.
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
Εἶναι ἀλήθεια, καλοί μου φίλοι, ὅτι σήμερα ἀπολαμβάνουμε μεγάλες ἐλευθερίες στὰ πάντα. Ἐνεργοῦμε ὅπως θέλουμε, λέμε ὅ,τι θέλουμε, γευόμαστε ὅ,τι ἐπιθυμοῦμε. Ὅλα ἀπευθύνονται σέ μᾶς, ὅλα εἶναι γιά μᾶς!
Ὅμως, μήπως μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἀπέραντη ἐλευθερία, ποὺ ὄντως ἔχουμε, εἴμαστε τελικὰ δοῦλοι; Μήπως αὐτὴ ἡ ἐλευθερία εἶναι καὶ ἡ σκλαβιά μας; Μήπως ἐκεῖ ποὺ νομίζουμε ὅτι πετᾶμε στοὺς αἰθέρες, τελικὰ εἴμαστε γιὰ τὰ καλὰ κλεισμένοι μέσα σ’ ἕνα (χρυσὸ κατὰ τὰ ἄλλα) κλουβί;
* * *
Τελευταῖα σ’ ἕνα δημοσίευμα τοῦ διεθνοῦς κυκλοφορίας ἀμερικανικοῦ περιοδικοῦ «The Economist», διάβασα ὅτι ἕνας πολίτης στὶς ΗΠΑ μπορεῖ νὰ παρακολουθήσει κάπου 200 τηλεοπτικὰ κανάλια!!!
Κι ἀμέσως ἀναρωτήθηκα: Τί… πλοῦτος! Τί… ἐλευθερία! Τί… πλουραλισμός! Καὶ τί δὲν μπορεῖς νὰ δεῖ κανεὶς ἐκεῖ! Ὅμως ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται καὶ τὸ πρόβλημα, ξέρετε…
Γιατί ἀκόμη καὶ νὰ τὰ τρέξει κανεὶς ὅλα μὲ τὸ τηλεκοντρόλ, πόσο χρόνο θέλει; Καὶ γιὰ νὰ δεῖ ἔστω κάτι ἀπ’ αὐτά, ἆραγε θὰ τὸν φθάσει ἡ ἡμέρα;