Ο γεωπολιτικός ρόλος Ελλάδας και Σκοπίων στο μεταλλαγμένο ΝΑΤΟ

.

Κώστας Γρίβας

Η λέξη κλειδί για την ερμηνεία του σημερινού κόσμου είναι η λέξη «πολυπολικότητα» (multipolarity). Το διεθνές σύστημα είναι εδώ και καιρό πολυπολικό και η πραγματικότητα αυτή γίνεται με ταχύτατους ρυθμούς αποδεκτή ακόμη και από τους τελευταίους λάτρεις της α-πολικότητας (non polarity), που υποτίθεται ότι είχε επιβάλλει η περιβόητη (και απροσδιόριστη) παγκοσμιοποίηση και η νίκη του ΝΑΤΟ στον ψυχρό πόλεμο.

Η παγκοσμιοποίηση αποτελούσε ένα ενιαίο διαλεκτικό μέγεθος με μια ανορθολογική ανάγνωση της ισχύος των ΗΠΑ και τη φαντασιακή μονοπολικότητα (unipolarity) του διεθνούς συστήματος που προέκυπτε από αυτήν. Έτσι λοιπόν, σε έναν πολυπολικό κόσμο οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται κατ’ ανάγκην συμπαγείς γεωπολιτικές δομές, οι οποίες θα στρέφονται εναντίον ενός κύριου αντιπάλου, όπως φιλοδοξούσε να λειτουργήσει το ΝΑΤΟ στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου.

Τώρα, ο πρωταρχικός ρόλος του ΝΑΤΟ είναι να αποτελέσει τον ζωτικό χώρο των ΗΠΑ στην Ευρασία. Άλλωστε, η ανάπτυξη ιδιόρρυθμων πολεμικών μεθοδολογιών, όπως είναι ο υβριδικός πόλεμος, που κινούνται στη γκρίζα ζώνη μεταξύ ειρήνης και πολέμου, καθιστούν, εν μέρει, αναχρονιστικές τις διαδικασίες συλλογικής Άμυνας της Συμμαχίας. Έτσι, οι ΗΠΑ φαίνεται πως αναπτύσσουν μια αυτονομημένη από το ΝΑΤΟ δομή αποτροπής και προβολής ισχύος έναντι της Ρωσίας, με τη συνεργασία επιλεγμένων χωρών, όπως είναι η Πολωνία, χωρίς να πολυβασίζονται πλέον στη συλλογική λειτουργία της Συμμαχίας.

Τα δύο πρόσωπα του εθνομηδενισμού.

 Κώστας Γρίβας

Όπως ακριβώς περίμενα, τα δύο προηγούμενα άρθρα μου στο SLpress, συγκέντρωσαν τα πυρά των καθ’ έξιν δουλοφρόνων, χαρακτηριζόμενα ως «βλακείες», «επικίνδυνες απόψεις» και διάφορα άλλα. Το ίδιο έχει συμβεί και με κάθε άλλο κείμενο, δικό μου ή άλλων, που επιχειρηματολογεί για ρεαλιστική δυνατότητα άσκησης εθνοκεντρικών στρατηγικών, για την αναγκαιότητα εθνικά ανεξάρτητης πολιτικής και για την απεξάρτηση από τα πάσης φύσεως «ανήκειν».

Επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο ο πυρηνικός πόλεμος.

Κώστας Γρίβας

Εδώ και μερικά χρόνια βρίσκεται υπό εξέλιξη μια κοσμογονικών διαστάσεων μετάλλαξη του διεθνούς συστήματος, η οποία θα κυοφορήσει ένα νέο κόσμο. Ορισμένες από τις κρίσιμης σημασίας αλλαγές που συντελούνται παγκοσμίως είναι η οικονομική, τεχνολογική και στρατιωτική άνοδος της Κίνας, η μετατροπή του πλανητικού συστήματος σε πολυπολικό, η τήξη των αρκτικών πάγων, η δημιουργία ενός πρωτοφανούς δυναμικής σινορωσικού άξονα και μια σειρά από άλλες.

Τα Σκόπια εγγράφουν υποθήκες για τη «νότια Μακεδονία».

 Γράφει ο Κώστας Γρίβας

Η συμφωνία μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης των Σκοπίων, προβλέπει τη μετονομασία της FYROM σε «Βόρειο Μακεδονία». Με την ονομασία αυτή, άτυπα αλλά αναπόφευκτα, δημιουργείται και ένα νέο γεωπολιτικό μέγεθος. Η «νότιος Μακεδονία», δηλαδή η ελληνική Μακεδονία. Είναι προφανές ότι ο βορράς ορίζεται σε σχέση με κάποιον νότο και αφού δημιουργείται μια «Βόρειος Μακεδονία», θα υπάρχει και μια «νότια».Όμως, η «Βόρειος Μακεδονία» είναι ένα κράτος, στο οποίο υπάρχει μια κυρίαρχη εθνότητα, η «μακεδονική», που μιλάει και τη «μακεδονική» γλώσσα, με την αποδοχή πλέον της Ελλάδας. Αντιθέτως, η «νότιος Μακεδονία» δεν είναι παρά μια περιοχή της Ελλάδας.

Έχουμε, λοιπόν, μια χώρα και μια περιοχή, δηλαδή ένα «πλήρες» γεωπολιτικό μέγεθος και ένα μερικό, που μοιράζονται το ίδιο όνομα. Είναι προφανές ότι το «πλήρες» γεωπολιτικό μέγεθος, δηλαδή, η χώρα, έχει ένα σαφές πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό με την περιοχή αναφορικά με τον ποιος έχει τα περισσότερα δικαιώματα στην ευρύτερη γεωπολιτική έννοια και υπόσταση του όρου «Μακεδονία», η οποία περιλαμβάνει και την ιστορική κληρονομιά της Αρχαίας Μακεδονίας.

Από εκεί, λοιπόν, που η Ελλάδα αποδεχόταν ότι υπήρχε μία και μόνη Μακεδονία (εννοώντας πρωτίστως την ιστορική κληρονομιά) και αυτή ήταν ελληνική, τώρα, εμμέσως πλην σαφώς, αποδέχεται την ύπαρξη μιας «μερικής» ελληνικής Μακεδονίας. Αυτή κινδυνεύει να αντιμετωπιστεί ως «μικρότερο» γεωπολιτικό μέγεθος στο διεθνές γίγνεσθαι από τη «Βόρειο Μακεδονία», δεδομένου ότι είναι περιοχή και όχι χώρα.

Γιατί Ουάσιγκτον και Αθήνα θέλουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ

 του Κώστα Γρίβα –

Με μια πρώτη ματιά είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς την σπουδή των ΗΠΑ να εντάξουν στις ΝΑΤΟϊκές δομές τα Σκόπια, δεδομένου ότι με αυτόν τον τρόπο θα προκύψει ένα πιο εύθραυστο και δυσλειτουργικό ΝΑΤΟ. Πράγματι, με τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, ο ανταγωνισμός των Σλάβων με τους Αλβανούς στο εσωτερικό του γειτονικού κρατιδίου, αλλά και ο ανταγωνισμός Σκοπίων-Αλβανίας, θα απειλεί ανά πάσα στιγμή την ενότητα της Συμμαχίας. Και συνακόλουθα θα απειλεί την αποτρεπτική της λειτουργία, η οποία βασίζεται σε ομόφωνες αποφάσεις.

Ταυτοχρόνως –και σε αντίθεση με ότι γενικώς πιστεύεται– η «επίλυση» του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων είναι πιθανόν να επιδεινώσει τον ανταγωνισμό με την Ελλάδα αντί να τον μειώσει. Μέχρι στιγμής, οι δύο χώρες συμβιούν σχετικώς αρμονικά, έχουν πολλά συνεργατικά στοιχεία στις οικονομικές και πολιτικές τους δράσεις και ο ανταγωνισμός για τη διεκδίκηση της ιστορικής κληρονομιάς της αρχαίας Μακεδονίας περιορίζεται στο ζήτημα του ονόματος.

Όμως, με το που θα «επιλυθεί» αυτό το ζήτημα με ένα σύνθετο όνομα που θα εμπεριέχει τον όρο Μακεδονία, τα Σκόπια είναι πολύ πιθανόν πως θα θεωρήσουν ότι «δικαιώθηκαν». Ίσως θα επιχειρήσουν να διεκδικήσουν ολοκληρωτικά και απόλυτα την αρχαία μακεδονική κληρονομιά. Και αυτό γιατί η υπαρξιακή ταύτιση με την αρχαία Μακεδονία είναι μονόδρομος για τους Σλάβους των Σκοπίων, ώστε να μπορέσουν να διαχωριστούν από τις υπόλοιπες γειτονικές σλαβικές εθνότητες και να διασφαλίσουν μια διακριτή γεωπολιτική ταυτότητα.

Αυτή η υφαρπαγή ενός κομματιού της αρχαίας ελληνικής ιστορικής κληρονομιάς, όμως, θα αμφισβητήσει άμεσα και χωρίς περιθώρια συμβιβασμών την ελληνική εθνική ταυτότητα, η οποία εδράζεται στην ίδια κληρονομιά. Η κατάσταση μάλλον θα επιδεινωθεί από το ότι αυτή η αυθαίρετη ανάγνωση της Ιστορίας από πλευράς των Σκοπίων θα οδηγήσει, περίπου αναπόφευκτα, και σε εδαφικές διεκδικήσεις έναντι της σημερινής Ελλάδας.