.
Τραγικά θύματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν οι εκατομμύρια Ρώσοι στρατιώτες πού πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τούς Γερμανούς.
Δεινοπάθησαν ως κρατούμενοι στά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης καί όσοι εξ αυτών επέζησαν, μετά τήν συντριβή του Χίτλερ, θεωρήθηκαν προδότες από τόν Στάλιν καί γυρίζοντας στήν πατρίδα «φιλοξενήθηκαν» πλέον στά κομμουνιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας, όπου οι περισσότεροι πέθαναν εργαζόμενοι σαν σκλάβοι. Παρακάτω διαβάζουμε γιά τήν περιπέτεια ενός στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού του Γιούρι Νικολάγιεβιτς:
…. η πυροβολαρχία που διοικούσε, περικυκλώθηκε κοντά στη Λούγκα από τούς Γερμανούς. Αυτός και οι άντρες του σκορπίσανε, αλλά δεν κατάφεραν να αποφύγουν την αιχμαλωσία. Ο Γιούρι βρέθηκε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως για αξιωματικούς κοντά στη Βίλνα. Στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχει κάποιο γεγονός που καθορίζει την ύπαρξή του – και τη μοίρα του, και τις πεποιθήσεις του, και τα πάθη του. Δυο χρόνια σ’ αυτό το στρατόπεδο, άλλαξαν ριζικά τον Γιούρι. Όσα έγιναν εκεί δεν περιγράφονται με λόγια, ούτε εξηγούνται με συλλογισμούς. Σ’ αυτό το στρατόπεδο οι κρατούμενοι έπρεπε να πεθάνουν, και όποιος δεν πέθαινε έπρεπε να βγάλει συμπεράσματα.
Να επιζήσουν μπορούσαν μόνο οι όρντνερ, δηλαδή τα μέλη της εσωτερικής αστυνομίας του στρατοπέδου, οι οποίοι διαλέγονταν μεταξύ των κρατουμένων. Ο Γιούρι δεν έγινε φυσικά όρντνερ. Επιζούσαν ακόμα και οι μάγειροι. Μπορούσαν ακόμα να επιζήσουν και οι διερμηνείς, γιατί οι Γερμανοί τους χρειάζονταν. Ο Γιούρι ήξερε περίφημα τα γερμανικά, αλλά το έκρυψε. Καταλάβαινε πολύ καλά πως σαν διερμηνέας θα αναγκαζόταν να καρφώνει τους δικούς του. Μπορούσε επίσης να απομακρύνει κανείς τον θάνατο σκάβοντας τάφους, αλλά γι’ αυτή τη δουλειά υπήρχαν άλλοι πιο γεροί και πιο γρήγοροι από αυτόν. Ο Γιούρι δήλωσε πως είναι ζωγράφος.