ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ

της Κόριννας

.

Ἀντί νὰ εὐχηθῶ «Καλή Λευτεριά», σᾶς ἀφιερώνω αὐτὸ τὸ ἔξοχο ποίημα τοῦ Σικελιανοῦ.

ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ

Ἐψυχομάχα ὁ Διγενής στὸ σιδερὸ κρεββάτι.
Τὸν τριγυρίζαν οἱ γιατροί, μὲ τὰ χαρτιὰ στὸ χέρι,
κι ἀπόξω καρτερούσανε δικοὶ καὶ συντοπίτες.

Θέλαν νὰ μποῦνε νὰ τὸν ἰδοῦν κι ἀκόμα ἀκροφοβοῦνταν…..

Σηκώνει τὸ κεφάλι του καὶ λέει στὴν ἀδελφή του:

Ἄστους νὰ μποῦνε νὰ μὲ ἰδοῦν κι ἔχω καλά μαντάτα.
Τί τώρα δὰ εἶχ᾿ἀντάμωση μὲ τὸν Καραϊσκάκη,
κι ὁ Μακρυγιάννης ἔστεκε σιμὰ κι ἀφουγκραζόταν:

ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ

της Κόριννας

.

Κάποτε, μιὰ μέρα χειρότερη καὶ τῆς Κυριακῆς, τὸ συνειδητοποίησα!

Ἡ πρωτεύουσα σὲ ὅλο τὸ μάκρος της εἶχε γεμίσει τρῦπες.

Ὄχι ἀπ᾿αὐτὲς πού ἀνοίγουν οἱ ἐργάτες τοῦ Δήμου στοὺς ὑπονόμους.

Μιλῶ γιὰ τὶς ἄλλες πάνω στὶς προσόψεις τῶν ὑψηλῶν κτηρίων, ὅπου προσεκτικὰ στήνονται οἱ ἐπιγραφές ἑταιρειῶν, ἱδρυμάτων καὶ  καταστημάτων.

ΦαρμακεῖΟ, ΚαφενεῖΟ, ΑἱματολογικΟ κέντρΟ, ΠαιδαγωγικΟ ἸνστιτοῦτΟ. Ποὺ ὁ Θεὸς νὰ βάλει τὸ χέρι του.

Στὸ τηλεγραφεῖο τῶν νευμάτων μεγάλη ἀναστάτωση ἐπικρατεῖ σ᾿ὃλη τὴν γειτονιὰ.

Μὴπως εἶναι κανένας ξένος δάχτυλος τοῦ τύπου NOVA MAKEDONIA ἤ μήπως τοῦ᾿φυγε τοῦ μπογιατζῆ

Πολυαίνου Στρατηγήματα.

 άρθρο της Κόριννας

.

Ὁ Πολύαινος  ἦτανἝλληνας συγγραφέας καὶ δικανικὸς ρήτορας.

Ἦταν Μακεδόνας καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του τὸ ἔζησε στὴν Ρώμη.

Ὑπῆρξε σὺγχρονος τοῦ αὐτοκράτορος Μάρκου Αὐρηλίου Ἀντωνίνου(161-180 μ.χ)καὶ τοῦ ἑτεροθαλούς ἀδελφοῦ του καὶ συνάρχοντά του,Λευκίου Οὐΐρου.

Σὲ αὐτοὺς ἀφιερώνει τὰ «Στρατηγήματὰ» του σὰν ἕνα εἶδος βοηθήματος ,τὴν χρονικὴ στιγμὴ(162 μ.χ) ποὺ ὁ Οὐΐρος ἐκστρατεύει κατὰ τῶν Πάρθων καὶ τῶν Περσῶν.

Ἀδυνατὼντας λόγῳ ἡλικίας νὰ συμμετὰσχη κατὰ τῶν πατροπαραδότων ἐχθρῶν τῆς πατρίδας του,καὶ νὰ συμβάλη καὶ αὐτὸς στὴν νίκη ποὺ ἐπιθυμεῖ,προσφέρει αὐτὸ τὸ ἔργο του σὰν ἐφόδιο στρατηγηκῆς ἐπιστήμης.

Ἡ συλλογή του αὐτὴ εἶναι ἀποτέλεσμα διαβασμάτων,διότι ὁ ἴδιος δὲν ὑπῆρξε στρατιωτικὸς.

Μολονότι τὸ ἔργο του δὲν εἶναι καθαρὰ ἱστορικὸ,

Περὶ τῶν συμβολικῶν Θεῶν.

 άρθρο της Κόριννας

.

Περὶ τῆς Ἄτης, Ἀνάγκης, Ἀδδηφαγίας, Προφάσεως, Μεταμελείας καὶ Ἐκεχειρίας.

Ἡ Ἄτη ἦταν θυγατέρα τῆς Ἔριδος καὶ τοῦ Διὸς.
Θεὰ βλαβερά καὶ ζημιώδης
Πρῶτον ἔβλαψε τὸν πατέρα της συνεργήσασα νὰ γεννηθῆ πρῶτα ὁ Εὐρυσθέας καὶ μετὰ ὁ Ἡρακλῆς.

Τότε ἀγανακτήσας  ὁ Ζεύς τὴν ἅρπαξε ἀπὸ τὰ μαλλιά καὶ τὴν ἔρριξε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ παίρνοντας βαρύ ὄρκο νὰ μὴ τὴν δεχθῆ ξανὰ στὸν Οὐρανὸ.

Ἔμεινε λοιπὸν στὴν γῆ καὶ ἔγινε ἀθεράπευτος μάστιγα τῶν ἀνθρώπων, τρέχουσα παντοῦ καὶ βλάπτουσα αὐτοὺς ἀκαταπαύστως.
Ἦτο δὲ τόσο ταχύπους ὥστε ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ περιήρχετο τὴν οἰκουμένη.

Κατόπιν αὐτῆς ἔρχονται βραδέως οἱ Λιτές οἱ ὁποῖες θεραπεύουν τὸ κακὸ ποὺ προξένησε ἡ Ἄτη.

Ἡ Ἀνάγκη ἐθεωρῆτο Θεὰ τόσο παντοδύναμος ὥστε καὶ αὐτοί οἱ Θεοὶ ἦταν ὑποκείμενοι στὴν ἀπόλυτο καὶ ἀκράτητο δύναμί της.
Εἶχε δὲ βωμό στὴν Ἀκροκόρινθο μαζί μὲ τὴν Βία ποὺ ἦταν ἄβατος. (Παυσανίας, Κορινθιακά Δ΄).
Ἐλάτρευαν δὲ καὶ αὐτήν (Βία) γιὰ νὰ μὴν ὑποχρεωθοῦν ποτὲ σέ ἀκούσιες πράξεις.

Ἡ Ἀδδηφαγία