Η θεραπεία του παραλύτου της Καπερναούμ «Ἕνα σημεῖο κι ἕνα θαῦμα»

.

(Ματθ θ, 1-8)

Ἰωὴλ Φραγκᾶκος (Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)

«Προσέφεραν αὐτῷ παραλυτικόν»

Ἕνα σημεῖο κι ἕνα θαῦμα ἔκανε σήμερα ὁ Κύριός μας στὸ Εὐαγγέλιο, σημειώνει ὁ ἀοίδιμος μητροπολίτης Κοζάνης Διονύσιος. Τὸ θαῦμα ἦταν πὼς συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ καὶ τὸ σημεῖο εἶναι ποὺ τὸν γιάτρεψε καὶ σωματικά. Τὸ ἕνα ἀναφέρεται στὴν ψυχὴ καὶ τὸ ἄλλο στὸ σῶμα. Τὸ σημεῖο καὶ τὸ θαῦμα μαζὶ ἀποτελοῦν τὴν ὁλοκληρωμένη θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ.Τὸ πρόσωπο τοῦ παραλυτικοῦ

Ὁ παραλυτικὸς δὲν ἦταν ἕνας νευρωτικὸς ἄνθρωπος ποὺ ἁμάρτησε βαριὰ κι ἡ ἐνοχὴ του τοῦ προκάλεσε τὴν παράλυση, ὅπως θὰ μᾶς ἔλεγε ἕνας ψυχίατρος. Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἦταν νευρωτικός, ἀλλ’ ἁμαρτωλὸς καὶ ἡ ἀρρώστια του ἦταν ἀποτέλεσμα τῶν συνεπειῶν τῆς συγκεκριμένης του ἁμαρτίας. Ὁ Εὐθύμιος Ζιγαβηνὸς λέγει πὼς «πολλὰ τῶν νοσημάτων ἐξ ἁμαρτιῶν φύονται», δηλαδὴ πολλὰ νοσήματα προκαλοῦνται ἀπ’ τὶς ἁμαρτίες. Ὁ Κύριος στὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ θεραπεύει πρῶτα τὴν αἰτία, ποὺ εἶναι ἡ ἁμαρτία καὶ μετὰ τὸ σῶμα ποὺ ἔπασχε ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ δυστυχισμένου αὐτοῦ ἀνθρώπου σὲ κάποιο ἁμάρτημα.

Οἱ Φαρισαῖοι πιθανῶς νὰ σκεπτόντουσαν ὡς ἑξῆς: Ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας πλάνος, θεραπεύει τὸ ἀφανές, δηλαδὴ τὴν ψυχὴ ποὺ δὲ φαίνεται καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ διαπιστώσει, ἐὰν ἀφέθησαν τοῦ ἀρρώστου οἱ ἁμαρτίες, ἐνῶ ἀφήνει τὸ σῶμα ποὺ εἶναι ἐμφανὲς καὶ πιὸ δύσκολο νὰ θεραπευθεῖ· «δυσχερέστερον ὤοντο τὸ σῶμα θεραπεῦσαι ὡς φαινόμενον», δηλαδὴ νόμιζαν πιὸ δύσκολο ἔργο εἶναι νὰ θεραπευθεῖ τὸ σῶμα, ἐπειδὴ φαίνεται (ἅγιος Θεοφύλακτος). Ἄλλωστε ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου πρῶτα θανατώθηκε ἀπὸ τοὺς βρόγχους τῆς ἁμαρτίας καὶ μετὰ ἐπακολούθησαν στὴν ἀνθρώπινη φύση οἱ ἀσθένειες κι ὁ θάνατος, σύμφωνα μὲ τὴ δικαιοκρισία τοῦ Θεοῦ.

Κυριακή του Παραλύτου «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται.»

.

Ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή τοῦ Παραλύτου, μᾶς παρουσιάζει δυό συναντήσεις. Δυό συναντήσεις τῶν ἴδιων προσώπων. Τά δυό πρόσωπα πού συναντιόνται εἶναι ὁ  παράλυτος καί ὁ Χριστός. Καί τίς δυό φορές μεταξύ τους γίνε­ται ἕνας διάλογος. Τήν πρώτη φορά ὁ Χριστός βρίσκει τόν παράλυτο, κατάκοιτο ἐπάνω στό κρεβάτι 38 ὁλόκληρα χρόνια, καί τόν ρωτᾶ ἄν θέλει νά γίνει καλά: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι»; Τήν δεύτερη φορά τόν συναντᾶ, ὕστερα ἀπό τό θαῦμα, ὑγιή πλέον, μέσα στόν ναό. Αὐτή τήν φορά δέν τόν ρωτᾶ· τόν προστάζει. Καί τί τοῦ λέγει; «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι  γένηται».

Τά λόγια αὐτά τοῦ Χριστοῦ κρύβουν δυό μεγάλες ἀλήθειες. Ἡ μιά ἀλήθεια διακηρύσσει  τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός εἶχε δεῖ τόν παράλυτο καθηλωμένο, ἀκίνητο ἐπάνω στό κρεβάτι. Πῶς, λοιπόν, τοῦ λέγει «Μηκέτι ἁμάρτανε»; Ποῦ καί πότε τόν εἶδε να ἁμαρτάνει; Εἶναι δυνατόν ἕνας παράλυτος, καί μάλιστα σ᾽ αὐτή τήν κατάσταση, νά διαπράττει αἰσχρές πράξεις καί μεγάλα ἁμαρτήματα, πού νά προκαλοῦν τήν τιμωρία τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς ὄχι. Τότε γιατί τοῦ λέγει ὁ Χριστός, στό ἑξῆς, νά μήν ἁμαρτάνει;

Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος δέν ἁμάρτησε σάν παράλυτος. Εἶχε ἁμαρτήσει πρίν ἀρρωστήσει. Πρίν 38 χρόνια εἶχε ζήσει ζωή ἁμαρτωλή. Εἶχε ζήσει μιά ζωή, πού καί οἱ γεροντότεροι θά τήν εἶχαν ξεχάσει. Ὅσοι ἔβλεπαν τόν παράλυτο τῆς Βηθεσδά, τόν ἔβλεπαν μέ μάτια ἀνθρώπινα. Τόν ἔβλεπαν σάν ἕναν ἀξιοσυμπάθητο ἄνθρωπο. Μά ὁ Χριστός δέν εἶναι μονάχα ἄνθρωπος, εἶναι καί Θεός. Καί σάν Θεός γνωρίζει ὅλα τά κρύφια τῆς καρδιᾶς μας. Γνωρίζει ὅσα πράξαμε στό παρελθόν, ὅσα πράτ­τουμε σήμερα, ὅσα θά πράξουμε στό μέλλον.

Καί στήν περίπτωση τοῦ παραλύτου ἤξερε ὅλο τό παρελθόν τῆς ζωῆς του. Ξεφύλλισε τό βιβλίο τῆς ζωῆς του καί γύρισε 38 χρόνια πίσω. Καί εἶδε! Τί εἶδε; Εἶδε ἕναν νέο νά ζεῖ ζωή ἀκόλαστη. Εἶδε ὅλες τίς λεπτομέρειες τῆς ἄτακτης νιότης του.