Το πρωθυπουργοκτόνο 1936 και ο ασεβής Μάρκος Βαμβακάρης

1η Φεβρουαρίου 1936, θάνατος του Γεωργίου Κονδύλη, ετών 57, πρωθυπουργού κατά το 1926 και το 1930. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

18η Μαρτίου 1936, θανατος του Ελευθερίου Βενιζέλου, ετών 72, επτά φορές πρωθυπουργού μεταξύ 1910 και 1933. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο.

13η Απριλίου 1936, θάνατος του εν ενεργεία (υπηρεσιακού) πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Δεμερτζή, ετών 60. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

17η Μαΐου 1936, θάνατος του Παναγή Τσαλδάρη, ετών 68, πρωθυπουργού κατά το 1933 και το 1935. Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

16η Σεπτεμβρίου1936 , θάνατος του Αλέξανδρου Ζαΐμη, ετών 81, έξι φορές πρωθυπουργού μεταξύ 1897 και 1928. Δεν αναφέρεται επίσημη αιτία θανάτου.

17η Νοεμβρίου 1936, θάνατος του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, ετών 60, πρωθυπουργού κατά το 1924 και το 1932 (επί δεκαήμερο). Επίσημη αιτία θανάτου: Ανακοπή καρδιάς.

Ο Μάρκος Βαμβακάρης, με αφορμή τον θάνατο των τριών πρώτων, έγραψε την άνοιξη εκείνης της χρονιάς το τραγούδι του «Ο Μάρκος πρωθυπουργός» (γνωστό και ως «Οι πρωθυπουργοί«).

Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής

Ο Κωνσταντίνος Δεμερτζής γεννήθηκε το 1876 και πέθανε στις 13 Απριλίου 1936, ήταν Καθηγητής της Νομικής, πολιτικός, αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο των Αθηνών και αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1896. Στη συνέχεια μετέβη στο Μόναχο όπου και παρέμεινε επί μια τριετία. Επιστρέφοντας στην Αθήνα ξεκίνησε τη δικηγορία με επιτυχία. Το 1904 έγινε υφηγητής του Ρωμαϊκού δικαίου διδάσκοντας επί τετραετία. Το 1910 πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής Αττικοβοιωτίας με το κόμμα των Φιλελευθέρων στις εκλογές της Β’ Αναθεωρητικής Βουλής (28-11-1910), συμβάλλοντας τα μέγιστα λόγω των γνώσεών του στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 1911.

Κατέχοντας πολύ καλά τα του δικαστικού σώματος τάχθηκε υπέρ της αναστολής της ισοβιότητας των Δικαστών θεωρώντας πως μόνο έτσι θα αναστηλωνόταν και θα αναδημιουργούταν ο Άρειος Πάγος.

Στις επόμενες εκλογές στις 11 Μαρτίου 1912 εκλέχθηκε επίσης βουλευτής και το 1913 διαδέχθηκε τον Ν. Στράτο στο Υπουργείο των Ναυτικών όπου και παρέμεινε για ένα περίπου έτος. Υπουργός όμως των Ναυτικών έγινε επίσης και δεύτερη φορά επί κυβερνήσεως Αλ. Ζαΐμη το 1917.

Το 1924 μαζί με άλλους δημιούργησε το «Ενωτικό Προοδευτικό Κόμμα» στο οποίο και ανακηρύχθηκε αρχηγός του πλην όμως η ζωή του κόμματος αυτού ήταν βραχύτατη. Μετά τη παραίτηση του Παύλου Κουντουριώτη υποδείχθηκε τον Μάρτιο του 1926, σχεδόν απ΄ όλα τα τότε κόμματα, ως κοινός υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, πλην όμως δεν κατέβηκε στον εκλογικό αγώνα μετά την αποχή των κομμάτων. Έτσι στις εκλογές στις 7 Νοεμβρίου του 1926 εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών.