Η Πρωταπριλιά του Μπάμπη Άννινου

Εικόνα από:7olga-kas.blogspot.com

(Διατηρείται η ορθογραφία του κειμένου όπως πρωτοδημοσιεύτηκε το 1910)

.

Είνε περίεργον πῶς και διατί καθιερώθη το φαιδρόν έθιμον τοΰ ψεύδους τῆς Πρωταπριλιάς εις την δημοσιογραφίαν. Αφοϋ αϊ εφημερίδες, εν επιγνώσει ή ασυνειδήτως, και δια πλείστους επαγγελματικούς λόγους αναγκάζονται συχνάκις νάναγράφουν ψεΰδη, διατί να υπερθεματίζουν κατά προτίμησιν περί την ψευδολογίαν της πρώτης Απριλίου; ερωτούν πολλοί.. Αλλά το ερώτημα είνε αφελές· είνε το αυτό περίπου ώς να ήρώτα κανείς: διατί ό μη νηστεύων καθ’ άπασαν την Τεσσαρακοστήν να κρεωφαγή κατά κόρον την ημέραν τοΰ Πάσχα.

Το έθιμον τοΰ ψεύδους της Πρωταπριλιάς δεν είνε καθ αυτό έλληνικόν. Καμμία περί αυτού νύξις δεν υπάρχει είς τάς παραδόσεις τοΰ ελληνικού λαοΰ, νομίζω δε ότι ακόμη το εθιμον παραμένει άγνωστον ε!ς τάς λαϊκός τάξεις και μάλιστα είς τους αγροτικούς πληθυσμούς. Ότε εισήχθη εις την χώραν μας κατά χρόνους μάλλον προσφάτους μετ’ άλλων ηθών και εθίμων εκ της Δύσεως, οπότε αί σχέσεις της ελληνικής κοινωνίας μετά τοΰ ευρωπαϊκού πολιτισμού ηρχισαν νά γίνωνται στενώτεραι, ή συνήθεια επεκράτησε κατά πρώτον κυρίως μεταξύ των ανωτέρων κοινωνικών τάξεων, έβράδυνε δέ επί αρκετόν χρόνον νά εισχώρηση εκείθεν και εϊς άλλα στρώματα.

Αϊ παλαιότεραι άθηναϊκαϊ εφημερίδες δεν ένεστερνίσθησαν αμέσως το εθιμον της Πρωταπριλιάς,  ίσως διότι   σεμνότεροι   και  αυστηρότεροι τών σημερινών οΰσαι, έθεώρουν αυτό ώς παιδιάν άνάρμοστον εις την σοβαρότητά των άλλ’ ίσως και δια τον ακόμη πουδαιότερον λόγον ότι αί εφημερίδες εξεδίδοντο τῶ καιρῶ έκείνω συνήθως άπαξ της εβδομάδος, ή δίς, επομένως δέ σπανίως συνέπιπτεν ή ημέρα της εκδόσεως των να εΐνε ή πρώτη Απριλίου.

Ζαν Μωρεάς «αφιέρωμα στον Έλληνα λογοτέχνη των Παρισίων» (Αθήνα 15 Απριλίου 1856 – Παρίσι 31 Μαρτίου 1910)

Το προτραίτο του Ζαν Μωρεάς από:bohemelitteraire.canalblog.com

 ΖΑΝ ΜΩΡΕΑΣ

  (από τα ΑΠΑΝΤΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ τ. 11)

Το 1910 αναγγέλθηκε στους Φιλολογικούς κύκλους των Αθηνών ο θάνατος του Μωρεάς. Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος αφιέρωσε μικρό άρθρο στο πλούσιο έργο που ο «Έλλην» λογοτέχνης «των Παρισίων» άφηνε πίσω του. Η Ιστοσελίδα της Λυσσαρέας, τιμώντας τον Ζαν Μωρεάς, αναδημοσιεύει το άρθρο αυτό [απ τα λίγα που ο Ξενόπουλος έγραψε σε Απλή Καθαρεύουσα]

.

Προ τριακονταετίας και πλέον, νεαρός Αθηναίος, εκ τών λογίων νέων της εποχής τοϋ «Αττικού Ημερολογίου» του Ροΐδου, του Αγγέλου Βλάχου καί των δύο Βυζαντίων, απήρχετο αθορύβως εις τό Παρίσι — εις τους «Παρισίους» έλεγαν τότε — δια να «τελειοποιηθή».

Ονομάζετο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος. Ώχρόλευκος, λεπτοφυής, μέ σγουρά μαλλιά καί μέ μεγάλα, μαύρα, ρεμβώοη μάτια ποιητοΰ. Είχεν ήδη εκδώσει τήν πρώτην του συλλογήν, «Τρυγόνες καί Έχιδνες» καί μικρόν φυλλάδιον υπό τον τίτλον «Όλίγαι λέξεις» επί της φιλολογικής Έριδος μεταξύ τών κ. κ. Αγγέλου Βλάχου καί Σ. Δ. Ροΐδου. Ισχνοτάτη φιλολογική αποσκευή, ή οποία ούτε τ’ όνομάτου είχε κάμει πολύ γνωστόν, ούτε έδιδε μεγάλας ελπίδας περί τοϋ μέλλοντος τοΰ νέου εις τους ολίγους, οί όποιοι τόν έγνώριζαν.

Μετά είκοσι πέντε χρόνια, ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος έπανήρχετο εις τας Αθήνας. Ηκολούθει ένα γαλλικόν θίασον, ο οποίος επρόκειτο να παίξη κι’ εδώ τό αριστούργημά του.΄Ηρχετο πλέον ο Ζάν Μωρεάς, ως ποιητής της «Ιφιγενείας», ώς ένας από τους κορυφαίους τοϋ συγχρόνου Γαλλικού Παρνασσού.