Το μουσείο, τα κλεμμένα μάρμαρα και οι Εγγλέζοι…

.

Με τους Εγγλέζους δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Από μικρός δεν ήθελα ποτέ να μάθω Αγγλικά όπως όλα τα παιδιά (προτίμησα τα γαλλικά στο αξέχαστο τοπικό παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών), στην Αγγλία πήγα πολύ αργότερα και αναγκαστικά, ποτέ δεν είχα φίλο Εγγλέζο.

Χωρίς ιδιαίτερη αιτία για όλα αυτά.

Του Φάνη Ζουρόπουλου

Το μόνο πράγμα Εγγλέζικης προέλευσης που αποδέχθηκα αμέσως και το τηρώ μέχρι σήμερα, ήταν η μουσική και ειδικά τα δύο μυθικά συγκροτήματα που σημάδεψαν όχι μόνο την ευρωπαϊκή μουσική αλλά και την κοινωνία, από την δεκαετία του ‘60 μέχρι σήμερα: οι Μπητλς και οι Ρόλινγκ Στόουνς!

Εκεί όπως που κατέταξα τους Εγγλέζους στη «μαύρη λίστα», σαν λαό, σαν έθνος, ή μάλλον σαν αυτοκρατορία ήταν όταν άρχισα να ερευνώ τα γεγονότα του 1940-44 στην Αιγιάλεια και έπεσα πάνω σε όλες τις ίντριγκες και τις παγίδες που μας είχαν στήσει και που δυστυχώς πέσαμε μέσα.

Όλοι, οι δεδηλωμένοι αντίπαλοι τους, οι φίλοι τους, αλλά και οι συνεργάτες τους….

Οι αριστοκράτες αρχαιοκάπηλοι που έκλεψαν τα αρχαία μνημεία ~ Από την Ακρόπολη στην Αφαία (Βίντεο)

Αρχαίος ναός της Αφαίας στην Αίγινα
istorikathemata

δημοσιεύθηκε στο KRASOBLOG την 28η Φεβρουαρίου, 2015

Τη λεηλασία των αρχαίων ελληνικών μνημείων από τον Έλγιν μέχρι τον Κόκερελ παρουσιάζει σε δύο εκπομπές η «Μηχανή του Χρόνου».

Την αρχή έκανε ο λόρδος Έλγιν, που απέσπασε γλυπτά από την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα, προκαλώντας μεγάλες φθορές στο μνημείο. Η εκπομπή απαντά στο ερώτημα πως έστησε την επιχείρηση αρπαγής και πως ξεπέρασε τις διεθνείς αντιδράσεις και φωτίζει την μετέπειτα πορεία του στη Βρετανία. Η έρευνα δείχνει πως πολλοί αρχαιόφιλοι «εμπνεύστηκαν» από τις αρπαγές του Έλγιν κι έστησαν δικές τους επιχειρήσεις.

Η ομάδα του βρετανού Ρόμπερτ Τσαρλς Κόκερελ, που αποτελείτο από έναν Γερμανό και ένα Δανό, απογύμνωσαν δυο κορυφαίους Αρχαίους Ελληνικούς ναούς, υπό το πρόσχημα της αρχαιοφιλίας και της επιστημονικής έρευνας:
Τον Ναό της Αφαίας στην Αίγινα και στον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα στην Ηλεία.

Ο Χρήστος Βασιλόπουλος κατέγραψε τις αρπαγές με την βοήθεια αρχαιολόγων και ιστορικών που παρουσιάζουν τις ιστορίες μέσα από τους δύο ναούς. Οι ειδικοί περιγράφουν την ιστορία του κάθε μνημείου αλλά και το πώς τμήματά τους κατέληξαν στο Λονδίνο και το Μόναχο.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΟΠΙΟΥ…

αναδημοσίευση από το Storie Umane
άρθρο της Κάτιας Κατιμερτζή

.

Όταν ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών του 19ου αιώνα, η Βρετανική Αυτοκρατορία, άνοιξε την κλειστή για τους Δυτικούς αγορά της Κίνας σαν τα φύλλα ενός λουλουδιού.

Οι ιδιότητες του οπίου, του αποξηραμένου γαλακτώδους χυμού συγκεκριμένης ποικιλίας παπαρούνας, ως παυσίπονο, καταπραϋντικό και αντιδιαρροικό φάρμακο ήταν γνωστές στην Κίνα από τον 7ο μ.Χ. αιώνα.

Η εμφάνιση των Πορτογάλων στην Κίνα τον 16ο αιώνα σηματοδότησε την έναρξη της χρήσης του οπίου για ψυχαγωγικούς λόγους.

Οι εθιστικές παρενέργειες αυτού του είδους ψυχαγωγίας, αν και δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη στην κινεζική κοινωνία, προκάλεσαν την πρώτη απαγόρευση της εισαγωγής και διακίνησης οπίου με αυτοκρατορικό διάταγμα το 1729. Νέα αυτοκρατορικά διατάγματα ακολούθησαν το 1796 και το 1800.

Η Κινεζική Αυτοκρατορία υπό τη δυναστεία των Τσινγκ είχε γνωρίσει τόσο πολιτιστική άνθιση όσο και εδαφική επέκταση. Παράλληλα, απομονώθηκε για να αποφύγει την επιρροή του δυτικού πολιτισμού και τη διάβρωση αρχών και παραδόσεών. Όσον αφορά στο εμπόριο, δραστηριότητα που σύμφωνα με τον Κομφουκιανισμό εξυπηρετούσε ταπεινά κίνητρα, οι Τσινγκ είχαν θεσπίσει ένα αυστηρό σύστημα ρυθμιστικών κανόνων. Οι Δυτικοί δεν ήταν ελεύθεροι να διεξάγουν τις εμπορικές τους συναλλαγές παρά μόνον στο λιμάνι της Καντόνας στην Ν. Κίνα.

Η μόνιμη διαμονή στην Κίνα απαγορευόταν και οι εμπορικές συναλλαγές επιτρέπονταν μόνο σε εξουσιοδοτημένους, δυτικούς εμπόρους, που συναλλάσσονταν με τη συντεχνία των Κινέζων εμπόρων υπό τη στενή επίβλεψη κρατικών αξιωματούχων. Οι πληρωμές γίνονταν μόνο σε ασήμι.

Ενώ, όμως, είχαν ελάχιστα αγαθά να εισάγουν από τους ξένους, οι Κινέζοι διέθεταν περιζήτητα προϊόντα προς εξαγωγή. Ήταν οι κυριότεροι προμηθευτές φίνας πορσελάνης, μεταξιού και τσαγιού του δυτικού κόσμου. Τα αγαθά αυτά είχαν προσελκύσει την μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη της εποχής, τους Βρετανούς, που είχαν επανειλημμένα επιχειρήσει διπλωματικά τη σύναψη επίσημων εμπορικών σχέσεων και την ελεύθερη διεξαγωγή του εμπορίου για να εισπράξουν την ευγενική απαξίωση του Κινέζου Αυτοκράτορα.