To όραμα του Χίτλερ για την Ελλάδα

.

Βαγγέλης Γεωργίου

Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργάνωσε το καθεστώς του Χίτλερ στο Βερολίνο το 1936, είχε ακολουθήσει την ελληνική ομάδα και ένας Έλληνας αξιωματούχος.  Ε, το δικαιούνταν, γιατί εκτός από μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής είχε συμμετάσχει και του λόγου του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 στη Στοκχόλμη και σε εκείνους του 1924 στο Παρίσι.

Το 1912 ήρθε πρώτος στους Παναιγύπτιους Αγώνες στη σπάθη και στο ξίφος. Καλό αθλητικό βιογραφικό. Το 1936 όμως, που πήγε στο Βερολίνο, τα χε τα χρονάκια του αλλά δεν του έλειπε η δύναμη και η ενέργεια.

Ο Κώστας Κοτζιάς ήταν τότε Δήμαρχος Αθηναίων –εξ ου και η σημερινή πλατεία Κοτζιά- ενώ εκείνη την περίοδο μεταπήδησε στο υπουργείο Διοίκησης Πρωτευούσης. Ήταν από τους ισχυρούς πολιτικούς άνδρες της εποχής που το μεταξικό καθεστώς τον σέβονταν ή φοβόταν.

Έχοντας λοιπόν όλα αυτά τα προσόντα είχε και ανάλογες «ανησυχίες» για την χώρα του. Ήθελε να την αναπτύξει, να την αναπτύξει πολύ, μα του χρειαζόταν ένας καλός σύμβουλος. Ποιός καλύτερος λοιπόν από έναν Γερμαναρά που φημίζονται για τον προγραμματισμό τους. O Koτζιάς θαύμαζε το ναζιστικό καθεστώς φροντίζοντας να διαφημίζει στην μητέρα Ελλάδα την αποτελεσματικότητα του. Έτσι έκανε ισχυρές φιλίες με υψηλόβαθμους Ναζί όπως ο υπουργός Προπαγάνδας Τζόζεφ Γκαίμπελς.

Σκοτεινή ήπειρος, νεκρή χώρα..*

. 

Σε όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα η Ευρώπη δεν υπήρξε τίποτε άλλο από ένα σκοτεινό και βίαιο εργαστήριο κοινωνικού και πολιτικού πειραματισμού,
     ..που απέδειξε πως το παραμύθι περί Ευρώπης-γενέτειρας της δημοκρατίας δεν είναι παρά μόνον παραμύθι.

Ο φασισμός και ο κομμουνισμός προτάθηκαν και προτιμήθηκαν σαν οι εναλλακτικές λύσεις προς μία αδύναμη δημοκρατία.

     Οι δυναμικές τους λύσεις που απαντούσαν στα καίρια οικονομικά, εθνικά και κοινωνικά ερωτήματα των λαών προσέλκυσαν τις μάζες και τον πνευματικό κόσμο(!),
..και φάνηκαν ως τα μέσα του 20ου αιώνα να κυριαρχούν ιδεολογικά και κοινωνικά. 

Η δημοκρατία πέρασε στα αζήτητα σαν ένα σύστημα με διοικητικές και διαδικαστικές αγκυλώσεις, που δεν ήταν ευέλικτο και ικανό να οδηγήσει τις χώρες προς την ευημερία και την πρόοδο που υπόσχονταν οι τότε ραγδαία ανερχόμενες επιστήμες.