Η Θάτσερ για το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα

Το άλλοθι του «νεοφιλελευθερισμού»

Πίσω από τα αποθέματα και τα ξόρκια κατά του «νεοφιλελευθερισμού» ως δήθεν υπεύθυνου για την σημερινή χρηματοοικονομική διεθνή κρίση και την ελληνική χρεοκοπία, κρύβεται μία απίστευτη ιδεολογική απάτη, η οποία όμως συσκοτίζει την θλιβερή πραγματικότητα του κρατισμού και των διαστροφών του.

 του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

 Η καλοκαιρινή ανάπαυλα ήταν μία καλή ευκαιρία για αναζητήσεις. Όχι απαραιτήτως στον βυθό της θάλασσας, αλλά μέσα σε σκονισμένα και μη βιβλία –που και αυτά, με τον τρόπο τους, είναι ένας ωκεανός γνώσεων. Πιστεύω πολύ στην εξερεύνηση του ωκεανού αυτού σήμερα. Διότι, όταν δέχεται κανείς ριπές αστήρικτων πληροφοριών, τσιτάτων και άλλων «δήθεν» γεγονότων, αν θέλει να είναι εντάξει με την συνείδησή του και το πνεύμα του, η έρευνα αποτελεί μοναδική διέξοδο.

 .

Χρόνια τώρα, λοιπόν, ιδιαίτερα δε μετά την παταγώδη κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ακούω από πολλούς οικονομολόγους, πολιτικούς, καθηγητές και άλλους ότι για τις κρίσεις και τα λοιπά δεινά της ανθρωπότητος ένας και μοναδικός υπαίτιος υπάρχει: ο «νεοφιλελευθερισμός». Κατά κανόνα δε, αυτός ο «επάρατος νεοφιλευθερισμός» συνταυτίζεται σε πολιτικό επίπεδο με την Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Ρόναλντ Ρήγκαν και, από θεωρητικής πλευράς, αποδίδεται στην Σχολή του Σικάγου και τον Μίλτον Φρήντμαν, στους φιλοσόφους-οικονομολόγους Φρήντριχ φον Χάγιεκ και Λούντβιχ φον Μίζες, καθώς και σε άλλους, λιγότερο γνωστούς υπηρέτες της οικονομικής σκέψης, όπως οι Γκυ Σορμάν, Φίλιπ Γκαβ, Τζώρτζ Γκίλντερ και η Αϋν Ράντ.