Ο νέος “διωγμός των νηπίων”

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

“Η δουλεία είναι η νέα ελευθερία. Μόνος του, ελεύθερος, ο άνθρωπος είναι πάντα νικημένος. Αλλά αν αποκηρύξει την προσωπικότητά του, αν υποταχθεί ολοκληρωτικά και απόλυτα, τότε μπαίνει μέσα στην συλλογική δύναμη… έχουμε κόψει τους δεσμούς μεταξύ παιδιού και γονέων, μεταξύ ανθρώπων, μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Αλλά αργότερα, δεν θα υπάρχει ούτε γυναίκα ούτε φίλος”. (Από το “1984” του Όργουελ).

Χριστούγεννα για μια ακόμη χρονιά και η συντονισμένη κατεδάφιση του πνεύματος της μεγάλης αυτής γιορτής συνεχίζεται υπό τις προσταγές της παγκοσμιοποίησης, παρά την βαθειά κρίση της. Γιατί η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνο η επικράτηση σε όλες τις χώρες του πλανητικού ολοκληρωτισμού των τραπεζιτών. Είναι και οι εντολές των επικυρίαρχων ελίτ: “χτυπήστε τις παραδόσεις τους για να τους κάνετε να υποταχθούν”.

Όπως το ορίζει με σαφήνεια στο λεξικό του ο Μπαμπινιώτης, είναι “η μετατροπή της οικουμένης σε ενιαία οικονομική, πολιτική και πολιτιστική επικράτεια”! Γι’ αυτό η λατρεία του Μαμμωνά και όχι του Χριστού, στην οποία σπρώχνουν τους ανθρώπους με την τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου, θέλει τα Χριστούγεννα ένα ατελείωτο σώου από “ρεβεγιόν”, βιτρίνες, καζίνο και εξωτικές εκδρομές.

Με λίγα λόγια, ο πνευματικός πόλεμος για τον έλεγχο του πολιτισμού γίνεται και εκδηλώνεται σαν υλικός γιατί “όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών εκεί έσται και η καρδία υμών” (Κατά Ματθ. 6,21).

Το τέλος της Αθωότητας

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

“Την ώρα που αεροκοπάνε οι άρχοντες περί
δημοκρατικής τάξης,
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν,
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν”

Επίκαιροι Αμίλητοι, του Μαγιακόφσκυ, σε μετάφραση Γιάννη Ρίτσου

Το χάρισμα να προβλέπεις αυτό που έρχεται και να εντοπίζεις τις ρίζες του κακού λείπει από τους περισσότερους “τεχνοκράτες” της ιστορίας και της οικονομίας ή τους περισπούδαστους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης. Όμως, οι μεγάλοι μυθιστοριογράφοι διαθέτουν αυτή την υπεροχή να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στην αλήθεια, “πιάνοντας” το κλίμα της κοινωνίας ή την φύση ενός ιστορικού φαινομένου. Έτσι, τα βιβλία του Όργουελ ή του Ζαμιάτιν, όπως και πολλά έργα επιστημονικής φαντασίας (π.χ. Οι Επικυρίαρχοι: Το Τέλος της Παιδικής Ηλικίας του Άρθουρ Κλαρκ) μας δίδαξαν περισσότερα για την απειλή του τεχνολογικού Μεσαίωνα και του ολοκληρωτισμού της Παγκοσμιοποίησης απ’ ό,τι η πολιτική οικονομία.

Τι θέλουν ο απερχόμενος πρόεδρος Ομπάμα και ο “πρέσβης του Μαϊντάν” στην Αθήνα;

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Μετά τις τελευταίες διεθνείς εξελίξεις, το ερώτημα που πολλοί θέτουν είναι εάν εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στον Λευκό Οίκο ο αποχωρών πρόεδρος Ομπάμα, ή έχουμε να κάνουμε με ένα συγκεκαλυμμένο “πραξικόπημα” από το Λόμπυ του Πολέμου.

“Ποιος αποφασίζει για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ”, αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Stephen Cohen, βασικός συνεργάτης της επιθεώρησης Nation και ένας εκ των κορυφαίων Αμερικανών αναλυτών της ρωσικής γεωστρατηγικής. (The Nation, 21/09/2016, “Who is Making American Policy – the President or the War Party?)

Αναφερόμενος στην αμερικανική αεροπορική επίθεση στις συριακές δυνάμεις του Άσσαντ (στις 17 Σεπτεμβρίου), η οποία παραβίασε κατάφωρα την προηγηθείσα συμφωνία για εκεχειρία, λέει ότι κάθε άλλο παρά “τυχαία” έγινε, αφού το Υπουργείο Άμυνας του Άστον Κάρτερ είχε ανοικτά διαφωνήσει στο πλάνο που διαμόρφωσε η συνεννόηση Ομπάμα-Πούτιν.

Αν η επίθεση ήταν εσκεμμένη, αυτό μας δείχνει την δύναμη του αμερικανικού “Κόμματος του Πολέμου” (War Party), που εδράζεται όχι μόνο στο Υπουργείο Άμυνας, αλλά και σε τμήματα του Υπουργείου Εξωτερικών, στο Κογκρέσσο και στα καθεστωτικά μίντια.

Λευκός Οίκος, ο Διεθνής Παράνομος

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που ισχυρίστηκαν μετά το 2001 ότι “προωθούν την δημοκρατία” σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι ουσιαστικά μόνες τους απέναντι σε όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, που αγωνιά για έναν ασφαλέστερο, καλύτερο κόσμο. Ακόμα και ο γνωστός πολυεκατομμυριούχος Τζωρτζ Σόρος γράφει στο Open Society: Reforming Global Capitalism: “Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γίνει το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εφαρμογή του Κανόνα Δικαίου στις διεθνείς υποθέσεις”.

Τα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα:

Το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα (1966) εγκρίθηκε ομοφώνως από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αλλά δεν επικυρώθηκε από τις ΗΠΑ.

Η Συνθήκη Αντιβαλλιστικών Πυραύλων (1972) υπογράφηκε και επικυρώθηκε από τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ, αλλά καταργήθηκε από τον πρόεδρο Μπους.

Η Σύμβαση για την Εξάλειψη των Διακρίσεων κατά των Γυναικών (1979) επικυρώθηκε από περισσότερες από 150 κυβερνήσεις, αλλά όχι από τις ΗΠΑ.

H Συνθήκη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982) υποστηρίχθηκε από 130 κυβερνήσεις αλλά δεν επικυρώθηκε ποτέ από τις ΗΠΑ.

Η πολυπολιτισμική Βαβέλ: Αλλοτρίωση και Ιδιώτευση

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Τα καταστροφολογικά σενάρια στην λογοτεχνία και τον κινηματογράφο περιλαμβάνουν, συνήθως, μια σαρωτική έκρηξη ως αποτέλεσμα πυρηνικού πολέμου, μια φυσική καταστροφή, από πτώση μεγάλου αστεροειδούς στην Γη, π.χ., ή μια θανατηφόρα πανδημία.

Αρκετοί, όμως, ερευνητές αναρωτιούνται τα τελευταία χρόνια για μια άλλη, τρομακτική πιθανότητα: αν μέσα στην ίδια την φύση του σημερινού πολιτισμού ενυπάρχει το πεπρωμένο να καταρρεύσει αργά ή γρήγορα; Αν η απώλεια της αλληλεγγύης και της αίσθησης του “ανήκειν” σε μια κοινότητα, δηλαδή ο “πολυπολιτισμός”, νεκρώσει τον πολιτισμό; Τότε, μπορεί να εξαφανισθεί και μεγάλο μέρος της ανθρώπινης γνώσης που αποκτήθηκε με σκληρές προσπάθειες και αγώνες!

Ένας πρώτος υπέρμαχος του ρόλου της συνοχής στους κύκλους της ιστορίας ήταν ο Άραβας πολιτικός και λόγιος του 14ου αιώνα Ιμπν Καλντούν, ο οποίος τεκμηρίωσε ότι οι βορειοαφρικανικές δυναστείες ξεκίνησαν ως φυλές της ερήμου καθ’ όλα φτωχές, μη έχοντας τίποτα άλλο εκτός από αυτό που όρισε ως asabiya, δηλαδή αλληλεγγύη. Η προθυμία τους να θυσιασθούν ο ένας για τον άλλον τους έκανε φοβερούς πολεμιστές στην μάχη. Αλλά μόλις κατακτούσαν ένα πολιτισμένο κράτος στα παράλια, η αναπόφευκτη αύξηση των ανισοτήτων άρχιζε να φθείρει την asabiya τους, μέχρι που μετά από μερικές γενηές οι αυξανόμενες έριδες μεταξύ τους είχαν σαν αποτέλεσμα να εμφανισθεί μια νέα φυλή με αλληλεγγύη από την έρημο και να τους ανατρέψει.

Τιμωρός Καιρός

Η Ηώς στην Ελληνική Μυθολογία είναι η θεότητα-πρόδρομος του Ήλιου, στον οποίο άνοιγε κάθε αυγή την «Θύρα της Ανατολής».

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Υπάρχουν στον κόσμο τούτο κρυμμένοι νόμοι σκληροί και απαραβίαστοι: ότι το κακό πάντα στην αρχή επικρατεί, μα πάντα στο τέλος νικιέται. Η ελευθερία δεν δωρίζεται, αντίθετα, με αίμα καταχτιέται. Ανυπόταχτη, ασυμβίβαστη δρασκελάει τις φοβισμένες χώρες και πηγαίνει στους γενναίους λαούς που την καλούν.

Ο 21ος αιώνας που ανέτειλε την καλεί νάρθει στην τραυματισμένη, για αιώνες, γη της Μικρασίας και ήδη στα περήφανα βουνά του Κουρδιστάν η ελευθερία κερδίζεται μέσα από τις κάννες των όπλων.

Η Άγκυρα περικυκλωμένη από κατακτημένους λαούς και κράτη, στα οποία χρωστάει εδάφη και αίμα, αντιμετωπίζει την ρομφαία της ιστορικής δικαιοσύνης.

Η στρατιωτική αναμέτρηση με τα εκατομμύρια Κούρδων στην Ανατολία που είναι σε εξέλιξη γρήγορα θα γίνει καθολικός πόλεμος, που θα φθάσει στην ίδια την Κωνσταντινούπολη. Εδώ και μερικές μέρες συγκλονίζεται ήδη κι ο Πόντος από συγκρούσεις αυτονομιστών με την τουρκική στρατοχωροφυλακή.

Η ελπίδα, στην αρχή της θητείας Ομπάμα, ότι η Τουρκία θα μπορούσε να παίξει έναν μεταρρυθμιστικό ρόλο στην Μέση Ανατολή, διαψεύστηκε με τον χειρότερο τρόπο στα μέτωπα του Ιράκ και της Συρίας. Έδωσε τελικά μια άλλη εικόνα, αυτή ενός κράτους-συνωμότη που ανακατεύεται όλο και περισσότερο στις εσωτερικές υποθέσεις των γειτόνων του και συγκρούεται με την αμερικανική στρατηγική ως προς την περιοχή.

Ρωσσία: η άλλη Ευρώπη είναι εδώ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Όταν το 2003, ο τότε Ισραηλινός πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν διακήρυξε ότι η Νεοσυντηρητική Ιμπεριαλιστική Συμμαχία των ΗΠΑ είχε ήδη κατακτήσει το Ιράκ και ότι ήταν καιρός να βαδίσουν εναντίον της Λιβύης, της Συρίας και του Ιράν… μάλλον λογάριαζε, βέβαια, χωρίς τον ξενοδόχο!

Κι αυτός δεν είναι άλλος από το αιώνιο φάντασμα της Ρωσσίας που πλανιέται πάλι πάνω από την κατεχόμενη Ευρώπη…

Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι η έννοια της Ρωσσίας και των Ρώσσων ως αντιπροσωπευτική του Άλλου – εκτός από «εμάς τους Δυτικούς», δηλαδή – ήταν ευρέως διαδεδομένη στην βικτωριανή Αγγλία του 19ο αιώνα.Ήταν η εποχή του «Μεγάλου Παιχνιδιού» -του ανταγωνισμού μεταξύ Βρετανίας και Ρωσσίας για την επιρροή και τα λάφυρα σε μια λωρίδα της Ασίας που εκτείνεται από την ινδική υποήπειρο μέχρι την Μαύρη Θάλασσα.

Οι βρετανικές απόψεις, αναπόφευκτα, μετανάστευσαν και πέρα ​​από τον Ατλαντικό, στην Αμερική.

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Αμερικανοί άρχισαν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως «καλούς» σε έναν μανιχαϊστικό αγώνα απέναντι στους κακούς ​​Ρώσσους.

Αμερικανοί και Ρώσσοι ανατρέπουν τον Ερντογάν;

Πραξικόπημα προβλέπει στην Άγκυρα το ισχυρότερο Νεοσυντηρητικό Think-Tank

Ανεπιθύμητος «μουσαφίρης» ο Ερντογάν για τις ΗΠΑ

Μετά το χαστούκι στην Άγκυρα από τον Λευκό Οίκο, ο οποίος χαρακτήρισε «ανεπιθύμητο μουσαφίρη» τον Ερντογάν, δια στόματος του εκπροσώπου του Στέητ Ντηπάρτμεντ, έρχονται και τα χειρότερα.

Προηγήθηκαν, βέβαια, η σύλληψη του «φιλάνθρωπου» συνεργάτη του, Ριζά Σαρράφ, για «εξαπάτηση των ΗΠΑ», που η καταδίκη του σε …75 χρόνια κάθειρξη είναι το πιο πιθανό ενδεχόμενο.

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Το Νεοσυντηρητικό Λόμπυ του Πολέμου στις ΗΠΑ επιτίθεται πλέον ανοικτά στον Ερντογάν. Με άρθρο στο πιο έγκυρο think-tank των neocons του American Enterprise Institute (AEI), ο Αμερικανός «ειδικός» για την Μέση Ανατολή Michael Rubin, μέλος του φανατικά σιωνιστικού ΑΕΙ, αναλύει την δυνατότητα και τις προοπτικές ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Τουρκία. [Could there be a coup in Turkey?]

Η κραυγή της Ελλάδος

Ζωή χωρίς ελευθερία είναι χειρότερη κι από τον θάνατο

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Σήμερα που η χώρα μας βυθίζεται καθημερινά στον βάλτο της χρεωκοπίας –οικονομικής, πολιτικής, πνευματικής- και αντιμετωπίζει το φάσμα μιας νέας υποδούλωσης σε υπερεθνικά μορφώματα, επιχειρείται δόλια από τις νεοταξικές δυνάμεις η κατεδάφιση του 1821.

Αυτό γίνεται με το πρόσχημα της ιστορικής έρευνας αλλά ο βαθύτερος λόγος είναι να λοβοτομηθεί η ιστορική μνήμη του λαού και να ενσταλαχθεί στις νέες γενιές το δηλητήριο του ενδοτισμού και της υποταγής.

Ένας βασικός στόχος της νεοταξικής αναθεωρητικής παρέμβασης στην ιστορία μέσα από τα νέα εκπαιδευτικά συγγράμματα και την ηλεκτρονική «επιμόρφωση» του λαού –τύπου ντοκυμαντέρ ΣΚΑΪ- αλλά και την γενικότερη προπαγάνδα, είναι η απενεχοποίηση των Οθωμανών και της τουρκοκρατίας και η διαστρέβλωση του εθνικο-απελευθερωτικού μηνύματος του 1821.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στον Λόγο στην Πνύκα, είχε ξεκαθαρίσει ότι: «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση».

Ένα νέο «Μεγάλο Παιχνίδι» είναι έτοιμο να εξελιχθεί

Επιμέλεια: Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης*

Τα σημάδια είναι ολοφάνερα, παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις των κάθε λογής δυτικών ηγετών, που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι όλα βαίνουν καλώς όταν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η Fed (η αμερικανική τράπεζα) φοβάται πολύ να προχωρήσει με τα επιτόκια, τα σουπερτάνκερ συνωστίζονται στον Κόλπο του Μεξικού, όπου κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει, και 487 εκατομμύρια βαρέλια αργού πετρελαίου κάθονται προς το παρόν άπραγα μέσα σε τάνκερ. Ο δείκτης Baltic Dry (BDI), ένα βαρόμετρο του όγκου των παγκόσμιων εμπορικών συναλλαγών, έχει «φθάσει στους 504 βαθμούς, το χαμηλότερο όλων των εποχών». Όλα αυτά είναι ενδείξεις ότι η τάξη του κόσμου μας τελειώνει κάπου εδώ. Η Κίνα, φυσικά, θεωρείται ο σημαντικός παράγοντας για την αλλαγή αυτή.

Μακάρι, όμως, να ήταν η Κίνα η μόνη υπεύθυνη για όλα αυτά.

Λόγω της νεοαποκτηθείσας μακροοικονομικής επιρροής της, η Κίνα πρέπει να ασχοληθεί με πιο επιτακτικά, μόνιμα και απτά πλάνα -ενώ εμείς στη Δύση θρηνούμε για την μείωση της κινεζικής οικονομικής ανάπτυξης. Η Κίνα, στην πραγματικότητα, βρίσκεται σε μια εξαιρετικά μακρά διαδικασία αλλαγής του πολιτισμού της που δεν ενδιαφέρει ουσιαστικά τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Ενώ οι άνθρωποι της ενημέρωσης επιδιώκουν να εντυπωσιάσουν με ένα παιχνίδι παγκόσμιας ηγεμονίας του στυλ «Κίνα εναντίον ΗΠΑ», η πραγματική δράση διαδραματίζεται μακριά από τη Σαγκάη ή την Νέα Υόρκη. Τα χρήματα, η πρόθεση, και ο προγραμματισμός πίσω από αυτή την ιστορική διαδικασία είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου κινεζικά. Όμως, το γεγονός της υποτιθέμενης έκπτωσης της Αμερικής από μόνη παγκόσμια υπερδύναμη, δεν οφείλεται μόνο στην Κίνα. Υπάρχουν περισσότεροι από δύο σημαντικοί πόλοι της παγκόσμιας δύναμης–εκτός από Αμερική και Κίνα- και, μάλιστα, το Πεντάγωνο θεωρεί ότι οι απειλές για την αμερικανική εθνική ασφάλεια προέρχονται από τέσσερις: την Ρωσσία, την Κίνα, το Ιράν και την Βόρεια Κορέα.

Νηφάλιος Μέθη και Άνομος Λύσσα

«Έλληνες και Βάρβαροι

Ποτέ δε χτυπήσαν οι καμπάνες χαρμόσυνα μιαν ολόκληρη μέρα.

Διακόπτουν στη μέση τις γιορτές σας οι βάρβαροι,

Έλληνες. Μέσα ή έξω απ’ τις πύλες, πάντοτε οι βάρβαροι.

…Και χτες και προχτές. Και σήμερα, οι βάρβαροι».

[Νικηφόρος Βρεττάκος, Νοέμβρης 1965]

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η τραγικότητα του νεώτερου Ελληνισμού, μετά το 1830, ήταν εξ αρχής ότι βολόδερνε μεταξύ του δυτικόφρονα μηδενισμού και της δικής του αιώνιας πνευματικής παράδοσης, μεταξύ της συμμόρφωσης στους νόμους του καθημερινού δαρβίνειου άγους και της απόδρασης στην συνείδηση του κοσμικού χρέους, μεταξύ της άνομης υλικής λύσσας και της νηφάλιας πνευματικής μέθης.

Ιδιαίτερα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, έχοντας ασπασθεί τις αξίες ενός δυτικού πολιτισμού τον οποίον κατά βάθος δεν πιστεύουν, αν δεν περιφρονούν κιόλας, οι Έλληνες βρέθηκαν στα πρόθυρα της βαρβαρότητας με αποτέλεσμα σήμερα να κρέμονται στο χείλος του γκρεμού.

Η «ψευδοστρατηγική» της Δύσης στη Μέση Ανατολή

Τα γεγονότα στην Μέση Ανατολή σηματοδοτούν το τέλος του χάρτη της περιοχής όπως τον χάραξαν το 1916 ο Μαρκ Σάϊκς (αριστερά), εκπροσωπώντας την βρετανική κυβέρνηση, και ο Φρανσουά Ζωρζ-Πικό (δεξιά), από τη γαλλική κυβέρνηση.

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το ιστορικό μεθοριακό σύμπαν Δύσης και Ανατολής στην γη της Συρίας και της Μεσοποταμίας στάθηκε για χιλιετίες ένα πολυσύχναστο και γόνιμο σταυροδρόμι. Έμποροι και κατακτητές, έθνη και φυλές, θρησκείες και ιδεολογίες διαφορετικές μεταξύ τους, μετουσίωναν μέσα από αιματηρές συγκρούσεις αλλά και μυθικές εποχές ειρήνης και ευημερίας έναν διαφορετικό πολιτισμό, ακατανόητο για τις δυτικές χρησιμοθηρικές απαιτήσεις. Από χρόνια αμνημόνευτα, η φιλόξενη αυτή γη δέχεται την κάθε σπορά, όπως δέχθηκε την ελληνιστική λάμψη για αιώνες και μετά την βυζαντινή, και γεννάει τα συρομεσοποταμιακά κράματα με την αδιάσπαστη πολιτιστική τους πολυσημία.

Όπως κάθε φορά που ο δυτικός κόσμος, κληρονόμος των ιδεών του Διαφωτισμού και του ρασιοναλισμού, ερχόταν σ’ επαφή με την συρομεσοποταμιακή γη δημιουργούντο εκρήξεις βίας και έντασης, έτσι και σήμερα, ιδιαίτερα τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες και μια σειρά δυτικών συμμάχων τους εντός του ΝΑΤΟ (Τουρκία, Γαλλία κ.ά) αλλά και εκτός (Σαουδική Αραβία) έχουν στο στόχαστρό τους την ίδια περιοχή με καταστροφικά αποτελέσματα.

Παγκοσμιοποίηση και «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας»

Είναι πλέον γνωστό ότι οι ΗΠΑ κατηγόρησαν ψευδώς το Ιράκ για την ανάμιξή του στις επιθέσεις της 11/9 το 2001 στην Νέα Υόρκη. Παρ’ όλο που η σχετική Επιτροπή παραδέχτηκε ότι δεν υπήρχε καμμία σχέση του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν με την ιστορία των Δίδυμων Πύργων, ο τότε Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Ντικ Τσένεϋ ισχυρίστηκε πως κατείχε πληροφορίες «μη διαθέσιμες για την Επιτροπή». Σήμερα, μετά από 12 χρόνια, πολλοί Αμερικανοί αξιωματούχοι παραδέχονται ότι η 11/9 ήταν στημένη κρατική τρομοκρατία, αλλα το Ιράκ… δεν ήταν το κράτος πίσω από τους αεροπειρατές.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΞΥΠΝΗΣΕ

«Νοιώθουμε τόσο υπερήφανοι για το θαυμάσιο θάρρος του Ελληνικού λαού, που μας δίδαξε από παλιά να ζούμε, να σκεπτόμαστε και να αγωνιζόμαστε», Αντρέ Μωρουά

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η κρίση που περνάει σήμερα ο δυτικός πολιτισμός είναι φαινομενικά οικονομική, αλλά στο βάθος είναι κρίση πολιτισμού και ξεπεσμός πνευματικός. Μια ακατανόμαστη συμμορία επικίνδυνων τυχοδιωκτών, μια πλιατσικολόγα πλουτοκρατία, που βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση μετά το 1990, κυβερνά τον Δυτικό Κόσμο και αδιαφορεί για το γεγονός, που γνώριζαν όλες οι παλιότερες πνευματικές ηγεσίες της Ευρώπης, ότι ολόκληρος ο 20ος αιώνας ετράφη από τους Έλληνες. Η πολιτική του, η λογοτεχνία του, η τέχνη του. Ότι «όλοι είμαστε Έλληνες, όλη η Δύση είναι Ελλάς, όλοι οι Δυτικοί είναι Έλληνες εν εξορία», όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Πριν από χρόνια, η Jacqueline de Romilly, μια εξέχουσα ελληνίστρια της εποχής μας που ανάλωσε την ζωή της μελετώντας τα Ελληνικά Γράμματα, έγραψε στο βιβλίο της «Γιατί η Ελλάδα;» για την αντίθεση ανάμεσα στους λαούς που προσκυνούν μιαν απόλυτη εξουσία και σε εκείνους που αρνούνται να το κάνουν, η οποία, grosso modo, εμφανίζεται σε διάφορες εποχές της ιστορίας.

Οι Έλληνες είναι αναμφισβήτητα αυτοί που δίδαξαν την δεύτερη στάση, από τότε που αντιστάθηκαν στην περσική αυτοκρατορία, και οι οποίοι καλούνται πάλι να το ξανακάνουν σήμερα απέναντι στην μακιαβελλική βούληση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο τρόπος «ενημέρωσης» για την Μέση Ανατολή από τα ΜΜΕ: το σύνδρομο Τομ και Τζέρι

Eπιμέλεια: Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Σε αντίθεση με άλλα διεθνή θέματα, η σύγκρουση του Ισραήλ με τους Παλαιστινίους αποτελεί το αντικείμενο πολυάριθμων άρθρων, θεμάτων και ρεπορτάζ. Το πρόβλημα της κάλυψης από τα ΜΜΕ αυτής της σύγκρουσης δεν είναι συνεπώς ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Η αποκρυπτογράφηση του συγκεκριμένου τρόπου κάλυψης μας κάνει να διακρίνουμε τρεις σημαντικές τάσεις που χαρακτηρίζουν τις πληροφορίες σχετικά με την Μέση Ανατολή, όπως μας τις «πασσάρουν» τα κατεστημένα μίντια.

1. Η τέχνη της εξισορρόπησης… μιας ανισόρροπης κατάστασης:

Η πρώτη τάση είναι η μόνιμη εντολή της «ισορροπημένης» αντιμετώπισης της σύγκρουσης. Τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή συγκινούν ιδιαίτερα για πολιτικούς, ιστορικούς και πολιτιστικούς λόγους, και προσλαμβάνονται με βαρύ συναισθηματικό φορτίο, πράγμα που επηρεάζει τον τρόπο που προσπαθούν να τα καλύψουν τα κατεστημένα ΜΜΕ. Γιαυτό και η εντολή για «ουδέτερη» αντιμετώπιση, η οποία μερικές φορές μπορεί να παρομοιαστεί με μια μορφή λογοκρισίας ή αυτολογοκρισίας εκ μέρους ορισμένων δημοσιογράφων και της σύνταξης: η είδηση δεν θα πρέπει να προσβάλει το ένα από τα δύο «στρατόπεδα» και, για το σκοπό αυτό, υιοθετούν μια «ισορροπημένη» θέση.

Αλλά αυτή η κατάσταση δεν εξισορροπείται έτσι για τον απλούστατο λόγο ότι δεν επικρατεί ισορροπημένη κατάσταση μεταξύ του κράτους του Ισραήλ και των Παλαιστινίων. Ενώ υπάρχει μια «σύγκρουση» μεταξύ δύο «μερών», κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι οι εμπλεκόμενοι είναι, από την μια, ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, αναγνωρισμένο διεθνώς, με ισχυρούς θεσμούς, έναν σύγχρονο και υπερεξοπλισμένο στρατό και, από την άλλη, έναν λαό που ζει υπό κατοχή ή στην εξορία, χωρίς εθνική κυριαρχία και χωρίς ισχυρούς και αυτόνομους θεσμούς.