Ο Ν. Ζαχαριάδης εκλιπαρεί την επιείκιαν του Στάλιν δια την αποτυχίαν αποσπάσεως της Μακεδονίας εκ της Ελλάδος

Άποψη της λίμνης Ρίτσα. Παραθεριστικό μέρος του Στάλιν. Εκεί ελήφθησαν οι κρίσιμες αποφάσεις σχετικά με το μέλλον της Ελλάδος και τον ρόλο του ΚΚΕ.

.

Διά να μη απομείνη, όμως, καμία αμφιβολία περί του ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο «εμφύλιος πόλεμος», αλλά Σλαβικής εμπνεύσεως ξενοκίνητος επιβουλή εναντίον της Ελλάδος, ήτοι πόλεμος εξαπολυθείς υπό μισθάρνων οργάνων της Μόσχας, εντελλομένων, καθοδηγούμενων και διευθυνομένων υπ’ αυτής, δηλαδή υπό μισθοφόρων – ανδρεικέλων του Σλαβισμού, βλέπωμεν τον πράκτορα της Σοβιετικής Ενώσεως και ηγέτην του Κ.Κ.Ε., Νίκον Ζαχαριάδην, μετά την περίλαμπρον νίκην τού Ελληνικού Εθνικού μας Στρατού και την συντριβήν των ορδών του κομμουνιστοσυμμοριτισμού, να μεταβαίνη κατ’ ευθείαν εις την Κριμαίαν και να παρουσιάζεται περιδεής ενώπιον του αυθέντου του Στάλιν, επιζητών και εκλιπαρών την κατανόησίν του και την επιείκιάν του, διά την επελθούσαν πανωλεθρίαν.

Αποδεικνύεται, ούτω, δι’ άλλην μίαν φοράν, ότι την ευθύνην της διεξαγωγής της επιθέσεως εναντίον της Ελλάδος, ή ηγεσία του Κ.Κ.Ε., δεν την είχεν έναντι του «δημοκρατικού Λαού», ως ισχυρίζετο, ούτε έναντι των «συντρόφων» της, αλλά αποκλειστικώς και μόνον έναντι της Μόσχας, της οποίας ήτο ο εντολοδόχος και της όποιας τα επεκτατικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδος εξυπηρετεί.

Από τον Στάλιν, ο όποιος παραθέριζε την εποχήν εκείνην εις την λίμνην Ρίτσα της Γεωργίας, έλαβεν ο Ζαχαριάδης, τον Απρίλιον 1946, την εντολήν ενάρξεως του Συμμοριτοπολέμου, και εις τον Στάλιν, και μάλιστα εις την ιδίαν τοποθεσίαν, επανέρχεται ο Ζαχαριάδης, τρία και ήμισυ έτη βραδύτερον, ήτοι τον Σεπτέμβριον 1949, δια να αναφέρη ευπειθώς, ως υποτελής, την αποτυχίαν της ύπ’ αυτού αναληφθείσης αποστολής. Πάντα ταύτα εξιστορεί και ο αριστερός συγγραφεύς Λευτέρης Μαυροειδής εις την σελίδα 17 του βιβλίου του «Φάκελλος Καραγιώργη».

Απόφασις 5ης Ολομέλειας Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. δια την δημιουργίαν Ανεξάρτητου «Μακεδονικού Κράτους»

29 Φεβρουαρίου 1949. Η Μακεδονία είναι ελεύθερη. Ο γενναίος και υπερήφανος Έλληνας στρατιώτης φρουρεί τα πάτρια εδάφη, ιστάμενος εγγύς των συνόρων, επί καταληφθέντος πολυβολείου των ξένων επιδρομέων.

.

Το ξενοκίνητον των κινήτρων του Σλαυϊκής εμπνεύσεως, καθοδηγήσεως και διευθύνσεως Συμμοριτοπολέμου, αποδεικνύεται και εκ της αποφάσεως της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. της 30-33 Ιανουαρίου 1949. Η απόφασις αύτη ελήφθη παρουσία Ρώσων και Αλβανών εκπροσωπούν και απέβλεπεν ανεπιφυλάκτως εις τον εδαφικόν ακρωτηριασμόν τής Ελλάδος.

Την εποχήν εκείνην είχεν ήδη, από της 30ής Ιουνίου 1948. επέλθει ρήξις μεταξύ Στάλιν και Τίτο, με αφορμήν την ηγεμόνευσιν των Βαλκανίων. Κατόπιν αυτού, ο Νίκος Ζαχαριάδης, κατά την μετάβασίν του τον Οκτώβριον του 1948 εις Μόσχαν, επισκέπτεται τον Στάλιν, παρά του οποίου λαμβάνει νέας εντολάς. αντιθέτους προς το πνεύμα της Συμφωνίας τού Μπλέντ.

Δηλαδή, ενώ μέχρι τότε η Μόσχα υπεστήριξε την γραμμήν του Τίτο, ήτοι «Ομόσπονδος Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας» υπό την κυριαρχίαν της Λαϊκής Νοτιοσλαυϊκής Ομοσπονδίας, τώρα το Κρεμλίνον, πρός δημιουργίαν αντιπερισπασμού, επανέρχεται εις την Βουλγαρικήν γραμμήν του Δημητρώφ και υποστηρίζει την δημιουργίαν ανεξαρτήτου ή αυτονόμου «Μακεδόνικου Κράτους», εντός της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» (Β.Κ.Ο.), εις το όποιον θα επιδιωχθή και η προσέλκυσις και της Νοτιοσλαβικής «Μακεδονίας των Σκοπίων».

Ταυτοχρόνως, η Μόσχα, διά της Κομινφόρμ, διαβιβάζει την νέαν πολιτικήν γραμμήν διά τα Βαλκάνια, προς την ηγεσίαν των κομμουνιστοσυμμοριτών, δηλαδή προς το Κ.Κ.Ε.

Δύο μήνας μετά την επιστροφήν του εκ Μόσχας, ο Νίκος Ζαχαριάδης, δημοσιεύει, εις το 12ον φύλλον του «Δημοκρατικού Στρατού», του Δεκεμβρίου 1948, επιστολήν αναφέρουσαν ότι:

«Ο μακεδόνικος λαός δεν αγωνίζεται στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας για να βρει την ισοτιμία και την ισοπολιτεία μέσα στην Ελλάδα, αλλά δημιουργεί τώρα την δικιά τον εθνική ζωή και εστία και τείνει προς την ενότητα πού κατάχτησε με το αίμα του. Ο μακεδόνικος λαός θα απόκτηση μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια αυτή όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με την λαϊκή δημοκρατία. Και γι’ αυτή την ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδόνικος λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου…».

Το ΚΚΕ, η Μακεδονία και το καθεστώς Μεταξά

.

1. Γέννηση και πρώτα βήματα του Κ.Κ.Ε.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (Κ.Κ.Ε.) γεννήθηκε στον Πειραιά το 1918, με άλλη μορφή και με το όνομα «Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα».

Επρόκειτο για ένα ασήμαντο κόμμα, που περιοριζόταν στους ιδρυτάς του και σε λίγους ακόμη οπαδούς, εμπνεόμενους κυρίως από τον σοσιαλισμό της Δευτέρας Διεθνούς. Μέσα όμως σε διάστημα δύο ετών, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα ακολούθησε ριζοσπαστικότερο προσανατολισμό.

Η πλήρης επικράτηση της Ρωσικής Επαναστάσεως και η ορμή της Τρίτης Διεθνούς ενίσχυσαν τη θέση εκείνων που επεδίωκαν τολμηρότερη πορεία, οι οποίοι, ύστερα από έντονες συζητήσεις, επεβλήθησαν στους άλλους συντρόφους των. Κατά τους πρώτους μήνες του 1920, στον τίτλο του Κόμματος προσετέθη, σε παρένθεση, η ονομασία «Κομμουνιστικό», απεφασίσθη η συμμετοχή του στην Κομιντέρν, και ένας νέος και δυναμικός φοιτητής εξελέγη εκπρόσωπος του μικρού Κόμματος στο μεγάλο Διεθνές Συνέδριο της «Κομμουνιστικής Διεθνούς», που επρόκειτο να συγκληθεί στη Μόσχα.

Το όνομα του φοιτητού αυτού -Δημοσθένης Λυγδόπουλος- αξίζει να μνημονευθεί, γιατί θα έλεγε κανείς ότι η μοίρα τον έταξε σαν δραματικό οιωνό των μεγάλων περιπετειών του Κ.Κ.Ε.

Ο Συμμοριτοπόλεμος ήτο ξενοκίνητος επιβουλή…

Χάρτης επί του οποίου σημειούνται οι βάσεις οργανώσεως και και ανεφοδιασμού, ως και αι γραμμαί εισβολής εναντίον της Ελλάδος, των μισθοφόρων της κομμουνιστικής Ιμπεριαλιστικής πολιτικής

.

Το γεγονός ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο εμφύλιος πόλεμος, δηλαδή άγων ιδεολογικός ή κοινωνικός, προκύπτει και από την ομολογία του ιδίου του Αρχηγού του Κ.Κ.Ε.. Νίκου Ζαχαριάδη, ο όποιος παραδέχεται ότι επρόκειτο περί ξενοκινήτου επιβουλής, ή οποία όμως δια λόγους σκοπιμότητος και εκμεταλλεύσεως των συναισθημάτων της διεθνούς κοινής γνώμης, ενεφανίζετο ως δήθεν επανάστασις των καταπιεζομένου «δημοκρατικών» πολιτών.

Συγκεκριμένους, ως αναγράφεται εις τις σελίδες 28 και 29 του βιβλίου του «Δέκα χρόνια πάλης», εις τό εισηγητικόν του σημείωμα προς την γενομένη εν Ρωσσία, την 14-15 Οκτωβρίου 1950, ΙΙΙην Συνδιάσκεψιν του Κ.Κ.Ε., ούτος είπε και τα εξής:

«Η πολιτική μας θα έπρεπε να είναι τέτοια ώστε φαινομενικά να είναι αμυντική… Χωρίς όμως να εξασφαλίσουμε τα νώτα μας τότε, δεν μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε. Και στις συνθήκες τον 1946 εξασφάλιση νώτων σήμαινε, πρώτ’ άπ’ όλα και κυρίως, Γιουγκοσλαβία ευνοϊκά για μας διατεθειμένη…».

Επομένως, ομολογείται κυνικώτατα ότι ο «Τρίτος Γύρος» δεν ήτο αποτέλεσμα, ως υπεστηρίζετο υπό του Κ.Κ.Ε., «της αυθόρμητης εκδήλωσης αυτοάμυνας των δημοκρατικών πολιτών, εναντίον των καταπιέσεων της Βρετανικής πολιτικής και των Ελλήνων μοναρχοφασιστών», αλλά προσχεδιασμένη άπόφασις ενόπλου επιβουλής εναντίον της Ελλάδος.

Αλλά και ο αρχισυμμορίτης Μάρκος Βαφειάδης παραδέχεται εις την σελίδα 378 του βιβλίου του «Απομνημονεύματα», Τόμος 5ος, ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο επανάστασις «των καταπιεζομένων δημοκρατικών πολιτών», ούτε «αύθόρμητη εκδήλωση αυτοάμυνας εναντίον των καταπιέσεων των Βρετανών και των Ελλήνων», αλλά ότι ο κύριος συντελεστής της αποφάσεως διά την εξαπόλυσιν αυτού εναντίον της Ελλάδος υπήρξε το «Μακεδόνικο ζήτημα». Συγκεκριμένως, γράφει ούτος, μεταξύ άλλων:

«Το λεγόμενο «Μακεδόνικο» δεν έμεινε έξω από τους συντελεστές του Εμφύλιου. Ήτανε ένα από τα κυρίαρχα πού συνθέτουν το σύνολο των συστατικών πού οδήγησαν στον εμφύλιο».

MNHMH EΘΝΙΚΗ «Ἐπὶ τῇ συμπληρώσει 56 (69) ἐτῶν ἀπὸ τῆς συντριβῆς τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ»

.

Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης- Πρώην Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας

1.-  Ἡ 30ὴ Αὐγούστου 1949 ἔχει δικαίως καταγραφῆ διὰ τοὺς σκεπτομένους καὶ μὲ ἀληθῆ δημοκρατικὴν συνείδησιν Ἕλληνας ὡς μία τῶν ἐνδοξοτέρων ἡμερῶν τῆς ἐθνικῆς μας Ἱστορίας, ὡς ἡ φωτεινοτέρα τῆς μεταπολεμικῆς Ἑλλάδος. Διότι, μετὰ τὴν κατὰ τὰς προηγηθείσας ἡμέρας πτῶσιν τοῦ Γράμμου καὶ τοῦ Βιτσίου, ὑπέκυπτεν εἰς τὰς ἐθνικὰς δυνάμεις τὴν 10^ην πρωϊνὴν τῆς ἡμέρας αὐτῆς καὶ τὸ φοβερὸν Κάμενικ, ἡ τελευταία καὶ ἰσχυροτέρα θέσις-κλειδὶ τοῦ ἀντιπάλου ἐπὶ τῆς Ἑλληνοαλβανικῆς μεθορίου.

Αὐτὴ ὑπῆρξεν ἡ νικηφόρος κατακλεὶς τριετοῦς καὶ πλέον ἐνόπλου ἀγῶνος τοῦ Ἔθνους ἐναντίον συμμοριτοπολέμου, ἐπιβληθέντος εἰς τὴν Ελλάδα ἀπὸ τοὺς βορείους, ὑπὸ κομμουνιστικὸν τότε καθεστώς, γείτονάς της, οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν ὠργάνωσαν, τὸν ἐξώπλισαν καὶ τὸν κατηύθυναν, ὅπως καὶ ἡ συσταθεῖσα ἀπὸ τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας τοῦ Ο.Η.Ε. Διεθνὴς Ἐξεταστικὴ Ἐπιτροπή, ὕστερα ἀπὸ ἐπιτόπιον ἔρευναν, διεπίστωσε καὶ διέλαβεν εἰς τὰ συμπεράσματα τῆς ἀπὸ 23.5.1947 ἐκθέσεώς της.

Συμμοριτοπολέμου, ἀποσκοποῦντος εἰς τὴν ὑλοποίησιν ἀφ’ ἑνὸς τοῦ παλαιοῦ, ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19^ου αίῶνος, πανσλαβιστικοῦ σχεδίου ἐπεκτατικῆς καθόδου εἰς τὸ Αἰγαῖον δι’ ἀποσπάσεως τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ( : ἐδαφικὸς τῆς Πατρίδος μας ἀκρωτηριασμός ), ἀνανεωθέντος δὲ ὑπὸ Σταλινικὴν ἐπίνευσιν καὶ Τιτοϊκὴν πρωτοβουλίαν ὑπὸ τὴν μορφὴν δημιουργίας, μετὰ τῶν λοιπῶν ἐκτὸς Ἑλλάδος τμημάτων τῆς γεωγραφικῆς Μακεδονίας, ξεχωριστοῦ κράτους (: ἐθνικὸς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀκρωτηριασμὸς δι’ ἀποχωρισμοῦ ἀπὸ αὐτὸν τῶν Μακεδόνων καὶ διαγραφῆς ἔτσι ἕξη αἰώνων ἐνδόξου ἐθνικῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, αὐτῆς τῶν λεγομένων Ἑλληνιστικῶν χρόνων, ἀπὸ τοῦ 3^ου π.Χ. μέχρι καὶ τοῦ 3^ου μ.Χ. αἰῶνος )∙ καὶ ἀφ’ ἑτέρου εἰς τὴν  κομμουνιστικοποίησιν καὶ τῆς ἀπομενούσης Ἑλλάδος. 

Ο Κεμαλισμός και η αποκαλούμενη Eλληνική Aριστερά

.

Ένα κείμενο του 2001…..επίκαιρο

Ο Κεμαλισμός και η αποκαλούμενη Ελληνική Αριστερά

Β. Λαγός- Θ. Μαλκίδης

1.Η Γενοκτονία  που αμφισβητείται…..

Aφορ­μή για το κεί­με­νο αυτό υ­πήρξαν κεί­με­να που δη­μο­σιεύ­θη­καν στον Α­θη­να­ϊ­κό και Πε­ρι­φε­ρεια­κό Τύ­πο για το αν χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ως γε­νο­κτο­νί­α ο α­φα­νι­σμός του ελ­λη­νι­σμού της Α­να­το­λής. Με­ρι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα μά­λι­στα ε­πι­κα­λού­νται τις α­πο­φά­σεις του Ο.Η.Ε. για το πώς ο­ρί­ζε­ται η έν­νοια Γε­νο­κτο­νί­α (διε­θνής ό­ρος η ελ­λη­νο­λα­τι­νι­κή λέ­ξη Genocide).

Αν και οι α­πο­φά­σεις του Ο.Η.Ε. εί­ναι γνω­στό ό­τι α­πο­τε­λούν προ­ϊ­όν των κά­θε φο­ρά πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών, ί­σως εί­ναι α­να­γκαί­ο να μνη­μο­νεύ­σου­με τί ο­ρί­ζε­ται ως γε­νο­κτο­νί­α στη σύμ­βα­ση του Ο.Η.Ε. της 9ης Δε­κεμ­βρί­ου 1948:

«Ως Γε­νο­κτο­νί­α νο­εί­ται οια­δή­πο­τε εκ των κα­τω­τέ­ρω πρά­ξε­ων ε­νερ­γου­μέ­νων με την πρό­θε­σιν ο­λι­κής ή με­ρι­κής κα­τα­στρο­φής ο­μά­δος ε­θνι­κής, ε­θνο­λο­γι­κής, φυ­λε­τι­κής ή θρη­σκευ­τι­κής, ως τοιαύ­της:

Γ. Σιάντος «Κανένας Γερμανός, δέν πρέπει νά ἐνοχληθῆ» (13 Σεπτεμβρίου 1944 )

.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

«Κανένας Γερμανός, δέν πρέπει νά ἐνοχληθῆ»

Γιὰ

τὸ  Γραμματέα τῆς Ἐπιτροπῆς Πόλης

Ύστερα ἀπό διαπραγματεύσεις μέ τὴ Γερμανική Διοίκηση καταλήξαμε μαζί της σέ συμφωνίες πού θά πρέπη στό μέλλον νά τίς ἐφαρμόσουμε πιστά γιατί αὐτό ἐπιβάλλουν τά κομματικά μας συμφέροντα.

Σύμφωνα μέ αὐτές κάθε  «σαμποτάζ» ἤ  ὁποιαδήποτε  ἄλλη ἐνέργεια μας ἐνάντια ὁπλιτῶν ἤ  βαθμοφόρων τοῦ  στρατοῦ κατοχῆς  θά γίνεται ὕστερα ἀπό σχετικάς ὑποδείξεις τοῦ  ἀρχηγοῦ τῆς Γκεστάπο.

Δόστε ἑπομένως ἐντολή στίς Ἀχτίδες νά πάψουν στό εξἤς οἱ ξεκάρφωτες. Ὁπλισμός μας ἐξασφαλίστηκε ἀρκετός..

Σὰν  ὑπεύθυνο γιά τὴ  δουλειά αὐτὴ ἡ Γερμανικἤ Διοίκηση ὁρίζει  τὸν Ταγματάρχη Όττο τοῦ Β’ Γραφείου.

Η «ΔΗΛΩΣΗ» – Σελίδες από την πολιτική μας ιστορία των «Πέτρινων Χρόνων»

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Η Έλλη Παππά, το ΚΚΕ και οι «Δηλώσεις νομιμοφροσύνης» (Στη μνήμη των κομμουνιστών της Λάρισας: Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, Κλ. Σταματόπουλο, Ζ. Μπίγκα, Απ. Σαριγκούλη, Θωμά Καναβό, Απ. Κοντούλη, Απ. Κυριακού, Δημ. Κωλόνια και Νικ. Τσιμάρα, που εκτελέστηκαν στο «συνήθη τόπο εκτελέσεων» της Λάρισας στις 20 Μαρτίου 1948, αρνούμενοι να κάνουν «Δήλωση»).

Πρόκειται για τις γνωστές «δηλώσεις» που βίωσε ο κόσμος της Ελληνικής Αριστεράς από την εποχή της ματαξικής δικτατορίας (δεν έχω πρόχειρο το νόμο).

Κυριάρχησαν αμέσως μετά το Γ’ ψήφισμα του Ιουνίου 1946 και θωρακίστηκαν με νόμους της περιόδου του εμφυλίου που κράτησαν ως τη Μεταπολίτευση του 1974.

Η «ΔΗΛΩΣΙΣ» θεσπίστηκε και τυποποιήθηκε σύμφωνα με το άρθρο 4 παραγρ. 3 του AN 516 του 1948. Το σημείο 6 ρωτούσε: «Υπήρξατε ποτέ μέχρι σήμερον μέλος κομμουνιστικής οργανώσεως αποτελούσης όργανον του Κ.Κ.Ε., ή εξυπηρετούσης τους σκοπούς του; (Ιδίως Κ.Κ.Ε., Ε.Α.Μ., Α.Κ.Ε., Ε.Κ.Α.Σ., Ε.Τ.Α., ΟΠΛΑ, Ε.Π.Ο.Ν., ΕΘΝ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ κ.λπ.). ποιάς και κατά ποια χρονικά διαστήματα…».

Δεκεμβριανά ( 3 Δεκεμβρίου 1944)

Ο όρος Δεκεμβριανά αναφέρεται σε μία σειρά ένοπλων συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στην Αθήνα το Δεκέμβριο 1944 – Ιανουάριο 1945, ανάμεσα σε δυνάμεις αριστερών οργανώσεων (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ) και δυνάμεις που ανήκαν στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα, από την σοσιαλδημοκρατία (όπως ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ηγέτης του «Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος») έως την άκρα δεξιά. Στην σύρραξη ενεπλάκησαν και οι Βρετανοί.

Αφορμή στάθηκαν οι πυροβολισμοί που ρίχθηκαν ενάντια στη διαδήλωση του ΕΑΜ στο κέντρο της Αθήνας, στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, με αποτέλεσμα τον θάνατο 28 διαδηλωτών και τον τραυματισμό 148. Η βαθύτερη αιτία ήταν η διαμάχη ανάμεσα σε δύο δυνάμεις που διεκδικούσαν την εξουσία: Από τη μια το ΕΑΜ, το οποίο ελεγχόταν από το ΚΚΕ αλλά είχε πολύ ευρύτερη απήχηση, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα και τις τάξεις των διανοουμένων.

Το φιλοσοβιετικό ΕΑΜ, που είχε καταστεί ισχυρότατος πολιτικός και στρατιωτικός μηχανισμός όντας η σημαντικότερη αντιστασιακή δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα, είχε σε πολλές περιοχές της χώρας de facto την εξουσία στα χέρια του μετά το τέλος του πολέμου και ήθελε να αποτρέψει την επάνοδο του βασιλιά καθώς και την τυχόν ανασύσταση δικτατορικού καθεστώτος όπως αυτό της μεταξικής περιόδου. Από την άλλη πλευρά είχαν συνασπιστεί το σύνολο των αντικομμουνιστικών ένοπλων δυνάμεων, φιλελεύθεροι και φιλοβασιλικοί, με την υποστήριξη των Άγγλων, που ήθελαν να αποτρέψουν την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού στην Ελλάδα και ευνοούσαν την επιστροφή του βασιλιά, ο οποίος παραδοσιακά εξέφραζε την φιλοαγγλική πολιτική. Ωστόσο οι προθέσεις που καταλόγιζε κάθε πλευρά στην αντίπαλη μέσα στο κλίμα της πόλωσης απείχαν από τις πραγματικές προθέσεις.