Γλωσσική αλλοίωση και ηθική σύγχυση

.

Ο Κομφούκιος είχε πει πως ‘’όταν οι λέξεις χάνουν την σημασία τους, οι άνθρωποι χάνουν την ελευθερία τους’’.

Επιβεβαίωση της άποψης αυτής παρέχουν οι διαστρεβλώσεις εννοιών που αναφέρονται κυρίως σε πολιτικά ιδεώδη, των οποίων το περιεχόμενο αλλάζει, από προπαγανδιστές κατά κανόνα του αριστερού χώρου.

Του Κώστα Χριστίδη*

Λέξεις όπως ‘’ελευθερία’’, ‘’δημοκρατία’’, ‘’δικαιοσύνη’’ και άλλες έχουν φθαρεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάποιος να διστάζει πλέον να τις χρησιμοποιεί γιατί μεταδίδουν εντελώς διαφορετικό νόημα από αυτό που κάποτε είχαν.

Έτσι, η έννοια π.χ. της ελευθερίας ορίζεται από πολλούς ως η δυνατότητα του να κάνει κανείς ό,τι θέλει χωρίς νομικούς, οικονομικούς ή άλλους περιορισμούς. Η αντίληψη της ελευθερίας ως παντοδυναμίας αντιδιαστέλλεται προς αυτήν που είχαν προσδώσει στην συγκεκριμένη λέξη οι κλασικοί φιλελεύθεροι φιλόσοφοι, κατά την οποία ελευθερία είναι η κατάσταση σε μία κοινωνία όπου ο εξαναγκασμός ανθρώπων από άλλους (βάσει κανόνων δικαίου) είναι όσο το δυνατόν μικρότερος.

Αμαρτίαι ηγετών παιδεύουσι λαούς

.

Από τα βάθη των αιώνων η συμπεριφορά των ηγεμόνων επηρέαζε καθοριστικά – συνήθως, επί τα χείρω – τις τύχες των υπηκόων τους.

Είναι ασύλληπτος ο αριθμός των θανάτων και η έκταση των καταστροφών που προκάλεσαν οι φιλοδοξίες και οι κατακτητικές διαθέσεις των μεγάλων ‘’στρατηλατών’’ της ιστορίας.

Του  Κώστα Χριστίδη*

Η εξέλιξη των δημοκρατικών θεσμών αλλά και η σταθερή διεύρυνση των εκούσιων οικονομικών συναλλαγών, δηλ. του παγκόσμιου εμπορίου, είχαν θετική επίδραση στην μείωση των πολεμικών συγκρούσεων και μετέτρεψαν σταδιακά τους ηγεμόνες σε ‘’ηγέτες’’.

Σημαντικός αριθμός πολιτικών ηγετών, πάντως, ακόμη και στις ημέρες μας, ακόμη και στις πιο προηγμένες χώρες, εξακολουθούν να μας εκπλήσσουν δυσάρεστα και να γίνονται πρόξενοι πολλών δεινών.

Ο Πούτιν και ο Ερντογάν, μετά από κάποιες αρχικές μεταρρυθμιστικές προσπάθειες, χάρη στις οποίες απέκτησαν σημαντική δημοτικότητα, έγιναν ολοένα πιο αυταρχικοί, περιορίζοντας τις πολιτικές ελευθερίες και τιμωρώντας σκληρά τους αντιφρονούντες ενώ, ταυτόχρονα, αποτέλεσαν και αποτελούν πηγή κινδύνων για την διεθνή ειρήνη.

Λογοτεχνία και πολιτική πραγματικότητα

.

Μετά από τις πρόσφατες λυρικές εξάρσεις των Τσίπρα – Καμμένου στη Βουλή, ας μας επιτραπεί να αφιερώσουμε στον λόγιο πρωθυπουργό μας μία περικοπή από το έργο του Σαίξπηρ «Ριχάρδος ο Β΄», που γράφθηκε το 1595 και αναφέρεται στην εποχή του εκατονταετούς πολέμου μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, 1337 – 1453.

Στην Πράξη 2, Σκηνή 1, οι Λόρδοι Ρος (Ρ), Γουίλομπυ (Γ) και ο κόμης Νορθάμπερλαντ (Ν) συζητούν για την φορολογική πολιτική του Βασιλιά Ριχάρδου:

Του Κώστα Χριστίδη*

Ρ.: Έχει ρημάξει τον λαό με άγριους φόρους και έχει χάσει την αγάπη του.

Γ.: Κάθε μέρα μηχανεύεται  τεχνάσματα για νέα χαράτσια: «Δωρεές εν λευκώ!», «Συνεισφορές!» και ό,τι άλλο φαντασθεί ο νους του ανθρώπου. Όμως, για τον Θεό, πού πάνε όλα αυτά;

Ν.: Πάντως όχι στον πόλεμο, γιατί κανέναν πόλεμο δεν έκανε ο βασιλιάς, αντίθετα ξεπούλησε με αισχρές συμβάσεις όσα οι πρόγονοί του είχαν κατακτήσει με πολέμους. Και έχει ξοδέψει σε περίοδο ειρήνης όσα οι άλλοι ξόδευαν σε ολόκληρους πολέμους.

Το Σύμφωνο της Ελευθερίας

‘

’Οι απαντήσεις σε πολλά από τα πιεστικά κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας βρίσκονται τελικά έξω από την τεχνική σφαίρα των οικονομικών ή οποιασδήποτε άλλης μεμονωμένης επιστήμης αλλά μέσα στις βασικές αρχές μίας φιλοσοφίας της ελευθερίας’’,είχε πει κατά τον προηγούμενο αιώνα ο F.A.Hayek.

Ακολουθώντας αυτή την αντίληψη ορισμένοι Έλληνες επιστήμονες και διανοητές διατύπωσαν, στις αρχές της δεκαετίας του 90, ένα Σύμφωνο Ελευθερίας, το οποίο περιλαμβάνει φιλελεύθερες αρχές και διακηρύξεις. Μερικές εξ αυτών παρατίθενται κατωτέρω.

Του Κώστα Χριστίδη*

Επιδιώκουμε έναν κόσμο ελευθερίας, έναν κόσμο στον οποίο το κάθε άτομο εξουσιάζει τη ζωή του και δεν θυσιάζεται ούτε χρησιμοποιείται ως πιόνι για την επίτευξη σκοπών τρίτων.

Πιστεύουμε ότι ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι η αναγκαία προϋπόθεση για έναν ελεύθερο και ευτυχισμένο κόσμο, ότι η βία και η εξαπάτηση πρέπει να εκδιωχθούν όσο το δυνατόν περισσότερο από τις ανθρώπινες σχέσεις και ότι μόνο μέσω της ελευθερίας μπορούν να πραγματοποιηθούν η ειρήνη και η ευημερία.

Ποιός πληρώνει τον λογαριασμό

Ο Τόμας Τζέφερσον είχε πει: «Μία κυβέρνηση που είναι αρκετά μεγάλη για να δώσει τα πάντα στον λαό, είναι αρκετά ισχυρή για να του πάρει και τα πάντα»

 του Κώστα Χριστίδη

 .

Οι πολιτικοί – συνεπικουρούμενοι από συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες αλλά και ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, γραφειοκράτες και, γενικά, από πολλούς δραστηριοποιούμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα – είναι ικανοί να πράξουν πλείστα όσα προκειμένου να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την νομή της εξουσίας.

Όλοι οι προαναφερθέντες θα μπορούσαν να αποκληθούν περιληπτικά ‘’δημόσιοι επιχειρηματίες’’. Οι αμοιβές τους προέρχονται από φόρους, δηλαδή από ποσά που αποσπώνται αναγκαστικά από το εισόδημα του κάθε ατόμου και που, κατά κανόνα, δεν βρίσκονται σε άμεση αντιστοιχία με κάποιο παραγόμενο αγαθό ή υπηρεσία. Έτσι οι δημόσιοι επιχειρηματίες έχουν μπροστά τους ολόκληρη την κλίμακα των ανθρώπινων αναγκών, φόβων και ελπίδων για να αναπτύξουν την δραστηριότητά τους.

 Όταν οι φόροι φθάσουν σε κάποιο σημείο που να αποτελούν αφόρητο βάρος για τους ψηφοφόρους, χρησιμοποιείται η μέθοδος του δανεισμού με την οποία δημιουργείται ένα επίπεδο επίπλαστης ευμάρειας μέχρις ότου έλθει η ώρα της πληρωμής του ‘’λογαριασμού’’. Είναι όπως όταν μία συντροφιά φίλων απολαμβάνει ένα πλουσιοπάροχο δείπνο σε ένα ακριβό εστιατόριο, η ευχάριστη ατμόσφαιρα όμως συχνά διαλύεται όταν καταφθάσει ο λογαριασμός. Τότε αρχίζουν ερωτήσεις του τύπου ‘’ποιός παρήγγειλε τα έξτρα ορεκτικά’’, ‘’ποιός έφαγε αστακό’’ κλπ. Η δημιουργία των δημοσίων ελλειμμάτων οδηγεί σε παρόμοιες καταστάσεις: οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις αναφύονται όταν τίθεται το ερώτημα ποιοί θα πληρώσουν τα χρέη.