«Όταν η έννοια της φιλοπατρίας και του καθήκοντος σαρκώνεται»

Αναστάσιος Σ. Μαλεσιάδας

Χιλιάδες σελίδες μπορούν να αφιερωθούν σ’ ανθρώπους που έθεσαν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της Πατρίδας με ανιδιοτέλεια, ευσυνειδησία και περίσσιο θάρρος, χωρίς να προσμένουν τίποτε σε αναγνώριση. Έξοχα παραδείγματα ανθρώπων που τα ιδανικά τους ήταν τόσο υψηλά που ανέβασαν υπέρμετρα τον πήχη για τις επερχόμενες γενεές της Φυλής μας δίνοντάς μας την εντολή που εξέφρασε τόσο απλά ο Καζαντζάκης «Φτάσε όπου ΔΕΝ μπορείς!». Η οικογένεια Καλλάρη το 1858 αποκτούσε ένα νέο μέλος. Κανείς δεν ήξερε φυσικά το νεογέννητο τότε παιδί τι έμελλε να πραγματώσει στη ζωή του και πόσο μεγάλη θα ήταν η προσφορά του στο Ελληνικό Έθνος και στο Ελληνικό Κράτος. Ήταν ο Κωνσταντίνος Καλλάρης, που γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τα ηρωικά Ψαρά. Πατέρας του ο Φρούραρχος Αθηνών Γεώργιος Καλλάρης.

Εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων και εξήλθε το 1880 ονομασθείς Ανθυπολοχαγός του Μηχανικού. Αμέσως μετατίθεται σε μονάδα Μηχανικού και λόγω της εξαιρετικής οργανωτικής του ικανότητας τοποθετείται ως Καθηγητής της Προπαρασκευαστικής Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών στην Κέρκυρα. Στην Κέρκυρα θα γνωρίσει τη σύζυγό του Νικολίνα Τόμπρου, κόρη ενός ευπατρίδη ευγενή πολιτικού. Θα αποκτήσει μαζί της 7 παιδιά και θα δοκιμαστούν πολύ στη ζωή τους. Για το εξαιρετικό του έργο στη Σχολή και στα δημόσια έργα στην Κέρκυρα θα είναι στους πρώτους τριάντα Έλληνες που θα τιμηθούν με τον Σταυρό των Ταξιαρχών του Βασιλικού Τάγματος των Σωτήρων. Από τις μεγαλύτερες διακρίσεις που μπορούν να δοθούν και η πρώτη διάκριση του εξαιρετικού αξιωματικού. Το 1897 λαμβάνει μέρος στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο και με την επιστροφή του τοποθετείται Καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων σε μαθήματα Οχυρωματικής και Μηχανικού. Παράλληλα στον ελάχιστο χρόνο του εκπονεί σχέδια για δημόσια έργα και αναβαθμίσεις των ήδη απαρχαιωμένων υποδομών σε όλο το κράτος. Ως το 1905 που προάγεται σε Ταγματάρχη και διορίζεται στο νεοσύστατο Σώμα των Γενικών Επιτελών λόγω εξαιρετικών αποδόσεων σε κάθε θέση που ανέλαβε. Λόγω των συνεχών του μετακινήσεων σε όλη τη χώρα θα χάσει την πρώτη του κόρη από τύφο κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Είναι η πρώτη μεγάλη του απώλεια.

9 Οκτωβρίου 1912, «η Μάχη του Σαρανταπόρου»

Μετά την απελευθέρωση της Ελασσόνας στις 6 Οκτωβρίου 1912 , ο Ελληνικός στρατός κατευθύνεται προς βορρά με στόχο τα οχυρωμένα Στενά του Σαρανταπόρου που απείχαν 27 χλμ ευρισκόμενα στα σύνορα του νομού Λάρισας με το νομό Κοζάνης .

Το Σαραντάπορο βρίσκεται κτισμένο σε υψόμετρο 840 μ. στις πλαγιές του Αμάρμπεη σε στρατηγική θέση γνωστή και από τα αρχαία χρόνια καθώς αποτελεί το φυσικό στενό πέρασμα μεταξύ Θεσσαλίας και Δυτικής Μακεδονίας ανάμεσα στις οροσειρές των Καμβουνίων και των Πιερίων .