Η ηγεμονία της αριστεράς δημιούργησε μια έρημο και την ονόμασε κουλτούρα

Άρθρο του Marcello Veneziani

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

 .

Άραγε είναι αληθινός ή ψεύτικος ο θρύλος της πολιτιστικής ηγεμονίας της αριστεράς; Τι ήταν και τι απομένει σήμερα από εκείνο το σχέδιο κατάκτησης και πολιτιστικής κυριαρχίας; Στην αρχή, η πολιτιστική ηγεμονία υπήρξε ένα σχέδιο και μία θεωρία που χάραξε ο Γκράμσι πάνω στην βάση δύο μαθημάτων: του Λένιν και του Μουσολίνι, μέσω του Τζιοβάνι Τζεντίλε και του Τζουζέπε Μποτάι.

Η βασική θέση είναι γνωστή: η κατάκτηση της πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης περνά διαμέσου της πολιτιστικής κατάκτησης της κοινωνίας. Την δεκαετία του ’50 υπήρχαν στην κοινωνία ισχυρές αντιστάσεις έναντι της αριστερής κουλτούρας, αντιστάσεις που προέρχονταν από την Χριστιανική δομή των κοινωνιών, την δραστηριότητα των χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων και, γενικότερα, των παραδοσιακών ηθών που τότε επικρατούσαν, ακόμη και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η μεγάλη στροφή έγινε το ’68: η πολιτιστική ηγεμονία δεν ταυτίζεται πια με το PCI (Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα) ,το οποίο παραμένει ο μεγαλύτερος θιασάρχης, αλλά εξαπλώνεται στο αρχιπέλαγος της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αυτή η ηγεμονία γίνεται διεισδυτική, κατακτά τους τρόπους ομιλίας και τα προφίλ, φθάνει στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στον κινηματογράφο και στο θέατρο, διαποτίζει τις τέχνες, τα μέσα ενημέρωσης.

 .

Σε τι συνίσταται η πολιτιστική ηγεμονία; Σε μία κυρίαρχη νοοτροπία που κληρονομεί από τον κομμουνισμό, την αξίωση της αναπόφευκτης Αλήθειας (αυτή είναι η πρόοδος, δεν μπορείτε να αποφύγετε την έκβασή της). Αυτή η νοοτροπία έγινε ιδεολογικός κώδικας και κοινωνική εθιμοτυπία, γνωστή ως »πολιτική ορθότητα», μισαλλόδοξη ανεκτικότητα και προοδευτικός καθωσπρεπισμός.

Ο ρόλος του Κ.Κ.Ε. στην πτώση του Μικρασιατικού Μετώπου

Από το βιβλίο του Γιάννη Καψή
ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ
(ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ-ΛΙΒΑΝΗ) 1989

Ήταν παραμονές των εκλογών του 1920. Στην Αθήνα οι προεκλογικές συγκεντρώσεις διαδέχονταν η μια την άλλη. Τότε αποφάσισε να συγκροτήσει συλλαλητήριο και το ασήμαντο την εποχή εκείνη Κομμουνιστικό Κόμμα. Κι ήταν, πράγματι, ασήμαντο – είχε μόλις 1.200 μέλη κι ο «Ριζοσπάστης» 2.500 φύλλα κυκλοφορία. Τους λιγοστούς αυτούς οπαδούς τους θέλησαν να συγκεντρώσουν οι τότε ηγέτες του Κ.Κ.Ε. και αιφνιδιάστηκαν. Μια πραγματική κοσμοπλημμύρα κατέκλυσε την οδό Σταδίου από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα. Τι είχε συμβεί; Θα καταλάμβανε το Κ.Κ.Ε. την Εξουσία;

«Η αυταπάτη δεν διήρκεσε πολύ», γράφει ο άλλοτε γεν. γραμματέας του Κ.Κ.Ε., Ε.Σταυρίδης. «Το κύριον σύνθημα πού ηκούετο και εδόνει την ατμόσφαιραν ήτο «Κάτω ο πόλεμος». Τα καθαρώς κομμουνιστικά συνθήματα εύρισκαν πολύ περιωρισμένην απήχησιν. Το «Κάτω ο Βενιζέλος» όμως αντηχούσε πέρα ως πέρα… Από τα μπαλκόνια της οδού Σταδίου οι κύριες της αριστοκρατίας μας έρραιναν με άνθη. Και απορούντες διηρωτώμεθα: Πότε έγιναν κομμουνίστριες αυτές από τα μέγαρα;».

Μια (όχι και τόσο παλιά) ιστορία πολέμου κατά της αργίας της Κυριακής στις ΗΠΑ

Ο πατέρας Leonard Finney (1897 – 1978) ήταν ένας Αμερικάνος Βενεδικτίνος μοναχός και ιερέας, ικανός ιεροκήρυκας και συγγραφέας και αυστηρά προσκολλημένος στις ρωμαιοκαθολικές παραδόσεις.

Πολέμησε κατά της ‘φιλελευθεροποίησης’ των ρωμαιοκαθολικών δογμάτων, αλλά και προειδοποίησε για τους επιζήμιους Ρωμαιοκαθολικούς ιερείς και τους Προτεστάντες συντηρητικούς, το 1930 και 1940 που δεν πολεμούσαν την εξάπλωση του Ιουδαϊσμού στην Αμερική.

Το πρόβλημά για τον Finney, ήταν η παθητική εγκατάλειψη των Αμερικανών Χριστιανών στο ρεύμα των Ιουδαϊκών επιρροών. Η έλλειψη θέλησης να πολεμήσουν τους ‘Ιουδαιστές’ έδινε θάρρος σε εκείνους που ήθελαν να ανατρέψουν τις χριστιανικές αρχές και παραδόσεις.

Οι Εβραίοι, κατά τον Finney, προκειμένου να πετύχουν την αποαμερικανοποίηση ή αποχριστιανοποίηση, χρησιμοποιούσαν την ίδια τακτική με τους φίλους τους Κομμουνιστές που είχαν καταλάβει την εξουσία στη Ρωσία και είχαν καταλυτική επίδραση στον πολιτισμό του Δυτικού κόσμου.