Ε΄ Κυριακή των Νηστειών «Χριστός παραγενόμενος ἀρχιερεύς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν»

.

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός 

«Χριστός δέ παραγενόμενος ἀρχιερεύς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διά τῆς μείζονος καί τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ’ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως» (Ἑβρ. 9, 11)

«Αντίθετα, ο Χριστός ήρθε ως αρχιερέας των αγαθών πραγμάτων που προσμένουμε. Η σκηνή στην οποία μπήκε είναι ανώτερη και τελειότερη. Δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, μέρος δηλαδή αυτής της δημιουργίας»

Καθώς πορευόμαστε προς την κορυφαία για την Εκκλησία εβδομάδα του χρόνου, την Μεγάλη, καλούμαστε να θυμηθούμε τι είναι για μας ο Χριστός. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να δούμε τι πιστεύει η Εκκλησία, πώς αυτή η πίστη αποτυπώνεται στην Αγία Γραφή και την πνευματική μας παράδοση. Αλλιώς, ιδίως στις ημέρες που διερχόμεθα, όλα θα μοιάζανε ως μία όμορφη και ξεχωριστή ανθρώπινη ιστορία, που έχει τους συμβολισμούς της, αλλά δεν μπορεί να απαντήσει στο μεγάλο ερώτημα και την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου: εάν και πώς νικιέται ο θάνατος.

Διότι η συζήτηση του τελευταίου διαστήματος για την θεία Ευχαριστία, την συμμετοχή των χριστιανών στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, το κατά πόσον είναι ευάλωτοι σε ασθένειες ή όχι, πηγάζει από το γεγονός της θεώρησης του Χριστού ως ενεός ακόμη θρησκευτικού ηγέτη, ο οποίος ήλθε, είδε, απήλθε και μας άφησε κάποιες διδασκαλίες, ωραίες μεν και χρήσιμες, όχι όμως λυτρωτικές.

Ο απόστολος Παύλος, απαντώντας στο ερώτημα τι είναι ο Χριστός, γράφει προς τους Εβραίους: Είναι αρχιερέας. Ήρθε για να μας φανερώσει ότι μπορούμε να ζήσουμε τα μέλλοντα αγαθά. Μπήκε στην ανώτερη και τελειότερη σκηνή, όχι αυτή που είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, όπως η σκηνή του μαρτυρίου της Παλαιάς Διαθήκης, μέρος αυτής της δημιουργίας. Ήρθε για να μας λυτρώσει και να μας αγιάσει από κάθε μολυσμό ψυχής και σώματος. Ήρθε για να μας δώσει την ζωή που νικά τον θάνατο.

Κυριακή Ε´ Νηστειών – Όσίας Μαρίας της Αιγυπτίας

.

παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Ἡ Ε´ Κυριακή τῶν Νηστειῶν συνιστᾶ τήν ἀπαρχή τῆς τελευταίας ἑβδομάδας τῆς Μ. Σαρακοστῆς. Τό ἐρχόμενο Σάββατο, τοῦ ἁγ. Λαζάρου, σημαίνει τή λήξη τῆς ἁγίας αὐτῆς περιόδου, πού θεωρεῖται μάλιστα τύπος ὅλης τῆς ζωῆς τοῦ Χριστιανοῦ, μέ τήν ἔννοια ὅτι αὐτά πού καλούμαστε νά ζήσουμε ἰδιαιτέρως τή Σαρακοστή – τήν πιό ἔντονη προσευχή, τήν πιό συνεπή νηστεία, τήν πιό βαθειά μετάνοια, τή μεγαλύτερη ἀγάπη κι ἐλεημοσύνη – αὐτά θά πρέπει νά προσδιορίζουν καί τήν κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μας. Μή ξεχνᾶμε ὅτι ῾παράγει τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου᾽ (ἀπ. Παῦλος) καί τό πιό οὐσιῶδες ἔτσι γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ στροφή πρός τόν Θεό καί ἡ ἐν θερμῇ ἀγάπῃ κοινωνία μαζί Του.

Τά λόγια τοῦ ἁγίου γέροντα π. Παϊσίου ἐν προκειμένῳ εἶναι ἀφυπνιστικά: ῾Ὅλη ἡ ζωή μου εἶναι μιά Σαρακοστή᾽! Αὐτήν τήν τελευταία λοιπόν ἑβδομάδα ἡ ᾽Εκκλησία μας μᾶς κτυπᾶ γιά ὕστατη φορά τό ῾καμπανάκι᾽ τῆς σωτηρίας μας. Μᾶς καλεῖ, ἔστω καί τώρα, ἔστω καί τήν τελευταία στιγμή, νά μετανοήσουμε. Νά μήν ποῦμε ὅτι ῾τώρα πιά πέρασε ὁ καιρός, δέν γίνεται τίποτε᾽!

Καί τό κάνει αὐτό ἡ ᾽Εκκλησία προβάλλοντας ἕνα πρόσωπο πού βίωσε συγκλονιστικά τή μετάνοια καί γι᾽ αὐτό θεωρεῖται πρότυπο μετανοίας: τήν ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτία! Μέ τά ἴδια λόγια μάλιστα τοῦ συναξαρίου τῆς ἡμέρας: ῾᾽Ετάχθη ἡ μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας σήμερον, ἐγγίζοντος ἤδη τοῦ τέλους τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, πρός διέγερσιν τῶν ραθύμων καί ἁμαρτωλῶν εἰς μετάνοιαν, ἐχόντων ὑπόδειγμα τήν ἑορταζομένην ἁγίαν᾽.

Μικρή ἀναφορά στό βίο τῆς ὁσίας καί μερικές παρατηρήσεις πάνω σ᾽ αὐτόν θά μᾶς πείσουν ἀπολύτως γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές.
Ἡ ὁσία Μαρία ὅταν ἦταν δωδεκαετής, ξέφυγε ἀπό τούς γονεῖς της καί πῆγε στήν ᾽Αλεξάνδρεια, ὅπου ἔζησε βίο ἄσωτο 17 ὁλόκληρα χρόνια.

Κυριακή Ε΄ Νηστειών «Πορεία προς το Πάθος»

Εικόνα από:www.diakonima.gr

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας: Μάρκ. ι΄ 32-45

.

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παραλαμβάνει ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἤρξατο αὐτοῖς λέ­­γειν τὰ μέλ­­­λοντα αὐτῷ συμβαίνειν, ὅτι ἰδοὺ ἀ­­να­βαί­νομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώ­που παραδοθήσεται τοῖς ­ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ ­κατακρινοῦσιν αὐ­­­τὸν ­θανά­τῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ­ἔθνεσι, καὶ ἐ­μπαί­ξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμ­πτύσουσιν αὐ­­τῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡ­μέ­ρᾳ ἀναστή­σεται.

Καὶ ­προσπορεύον­ται αὐτῷ ᾿Ιά­κωβος καὶ ᾿Ιωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου ­λέγοντες· δι­δάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· τί θέλετε ποι­ῆ­σαί με ὑμῖν; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· δὸς ἡ­­­­­­­­­­­μῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. ­δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ ­βάπτισμα ὃ ἐγὼ βα­­­πτίζομαι βαπτισθῆναι; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· ­δυνάμεθα. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐ­τοῖς· τὸ μὲν πο­τήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι ­βαπτισθήσεσθε· τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται. καὶ ἀκούσαντες οἱ δέ­­κα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ ᾿Ιακώβου καὶ ᾿Ιωάννου. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς· ­οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐ­­­­θνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐ­τῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ οὕτω δὲ ἔ­­­σται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑ­­­μῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώ­που οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.