότι δεν είναι θρησκευόμενος. Ο άθεος μαρξισμός δυστυχώς είναι η πηγή που θα δηλητηριάζει την ανθρωπότητα με την άθεη ιδεολογία και ως εκ τούτου με το αντιεκκλησιαστικό φρόνημα, φανερό ή κεκρυμμένο.

Δικαίως ο Mητροπολίτης Μεσογαίας Nικόλαος ανέφερε πρόσφατα ότι «Βεβαίως, πρέπει να λάβουμε υπόψη και τις μαρξιστικές-αθεϊστικές προκαταλήψεις της σημερινής ‘’αριστερής’’ Κυβερνήσεως, η οποία δηλώνει ότι δεν χρειάζεται καθόλου η Εκκλησία» (romfea.gr).

Ποιος αμφιβάλλει, ότι η άθεη ή καλύτερα αντίθεη μαρξιστική πλάνη, είναι η δηλητηριασμένη πηγή απ’ όπου θα πηγάζει το αντίθεο μένος. Πόσους Χριστιανούς παρέσυρε και θα παρασύρει ακόμα; Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, ότι φορείς της μαρξιστικής αθεΐας, είναι τα μαρξιστικογενή αριστερά κόμματα; Αντί να παραθέτουν τις πολιτικές των απόψεις, ανακατεύουν μαζί με τις πολιτικές θέσεις των και την μαρξιστική αντίθεη πλάνη.

Νικολάι Μπερντιάγιεφ, γερμανικές επιρροές, Μαρξ και Σλάβοι

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Σωτήρη Δημόπουλου

.

Ι

Η σύγκρουση κομμάτων και τάξεων και τα πολιτικά και κοινωνικά πάθη κάνουν πολλούς να ξεχνούν ότι η ρωσσική επανάσταση λαμβάνει χώρα στην ατμόσφαιρα ενός φοβερού πολέμου και ότι όλες οι κομματικές ομάδες με τα βαρύγδουπα συνθήματά τους δημιουργούνται υπό την πίεση του πολέμου. Τα κόμματα με τα προγράμματά τους και τις τακτικές τους δεν μπορούν τώρα να σταθούν σε καθαρή μορφή, όλοι αυτοί δεν είναι τέτοιοι που ήταν στην περίοδο της ειρήνης, στις ήρεμες συνθήκες της πολιτικής δραστηριότητας και της κοινωνικής μεταρρύθμισης της κοινωνίας. Στην παρούσα τραγική στιγμή της ρωσσικής ιστορίας όλα τα κόμματα καθορίζονται πάνω απ’ όλα από τις σχέσεις τους με τον πόλεμο και τη διεθνή πολιτική.

Στην πραγματικότητα στη Ρωσσία υπάρχουν τώρα μόνον δύο κόμματα –το κόμμα των πατριωτών που επιθυμούν να σώσουν την πατρίδα, που δεν έχουν χάσει τα γνήσια εθνικά και κρατικά αισθήματά τους, που συνειδητοποιούν την ευθύνη για όλο το μέλλον της Ρωσσίας, και των μη-πατριωτών, που απορρίπτουν την εγγενή αξία της εθνικότητας, αδιάφορων για την πατρίδα, για τη τιμή και την αξιοπρέπειά της, και την προδίδουν ή από φανατική προσήλωση σε αφηρημένες ουτοπίες και ψευδείς διεθνιστικές ιδέες, ή ταπεινή ιδιοτέλεια και διαφθορά. Η κατηγοριοποίηση των κομμάτων σε «αστικά» και «σοσιαλιστικά» τώρα έχει λεκτική μόνον σημασία, είναι συμβατική έκφραση. Η πλεχανοβική σοσιαλιστική ομάδα «Ενότητα» αναγνωρίζεται ως «αστική» αποκλειστικά για την πατριωτική της δραστηριότητα. Και τα μαυροεκατονταρχίτικα στοιχεία, που κρύβονται κάτω από τη μάσκα του μπολσεβικισμού, είναι έτοιμα να τα αναγνωριστούν ως «σοσιαλιστικά» για την αντι-πατριωτική τους δράση.

Α. Τσίπρας: Εμείς θα παίζουμε τη φλογέρα και οι «Αγορές» θα χορεύουν!

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

,

Πρόκειται για ένα παμπάλαιο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνιολογικό ζήτημα, το οποίο αποτέλεσε το κεντρικό ζήτημα διαμάχης ανάμεσα στον υλισμό, του Μαρξ και τον ιδεαλισμό του Πλάτωνος και κατ’ επέκταση ανάμεσα στον σοσιαλισμό – κομμουνισμό και τη φιλελεύθερη αστική δημοκρατία.

Αυτή η διαμάχη έγινε πιο σαφής και πήρε έντονα χαρακτηριστικά από τότε που ο Μαρξ, στον πρόλογο της πολιτικής οικονομίας, στα 1859 χάρασσε και τούτες τις γραμμές, οι οποίες έμελλε να χωρίσουν την ανθρωπότητα σε δύο κόσμους. Απ’ εδώ οι υλιστές και απ’ εκεί οι ιδεαλιστές (χονδρικά).

«Με τη μεταβολή της οικονομικής βάσης ανατρέπεται περισσότερο ή λιγότερο γοργά ή αργά ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα».

Παγκοσμιοποίηση ή Ιμπεριαλισμός;

«two faces» daftpixel.com

Του Τάκη Φωτόπουλου.

Μια σοβαρή παράπλευρη συνέπεια της κατάρρευσης του «υπαρκτού» και της ουσιαστικής ενσωμάτωσης των μητροπολιτικών κομουνιστικών κομμάτων στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα είναι η παράλληλη καθίζηση του Μαρξιστικού προτάγματος. Έτσι, οι «Μαρξιστές» αυτοί, αντί να παραμένουν πιστοί στη Μαρξιστική μέθοδο που ορίζει την ορθοδοξία, και όχι στα «δόγματα», όπως υποστήριζε η εκχυδαϊσμένη Μαρξιστική εκδοχή, έχουν επιστρέψει, εκτός από ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις Μαρξιστών στο εξωτερικό, στα κιτάπια των αρχών του 20ου αιώνα για να ερμηνεύσουν το νέο συστημικό φαινόμενο της εποχής μας:  την παγκοσμιοποίηση. Το αποτέλεσμα δεν είναι απλά η διατύπωση εντελώς λανθασμένων και ασχέτων με τη σημερινή πραγματικότητα θεωρητικών θέσεων, αλλά, ακόμη χειρότερα, η διατύπωση πολιτικών συμπερασμάτων που συμβάλλουν στην οικονομική καταστροφή λαών στην περιφέρεια του συστήματος, όπως ο Ελληνικός, αλλά και στη φυσική εξόντωση κάθε αντιστεκόμενου λαού στη διαδικασία της πλήρους ενσωμάτωσής του στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.λπ.).