Η εποχή της μετά – αλήθειας

 Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Την περασμένη εβδομάδα ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού και αρθρογράφος της «Αυγής» παρενέβη σε βάρος της ανεξάρτητης ειδησεογραφίας, όπως διατυπώθηκε από τον ΕΤ. Ταυτόχρονα επιχείρησε να περιορίσει τη δημοσιογραφική κριτική σε βάρος της κυβέρνησης. Τα γεγονότα αυτά και όσα έχουν συμβεί σε επικοινωνιακό και προπαγανδιστικό επίπεδο από το 2015 έως σήμερα δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει μπει στην εποχή της «μετά – αλήθειας».

Ο όρος δεν λέγει πολλά, ως έννοια. Όμως, ως νεολογισμός, το 2016 μπήκε στο λεξικό της Οξφόρδης και το 2017 στο Petit Larousse. Σύμφωνα με τον ορισμό που δίδει το λεξικό της Οξφόρδης « η μετά – αλήθεια αναφέρεται σε συνθήκες μέσα στις οποίες τα αντικειμενικά γεγονότα έχουν μικρότερη επίδραση στο να διαπλάσουν την κοινή γνώμη από τις συγκινησιακές επικλήσεις στο θυμικό της».

Ο όρος γενικεύθηκε μετά τα όσα συνέβησαν και αποκαλύφθηκαν κατά το δημοψήφισμα για το Brexit και κατά τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Στο ίδιο πνεύμα είναι και το δημοψήφισμα στην Ελλάδα. Και στα τρία επικράτησε η επίδραση στο θυμικό της κοινής γνώμης και όχι η λογική και τα γεγονότα. Θυμίζουμε ότι ο κ. Τσίπρας έκαμε δημοψήφισμα για το αν ο λαός δέχεται ή όχι το σχέδιο συμφωνίας με την «τρόϊκα» (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Ο λαός, με ποσοστό 61% επί των ψηφισάντων, είπε «όχι» στη συμφωνία και έτσι εκτονώθηκε ότι «έκανε την αντίσταση του». Ο κ. Τσίπρας, πολύ συγκινημένος, ευχαρίστησε τον λαό και προχώρησε στην εφαρμογή της συμφωνίας με την τρόικα και σε ένα ιδιαίτερα σκληρό «μνημόνιο», χωρίς πλέον ο λαός να αντιδράσει. Το 61% των ψηφισάντων αισθάνθηκε ότι έκαμε το καθήκον του στην ψηφοφορία και ότι πλέον μπορούσε να αδιαφορήσει για την κοροϊδία, που στην πραγματικότητα υπέστη…

Θα έδινες τη ζωή σου για αυτό;;

Για ποιο πράγμα θα έδινες την ζωή σου;

Η απάντηση από τον Γιούρι Μπέζμενοβ, πρώην πράκτορα της KGB και ειδικό στις ψυχολογικές επιχειρήσεις, όπου μέσα σε λίγα λεπτά εξηγεί γιατί η αθεΐα και ο ορθολογισμός ως απόλυτη κατευθυντήρια αρχή σκοτώνουν την κοινωνία. (με Ελληνικούς υπότιτλους)

 

Πλειοψηφία vs Αλήθεια: Πόσο ανεπηρέαστη είναι η «ελεύθερη» κρίση μας όταν βρεθεί σε «κατάλληλο» περιβάλλον;

Το στημένο πείραμα «οπτικής απάτης» του Solomon Asch δείχνει ότι η πλειοψηφία μπορεί να έρθει σε σύγκρουση με την αλήθεια και να κερδίσει, αν και καταφανώς υστερεί. Έτσι η ανθρώπινη κρίση μετατρέπεται σε ανθρώπινη συμμόρφωση.

Έχει εφαρμογή αυτός ο κανόνας της ανθρώπινης ψυχολογίας στο περιβάλλον της δημοκρατικής κοινωνίας που ζούμε; Ωθείται ο καθένας -μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ- να αναθεωρεί το τι θεωρεί «δίκαιο» και τι «άδικο, τι θεωρεί «καλό» και τι «κακό»; Κι αν ναι, τότε γιατί διαφημίζεται τόσο πολύ η «ελεύθερη βούληση» του πολίτη;

Κοινωνία παντεπόπτη οφθαλμού

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος, Καθηγήτρια ΜΒΑ

Η σημερινή κοινωνία προσομοιάζει με αυτή που με εφιαλτικό τρόπο περιέγραψε ο Τζωρτζ Οργουελ στο βιβλίο του «1984». Οι στρατιές ανέργων αυξάνονται και παράλληλα αυξάνεται ο τρόπος ελέγχου των μαζών, εργαζόμενων και μη.

Αναπτύσσονται καινούριοι κλάδοι επιστημών όπως είναι οι νευροεπιστήμες με απώτερο στόχο την χειραγώγηση. Η επιστήμη των οικονομικών μετατρέπεται σε επιστήμη της κοινωνικής μηχανικής.

Τα νευροοικονομικά (συνδυασμός οικονομίας, ψυχολογίας, βιολογίας και νευρολογίας) μελετούν το πώς ο άνθρωπος λαμβάνει αποφάσεις και κατά συνέπεια, θα προσθέταμε, πως μπορεί να επηρεαστεί στο να λαμβάνει συγκεκριμένες αποφάσεις.

Στο μάθημα των νευροοικονομικών του Εθνικού Ερευνητικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, ο καθηγητής Βασίλι Κλουτσάρεφ ανέφερε ότι τα επίπεδα πλάσματος της οξυτοκίνης σχετίζονται με τη θερμή σχέση που μπορεί κάποιος να έχει με τον σύντροφό του, τα κενά στις κοινωνικές σχέσεις, τη σεξουαλική αντίδραση κάποιου στο άλλο φύλο και την αξιοπιστία των οικονομικών αποφάσεων (!).

Ο Σόρος, τα «Panama Papers» και ο κοινωνικός μετασχηματισμός της Ευρώπης

«Το «Open Society Foundation» δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το όνειρο του Καρλ Πόππερ για μια μελλοντική »ανοιχτή κοινωνία», δομημένη πάνω στις αρχές μιας αυθεντικής δημοκρατίας και της ελευθερίας, τονίζει ο αμερικανός πολιτικός αναλυτής Phil Butler, σε άρθρο του στο «New Eastern Outlook». Και προσθέτει ότι ο δισεκατομμυριούχος Τζωρτζ Σόρος έχει εμπλακεί σε ένα τεραστίων διαστάσεων σχέδιο κοινωνικού μετασχηματισμού της Ευρώπης.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες ο, γεννημένος στη Βουδαπέστη, Αμερικανός μεγιστάνας ασχολήθηκε με τη δημιουργία ενός αχανούς δικτύου ΜΚΟ και μη κερδοσκοπικών εταιρειών στο μετασοβιετικό χώρο και στην Ευρώπη.

«Tα WikiLeaks μας είπαν ότι τα «Panama Papers» δόθηκαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, διάφορες ΜΚΟ του Σόρος και μια σειρά από δυτικούς δημοσιογράφους. Σήμερα υπάρχουν αδιάψευστες αποδείξεις. Ένα τεράστιο δίκτυο έχει στηθεί τις τελευταίες δεκαετίες όχι μόνον για να ελέγχει τις ειδήσεις, αλλά να επηρεάζει ακόμη και το νομικό πλαίσιο βάσει των οποίων λειτουργούν οι κοινωνίες.

Οι αποκαλύψεις των «Panama Papers» είναι απλώς η τελευταία φάση μιας εκστρατείας παραπληροφόρησης που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες. Σήμερα ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα από μια μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων και μιας συντεχνίας λακέδων που έχουν θέσει ως στόχο την ανατροπή της αλήθειας».

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ »ΘΥΜΑΤΟΣ»

Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση – Σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

Είμαστε μάρτυρες, κατά την πορεία των τελευταίων δεκαετιών, ενός φαινομένου ολοένα αναπτυσσόμενου και διαδιδόμενου: την αυξανόμενη, διάχυτη και σχεδόν αχαλίνωτη θυματοποίηση σημαντικών πτυχών της κοινωνικής, πολιτικής, νομικής, οικονομικής και πολιτισμικής διαλεκτικής. Πολλοί μιλούν για μία »σχολικοποίηση» ή »ιατρικοποίηση» της κοινωνίας. Κανένα άλλο φαινόμενο δεν μπορεί να συγκριθεί με την τωρινή θυματοποίηση: όλες εκείνες οι κατηγορίες και όλες εκείνες οι κοινωνικές ομάδες οι οποίες, δικαίως ή αδίκως, καταφέρνουν να αποκτήσουν το νομικό καθεστώς, επίσημα αναγνωρισμένο, των θυμάτων. Πρακτικά, δεν υπάρχουν σχεδόν όρια σε αυτά που μπορούν να απαιτήσουν υπό την μορφή αποζημίωσης για τις ζημίες, υλικές ή ηθικές, που υπέστησαν. Και όχι μόνον: δεν υπάρχουν όρια στην συνεχή ηθική πίεση που είναι σε θέση να εξασκήσουν, όχι στους ενόχους, αλλά πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία, στην οποία απαγορεύεται να προσλάβει μία ουδέτερη στάση, αλλά είναι αναγκασμένη, αντίθετα, να παραταχθεί με το μέρος τους, κάθε φορά που κτυπούν τα τύμπανα για να καταγγείλουν την βία που δέχθηκαν και να καλέσουν σε σύναξη όλους τους »καλούς» στην σταυροφορία ενάντια στο κακό.

Ο διαρκής «πόλεμος» κατά του πολίτη

Κατά τα πειράματα του Benjamin Libet, φάνηκε ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποφασίζει μια απλή κίνηση, πριν καν το άτομο αναφέρει ότι πήρε τη συνειδητή απόφαση γι’ αυτήν…

ως ψυχολογική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας

«Σε αρκετά μεγάλο βάθος χρόνου,η πιθανότητα επιβίωσης οποιουδήποτε εκμηδενίζεται.»

– Kεντρικό σλόγκαν στην ιστοσελίδα zerohedge.com

του Θεοφάνη Ράπτη

Από το 1918, όταν ένας απογοητευμένος Γερμανός φιλόσοφος, ο Ostwald Spengler, εξέδωσε το κλασσικό του σύγγραμμα Η Παρακμή της Δύσης, δε φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά· μάλλον επιδεινώθηκαν. Αντιγράφοντας από τη Βικιπαίδεια, το βιβλίο προδίκαζε τον αφανισμό του τελευταίου διεθνοποιημένου πολιτισμού «επισημαίνοντας ως σημάδια κατάρρευσής του την επικρατούσα δύναμη του χρήματος, την κυριαρχία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και την έλλειψη πρωτότυπων διανοουμένων και δημιουργών σε όλους τους τομείς του πολιτισμού και της παιδείας».

O οριστικός θάνατος του Υψηλού σηματοδοτεί την έναρξη του μετα-μοντέρνου «μεταθανάτιου» κόσμου ήδη από την εποχή της λήξης του Β’ ΠΠ και της αμερικανικής επικυριαρχίας. Το μόνο που ίσως προστέθηκε ήταν η ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση των διανοουμένων, όπως αυτή εκφράστηκε από τους Γκύντερ Άντερς, Τέοντορ Αντόρνο, Γκυ Ντεμπόρ και άλλους, για την οριστική εγκαθίδρυση της οργάνωσης του ψεύδους σε μαζική, παγκόσμια κλίμακα, με συστηματική εφαρμογή των σύγχρονων τεχνολογιών από εφημερίδες, ραδιοτηλεόραση, σινεμά και τελικά το Διαδίκτυο. Τεχνικές που, ούτως η άλλως, είχαν αρχίσει να δοκιμάζονται με επιτυχία από τα φασιστικά καθεστώτα που επικράτησαν στην Ευρώπη του μεσοπολέμου.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΔΗΜΑΪΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ.

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Όταν κάποιος ανοίγει ένα πανεπιστημιακό εγχειρίδιο ιστορίας ή κοινωνιολογίας, μένει έκπληκτος για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα: κατά πρώτο, ποτέ δεν ανιχνεύουν μέσα στην ιστορία μία συνειδητή θέληση που επιδιώκει να διαφθείρει πνευματικά τον άνθρωπο. Κάτι όμως που το είχε επισημάνει ο πρώτος Ακαδημαϊκός, ο Πλάτωνας. Τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα ερμηνεύονται ως απλές συγκρούσεις οικονομικών συμφροντων ή εξουσίας, καθώς και συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών ιδεών και φιλοσοφικών αντιλήψεων. Κατά δεύτερο, τα διάφορα ρεύματα, στον τομέα της φιλοσοφίας, της πολιτικής, της οικονομίας, της τέχνης, της ψυχολογίας, ερμηνεύονται πάντα ως προϊόντα των κοινωνικών διεργασιών και του νοητικού αυθόρμητου στοχασμού. Η συνωμοσία που αποσκοπεί συνειδητά να μεταβάλλει την φυσική ροή των πραγμάτων, αποκλείεται εντελώς από το πεδίο ερμηνείας αυτών των πανεπιστημιακών μελετών.

Και όμως, αυτός ο τρόπος ερμηνείας διαψεύδεται από την ίδια την πραγματικότητα: για παράδειγμα, δεν είναι πολύς καιρός που αποκαλύφθηκε ότι η CIA (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών) προώθησε κοινωνικά το ρεύμα της μοντέρνας τέχνης. Χωρίς αυτή την κρυφή βοήθεια, αυτό το ρεύμα τέχνης στην Αμερική θα παρέμενε ως ενασχόληση μιας ασήμαντης ιδιόμορφης μειονότητας καλλιτεχνών. Να λοιπόν πως η δημιουργία ενός κοινωνικού φαινόμενου, οφείλεται στην συνειδητή επέμβαση σκοτεινών κύκλων, δηλαδή συνωμοτών.

Μέχρι ο τελευταίος να σκύψει μπροστά στα λάβαρα του “νόου του ράτσισμ”

Φωτο: Οκτώβριος 2014: Κάποιοι οπαδοί της Λέφσκι Σόφιας δεν σέβονται τους αγώνες της UEFA «κατά του ρατσισμού». Για αυτήν τους την βλασφημία η Λέφσκι έφαγε πρόστιμο.

ΚΟ: Και ενώ ο χορός των σκανδάλων στους κόλπους της FIFA και της UEFA καλά κρατεί, με δημοσιεύματα να μιλάνε για «ποδόσφαιρο βουτηγμένο στα σκάνδαλα και τη διαφθορά» και «απίστευτες καταγγελίες που ως τώρα έμειναν ατιμώρητες», ο κόσμος του ποδοσφαίρου συνεχίζει να παρακολουθεί τον εν εξελίξει αδυσώπητο «πόλεμο κατά του ρατσισμού» και μαθήματα «καλής συμπεριφοράς», από αυτές τις ίδιες «αμαρτωλές» UEFA και FIFA.

Φαίνεται ότι ο «αντιρατσισμός» τείνει να γίνει «το καταφύγιο των απατεώνων» για να παραφράσουμε το γνωστό σλόγκαν που ενοχοποιεί τον πατριωτισμό.

Ουδείς προβληματίζεται τι τους έχει πιάσει τα τελευταία χρόνια και εν είδει «θρησκευτικής τελετουργίας» μεταφέρουν μέσα στα γήπεδα πριν από κάθε ποδοσφαιρικό αγώνα, τα λάβαρα του «αντιρατσισμού», με το απαραίτητο κήρυγμα από τα μεγάφωνα προς τις μάζες. Έχω την εντύπωση ότι σύντομα θα υποχρεώνουν τον κόσμο να στέκεται προσοχή στην αναγγελία μίας ακόμα πρωτοβουλίας – δήλωσης κατά του «ρατσισμού».

Όσοι έχουν διάγει κάποιες ημέρες της σύντομης ζωής τους στα γήπεδα «εκεί που η Ελλάδα αναστενάζει», κατά τον Σαββόπουλο, θα έχουν αντιληφθεί ότι εσχάτως, δεν αναστενάζει απλώς, αλλά υποφέρει από μια χονδροειδή προπαγάνδα που προέρχεται «από πάνω».

Διότι όταν η FIFA, «αυτή η παγκόσμια κυβέρνηση των μαφιόζων του χρήματος, στήνει τελετουργικά θεάματα, μέσω των ποδοσφαιρικών παραισθησιογόνων, εναντίον του “ρατσισμού”, εναντίον των ποικίλων διακρίσεων (και των σεξουαλικών) και υπέρ των “ανοικτών συνόρων”, τότε η ΑΠΑΤΗ του “αντιρατσιστικού” μύθου απαστράπτει…», όπως έγραφε το ΡΕΣΑΛΤΟ εδώ και χρόνια.

Παραμύθι

Ο Ύπνος και ο αδελφός του ο Θάνατος. Του John William Waterhouse. – wiki

Χάρη Ν. Σπανού

Γράμματα σε γαλανόλευκο σημειωματάριο

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα νησί ζούσαν άνθρωποι πολύ μπερδεμένοι.

Όταν τους βρήκε συμφορά, αυτοί που γλύτωσαν κατέφυγαν σε έναν βαθύ και παρατεταμένο ύπνο, μέχρι να φύγει το κακό, να ξεχαστούν όλα και να επανέλθει η ομαλότητα.

Επειδή, εν τω μεταξύ, από χρόνια είχαν εκσυγχρονιστεί, δεν έβρισκαν περίεργο τον τρόπο με τον οποίον διοικείτο η χώρα τους. Μια ομάδα σοφών Μάγων από χώρες μακρινές έδινε λεπτομερείς οδηγίες στους Αρχηγούς τους. Οι Αρχηγοί, με τη σειρά τους, αναλάμβαναν το επίπονο έργο της εφαρμογής των οδηγιών και φρόντιζαν ώστε το πλήθος να κοιμάται ήσυχα, ώστε να εφαρμοστεί αποτελεσματικά το σχέδιο διάσωσης.

Η ησυχία και η τάξη στην πολιτεία ήταν πράγματι θαυμαστή. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν τι να κάνουν στον ξύπνιο τους.

Είναι αλήθεια ότι στην κατασκήνωση των κοιμισμένων τα πράγματα δεν ήταν πολύ ζωηρά. Κάθε βράδυ, οι υπήκοοι μαζεύονταν γύρω από τις τηλεοράσεις και παρακολουθούσαν σιωπηλοί τις ομιλίες των αρχηγών, τηλεοπτικά παιχνίδια και ποδοσφαιρικούς αγώνες. Ειδικοί τούς ανέλυαν τη σημασία αυτής της σπουδαίας κοινωνικής παροχής. Πολλοί από τους νεώτερους, οι οποίοι δυσκολεύονταν στην αρχή με την υπνοθεραπεία, κατέφευγαν με τα κινητά τηλέφωνα και τους υπολογιστές τους σε καφενεία. Βέβαια, κάποια στιγμή, τα πράγματα δυσκόλεψαν, γιατί σταμάτησαν να καταφθάνουν τα παιδιά πάνω στα μηχανάκια που τους σέρβιραν φαγητό και ποτό. Όμως, οι σοφοί αρχηγοί τούς διαβεβαίωναν ότι πάλι με χρόνια με καιρούς θα ξαναρθούν τα παιδιά πάνω στα μηχανάκια, φτάνει να είναι φρόνιμοι: να κοιμούνται πολλές ώρες, να μην κάνουν σαματά.

Η HILLARY CLINTON ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

άρθρο του José Javier Esparza (εδώ στα ισπανικά)
μετάφραση –επιμέλεια: Θεόδωρος Λάσκαρης
σχολιασμός: Alex Synodinos

Ένα άβολο πέπλο σιωπής, έπεσε έπειτα από τις εκπληκτικές φράσεις που ειπώθηκαν πριν λίγες ημέρες από τη Hillary Clinton. Ίσως η κυρία να μίλησε περισσότερο από όσο θα έπρεπε. «Οι πολιτιστικοί κώδικες, τα θρησκευτικά πιστεύω και οι δομικές φοβίες πρέπει να μεταβληθούν. Οι κυβερνήσεις πρέπει να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία και τις εξαναγκαστικές δυνατότητες τους για να επαναπροσδιορίσουν τα παραδοσιακά θρησκευτικά δόγματα.»

Αυτά τα λόγια προφέρθηκαν δημοσίως και χωρίς υπεκφυγές, κατά την διάρκεια ενός συνεδρίου υπέρ των εκτρώσεων και άφησαν πολλά άτομα με το στόμα ανοικτό.

»Να μεταρρυθμιστούν εξαναγκαστικά οι θρησκείες»; Και τι θα απομείνει λοιπόν από την θρησκευτική ελευθερία;

«Να μεταβληθούν οι πολιτιστικές ταυτότητες»; Και τι θα απομείνει περά από την ελευθερία να υπάρχεις;

Παρόμοιες προθέσεις, αναγγελλόμενες από την κύρια υποψήφια των δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ, θα έπρεπε να ανοίξουν μία έντονη συζήτηση. Αυτό δεν συνέβη. Ενώ αυτές οι δηλώσεις είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός, τα κυριότερα μέσα ενημέρωσης όλης της Δύσης προτίμησαν να αποσιωπήσουν τις αποκαλύψεις.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΕΝΟΣ ΜΗΛΟΥ – Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Το Μεσαίωνα, ένας σοφός διδάσκαλος κάθε χρόνο όταν άρχιζε το μάθημα στο πανεπιστήμιο, συνήθιζε να κάνει το εξής: έδειχνε στους φοιτητές του ένα μήλο, λέγοντας: «αυτό είναι ένα μήλο. Όποιος δεν συμφωνεί μπορεί να φύγει».

Η υπερηφάνεια, η διανοητική αλαζονεία, η επιδίωξη της ανατροπής της κοσμικής τάξης, δεν είναι σκέψη και επιχειρηματολογία, αλλά η εικασία να καθορίσεις, με την σκέψη, το »είναι». Ο διδάσκαλος με αυτή την πράξη θέλησε να δείξει ότι δεν είναι η σκέψη που καθορίζει το »είναι» αλλά είναι το »είναι» που καθορίζει την σκέψη. Όπως έλεγε ένας άλλος στοχαστής »μόνον ο Θεός μπορεί να έχει την πολυτέλεια να είναι ιδεαλιστής», διότι μόνον ο θεός καθορίζει το »είναι», ξεχωριστό από αυτόν, προφανώς, διότι το Είναι του δεν καθορίζεται, όμως όλα τα άλλα όντα ξεχωριστά από τον Θεό, είναι καθορισμένα από την σκέψη του Θεού. Οπότε ο άνθρωπος που θεωρεί ότι μπορεί να σκέπτεται τις ιδέες του, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, είναι ένας άνθρωπος που τίθεται στην θέση του Θεού. Τότε η ανθρωπολογία γίνεται δαιμονολογία.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΙΘΙΑ »ΚΑΛΟΣΥΝΑΔΑ» ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

Άρθρο του Francesco Lamendola

Μετάφραση – επιμέλεια Ιωάννης Αυξεντίου

Η “Καλοσυνάδα”, η παγκοσμίως κυριαρχούσα σήμερα φιλοσοφία και η μόνη πολιτικά ορθή, δεν είναι μόνον μία λανθασμένη και ανεύθυνη συμπεριφορά έναντι της ζωής, των άλλων και του εαυτού μας, με άλλα λόγια μία συμπεριφορά άξια ενός τέλειου ηλίθιου: είναι κάτι περισσότερο και χειρότερο. Πίσω από την »καλοσυνάδα» της χονδρικής, πίσω από την ανεκτικότητα, την εύκολη συγχώρεση, την επιείκεια με το κιλό, προς όλους και όλα(μα ιδιαίτερα προς εκείνους που αντιπροσωπεύουν, για τον ένα ή άλλο λόγο, μία αναφορά και ένα ιδεολογικό σύμβολο, τέτοιο ώστε να επιβεβαιώνει τα νοητικά σχήματα του »καλοσυνάτου»), υπάρχει κάτι περισσότερο από την απλή αφέλεια ή την απλή ανοησία: υπάρχει ένα εκλεπτυσμένο και σκοτεινό σχέδιο, επιμελημένο στην κάθε του λεπτομέρεια, από μέρους απόκρυφων κέντρων της παγκόσμιας εξουσίας, τα οποία εδώ και πολύ καιρό χρησιμοποιούν κάθε μέσον, για να ελέγξουν και να στρεβλώσουν την κοινή λογική των ανθρώπων και για να ανατρέψουν τα ηθικά και πνευματικά θεμέλια, πάνω στα οποία στηρίζεται η ίδια η δυνατότητα για μία πολιτισμένη συνύπαρξη μεταξύ των πολιτών, των λαών και των πολιτισμών.

Τα Θαυμαστά Επιτεύγματα της Οικο – Προπαγάνδας

εικόνα από: richgibson.com

Του James F. Tracy

Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος του τι μπορεί να θεωρηθεί ως προπαγάνδα είναι πολύ πιο ακαθόριστο από εμφανές. Όταν ένας ολόκληρος πολιτισμός ή ένας τρόπος ζωής πρόκειται να αλλάξει σημαντικά η δοκιμασμένη και αληθινή μέθοδος της «επανάληψης ενός ψέματος μέχρι να γίνει αλήθεια» πρέπει να λάβει χώρα σε μια περίοδο πολλών ετών και με διαφορετικούς τρόπους για να πιάσει τόπο και να αλλάξει τις ίδιες τις παραδοχές και πεποιθήσεις ενός λαού.

Αυτή η διαδικασία είναι ιδιαίτερης ζωτικής σημασίας για την προσέγγιση της ελίτ στην κοινωνία – τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως «πιο έξυπνος από τον μέσο άνθρωπο» και ως εκ τούτου αδιαπέραστους στις απλές εκκλήσεις και στην κατήχηση.

Μια τέτοια περίπτωση είναι η ατζέντα που υποστηρίζεται από την ισχυρή παγκόσμια ελίτ η οποία αναγνωρίζεται με ονομασίες όπως «κλιματική αλλαγή» και «βιωσιμότητα». Η Διακυβερνητική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών στην Πέμπτη Έκθεση Αξιολόγησης για την Κλιματική Αλλαγή που κυκλοφόρησε στις 27 Σεπτεμβρίου του 2013, ήρθε υπερπλήρης με μία σωρεία νομιμοφανών χαρακτηρισμών του τύπου «επιστημονική», «ακαδημαϊκή», «έγκυρη», «επιθεωρημένη από ομοτίμους». Ονομαζόμενη επίσης η «Η Κλιματική Βίβλος»,