Μαζί μπορούμε!

Θλίβομαι να βλέπω το λαϊκισμό, που χρόνια τώρα μαστίζει αυτή τη χώρα, να μεταφέρεται σε συζητήσεις και αντιπαραθέσεις προσωπικές και μεταξύ φίλων.

Θλίβομαι να βλέπω σε αυτές τις δύσκολες στιγμές για τη χώρα, ανθρώπους να αναμασούν αυτά που προβάλλουν τα κανάλια και να προσπαθούν να πείσουν πρώτα τον εαυτό τους για το «ναι» ή το «όχι», καθώς και να μηρυκάζουν την δήθεν επιχειρηματολογία των ΜΜΕ.

Η ανάπτυξη πάει στα βουνά;

Εικόνα από:www.ekriti.gr

από psileashampos

Του Καθηγητή Ηλία Φιλιππίδη, Δρ. Κοινωνιολογίας – Νομικού,
Αντιπρoέδρου του Κρητικού Λαϊκού Πανεπιστημίου.

.

Στον τρελό τόπο που ζούμε, η λογική της αναπτύξεως είναι τελικά αυτή που παίρνει τα βουνά, ενώ η τρέλα που χαρακτηρίζει την πολιτική μας ζωή τα τελευταία χρόνια, μπαινοβγαίνει στα υπουργικά κτήρια της πρωτεύουσας.

Ενα μεσημέρι παρακολούθησα στη ΝΕΡΙΤ την πολύ αξιόλογη και χρήσιμη εκπομπή «Αυτοί που πήραν τα βουνά», η οποία ήταν αφιερωμένη στην «Μαρία της Γουμένισσας». Η Μαρία, στα 35 της, άφησε την δουλειά της στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στον τόπο καταγωγής της, στο Όρος Πάικο του Νομού Κιλκίς, όπου λειτουργεί τουριστικό ξενώνα. Είναι μια εκπληκτική γυναίκα με ξεκάθαρη σκέψη. Νομίζω ότι αν το 15% των Ελλήνων είχαν την σκέψη της Μαρίας, ή συμπαραστέκονταν στις Μαρίες του κάθε τόπου, η χώρα μας θα ήταν Ελβετία. Η Μαρία σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία επί θεμάτων αναπτύξεως.

Συστηματοποιώ αυτά που άκουσα από την Μαρία:

Η ψυχολογία του Έλληνα. Ελεύθεροι, ραγιάδες και απελεύθεροι

Εικόνα από:kentrikaimeli.blogspot.gr

από lakwnikos

Του καθηγητή Ηλία Φιλιππίδη
Δρ. Κοινωνιολογίας – Νομικού (ΣΑΕΑ – Μεταπτ. τμ. δικ. Παντείου Παν/μίου)

1. Η παράδοση ελευθερίας και η υποτέλεια

Η ιστορία του Ελληνικού λαού είναι γεμάτη από αγώνες και θυσίες για την ελευθερία.

Βασικά είμαστε ένας λαός που από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα (ή τουλάχιστον μέχρι πρότινος) αποδείκνυε ότι έχει τέσσερις μεγάλες αγάπες: για την ζωή, την ελευθερία, την τέχνη και την επικοινωνία με θεούς, αγίους και ανθρώπους.
Υπήρχε και μια πέμπτη αγάπη, ο στοχασμός, η φιλοσοφία. Μπορεί αυτή η αγάπη να μην ταίριαζε σε όλους, αλλά όλοι την εκτιμούσαν.

Η αγάπη για την ελευθερία στον Έλληνα συνδέεται με παράλληλες αξίες, την ανδρεία, τον ηρωισμό, και την αρχοντιά, οι οποίες αποτελούν κατ᾿ουσίαν τα συστατικά στοιχεία της ελευθερίας.

Η αγάπη για την ελευθερία, η ανδρεία και ο ηρωισμός δημιουργούν μια πυραμίδα αξιακής αναφορικότητας, η οποία ακτινοβολεί αξιοπρέπεια, μεγαλείο, πατριωτισμό.

Δημοκρατία ή Δεινών-κρατία;

Εικόνα από:lelombrik.net

 από psileashampos

Σαράντα χρόνια μετά την έναρξη της λεγόμενης μεταπολίτευσης και μακρυά από κάθε συναισθηματισμό, εμπάθεια, προπαγάνδα ή συνθηματολογία, αξίζει, πιστεύω και είναι καιρός να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως λαός και ως πρόσωπα ο καθένας ξεχωριστά. Ωστόσο πριν ξεκινήσει μια οποιαδήποτε τέτοια διαδικασία, θα πρέπει πρωτίστως να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: θα πρέπει να πάψουμε να λέμε ψέμματα τόσο στους άλλους όσο -και κυρίως- στον εαυτό μας.

Αρχικά θα πρέπει να κάνουμε κάποιες παραδοχές, όπως κάθε καλός μελετητής που θέλει να καταλήξει σε κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα, προκειμένου ν” αποκαταστήσει τα σφάλματα του παρελθόντος και να προοδεύσει. Μια από τις παραδοχές αυτές σίγουρα θα πρέπει να αφορά στον ρόλο του πολιτεύματος στη ζωή μας και στην ιεραρχική του θέση μεταξύ των αρχών μας. Η δημοκρατία ή οποιοδήποτε άλλο πολίτευμα, είναι ένα εργαλείο το οποίο θα πρέπει να εξασφαλίζει στο έθνος, στην πατρίδα και ιδιαίτερα στο λαό -ως κυριότερο συστατικό των δυο προηγούμενων- την ελευθερία, την πρόοδο, την ασφάλεια, γενικότερα μια αξιοπρεπή διαβίωση και τελικά την πνευματική και πολιτισμική ανέλιξη και ανάδειξη.

Η ιεροποίηση ενός πολιτεύματος δεν έχει κανένα νόημα, ειδικά αν αυτό δεν εξυπηρετεί όλα τα ανωτέρω. Κάτι τέτοιο έχει συντελεστεί τα τελευταία σαράντα χρόνια στην πατρίδα μας. Συγκεκριμένα έχει χτιστεί ένας βωμός, ένα ιερό θα λέγαμε τέμενος της δημοκρατίας, γύρω από το οποίο έχουν πλασθεί διάφοροι εύηχοι μύθοι. Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά έγιναν προς όφελος του λαού και της πατρίδας, αλλά, φευ! το αποτέλεσμα της διαδικασίας της μεταπολίτευσης δε μαρτυρεί κάτι τέτοιο.

«ἄμμες δέ γ” ἐσσόμεσθα πολλῷ κάρρονες»

Εικόνα από:greecemyhomeland.blogspot.com

Η φράση σημαίνει στα νέα ελληνικά «κι εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι» και αναφέρεται στο έργο του Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι.

Συγκεκριμένα στον παραλληλισμό των βίων του Πλουτάρχου και του Νουμά στην αρχαία Σπάρτη αναφέρεται ότι υπήρχαν τρεις ομάδες χορωδών για κάθε μία από τις τρεις ηλικίες και συγκεντρώνονταν στις γιορτές, η ομάδα των γερόντων, κάνοντας την αρχή, τραγουδούσε: «Εμείς κάποτε ήμασταν ρωμαλαίοι νέοι».

Έπειτα η ομάδα των ώριμων ανδρών απαντώντας έλεγε: «Εμείς όμως είμαστε τώρα είμαστε τώρα (ρωμαλαίοι), δοκίμασε άμα θέλεις». Και τέλος η ομάδα των εφήβων: «Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας».

Στο περιστατικό αυτό παρουσιάζεται γλαφυρά ο μηχανισμός των προτύπων μιας υγιούς (κατά το δυνατόν) κοινωνίας: προηγείται η προβολή των προτύπων ζωής που βοηθούν την κοινωνία και την πατρίδα στο σύνολό της να προοδεύσει, όπως τα πρότυπα ηρωϊσμού, αυταπάρνησης, εντιμότητας, σεμνότητας, σύνεσης, σοφίας, υπομονής, και οι νεώτερες γενεές ως πιο δυναμικές, αυθόρμητες και γεμάτες ζωντάνια ακολουθούν και υπόσχονται να εκπληρώσουν τις αρετές αυτές στο έπακρο.

 Εχθροί και φίλοι γνωρίζουν το μηχανισμό αυτό και οι μεν φίλοι τον χρησιμοποιούν, για να ωφελήσουν την πατρίδα, οι δε εχθροί, για να την βλάψουν. Οι τελευταίοι αυτοί έχουν φροντίσει επιμελώς τα τελευταία τριάντα χρόνια να οικοδομήσουν έντεχνα ένα μηχανισμό αποδόμησης κάθε έννοιας υγιούς προτύπου στην πατρίδα μας, ένα μηχανισμό ηθικής υπονόμευσης του έθνους.

Έχω ένα Όραμα

Εικόνα από:www.panoramio.com

από psileashampos

Τις προάλλες έκατσα μέχρι αργά στο διαδίκτυο παρακολουθώντας ποικίλες ειδήσεις εγχώριες και από το εξωτερικό. Αισθάνθηκα μια πίκρα, έναν εγκλωβισμό και μια ίσως απόγνωση, ότι τα πράγματα δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν ποτέ!Μόλις κατάλαβα ότι η ζοφώδης αυτή κατάσταση πήγαινε να με πνίξει, προσπάθησα να βρω το αντίδοτό μου στο δηλητήριο αυτό που είχε παραλύσει την ψυχή μου.

Προσπάθησα να σκεφτώ κάποια λύση, κάτι διαφορετικό, αλλά εις μάτην, είχα μόνιμα μέσα μου μια αντίδραση και εμμονή “τίποτα δεν γίνεται κατάλαβέ το, είσαι πολύ μικρός και είναι μεγάλοι και πολλοί, είναι δυνατοί και βρίσκονται παντού”.

Έσκυψα το κεφάλι και δάκρυσα, το δηλητήριο είχε καταστρέψει κάθε ικμάδα της ψυχής μου, κάθε σκέψη για αντίδραση ήταν πλέον μάταιη. Σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα τον έναστρο ουρανό, και τότε είδα από ‘κεί να μου χαμογελούν Λεωνίδες και Μιλτιάδηδες, Καραϊσκάκηδες και Κολοκοτρώνηδες, χαμένοι τότε κι αυτοί στον καιρό τους, μικροί και λίγοι. Μου έγνεφαν με χαμόγελο σαν κάτι να ήθελαν να μου πουν: “ονειρέψου, οραματίσου”!

Έσφιξα τα χέρια, έκλεισα τα μάτια και με την καρδιά μπροστά προχώρησα θαρρετά εγώ κι όλη η πατρίδα μαζί μου και είδα, είδα τη νέα πατρίδα με πόλεις αραιοκατοικημένες και καθαρές, με ελεύθερους χώρους και πάρκα για άθληση και ψυχαγωγία, με αναγεννημένη τη γειτονιά όπου οι πολίτες απαλλαγμένοι από την προπαγάνδα του χαζοκουτιού έβγαιναν και κοινωνούσαν, μιλώντας, προσφέροντας χαμόγελο, αγάπη και θέρμη, αναβιώνοντας τη χαμένη από χρόνια αγορά.

Το μυστικό ενός προαποφασισμένου προβλήματος.

από psileashampos

Παρακολουθώντας τις προάλλες την ομιλία του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου στον ΟΗΕ, δεν εξεπλάγην ιδιαίτερα -ήταν περισσότερο από αναμενόμενο- όταν διαπίστωσα ότι το κύριό της θέμα ήταν το ένοπλο Ισλάμ και η τρομοκρατία. Εκείνο που διέγειρε την προσοχή μου ήταν μια φράση του που αποτελούσε και την καρδιά, το κεντρικό νόημα των λεγομένων του: “το πρόβλημά μας είναι και πρόβλημά σας”.

Εξετάζοντας προσεκτικά τις γεωπολιτικές και ιστορικές εξελίξεις των τελευταίων 20 ετών θα διαπιστώσουμε σχετικά εύκολα ότι το μεσανατολικό μετατράπηκε από τοπικό πρόβλημα σε παγκόσμιο με φλέγουσες προεκτάσεις για πολλές κυβερνήσεις στον κόσμο. Το πώς επετεύχθη ένα τέτοιο “κατόρθωμα” δεν είναι κρυφό σε κανέναν. Πρόκειται για συνδυασμό πολλών γεγονότων τα οποία είναι προϊόντα συγκεκριμένων πολιτικών ή και κινήσεων που στην πορεία τους παρουσιάζουν μια περίεργη διαπλοκή.

Η επιλογή των ΗΠΑ για συνεχή και βίαιη επέμβαση στα εσωτερικά ισλαμικών χωρών και δη στην γεωπολιτική περίμετρο του κράτους του Ισραήλ, η μεθοδευμένη και ολοένα αυξανόμενη μετανάστευση από τις χώρες αυτές προς τις χώρες του δυτικού κόσμου και η συνακόλουθη προβολή και προώθηση των “δικαιωμάτων” των δημιουργηθεισών στις χώρες αυτές μειονοτήτων, η οργάνωση, χρηματοδότηση και υποστήριξη της λεγομένης “Αραβικής Άνοιξης” που επέφερε την ανατροπή των πιο μετριοπαθών σεκουλαριστικών καθεστώτων και την αντικατάστασή τους από ακραίους ισλαμιστές ή την απόλυτη αναρχία, αποτελούν τα βασικά σημεία κάποιων επιλογών που οδήγησαν στη διάχυση του ισλαμικού φονταμενταλισμού σ’ όλον τον κόσμο.