Μη Κερδοσκοπικοί Οργανισμοί: η επίδρασή τους στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Ελλάδας.

 ΜΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

της Νίνας Γκατσούλη

Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, το εμπάργκο της Ελλάδας, οι διαπραγματεύσεις οι οποίες οδήγησαν την Ελλάδα και την πΓΔΜ στην Ενδιάμεσο Συμφωνία, οι συνεχείς διαπραγματεύσεις των δύο χωρών, και η αίτηση ένταξης της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και το βέτο της Ελλάδας, έχουν προκαλέσει έντονες συζητήσεις για το μέλλον των Βαλκανίων γενικά, αλλά ιδιαίτερα για το μέλλον της πΓΔΜ.

Η πΓΔΜ υποκλέπτοντας την ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας, έχει αναπτύξει με μεθοδικότητα μακροπρόθεσμη στρατηγική, με πλουσιοπάροχα υποστηριζόμενες ενέργειες, προκειμένου να αναγνωριστεί απ’ όλο τον κόσμο, έστω και έμμεσα ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», και να επιτύχει να ενταχθεί στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ ως «Μακεδονία».

Πρόκειται για μία πολύ καλά χρηματοδοτούμενη και άψογα οργανωμένη προπαγάνδα στην οποία πέρα από το επίσημο κράτος των Σκοπίων εμπλέκονται σημαντικότατοι παράγοντες της διεθνούς πολιτικής σκηνής – πολύ πιο επίφοβοι. Kατά την τελευταία δεκαετία, κύριο μέσο για την προώθησή της, υπήρξε ένα πανίσχυρο πλέγμα από αλληλο-στηριζόμενες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», κάποιες εκ των οποίων χρηματοδοτήθηκαν απροκάλυπτα από πανίσχυρα κέντρα.

O ρόλος των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και οι λαθρομετανάστες

μας το απέστειλε η foteini4

.

Τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνεται μια ραγδαία άνοδος του ρόλου των μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου, τις πολιτικές εξελίξεις και τις διεθνείς σχέσεις.

Η παρουσία αυτή αντανακλάται και σε ποσότητα (στη χώρα μας λειτουργούν εκατοντάδες πλέον τέτοιες οργανώσεις), όσο και σε πολυσχιδείς δραστηριότητες, με έμφαση πρωτίστως σε ανθρωπιστικές δράσεις και στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολλές ΜΚΟ χρηματοδοτούνται από τον ΟΗΕ και τα όργανά του, τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και από πόρους εγχώριων οργανισμών, όπως επιχορηγήσεις υπουργείων και άλλων φορέων. Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά του ρόλου των ΜΚΟ, η «φωτεινή» και καθαρά ανθρωπιστική. Σύμφωνα με τους επικριτές του ρόλου των οργανώσεων αυτών, για την ακρίβεια ορισμένων από αυτές, υπάρχει και η άλλη πλευρά, η «σκοτεινή».

Από που προκύπτει η «άλλη όψη» του νομίσματος; Από περίεργες δραστηριότητες κάποιων μη κυβερνητικών οργανώσεων, που τυχαίνει να εξυπηρετούν καθαρά πολιτικές (και ουδόλως ανθρωπιστικές) σκοπιμότητες. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο είναι «ανθρωπιστική» η δράση αυτών των ΜΚΟ, όταν οι ίδιες γίνονται όχημα διαφόρων εθνικών ή υπερεθνικών κέντρων εξουσίας για να συντελεσθούν πολιτικές κρίσεις και επεμβάσεις στα εσωτερικά κυρίαρχων κρατών. Οι περισσότερες κριτικές, εστιάζουν στην χρήση από πλευράς ΗΠΑ τέτοιων ΜΚΟ, ώστε οι ανά τον κόσμο επεμβάσεις της υπερδύναμης να τυλίγονται από ένα ανθρωπιστικό πέπλο. Λογικό, αφού η τάση που επιδεικνύει η Ουάσιγκτον για πλανητική κυριαρχία (ή έστω έλεγχο), εντείνεται διαρκώς.