Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μαρξ-Ένγκελς σε… cartoon

.

Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία ταξικών αγώνων. Στις προηγούμενες εποχές της ιστορίας βρίσκουμε σχεδόν παντού μια πλήρη διαίρεση της κοινωνίας σε διάφορες κλειστές τάξεις. Στην αρχαία Ρώμη βρίσκουμε πατρικίους, ιππείς, πληβείους, δούλους. Στον μεσαίωνα φεουδάρχες, υποτελείς, μαστόρους, καλφάδες, δουλοπάροικους.

Ωστόσο, η εποχή μας, η εποχή της αστικής τάξης χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι απλοποίησε τις ταξικές αντιθέσεις. Ολόκληρη η κοινωνία όλο και περισσότερο χωρίζεται σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις, που βρίσκονται άμεσα αντιμέτωπες η μία με την άλλη: «στην αστική τάξη και το προλεταριάτο». Η αστική τάξη, από τότε που δημιουργήθηκε η μεγάλη βιομηχανία και η παγκόσμια αγορά, κατέκτησε τελικά την αποκλειστική πολιτική εξουσία στο σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος.

Η σύγχρονη κρατική εξουσία είναι μονάχα μια επιτροπή που διαχειρίζεται τις κοινές υποθέσεις της αστικής τάξης στο σύνολό της. Η αστική τάξη αφαίρεσε το φωτοστέφανο απ’ όλα τα ως τότε αξιοσέβαστα επαγγέλματα που τα αντίκριζαν με θρησκευτική ευλάβεια. Το γιατρό, το νομικό, τον παπά, τον ποιητή, τον άνθρωπο της επιστήμης, τους μετέτρεψε σε μισθωτούς εργάτες της. Δεν άφησε κανέναν άλλο δεσμό ανάμεσα στους ανθρώπους, εκτός από το γυμνό συμφέρον, την αναίσθητη «πληρωμή τοις μετρητοίς».

To Κομμουνιστικό Μανιφέστο, η αστική τάξη, η παγκοσμιοποίηση και η ιδιοκτησία!

άρθρο του Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου‏

.

Βρισκόμαστε στα 1848. Σε μία εποχή ανόδου του ευρωπαϊκού προλεταριάτου των οδοφραγμάτων και της αστικής τάξης, η οποία διαδέχεται το φεουδαρχικό και ημιφεουδαρχικό καθεστώς της Ευρώπης, μετά την εμφάνιση της βιομηχανικής επανάστασης. Σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, στο πέρασμα από τη φεουδαρχία στο αστικό κράτος, ορμούν στο ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι δύο πνευματικοί αστέρες: Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς.

Σφοδροί επικριτές της εκμεταλλευτικής αστικής τάξης και του αστικού κράτους, που μαστιγώνουν ανηλεώς με το περίφημο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», το οποίο έμελλε να καθορίσει την πορεία της ανθρωπότητας από τότε έως σήμερα και στο μέλλον έστω και ως ουτοπία (βλ. το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία: Διαλεκτικές κα φυσιολογικές αντιφάσεις της κοσμοθεωρίας του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού», εκδ. β’ «Πελασγός», Ι. Γιαννάκενας, Αθήνα 2013, όπου και ευρύτερη ανάλυση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου).

Έρχομαι στο θέμα Μανιφέστο και αστική ιδιοκτησία, όπου διαβάζομε και τα εξής: «Η αστική τάξη… έχει συγκεντρώσει την ιδιοκτησία σε λίγα χέρια… Όσο αναπτύσσεται η αστική τάξη, δηλαδή το κεφάλαιο, τόσο αναπτύσσεται και το προλεταριάτο… μόνο το προλεταριάτο είναι τάξη πραγματικά επαναστατική.  Οι άλλες τάξεις φθίνουν και αφανίζονται… Η κατώτερη μεσαία τάξη, ο μικροβιομήχανος ο αγρότης,

ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Black dream Φωτογραφία από:coolvibe.com/tag/snake/

«Το 1922 εκτελέστη­καν 2.690 κληρικοί, και 3.448 μοναχοί, αρκετοί επίσκοποι εξορί­στηκαν…»

 Του Χρήστου Δημητρίου

Από την εποχή που ο Ρωσι­κός λαός δέχθηκε τo μήνυμα της Ορθοδοξίας, που η Αγία Όλγα και ο Άγιος Βλαδίμη­ρος στερέωσαν την πίστη στη ρωσική γη, από τότε ο λαός έδει­ξε θαυμαστή αφοσίωση στη θρη­σκεία του χριστιανισμού και πα­ρουσίασε κατά την μετέπειτα ι­στορική διαδρομή του καταπλη­κτικά έργα.

Ο συγγραφέας Νικολάϊ Ζερνώφ γράφει για αυτή την περίο­δο: «Η Ρωσία τόσο ως χώρα όσο και ως έθνος, χρωστάει την υπόστασή της στον χριστιανισμό. Κά­θε λαός έχει επιλέξει ή του έχουν αποδώσει ένα όνομα, που σκοπό έχει να χαρακτηρίσει την ουσία του. Η Γαλλία ως χώρα του φω­τός, η Ελλάδα το λίκνο του πολι­τισμού, η Ιαπωνία η χώρα του α­νατέλλοντος ηλίου. Ο ρωσικός λαός επέλεξε το όνομα Αγία Ρω­σία».

Την πορεία όμως αυτή ήρθε να διακόψει ένα συγκλονιστικό γεγονός. Η Οκτωβριανή Επανά­σταση του 1917. Είναι ενδιαφέ­ρον να δούμε στο σύντομο αυτό άρθρο, τον τρόπο με τον οποίο α­ντιμετώπισε τη λαϊκή πλειοψηφία το σοβιετικό καθεστώς που ήταν οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, κατά τη διάρκεια που κατείχε την εξου­σία.

Αιματηροί διωγμοί

Τους άγριους αιματηρούς διωγμούς των Χριστιανών μπο­ρούμε ιστορικά να τους χωρίσου­με σε πέντε βασικές περιόδους.