Το ζήτημα της πολιτικής μονάδας (εθνικό κράτος κ.λπ). Εν συντομία.

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Ήδη από την εποχή του Metternich, πολιτικές μονάδες όπως αυτές που σήμερα ονομάζουμε εθνικά κράτη θεωρούνταν μη λειτουργικές. Πριν και μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τα «έθνη-κράτη» θεωρήθηκαν ξανά «εκτός εποχής». Πριν ακόμα γεννηθούν ή/και ολοκληρωθούν εσωτερικά, τα εθνικά κράτη θεωρήθηκαν «γέρικα» και «ξεπερασμένα». Το ζήτημα, όμως, δεν είναι το εθνικό κράτος καθεαυτό αλλά αυτό της πολιτικής μονάδας. Οι άνθρωποι που θεωρούν ξεπερασμένα τα εθνικά κράτη βλέπουν συνήθως μια ευθύγραμμη και προοδευτική εξέλιξη στα πράγματα και όχι μια αντιπαράθεση ή σχέση χιλιετιών μεταξύ Πόλης και Αυτοκρατορίας.

Εάν ίσχυε, για παράδειγμα, το περί «προόδου» θεώρημα και η σιδηροδρομική-μονογραμμική αντίληψη περί ιστορίας, την οποία ενστερνίζονται οι άνθρωποι αυτοί, στις μέρες μας η Περσική Αυτοκρατορία θα έπρεπε να εκτείνεται – τουλάχιστον – από τα Ιμαλάϊα μέχρι τις Άλπεις.

Η ιστορία όμως κινήθηκε και συνεχίζει να κινείται διαφορετικά. Εν συντομία. Από τις αρχαίες ελληνικές πόλεις και την περσική αυτοκρατορία, από τις πόλεις της Μεσοποταμίας και αργότερα τις ιταλικές και ελβετικές πόλεις και τις επαφές τους με την βυζαντινή, οθωμανική και ρωμαιογερμανική αυτοκρατορία. Από τη μάχη των Βασιλέων εναντίον της Εκκλησίας και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τον θρίαμβο του μονάρχη τόσο επί της Αυτοκρατορίας όσο και επί της Εκκλησίας. Από την ενίσχυση του στέμματος έναντι της αριστοκρατίας. Από την ανάδυση των εθνικών κρατών και την κατάρρευση των αυτοκρατοριών (οι σπουδαιότεροι από τους αυτοκρατορικούς σχηματισμούς που διαλύθηκαν τους τελευταίους δύο αιώνες: Ισπανική αυτοκρατορία, Οίκος των Αψβούργων, Οίκος των Ρομανώφ, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Σοβιετική Ένωση, Γαλλική αυτοκρατορία, Γερμανική αυτοκρατορία, Βρετανική αυτοκρατορία, Πορτογαλική αυτοκρατορία, Ολλανδική αυτοκρατορία. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, τα εθνικά κράτη που προέκυψαν από την διάλυση των αυτοκρατοριών είναι, ή θα αποδειχθούν στο μέλλον, σημαντικότερα από τα παλαιά αυτοκρατορικά κέντρα: Πορτογαλία-Βραζιλία, Ολλανδία-Ινδονησία, Ισπανία-Μεξικό κ.λπ).

Τι έλεγε ο Ισοκράτης για την φθορά που προκαλεί η ηγεμονία.

tου Δημήτρη Πεπόνη από το FB του

.

Επειδή πολύς λόγος έγινε (ξανά) για τον Ισοκράτη, ας διαβάσουμε τι έλεγε για την φθορά που προκαλεί η ηγεμονία. Τα επόμενα δεν αφορούν ανθρώπους που πρότειναν την καθιέρωση της αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας (πλέον τίθεται και ζήτημα γαλλικής και γερμανικής), αλλά όσους την μιλάνε ως πρώτη γλώσσα, δηλαδή τους Αμερικανούς (έμμεσα παλαιότερα τους Ρώσους και ίσως μελλοντικά τους Κινέζους).

Ο Ισοκράτης αναφέρεται στην φύση και την φθοροποιό δύναμη της ηγεμονίας. Περί Ειρήνης.

»Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι η ακόλουθη: όχι μόνο εμάς αλλά και την πόλη των Λακεδαιμονίων κατέστρεψε (η ηγεμονία). Συνεπώς, όσοι συνηθίζουν να επαινούν τις αρετές εκείνων, δεν μπορούν πια να διατυπώσουν τον εξής ισχυρισμό, ότι τάχα εμείς, επειδή είχαμε δημοκρατικό πολίτευμα, διαχειριστήκαμε άσχημα την κατάσταση και ότι, αν οι Σπαρτιάτες κέρδιζαν την κυριαρχία στη θάλασσα, θα έκαναν ευτυχισμένους και τους άλλους και τους εαυτούς τους. Σε αυτούς μάλιστα πολύ πιο γρήγορα έδειξε η ηγεμονία τη φύση της γιατί το κράτος τους, που κατά τη διάρκεια επτακοσίων χρόνων όλοι γνωρίζουμε πως δεν διαταράχτηκε ούτε από κινδύνους ούτε από συμφορές, λίγο έλειψε σε σύντομο χρόνο να κλονιστεί και να διαλυθεί.

Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία – II: Ιστορικός κύκλος και κατάσταση του πυρήνα.

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουμε τους Trump και Sanders ως συμπτώματα, όχι απλά της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής κατάστασης στη χώρα αυτή, αλλά και της αποκορύφωσης της κομματικής και πολιτικής πόλωσης και του αξιακού διχασμού που συνεχώς ενισχύεται κατά τις τελευταίες δεκαετίες (αποδυναμώνοντας τόσο την εσωτερική συνοχή όσο και την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό). Στο Ηνωμένο Βασίλειο βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κρίσιμο δημοψήφισμα για τη σχέση του νησιού με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ίδια στιγμή που ο εθνικισμός σε Σκωτία, Ουαλία και Αγγλία βρίσκεται σε πρωτοφανή ιστορικά άνοδο. Στην Γαλλία ζούμε την αρχή του τέλους ή της κατάρρευσης της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας (και κανείς δεν δείχνει να το έχει συνειδητοποιήσει!).

Τέτοια εποχή, πριν περίπου ένα χρόνο, είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο »Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία. Ένας ιστορικός κύκλος». Παραθέτω:

Ένας ιστορικός κύκλος δύο αιώνων, ο οποίος μοιάζει στις μέρες μας να ολοκληρώνεται, θα είχε προ πολλού ολοκληρωθεί εάν η «Δύση» της Ευρώπης – δηλαδή το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία – δεν είχε διευρυνθεί και μετασχηματιστεί σε «Δύση» πλανητική. Χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο πιθανότατα θα είχαν χάσει μεγάλο μέρος της επιρροής και της δύναμης τους αρκετά νωρίτερα, ήδη από τα μέσα του 20ου αιώνα.

Αναρχοποίηση της «Δύσης» και Ηνωμένο Βασίλειο – Σύντομη παρατήρηση

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

,

Πριν λίγο καιρό λέγαμε πως ο Obama δεν επιθυμεί Brexit. Πλέον, σχεδόν το σύνολο του συστήματος που αποκαλείται «Δύση» έχει κινητοποιηθεί προκειμένου να μην αποχωρήσει το Ηνωμένο Βασίλειο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια απέλπιδα προσπάθεια το σύστημα αυτό να αναβάλει την πολυδιάσπαση και αναρχοποίηση του.

Η παλαιότερη εκμετάλλευση κρίσεων προς εμβάθυνση και ολοκλήρωση δεν είναι πλέον δυνατή υπό τις παρούσες συνθήκες. Μια τέτοια προσπάθεια, είτε σε επίπεδο Ε.Ε είτε στο σύνολο της ευρωατλαντικής δομής, θα ενίσχυε ακόμα περισσότερο τις ήδη έντονες φυγόκεντρες δυνάμεις και θα επιτάχυνε τάσεις αναρχοποίησης και πολυδιάσπασης. Η TTIP αποτελεί απόπειρα ενίσχυσης ή/και πύκνωσης της αλληλεξάρτησης στο εσωτερικό της «Δύσης» (δεν είναι απλά ζήτημα εταιρειών και νομικών πλαισίων αλλά και στρατηγικής πρόσδεσης της Ε.Ε, υπερεθνικόποίησης και διατήρησης της ενότητας της «Δύσης»). Ακόμα και εάν συμφωνηθεί δεν πρόκειται να εφαρμοστεί, ακόμα και εάν εφαρμοστεί δεν πρόκειται να είναι μεσοπρόθεσμα βιώσιμη (έχω γράψει παλαιότερα σημείωμα γιατί δεν ασχολούμαι με την TTIP).

Εποχές

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Μεταπολεμικά οι άνθρωποι οδηγήθηκαν να πιστέψουν πως η προπολεμική «γεωπολιτική» πέθανε με την ολοκλήρωση του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και αντικαταστάθηκε από την ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στον «καπιταλιστικό και κομμουνιστικό» κόσμο (στο «δυτικό και ανατολικό» στρατόπεδο κ.λπ), μια αντιπαράθεση που ονομάστηκε ψυχρός πόλεμος. Με την κατάρρευση του διπολικού συστήματος οι άνθρωποι οδηγήθηκαν να πιστέψουν πως αυτή η ιδεολογική αντιπαράθεση αντικαταστάθηκε από την «παγκοσμιοποίηση» (η τελευταία πήρε διάφορες μορφές με κυρίαρχη την αφήγηση περί του ‘τέλους της ιστορίας’ – όπως επίσης του κράτους, του έθνους, των πολέμων κ.λπ – και ουσιαστικά αποτέλεσε την τελευταία μορφή της δυτικής εκκοσμικευμένης εσχατολογίας και ενός είδους παγκόσμιας σταυροφορίας-ιεραποστολής ή παραλλαγή της mission civilisatrice).

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Από την εποχή της γεωπολιτικής, στην εποχή της ιδεολογικής αντιπαράθεσης καπιταλισμού-κομμουνισμού για να φτάσουμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ορισμένοι ισχυρίζονται πως στις μέρες μας ζούμε το τέλος της εποχής της παγκοσμιοποίησης και την επιστροφή της γεωπολιτικής (θα παρουσιάσω μελλοντικά κείμενο επί του ζητήματος). Η γεωπολιτική οπωσδήποτε επιστρέφει, καθώς όλες οι διαμάχες από την Ουκρανία μέχρι τη Λιβύη και από τη Συρία και το Ιράκ μέχρι την Υεμένη έχουν την γεωπολιτική ως κοινό τους παρονομαστή (ήδη από την δεκαετία του 1970 είχε επιστρέψει κάτω από τη προβιά της ιδεολογικής ψυχροπολεμικής διαμάχης και κλιμακώθηκε με τον μετα-διπολικό περί εκδημοκρατισμού λόγο).

Αδιέξοδα του νεώτερου δυτικοευρωπαϊκού κοσμικισμού (secularism) και πολιτισμού της Προόδου – δύο σύντομοι σχολιασμοί.

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

I

Πίσω από την όλη συζήτηση περί ισλαμιστικής τρομοκρατίας και ριζοσπαστικόποίησης που κυριαρχεί στην «κοινή γνώμη», θάβονται ή/και εξαφανίζονται πολύ σημαντικές εξελίξεις και μεγάλες παγκόσμιες θεματικές. Μία από αυτές είναι η εποχή της «μετα-εκκοσμίκευσης» (post-secularism) ή της «απο-εκκοσμίκευσης» (de-secularisation) του κόσμου. Όσο και εάν φαίνεται «περίεργη», αποτελεί μια εξέλιξη καθόλα υπαρκτή, με την οποία δεν έχουμε ασχοληθεί στην Ελλάδα.

Αυτή η εξέλιξη συμβαίνει για δύο λόγους. Ο ένας είναι υλικός και ο άλλος ηθικός.

1. Δημογραφικά, οι κοσμικιστές δεν αναπαράγονται τόσο με φυσικό παρά κυρίως με εικονικό τρόπο (μέσα από τη μαζική κουλτούρα, την εικόνα κ.λπ). Δεν αφήνουν βιολογικούς απογόνους – δηλαδή παιδιά – πίσω τους ή αφήνουν ελάχιστους και οι αριθμοί τους συνεχώς μειώνονται. Όπως έχω γράψει παλαιότερα:

Το 97% της συνολικής παγκόσμιας πληθυσμιακής αύξησης λαμβάνει χώρα στον αναπτυσσόμενο κόσμο, όπου το 95% του πληθυσμού είναι θρησκευόμενο. Ο πλανήτης, ως όλον, γίνεται περισσότερο – και όχι λιγότερο – θρησκευόμενος. Σύμφωνα με τη World Religion Database (WRD), το ποσοστό των θρησκευόμενων ανθρώπων αυξήθηκε από 81% που ήταν το 1970, σε 85% πριν λίγα χρόνια (κυρίως λόγω της κατάρρευσης του »Ανατολικού Μπλόκ») και μέσα στα επόμενα χρόνια, υπολογίζεται πως θα φτάσει το 87%. Όμως η δημογραφική διαφορά ανάμεσα σε κοσμικούς και θρησκευόμενους δεν παρατηρείται μονάχα στο εξωτερικό της ΕυρωΑτλαντικής δομής (με τους Υπολοίπους) ή μεταξύ Παγκόσμιου Βορρά και Νότου, αλλά και στο εσωτερικό της ΕυρωΑτλαντικής δομής και του Παγκόσμιου Βορρά. Ακόμα και στο ιστορικό τρίγωνο της φιλελεύθερης ευρωπαϊκής γεωγραφίας, δηλαδή μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου, Γαλλίας και Κάτω Χωρών – όπως επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες -, παρατηρείται πως οι θρησκευόμενοι πληθυσμοί έχουν πλεονέκτημα στα ποσοστά των ρυθμών γονιμότητας έναντι των μη θρησκευόμενων.

Πολιτισμικά, «πολυ-πολιτισμικά» (δηλαδή ψευδο-πολιτισμικά), πολυθρησκευτικά-εθνοτικά και άλλα

αναδημοσίευση απο την Κοσμοϊδιογλωσσία

Ι

Οι καταχρήσεις, οι παρανοήσεις και οι αυθαιρεσίες γύρω από τον όρο «πολυ-πολιτισμικότητα» (βέβαια η μετάφραση του όρου multiculturalism δεν είναι ορθή), θα οδηγήσουν σε αδιέξοδα και δεν θα έχουν καλή κατάληξη. Η λεγόμενη «πολυ-πολιτισμικότητα» ξεκίνησε ως σύλληψη και θεωρία, εργαλείο εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και μετεξελίχθηκε σε μυθολογία, ιδεολογία και σύνθημα της «κοινής γνώμης», προκειμένου να μην εξηγούνται και ερμηνεύονται αιτίες φαινομένων, παρά μονάχα να νομιμοποιούνται τα αποτελέσματα και οι επιπτώσεις τους.

Η κοινωνική σύνθεση του Ινδού ποταμού και του Καυκάσου ή της πρώην Γιουγκοσλαβίας και της Συρίας (χώρες οι οποίες διαλύθηκαν) είναι πολυ-θρησκευτική και πολυ-εθνοτική. Οι κοινωνικές αυτές δομές διαμορφώθηκαν σε βάθος χρόνου και μέσω σχέσεων οι οποίες απέκτησαν τον χαρακτήρα της οργανικότητας και οδήγησαν – με τριβές και συνεργασίες, φιλίες και έχθρες – σε κοινή αποδοχή ορισμένων στοιχειωδών αρχών και σε έναν κοινό πολιτισμό (κουτσά στραβά). Η περί «πολυ-πολιτισμικότητας» αντίληψη δεν είναι αυτό.

Δεν έχει υπάρξει ούτε πρόκειται να υπάρξει «πολυ-πολιτισμικός» πολιτισμός. Ο όρος είναι αντιφατικός και κενός περιεχομένου. Αποτελεί λεκτικό μύθευμα.

Οι άνθρωποι συγχέουν τη δικτυωτή δομή, τις ιστορικές σχέσεις και τον πολιτισμικό χώρο που δημιουργεί ένας Μαρωνίτης του Λιβάνου, ο οποίος μπορεί δια μέσω του Κύπριου ξαδέρφου του να συνομιλεί με έναν Ορθόδοξο, έναν Άθεο και έναν Εβραίο Έλληνα πίνοντας καφέ στην παραλία της Θεσσαλονίκης (ή το δίκτυο που δημιουργεί ένας Μιλανέζος ο οποίος πάει βόλτα στο Ticino της Ελβετίας και συναντιέται με έναν Γερμανό που έχει συγγενή στο Καντόνι της Βέρνης), με την «πολυ-πολιτισμικότητα».

Περί «αριστεράς και δεξιάς» με αφορμή το μεταναστευτικό-προσφυγικό

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Ορισμένοι «δεξιοί», και κυρίως όσοι κινούνται γύρω από έναν άξονα τον οποίον θα μπορούσαμε να περιγράψουμε σχηματικά ως γερμανική «δεξιά», παραξενεύονται με – και ειρωνεύονται – την ανοχή, την ηπιότητα ή τη μη ανθρωποφαγία που έχει επιδείξει μέχρι στιγμής μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο μεταναστευτικό-προσφυγικό [*], θεωρώντας την προηγούμενη στάση ως απόδειξη της εγγενούς «αριστεροσύνης» της ή/και της λεγόμενης «ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς». Αυτό που αγνοούν ή δεν καταλαβαίνουν είναι πως η συγκεκριμένη στάση δεν έχει να κάνει καθόλου με την «αριστερά» (η οποία βέβαια την οικειοποιείται και την καπηλεύεται), αλλά με το ηθικοθρησκευτικό και αξιακό υπόστρωμα της ελληνικής κοινωνίας (το οποίο απεχθάνονται – ως πολιτισμικοί χιμπατζήδες και γενίτσαροι που είναι – διότι το θεωρούν αποτρεπτικό παράγοντα του «εκδυτικισμού» και άρα του «εκσυγχρονισμού», καθώς θεωρούν τον πρώτον ως προϋπόθεση του δεύτερου).

Το εξέφρασε πολύ όμορφα και στον πυρήνα του ο Aρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος: «Αυτό είναι το μεγαλείο της Ορθοδοξίας, όταν γυναίκες δεν διστάζουν να βυζάξουν τα παιδιά των πονεμένων ανθρώπων».

Υπερεθνική διαδικασία ομογενοποίησης, «αριστεροδεξιές» συνιστώσες και «λαϊκισμός».

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση – όπως γίνεται αντιληπτή στο εσωτερικό της ΕυρωΑτλαντικής δομής ή της «Δύσεως» – έχει μια «σκληρή» πλευρά, που περιλαμβάνει κυρίως την οικονομική διάσταση (η οποία μικρή σχέση έχει με την παραδοσιακή λογική του ελεύθερου εμπορίου), και μια «μαλακή» πλευρά, που αφορά κυρίως την ηθική ή/και πολιτισμική διάσταση. Στο εσωτερικό αυτής της δομής, την «σκληρή» πλευρά με την οικονομική της διάσταση πρεσβεύει μια κάποια «δεξιά», ενώ τη «μαλακή» πλευρά με την ηθική ή/και πολιτισμική της διάσταση μια κάποια «αριστερά». Αυτές οι δύο, δηλαδή, μια κάποια «αριστερά» και μια κάποια «δεξιά», είναι συμπληρωματικές και όχι εναλλακτικές η μια προς την άλλη.

Συμβάλλουν και οι δύο σε μια υπερεθνική ομογενοποιητική διαδικασία και επιβολή που, συνεπικουρούμενη από τη μεθοδευμένη μετατροπή των κρατών και των κομμάτων σε μηχανισμούς τοπικής διαχείρισης και παραρτήματα επιβολής υπερεθνικά δομημένων συμφερόντων, αντιστρέφει τη φορά νομιμοποίησης (bottom-up/top-down). Η επιβολή αυτής της εξουσιαστικής δομής, ερήμην των λαών και των κοινωνιών, παρά την κατά καιρούς εκφρασμένη αντίθεση τους, μαζί με την αποσύνδεση των πολιτικών συστημάτων από τις εδαφικές κοινωνικές τους βάσεις και την αγνόησή των συμφερόντων των συλλογικοτήτων που – υποτίθεται πως – δημοκρατικά εκπροσωπούν, οδηγεί στη διάρρηξη των δεσμών ανάμεσα σε εντολέα και εντολοδόχο, στη δημιουργία κρίσης νομιμοποίησης, ανυπαρξίας συναίνεσης, κενού αντιπροσώπευσης και γενικότερα συμβάλλει στη διεύρυνση του χάσματος κοινωνίας-κράτους (αυτή είναι μια από τις πηγές του περίφημου «λαϊκισμού», ο οποίος αποτελεί σύμπτωμα και τον οποίον πολλοί επικρίνουν, απορρίπτουν ή δαιμονοποιούν, αλλά ουδείς ερμηνεύει).

Ο ισχυρότερος αποτρεπτικός παράγοντας για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε.

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Ο ισχυρότερος αποτρεπτικός παράγοντας για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι φυσικά κάποιου είδους «απομόνωση» – και όλες αυτές οι απίστευτες σαχλαμάρες, αηδίες και φαιδρότητες που γράφονται και ξεστομίζονται ως προειδοποιήσεις και απειλές, οι οποίες δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά μορφές προπαγάνδας και ψυχολογικού πολέμου – αλλά μια πιθανή αυτονόμηση της Σκωτίας και παράλληλη (επαν)ένταξη της στην Ε.Ε και κυρίως στην €υρωζώνη, διότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε το ιστορικά αδιανόητο: Μετά από αιώνες ανεξαρτησίας και μη κατάκτησης, κυριαρχίας και μη κατοχής, ο ηπειρωτικό-ευρωπαϊσμός και οι απόγονοι των Φράγκων – και ειδικότερα το «Germanicum» της Αγίας ΝεοΡωμαιοΓερμανικής αυτοκρατορίας – θα πατούσαν πόδι στο νησί. Και όχι απλά θα πατούσαν πόδι στο νησί, αλλά θα αποκτούσαν νόμιμο και μόνιμο προγεφύρωμα.

Περί του ελλαδικού ευρωπαϊκού ηπειρωτισμού.

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Η Ελλάδα, κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και ύστερα, έστριψε το τιμόνι υπερβολικά ηπειρωτικό-ευρωπαϊκά. Και όπως ήταν αναμενόμενο, συνετρίβη. Η πλήρης σύνδεση και ενσωμάτωση της Ελλάδας σε μια ηπειρωτική ευρωπαϊκή υπερδομή που έχει ως κέντρο της τον άξονα Φρανκφούρτη, Βερολίνο, Βρυξέλλες, αποτέλεσε ανωμαλία και στρατηγικό σφάλμα πρώτου μεγέθους. Ο ηπειρωτισμός, σε μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας, μπορεί να λειτουργήσει γόνιμα μονάχα στα πλαίσια μιας ναυτικής-νησιωτικής εξισορρόπησης.

Ο ελλαδικός ευρωπαϊκός ηπειρωτισμός, ο οποίος απέκτησε μορφή, κατευθύνσεις και περιεχόμενα γύρω από έναν άξονα που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «ευρωκεντρικός γερμανοκίνητος εκσυγχρονισμός», κατέστρεψε τη χώρα (*).

Η υπερβολική στοχοπροσήλωση και μονομέρεια προς την Ευρώπη του Ρήνου διέλυσε την Ελλάδα, και όχι το αντίστροφο (όπως ισχυρίζονται). Η εμμονή με τον ευρωπαϊκό ηπειρωτισμό, η με πάθος επιδίωξη της Ευρώπης του Ρήνου ως μοναδικού στόχου, οδήγησε στον εγκλωβισμό, στην απομόνωση και τη συντριβή μας. Εμβαθύναμε υπερβολικά και βιαστικά και για αυτό εγκλωβιστήκαμε.

Αυτό, εν τέλει, συμβολίζει ή φανερώνει η όλη συζήτηση γύρω από το ευρωνομίσμα.

Σύντομη αναφορά περί του -υποτιθέμενου- «υπερπληθυσμού».

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Η ένταση στην γραφή προκύπτει από το μέγεθος του σοκ που έπαθα με διάφορα που διαβάζω.

Είναι αδιανόητο να υποστηρίζεται πως υπάρχει υπερπληθυσμός στον πλανήτη από την στιγμή που, πρώτον, δεν υπάρχουν μωρά, δεύτερον, πάνω από 70 κοινωνίες συνολικά βρίσκονται κάτω από τα όρια ανανέωσης-αντικατάστασης πληθυσμού (2,10 γεννήσεις ανά γυναίκα, replacement fertility) βιώνοντας συνθήκες δημογραφικής ύφεσης για δεκαετίες, τρίτον, ο μέσος όρος ηλικίας αυξάνεται σε πλανητική κλίμακα (ο πλανήτης γερνάει) και, τέταρτον, οι ρυθμοί γονιμότητας τα τελευταία 50-60 χρόνια μειώνονται (από 5,0 σε περίπου 2,5 παιδιά ανά γυναίκα).

Το πρόβλημα είναι οι κοινωνίες που δεν γεννάνε, όχι οι κοινωνίες που γεννάνε.

Ορισμένες κοινωνίες -κυρίως ευρωπαϊκές- που μέσω ενός μείγματος κοσμικισμού, παραγωγισμού, φιλελευθερισμού και οικονομισμού πυροβόλησαν τα πόδια τους, γέρασαν και έμειναν χωρίς παιδιά (κατασκευάζοντας μάλιστα μια ιδεολογία -μεταϋλιστικής παραμυθίας- που για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία εξιδανίκευσε αυτήν την κατάσταση), θα πρέπει να γνωρίζουν πως οι προσπάθειες να επιβάλουν μαλθουσιανισμό στους υπόλοιπους, θα οδηγήσει πρώτα και κύρια στην δική τους καταστροφή (πράγματι, αυτό συνέβη μέσω της αναβολής του γάμου ή/και της γέννησης του πρώτου παιδιού -αδιάκοπα για τρεις δεκαετίες σημειώνουν άνοδο στους μέσους όρους ηλικίας απόκτησης του πρώτου παιδιού και τους φταίνε οι άλλοι-, τις νέες και ποικίλες μεθόδους αντισύλληψης του «οικογενειακού προγραμματισμού» που συνέβαλλαν προς αυτή την κατεύθυνση, σε σημείο που να προσεγγίζονται οι μαλθουσιανές αντιλήψεις περί ανάγκης πληθυσμιακού ελέγχου. Μάλλον η ευγονική δεν έπαψε να υπάρχει αλλά ενσωματώθηκε αλλού).

Πολύβιος, δημογραφία και σύγχρονη ερμηνευτική της αρνησιπαιδίας ή/και της ολιγοπαιδίας.

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Μελετώντας το ζήτημα της δημογραφικής παρακμής και της υπογεννητικότητας, το οποίο θίγει ο Πολύβιος στις Ιστορίες του, διαπιστώνει κανείς πως η σκέψη του σύγχρονου «δυτικού» ανθρώπου είναι σαφώς πιο μαγική από την σκέψη του Πολύβιου.

Ο Πολύβιος παρατηρεί πως κυριαρχούσε αρνησιπαιδία και ολιγανθρωπία παρόλο που δεν συνέβαιναν πόλεμοι ή επιδημίες. Ανάμεσα σε άλλα, αναφέρει πως είχε επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό η αλαζονεία, η επιδειξιμανία, ο εγωισμός, η ραθυμία και η φιλαργυρία που οι άνθρωποι δεν επιθυμούσαν να παντρευτούν, ή, εάν παντρεύονταν έκαναν το πολύ ένα ή δύο παιδιά [σημ. Προφανώς θα πρέπει να είχαν φτάσει στα ίδια επίπεδα «αναπτύξεως» με την σημερινή Σιγκαπούρη ή/και την Γερμανία, εάν πάρουμε στα σοβαρά τους οικονομολόγους μας] και γι’ αυτούς τους λόγους το κακό συνεχώς μεγάλωνε.

Ούτε οι προφήτες ούτε η μαγεία, γράφει χαρακτηριστικά ο Πολύβιος, μπορούσαν να προσφέρουν λύση σε αυτή την κατάσταση. Σε αντίθεση με τον Πολύβιο, ο κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος της σημερινής «Δύσεως» πιστεύει στους προφήτες και στη μαγεία και αρέσκεται να ζει εντός του -τεχνολογικού μεσσιανικού- μύθου. Η μαγική σκέψη και η μεταφυσική ερμηνευτική της αρνησιπαιδίας ή/και της ολιγοπαιδίας είναι διάχυτη στις μέρες μας, αναμεμειγμένη με «αναπτυξιακά» δόγματα μιας θεολογίας μετά εξισώσεων («οικονομία»).

Η μελέτη του αρχαίου κόσμου πάντα συμβάλλει στο να αποφεύγεται η παθητική κατανάλωση σύγχρονων μυθολογημάτων του συρμού τα οποία είναι πασπαλισμένα με διάφορους «επιστημονισμούς». Όλη η μεταφυσική στις μέρες μας ενσωματώνεται στις «επιστήμες» (η «επιστήμη» ως ιδεολογία και σύγχρονη μαγεία). Και κυρίως στις «κοινωνικές επιστήμες».

Μια φορά και έναν καιρό…

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

I

Μια φορά και έναν καιρό -υποτίθεται πως- η «ανθρωπότητα», θα γινόταν «ευρωπαϊκή». Εκείνον τον καιρό (1900) υπήρχαν περίπου 1,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη (εκ των οποίων, το 25% -δηλαδή ένας στους τέσσερις- κατοικούσε στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας).

Μια φορά και έναν καιρό -υποτίθεται πως- η «ανθρωπότητα» (*) εμάχετο για «τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό». Εκείνον τον καιρό (1950) υπήρχαν περίπου 2,55 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη (εκ των οποίων, το 21% κατοικούσε στην Ευρώπη, ομοίως).

Μια φορά και έναν καιρό -υποτίθεται πως- η «ανθρωπότητα», έφτασε στο «Τέλος της Ιστορίας». Εκείνον τον καιρό (1989-1992) υπήρχαν περίπου 5,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη (εκ των οποίων, το 14% κατοικούσε στην Ευρώπη, ομοίως).

Σήμερα, υπάρχουν 7,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη (εκ των οποίων, το 10% -δηλαδή ένας στους δέκα- κατοικεί στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, με την Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιπροσωπεύσει περίπου το 7% και την Ευρωζώνη το 4,5% του παγκόσμιου πληθυσμού).