Η νέα εισβολή που δέχεται η Κύπρος

άρθρο του Πανίκου Ελευθερίου

.

Κάνει αρκετά η ηγεσία μας για την προστασία της πατρίδας από τις αυξανόμενες Μεταναστευτικές ροές; Κάνουν αρκετά οι ίδιοι οι πολίτες; Ζητούν εξηγήσεις, έχουν απαιτήσεις από τους ηγέτες που ψηφίζουν για να ηγούνται αυτού του δύσμοιρου τόπου; Δεν νομίζω… Πρέπει να παρθούν δραστικά μέτρα, πριν να είναι πολύ αργά για την Κύπρο. Μέσω της νέας εισβολής που δέχεται η Κύπρος (εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί κανείς -αν θέλει να είναι ρεαλιστής – να μην την χρωματίσει με αυτό τον ιδιαίτερα έντονο τρόπο) ο Κυπριακός Ελληνισμός απειλείται με αφανισμό. Η Τουρκική απειλή απέκτησε… “ανταγωνιστή”. Δεν μας απασχολεί όμως… το ποιος θα μας αποτελειώσει. Σημασία έχει να γλιτώσουμε.

Ίσως από αλλού περιμέναμε να μας έρθει (από την Τουρκική απειλή) και από αλλού θα την πάθουμε. Γιατί… «θα την πάθουμε» και η Κύπρος θα γίνει αγνώριστη και η κατάσταση θα είναι πλέον μη αναστρέψιμη, αν συνεχιστεί με τους σημερινούς ρυθμούς, η εισροή αλλοδαπών στο πολύπαθο νησί μας. «Θα την πάθουμε» γιατί υποτιμήθηκε η νέα αυτή απειλή και αργήσαμε να πάρουμε μέτρα, ενώ ξέραμε ότι η Τουρκία επέλεξε να μας στέλνει τους λαθρομετανάστες, μουσουλμάνους στην πλειοψηφία, για να μας δημιουργήσει τα σημερινά προβλήματα και ακόμα χειρότερα, αν μείνει ανεξέλεγκτη η κατάσταση. Έχουμε την κατοχή του 37%, έχουμε τον πάνοπλο κατοχικό στρατό, έχουμε την Τουρκική προκλητικότητα που επεκτείνεται και στα νότια παράλια μας, έχουμε τις εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκων εποίκων, έχουμε τώρα και μουσουλμανικό προγεφύρωμα (έτοιμο για χρήση, στις διαταγές του Σουλτάνου) και στις ελεύθερες περιοχές. Δεν νομίζω να είμαι υπερβολικός. Δεν χρειάζεται παρά μια μελέτη των δημογραφικών στοιχείων, αυτών που έρχονται στην Κύπρο ενδεδυμένοι με τον μανδύα του Πολιτικού πρόσφυγα και του αιτητή ασύλου, για να πειστεί και ο πλέον δύσπιστος για του λόγου το αληθές. Βλέπουμε αυτές τις μέρες αυτά που συμβαίνουν στην Μυτιλήνη και τρέμουμε με την ιδέα, ότι ίσως σύντομα μας περιμένουν τα ίδια.

Ο λαός, στην συντριπτική του πλειοψηφία βρίσκεται σε απόγνωση. Περπατάς στον δρόμο και βλέπεις όλους αυτούς τους Αφρικανούς να κυκλοφορούν σε ομάδες των δέκα και δεκαπέντε και αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι στην Κύπρο ή στην Νιγηρία ή το Καμερούν. Στα πάρκα της γειτονιάς, στους παγνιδότοπους, στα γήπεδα των σχολείων κάποτε έπαιζαν τα παιδιά της γύρω περιοχής. Τώρα αυτά καταλαμβάνονται συχνότατα από δεκάδες αργόσχολους Αφρικανούς και διερωτόμαστε εμείς οι… ιθαγενείς: Τι στο καλό συμβαίνει εδώ πέρα; Είμαστε στην Κύπρο ή σε αποικία της Αφρικής; Οφείλω εδώ να τονίσω, ότι ούτε ρατσιστής είμαι, ούτε έχω κάτι με το χρώμα του δέρματος των Αφρικανών. Συνεχίζω: Τι ήρθαν να κάνουν όλοι αυτοί οι αλλοδαποί στην Κύπρο; Έχουν λευκό ποινικό μητρώο; Πώς ζουν, με ποια λεφτά; Γιατί επέλεξαν την μικρή Κύπρο; Είναι ασφαλές να κυκλοφορούμε στην ίδια την γειτονιά μας; Και… πού θα παίζουν τα δικά μας παιδιά;

Οι πολιτικές σκιές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

αναδημοσίευση από τον Ερανιστή
απόσπασμα από το «Πλανητική Πολιτική Μετά Τον Ψυχρό Πόλεμο»
του Παναγιώτη Κονδύλη

.

Ο λόγος περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων πέρασε στο επίκεντρο τού πολιτικού λεξιλογίου των τελευταίων δύο δεκαετιών. Ένας αισιόδοξος παρατηρητές θα μπορούσε ν’ αντλήσει από δω το συμπέρασμα ότι η πολιτική, μετά από τις πικρές εμπειρίες του αιώνα, αναλαμβάνει τώρα το έργο να διαπλάσει τον κόσμο σύμφωνα με ηθικές αρχές. […]

Πρέπει να επισημάνουμε εμφατικά ότι αυταπατάται όποιος τυχόν πιστεύει πως η ονομαστική αξία των ιδεών μπορεί να εμποδίσει την πολεμική τους χρήση. Αν ήταν έτσι, τότε δεν θα είχαν γίνει ποτέ πόλεμοι ανάμεσα σέ έθνη που όλα τους ενστερνίζονταν ειλικρινά τη θρησκεία της αγάπης.

Η δυνατότητα μετατροπές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ’ ένα νέο πεδίο έντασης συνάπτεται μ’ ένα κεφαλαιώδες γεγονός, το οποίο όμως ελάχιστα γίνεται αντιληπτό, γιατί όλες οι πλευρές ταυτίζουν αυθόρμητα τους δικούς τους σκοπούς με τους σκοπούς ολόκληρης της ανθρωπότητας. Πρόκειται για το γεγονός ότι με δεδομένη τη σημερνή συγκρότηση της παγκόσμιας κοινωνίας δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ανθρώπινα δικαιώματα stricto sensu. Εδώ δεν εννοούμε τις «παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» σε πάρα πολλές χώρες, παρά αναφερόμαστε στην ίδια την ουσία του πράγματος.

Ανθρώπινα δικαιώματα, δηλ. δικαιώματα που οι άνθρωποι κατέχουν απλώς και μόνον επειδή κατέχουν την ανθρώπινη ιδιότητα, έχουν χειροπιαστή έννοια και υπόσταση μονάχα αν μπορούν να τα απολαύσουν πάνω σ’ ολόκληρη τη γη, και μάλιστα στον τόπο της ελεύθερης επιλογές τους και δίχως περιορισμούς, όλοι οι άνθρωποι, μόνο και μόνο χάρη στο γεγονός ότι είναι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την προέλευση τους ή από άλλες προϋποθέσεις. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, όσο δηλ. ο Κινέζος δεν έχει τα ίδια δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες όπως ο Αμερικανός, ούτε ό Αλβανός τα ίδια δικαιώματα στην Ιταλία όπως ο Ιταλός, θα μπορούμε, αν δεν θέλουμε να διαστρεβλώσουμε την έννοια των λέξεων, να μιλάμε μονάχα για πολιτικά δικαιώματα, όχι όμως για ανθρώπινα.

Ο όρος «λαθρομετανάστευση» και η ιδεολογική χρήση της γλώσσας

Είναι γνωστό ότι η γλώσσα συνδέεται άμεσα με την ιδεολογία. Οι έννοιες και ο τρόπος που αποτυπώνονται στη γλώσσα καθορίζονται από τα ιδεολογικά ρεύματα που κυριαρχούν, και αντίστροφα είναι εργαλείο που επηρεάζει την επικράτηση του ενός η του άλλου ιδεολογικού ρεύματος εντός μιας κοινωνίας. Επομένως οι λέξεις δεν είναι αθώες. Η στοχευμένη επιβολή μιας λέξης στο δημόσιο διάλογο, ή αντίστροφα ο στοχευμένος αποκλεισμός της χρήσης της έχει σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά και, συνήθως, κίνητρα πολιτικής κυριαρχίας αυτών που την προωθούν.

Μια τέτοια λέξη είναι, κατ’ εξοχήν, η λέξη «λαθρομετανάστευση». Η τεράστια πίεση που έχει ασκηθεί για την εξάλειψη αυτής της λέξης από τη δημόσια συζήτηση εντάσσεται στο πλαίσιο της γενικότερης προσπάθειας επιβολής της ανοχής στην παράνομη μετανάστευση. Στο ίδιο πλαίσιο άλλωστε εντάσσεται και η καταχρηστική χρήση του όρου «πρόσφυγας» που διασφαλίζει διαφορετικό νομικό καθεστώς (και περισσότερη συμπάθεια) από τον όρο «μετανάστης» – έστω και αν μικρό ποσοστό των μεταναστών που δέχεται η Ελλάδα είναι πράγματι πρόσφυγες.

Ας ξεκινήσουμε από τα στοιχειώδη: η λέξη «λαθραίος» και τα παράγωγά της είναι απολύτως δόκιμη για την περιγραφή μιας δραστηριότητας που παραβιάζει τους νόμους: όπως το παράνομο εμπόριο ονομάζεται λαθρεμπόριο και το παράνομο κυνήγι ονομάζεται λαθροθηρία, έτσι και η παράνομη μετανάστευση ονομάζεται λαθρομετανάστευση. Το γνωστό σύνθημα «κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος» παραβλέπει ότι κατά τη νομοθεσία είναι «λαθραίοι» πολλών ειδών άνθρωποι – οι λαθρέμποροι, οι λαθροθήρες, οι λαθρεπιβάτες κλπ. Επομένως η ειδική ευαισθησία για τον όρο «λαθρομετανάστες» θα ήταν αστεία, αν δεν είχε τόσο φανατική υποστήριξη και τέτοιους πολιτικούς σκοπούς.

Μεταναστευτική Σύνοδος: γιατί δεν συμμετείχε η Ελλάδα;

αναδημοσίευση από το Cosmostatus

.

Μία σημαντική σύνοδος διεξήχθη στο Παρίσι με θέμα τις μεταναστευτικές ροές από την Αφρική προς την Ευρώπη. Η Ελλάδα ήταν απούσα, καθώς φαίνεται πως οι Ευρωπαίοι θεωρούν πως δεν διασχίζουν το Αιγαίο Αφρικανοί παράνομοι μετανάστες.

Στη σύνοδο έλαβαν μέρος η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, το Τσαντ, ο Νίγηρας και η Λιβύη. Οι Ευρωπαίοι, με μπροστάρη τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, προωθούν την ιδέα σύστασης hot spot στη Βόρεια Αφρική, ώστε να περιοριστούν οι ροές προς την Ιταλία και την Ισπανία.

Η δημιουργία hot spot στην Αφρική, θα επιτρέψει την επεξεργασία των αιτήσεων ασύλου σε αφρικανικό έδαφος, αποτρέποντας τις προσπάθειες προσφύγων και οικονομικών μεταναστών να διασχίσουν τη Μεσόγειο. Αβέβαιο όμως παραμένει το κατά πόσον μπορεί να διασφαλιστεί η ασφάλεια των καταυλισμών, ειδικά στη εμπόλεμη Λιβύη.

«Η εξαγγελία δημιουργίας hot spot ήταν ανόητη, καθώς ούτε το Τσαντ, ούτε ο Νίγηρας είχαν ενημερωθεί προηγουμένως» δήλωσε Δυτικοαφρικανός αξιωματούχος.

Η ειδική εντεταλμένη για την Εξωτερική Πολιτική της Ε.Ε. Φεντερίκα Μογκερίνι, ανακοίνωσε κατά την συνέντευξη τύπου την παροχή άμεσης οικονομικής βοήθειας ύψους 50 εκατομμυρίων ευρώ στον Νίγηρα και το Τσαντ προκειμένου οι δυο χώρες να διασφαλίσουν τα σύνορά τους προς τη Λιβύη.

Το στρατηγικό λάθος των χωρών Βιζεγκραντ

αναδημοσίευση από το e-Amyna
άρθρο του Ευριπίδη Τσακιρίδη

.

Η απειλή των χωρών Βιζεγκραντ να απομονώσουν την Ελλάδα, προχωρώντας σε συνεννόηση με τα Σκόπια και την Βουλγαρία για το κλείσιμο των συνόρων, αποτελεί μη ορθολογική στρατηγική επιλογή. Ο κανόνας της ειδικής πλειοψηφίας που ισχύει για μία σειρά θεμάτων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δίνει την ευκαιρία σε μεγάλες χώρες, όπως η Ιταλία, η Γερμανία και η Ισπανία, να συνεννοηθούν με μερικές μικρές, όπως η Ελλάδα, για να αποκτήσουν σημαντικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα, σε περίπτωση που θεωρούν ότι κάποιο θέμα έχει επαρκή βαρύτητα για να δικαιολογήσει μία τέτοιου είδους συνεννόηση. Με αυτόν τον κανόνα δεδομένο, το σφάλμα της στρατηγικής των χωρών Βιζεγκραντ είναι ότι δεν υπολογίζουν το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα που μπορεί να δημιουργήσει μία ενδεχόμενη αντισυσπείρωση των χωρών εισόδου με τις χώρες τελικού προορισμού.

Στην, χθεσινή, 25η σύνοδο των χωρών Βιζεγκραντ, οι χώρες-μέλη της Συνεργασίας (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία) μαζί με την Βουλγαρία και τα Σκόπια προχώρησαν σε μία κίνηση η οποία στοχεύει ουσιαστικά στην προώθηση μίας λύσης στο ζήτημα των μεταναστευτικών ροών η οποία θα παρακάμπτει την Ελλάδα. Συγκεκριμένα, στο ανακοινωθέν της συνόδου αναφέρεται ρητώς ότι τίθεται θέμα διορίας προς την Ελλάδα, η οποία, αν δεν καταφέρει να συμμορφωθεί, θα παρακαμφθεί, καθώς θα θεωρηθεί τμήμα του προβλήματος και όχι της λύσης. Σε μία τέτοια περίπτωση, η σύνοδος προτείνει την ανάπτυξη σχεδίου, το οποίο περιλαμβάνει φύλαξη των συνόρων των Σκοπίων και αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Ελλάδα, για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες των μεταναστών που θα εγκλωβιστούν εδώ.

Η παραλυτική επίδραση του συναισθηματισμού

ανσδημοσίευση από το Ινστιτούτο Συντηρητικής Πολιτικής
άρθρο του Ιωάννου Σ. Λάμπρου, Πολιτικού Επιστήμονος
(Παράλληλα με την δημοσίευση στο ΙΝΣΠΟΛ δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εστία,
στο φύλλο της 12-13 Σεπτεμβρίου 2015).

.

Στόχος του άρθρου είναι να καταδειχθεί η κυρίαρχη θέση του συναισθήματος στον δημόσιο διάλογο αναφορικά με το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Αν και το ζήτημα της παρουσίας αλλοδαπών κυριαρχείται τις τελευταίες εβδομάδες από την ροή προσφύγων, εν τούτοις η συντριπτική πλειονότητα των αλλοδαπών, οι οποίοι εισήλθαν, παράνομα, στην πατρίδα μας δεν προέρχεται από εμπόλεμες ζώνες.

Το συναίσθημα αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, γίνεται ύπουλη εργαλειοποίηση του για να μειωθούν οι αντιστάσεις των συμπατριωτών μας στην βίαιη μετάλλαξη της ελλαδικής κοινωνίας. Να υποκατασταθεί, πλήρως, η σκέψη από το συναίσθημα και το ορμέμφυτο, ωσάν ο άνθρωπος να μην διαφέρει από το ζώο. Η ουσία του ζητήματος, δηλαδή η παράνομη είσοδος όσων αλλοδαπών δεν είναι πρόσφυγες, αγνοείται. Η υποκατάσταση της ουσίας του θέματος από σπαραξικάρδιες προσεγγίσεις παραλύουν την κρίση, αποκλείουν τη δυνατότητα σκέψης και συγκροτημένης επιχειρηματολογίας.

Όταν εξάγεις «ανθρωπιστικούς» πολέμους, εισάγεις τρομοκρατία

.

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος – Κιλκίς

Πέρυσι με αφορμή τις τότε τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι έγραφα: «Το 1997 από τις εκδόσεις «Λιβάνη» κυκλοφορήθηκε ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο «Η οικονομική φρίκη», της Γαλλίδας δημοσιογράφου και μυθιστοριογράφου Βιβιάν Φορεστέρ. Το θυμήθηκα λόγω των πρόσφατων γεγονότων. Οι Γάλλοι, πέραν του πολυπολιτισμικού προσηλυτισμού, αναπολώντας και την εποχή που υπήρξαν «Μεγάλη Δύναμη» συμμετείχαν, ως πιστά σκυλάκια των Αμερικανών, σε «ανθρωπιστικές» και «ειρηνευτικές» επεμβάσεις κατά ισλαμικών χωρών.

Όλα αυτά τα σπιθαμιαία αναστήματα που κυβερνούν την χώρα τους τα τελευταία χρόνια-Σαρκοζί, Ολάντ- με περισσή αφροσύνη, δεν αντιλήφθηκαν την παγίδα: δεν βομβαρδίζεις λαούς, οι οποίοι κάποτε «γεύτηκαν» την…  αποικιοκρατία σου και δεύτερον η επέμβαση δεν εξάγεται μόνον υπό μορφή στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά και εισάγεται υπό μορφή τρομοκρατικών ενεργειών. (Τις οποίες πληρώνουν αθώοι και άμαχοι, διότι οι υπεύθυνοι είναι απρόσβλητοι.Και καλά οι λαοί αυτοί να στρέψουν την οργή τους στους ηγέτες τους και στα κοπροκάναλα που δορυφορούν τις εγκληματικές τους…φιλανθρωπίες).

Αδειάζουν τον Έβρο από συνοριοφύλακες και ανοίγουν νέα πύλη εισόδου στους λαθρομετανάστες

Εικόνα από:stin-press-a.blogspot.com

Μία περίοδο που το ποτάμι δεν έχει πολύ νερό και είναι εύκολη η διέλευσή του

«Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, τώρα και από τον Έβρο»είναι το μήνυμα της κυβέρνησης προς τους λαθρομετανάστες

.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής

Νέα πύλη εισόδου για τους λαθρομετανάστες, εξασφάλισαν Τσίπρας – Καμμένος

Η κυβέρνηση ανοίγει και την «πύλη του Έβρου» για τους λαθρομετανάστες. Μόνο έτσι μπορεί να εκλάβει κανείς την απόφαση της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, η οποία πριν από δύο περίπου εβδομάδες αποφάσισε και διέταξε την επιστροφή όλων των συνοριοφυλάκων από τον Έβρο, οι οποίοι είχαν μετακινηθεί από διάφορα αστικά κέντρα της χώρας προκειμένου να αντιμετωπιστεί επαρκώς το φαινόμενο της αθρόας εισόδου λαθρομεταναστών στην Ελλάδα από τον ποταμό Έβρο.

Και είναι γεγονός πως και με τη βοήθεια του περίφημου «φράχτη» στο «τριεθνές», αυτό έγινε κατορθωτό σε πολύ μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον τους χειμερινούς μήνες, που ήταν αδύνατη η διέλευση – είσοδος των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα μέσω του ποταμού Έβρου.

Ο Ισοκράτης – η ελληνική παιδεία και η ελληνοποίηση των λαθρομεταναστών.

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Επειδή όλα τούτα της πολύμορφης θολούρας που βασιλεύει στην Ελλάδα της απόλυτης παρακμής και των ποικίλλων παραχαράξεων που γίνονται από πολλούς και για λόγους μικροκομματικών και προσωπικών συμφερόντων, παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από τον «πανηγυρικό» του Ισοκράτη, τον οποίο επικαλούνται οι πιο πάνω και τον ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Να, λοιπόν, το σχετικό απόσπασμα: «Η πόλη μας (η Αθήνα) τόσο πολύ έχει ξεπεράσει τους άλλους ανθρώπους στη φρόνηση και στο λόγο ώστε οι δικοί της μαθητές έχουν γίνει δάσκαλοι των άλλων, κι’ έχει κάνει το όνομα των Ελλήνων να μη φαίνεται πια ως όνομα της φυλής αλλά του πνεύματος και να ονομάζονται πιο πολύ Έλληνες αυτοί που μετέχουν στη δική μας εκπαίδευση παρά αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή».

Πολλοί κομματικοί και «προοδευτικοί» παραχαράκτες, προκειμένου να μας πείσουν ότι επιβάλλεται η αθρόα πολιτογράφηση των λαθρομεταναστών που περνούν παράνομα τα αφύλακτα σύνορά μας, απομονώνουν την τελευταία φράση του Ισοκράτη και ισχυρίζονται με πάθος, ότι επιβάλλεται η ελληνοποίησή τους εφ’ όσον «μετέχουν της ελληνικής παιδείας».

Αυτός ο ισχυρισμός τους και αυτή τους η ερμηνεία συνιστά όχι μόνο επιπολαιότητα αλλά και σκόπιμη νοητική, πνευματική και ιστορική παραχάραξη.

Να γιατί: Ο Ισοκράτης ήταν Αθηνολάτρης και Ελληνολάτρης διδάσκοντας φιλοσοφία, πολιτική και παιδαγωγική.

Συνεπώς, ένας πνευματικός στοχαστής αυτού του επιπέδου και αυτού του πατριωτισμού δεν ήταν δυνατό να θεωρήσει ως Έλληνα τον οποιονδήποτε αλλοδαπό, που θα παρακολουθούσε κάποια μαθήματα ελληνικής γλώσσας ή θα είχε παρακολουθήσει κάποιες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Από τη συνοπτική παρουσίαση και ανάλυση του έργου του, που κάνουν οι Ελληνιστές βρετανοί ιστορικοί, μεταφέρω μερικές χαρακτηριστικές φράσεις:

Η αντιαρματική τάφρος στον Έβρο αντίθετη με την αντίληψη προώθησης του ΕΣ στην Ανατολική Θράκη

αναδημοσίευση από το Defencenews

.

Εμπνευσμένοι ορισμένοι στρατηγοί του Ελληνικού Στρατού από την αρματομαχία στην «Κοιλάδα των Δακρύων» στα υψώματα του Γκολάν στον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ το 1973, όταν η μήκους 37 χιλιομέτρων ισραηλινή τάφρος κατάφερε να ανακόψει την προέλαση των συριακών αρμάτων μάχης, αποφάσισαν να κατασκευάσουν μια αντίστοιχη αντιαρματική τάφρο στον Έβρο.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου της Αθήνας, μέχρι τον Οκτώβριο του 2014 είχε κατασκευαστεί περί το 65% της τάφρου στον Έβρο, περί τα 85 από τα 135 χιλιόμετρα. Για την ολοκλήρωση του έργου απαιτούνται επιπλέον 1.050.000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων 800.000 ευρώ για καύσιμα και 250.000 για ανταλλακτικά των οχημάτων του Μηχανικού του ΕΣ.

Η τάφρος θωρακίζει την Δυτική ή την Ανατολική Θράκη;

Ένας περίτεχνος τρόπος για να προωθηθεί ο Ελληνικός Στρατός στην Θράκη: το στρατιωτικό κοντσέπτο, το οποίο στην περίπτωση της άμυνας επιτρέπει την καταπολέμηση του εχθρού ήδη στο βάθος του δικού του χώρου.

Ήταν μια εκπληκτική, επιβλητική επίδειξη ισχύος του Ελληνικού Στρατού – 200 χιλιόμετρα δυτικά της Κωνσταντινούπολης. Η άσκηση τακτικού επιπέδου «Νυχτερινή Αστραπή 2013», μια αποκλειστικά νυχτερική προέλαση, το κατόρθωμα των τεθωρακισμένων της XXIII ΤΘΤ – μέσα από τις φίλιες, και μέσα από τις εχθρικές γραμμές.

Το πρόβλημα της προστασίας των «εσωτερικών» συνόρων της Ελλάδος, στον Έβρο – το γεωγραφικό πλάτος της «ενδοχώρας», είναι πολύ μικρό για να ανταποκριθεί σε μια μεγάλης κλίμακας επίθεση από την Τουρκία.

Η Εκκλησία και ο ρατσισμός

η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη

αναδημοσίευση από το ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ

άρθρο του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

.

Ο τίτλος του άρθρου, περιγράφει εξαρχής δύο όρους ασύμβατους, όπως είναι η Εκκλησία και ο ρατσισμός. Αν επιθυμούμε να είμαστε ειλικρινείς στην κριτική μας, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ρόλος της Εκκλησίας είναι καθαρά πνευματικός και όχι πολιτικός. Η Εκκλησία δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει και σίγουρα οφείλει να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού την διδασκαλία του Ιδρυτή της, όπως αυτή καταγράφεται με σαφήνεια στα Ευαγγέλια, αν θέλει να είναι επί της ουσίας, η Εκκλησία του Χριστού.

Τα Ευαγγέλια είναι για την Εκκλησία, ότι είναι για μια δημοκρατική πολιτεία το Σύνταγμα της. Και ακόμη πολύ περισσότερο, μιας και το Σύνταγμα μπορεί υπό προϋποθέσεις να αλλάξει, αλλά ο λόγος των Ευαγγελίων όχι. Και αν η πολιτεία μπορεί εύκολα να παραβιάζει το δικό της Σύνταγμα, η Εκκλησία δε μπορεί να κάνει το ίδιο με τις ευαγγελικές εντολές. Αποδεικνύεται έτσι, πως εδώ και 2000 χρόνια, η Εκκλησία είναι πολύ πιο σταθερή, πολύ πιο αξιόπιστη και συντεταγμένη γύρω από τις αρχές της, από όσο είναι η πολιτεία γύρω από τις δικές της.

Αυτό, μας δίνει μια ιδέα για τους λόγους της ανεκτικής στάσης

Mετανάστευση: Η Ελλάδα απογοητεύει τους αιτούντες άσυλο

Photo: Kristy Siegfried/IRIN
Ένας Τανζανός δείχνει το έγγραφο της αίτησης προσωρινού ασύλου.

άρθρο από το IRIN*

μετάφραση: Πηδαλιούχος

.

Όταν Vahid Pejman, ένας πρώην δημοσιογράφος από το Αφγανιστάν, έφτασε στην Ελλάδα με τη σύζυγό του και 11χρονη κόρη του, περίμενε μια σύντομη διαμονή μέχρι να μεταφερθεί σε κάποιο πιο φιλόξενο μέρος.

«Ήξερα για την οικονομική κρίση εδώ, αλλά δε σκόπευα να παραμείνω περισσότερο από μία εβδομάδα«, είπε στο IRIN, σχεδόν ένα χρόνο αργότερα. «Δε θα με  πείραζε όπου κι αν πήγαινα, εφ ‘όσον θα με δεχόταν και θα με πρόσεχαν σαν άνθρωπο«.

Αλλά μια προσπάθεια να επιβιβαστεί σε ένα πλοίο για την Ιταλία με πλαστά διαβατήρια της ΕΕ απέτυχε, κοστίζοντάς του τα τελευταία του χρήματα. Χωρίς άλλες επιλογές, ο Pejman αποφάσισε να υποβάλει αίτηση για άσυλο στην Ελλάδα.

Καθώς θεωρείται μια πύλη προς την υπόλοιπη Ευρώπη, η Ελλάδα δέχεται κατ ‘εκτίμηση 130.000 παράνομους μετανάστες το χρόνο, τους περισσότερους μέσω των χερσαίων συνόρων της με την Τουρκία. Πολλοί έχουν παγιδευτεί, καθώς