Του Κυριάκου Κόκκινου -Δικηγόρου
.
Γράφω το παρόν και το συνοδεύω με τη φωτογραφία του Ρήγα, τέλη Αυγούστου 2015, λίγες ημέρες πριν από τις νιοστές ανούσιες και καταστροφικές εκλογές των τελευταίων κρίσιμων χρόνων. Ένας ακόμη μήνας συνεχούς άσκοπης πολυλογίας, εκκωφαντικών τιτιβισμάτων πάντων, των σχετικών κι ασχέτων, ακατάσχετης ανουσιο-κενολογίας και λεκτικού πετροβολήματος, χωρίς νόημα κι αποτέλεσμα. Κυρίαρχο διακύβευμα το να “κυβερνήσουμε” ή το να “εκλεγούμε” εμείς κι όχι οι άλλοι. Εξ ου κι η συνεχής αδιέξοδη κριτική όλων κατά όλων.
Κατανοώ το κρίσιμο του θέματος για αυτούς που τρέμουν μήπως χάσουν την υποστηρικτική θαλπωρή του αξιώματος, όπως και την αγωνία των φιλόδοξων να κατακτήσουν “κοινωνική καταξίωση” – ας πούμε – κι οπωσδήποτε οικονομική ασφάλεια, σε συνθήκες κατάρρευσης του εθνικού και διεθνούς οικονομικού συστήματος.
Ο λαός όμως, όπως πάντα, θύμα της συνεχούς, αδιάκοπης και πλέον και επιστημονικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου, ακολουθεί τους ταγούς, παρά τη γενική κι επαναλαμβανόμενα αποδεδειγμένη αναξιοπιστία τους και με την ελπίδα του απελπισμένου, συνεχώς ανανεούμενη από το γενικευμένο κλίμα φόβου περί χειροτέρων, τους παρέχει εναλλάξ την εντολή να τον εκμεταλλευτούν ακόμη πιο σκληρά, να τον δυναστεύσουν, να τον βασανίσουν και στο τέλος, ευτελισμένο κι αποξηραμένο από κάθε ικμάδα, να τον πετάξουν, ως γρανάζι, που χάλασε και το αντικαθιστούν με άλλο.